Alle inzendingen over voorgoed

Ben jij voorgoed gegaan Uit het ondragelijke bestaan. Mijn wereld en meer Mijn liefste jij Mijn zelfde ik Mijn draaiende tol Mijn heldere ster Mijn warme gestel Mijn grote held Red mij van mij.…

Voorgoed ben je uit ons midden, Maar voor altijd in mijn hart!…

krullend paleis Waterval prikt door een vlaag van regenbogen een vochtig kleurenpalet vast op zijn koralen voordeur Binnen dompelen de golven van zijn sonarinstallatie hem onder in een wereldvreemde trance Bij 't verder dansen van de tijd zuigen z'n ogen dat ene beeld nog wat vaster aan Bij 't naar buiten kwakkelen raakt hij voorgoed…

Nooit voorgoed begonnen begin verloren bezit. Open handen gebalde vuisten overwonnen vrede. Hevig begeren fluwelen uur van zwijgen. Akkoord van levenden die rusten tot verrijzen. Uit: Kristallijn p.26…

zeven jaar verdoezeld in de lusthof van haar lichaam onder de vruchtbomen van haar eiland, wilde hij op huis aan, naar zijn eigen vrouw - zit vergrijsd en breiend op je te wachten, had zij nog gezegd- tevergeefs, en naar zijn eigen schrale land en van de Goden moest zij hem het vlot gunnen waarmee hij haar voorgoed…

jongen en een meisje twee gezworen hartsvrienden hun guitenstreken en slimme handelingen verspreiden zich spoedig door het Belgenland drijven soms onverwacht mee met verre wereldreizen doen moedige daden die in vele boeken over de aardbol gaan in het fraaie landhuis van hun schepper en schrijver Willy Vandersteen krijgen Suske en Wiske voorgoed…

Zoals het nu is zal het altijd zijn: de tijd voorgoed gestold in zwart-wit beelden, als vage schimmen uit een duister spel waaraan ik ooit moet hebben deelgenomen Over de schouder van mijn schaduw-ik ben ik gedoemd hen immer mee te slepen een rugzak vol met doelloze skeletten hun vlees verslonden door mijn gulzigheid Een nooit te…

Slenterend loop ik op het strand mijn gedachten probeer ik te laten varen Mijn voetstappen laat ik achter in het mulle zand terwijl de wind waait door mijn haren Mijn gedachten dwalen toch naar de tijd van toen het brengt ontroering diep in mijn gemoed Wat vroeger was kun je nooit meer overdoen het verdwijnt immers voorgoed De golven kabbelen…

Slenterend loop ik op het strand mijn gedachten probeer ik te laten varen Mijn voetstappen laat ik achter in het mulle zand terwijl de wind waait door mijn haren Mijn gedachten dwalen toch naar de tijd van toen het brengt ontroering diep in mijn gemoed Wat vroeger was kun je nooit meer overdoen het verdwijnt immers voorgoed De golven kabbelen…

Ik zie hoe jij, mijn leven, speelt met mijn lief en mij, die mee te spelen pogen maar jij zult alle éérste zetten kiezen terwijl het ons, met géén keus dan te spelen of voorgoed, onsterfelijk, te verliezen jou, in alle sterfelijkheid, kan schelen o wrede tegenspeler, zelf zonder plezier aan de feilloos toegebrachte tegenslagen, vind jij…

En deze vlinder, in de vlucht gevangen, voorgoed aan blad en stengel opgehangen, is hagelwit; de vleugels van een fee. Of beter nog, een witte negligé, wijd golvend en de rand omzoomd met lange frivole franje, teken van verlangen naar wild en nachtelijk plezier voor twee. Aleen de bijen komen snoepen, overdag.…

toe, huil niet sprak hij dan wordt haar hemel blauw haar sterren zullen stralen dan wordt haar huis het mooiste plekje waar ze op mij zal wachten me welkom zal heten als ik ook zal gaan gisteren hoorde ik van zijn verscheiden daar zo ver weg in zijn moederland en weet het zeker hij zal bij je aankloppen en jullie zullen samen zijn voorgoed…

stilte ver van aanwezigheid ook ik raak daar niet aan gewend het blijft hongeren naar geluk dat mij vaak schemerig verraadt ja, ik ben vrij maar iedere keuze is slechts in het ongekende bekend mijn ziel is daarom, denk ik, slechts met overgave gebaat zo is de weg naar liefde die mijn komende oogst belicht en mijn aardse verwarring voorgoed…

Als de lippen zijn verdroogd en de oogleden voorgoed zijn gesloten strijkt een zachte hand nog een laatste maal over het hart van het vergankelijke van een kostbaar leven Een leven dat geliefd en geleden heeft Tranen stromen haast woordeloos uit de zielen van de getroffen nabestaanden Er volgt een massieve, ondoordringbare stilte…

Ik zag je daar staan en was het vergeten aan de rand van de oergrond de ijstijd bracht heuvels van hei daar in het oergeweld geboren vluchtte de horizon in haar schoot de schotsen drongen diep het land binnen sloegen voorgoed een eiland van stilte ver van de bossen waar het verdwaalde een stad zonder geboortegrond lokte de stille aanbidding…

‘k denk dat ik voor de volgende slok bedank ik heb je voorgoed uit mijn leven verdreven daarom heeft het geen nut me te gaan bezatten Het enige vervelende wat bij mij is nagebleven zijn dus jouw twee ongelooflijke irritante katten…

De spelers verdwijnen; hun wijs zwijgt voorgoed. Toch geeft die vergane klank een boodschap mee: toonkunst, groots of nietig, is een druppel bloed, zwervend, zonder lichamelijke stee, bezoekt ieders hart, geeft sterkende gloed.…

Maar toen als tuinman Hij je plots verscheen nadat de dood Hem niet voorgoed had meegenomen en jij doorheen je tranen en geween Hem niet herkende daar tussen de bomen, toen noemde Hij jouw naam – de angst verdween. ‘Houd Mij niet vast. De Helper moet nog komen.’ Stemmige Paasdagen aan iedereen !…

katatonisch en alsnog geraakt Bewustwording van ervaren pijn, zonder dat ik breek Geluk ervaar je alleen wanneer je het beseft Je bent even sterk als teer Kennis biedt de mens de mogelijkheid dat hij zich verheft Overdenken van een passend verweer Vind ik het erg dat het liefde voor mezelf betreft Ik was het klevende verleden van me af, voorgoed…

Ik geef een welgemikte dreun en sla voorgoed het kreng tot gruis, om in mijn allermooiste droomland te verzinken.…

De uniformen van het bloed doordrenkt, de brute heersers en hun paladijnen, zij zullen alle eens voorgoed verdwijnen. Dit is het toekomstbeeld dat God ons schenkt. Achter de grenzen van dit visioen, zien wij de zuigeling met een adder spelen, de wolf zijn voedsel met de schapen delen, en niemand die hen enig kwaad zal doen.…

'k Stond op, om niet voorgoed te verdwijnen Vervolgens groet' ik jou in stilte nauwelijks hoorbaar reso- nerend Fietste ik de lange dijk dan was de wind tegen mij.…

Dit is voorgoed. Toch moeten we verder en willen we licht zien, durven we hopen, liefhebben, al is het onvolkomen, al is het dwaas wat wij soms zeggen of doen. Leef nu in vrede. Bij de plotse dood van R.G., op 2 jan. 2014.…

Waar liefde tussen beiden komt in een enorm gevecht Raakt het woord ineens verstomd wordt de strijd beslecht Rellen om onenigheid verliezen negatieve kracht Het is voorgoed verleden tijd wat ieder voor zichzelf zo had bedacht Wat er ook speelt tussen gedachten en gevoel Ook in een mens zelf maakt liefde een eind aan dat gewoel Dus…

Door jou heb ik het hier voorgoed bekeken; ik zoek de zee weer op, Mijn Lieve Schat.…

Wie zal de appelboom laten verkommeren, de stoel voorgoed laten staan in de regen? Iemand toch zal toe moeten zien dat alles voorbij gaat. ---------------------------------------- uit: 'Al die mooie beloften', 1978.…

Vlucht dan dat ene ook, zo grif geboden, Schuchter aanvaard - slinkt dan voorgoed haar glans, als zonk van 't laatste rood de laatste vaan? Moet ook dat éne - eerst in schroom gemeden en toen gedeeld en fluisterend beleden - Met het verwonnen leven ondergaan? Klinkt weer, ontroostbaar diep, verlangens roep?…

nu ik voor het eerst De opwinding mee mocht maken Aan een meisje nog wel Een door mij gekocht presentje Te mogen aanbieden, was dit Jouw weerhaakachtige reactie Die me ter plekke liet verlangen Meteen onder de grond te verdwijnen; Veertig jaar verder zijn we nu En jouw hatelijke reactie is Levenslang als littekenachtig woord Voorgoed…

Maar komt de klok er ooit eens stil te staan dan is het met de leg voorgoed gedaan. Men heeft daarom een hoge ambtenaar bevorderd tot Stads-Klokkensleutelaar.…

Voorgoed kapot, versjacherd, mensenhanden moe tijgt me een stad van afval tegemoet. En ik kijk en ik kijk. En als ik loop verlies ik haar, ik voel een baard, mijn jas verrafelt waar ik sta en alle wolken jagen Greenwich achterna.…