Alle inzendingen over vuur gedoofd

Wuift de wind mijn zorgen weg nu ik op het naaktstrand beschutting zoek achter gedoofd vuur ik pluk een pen uit stekels van de egel die zich oprolt in mijn keel en mijn woorden smoort voetschilder zal ik zijn in alle stappen terug.…

wraaklust en gedoofde vuren het gemis smeult in zijn ogen…

De droom in de slaap het licht wordt gedoofd sterren verdwijnen in nachtblauw op ongebaande wegen De aarde wordt gevoed stopt zich vol aan goed wacht op zaad geboren waaruit het vuur ontstaat van weer een nieuwe dag…

Badend in het zweet Zoekend naar verkoeling Het vuur van verlangen Nimmer gedoofd Depressies achterlatend De gezondheid is weer blakend Emoties onbedwongen Rituelen in het hoofd Dansend in de nacht Aanschouwd door alle sterren Als een inheemse indiaan Het is weer volle maan…

Je strooit stilte voor mijn voeten door duistere gedachtengangen slechts jouw licht schaduwt mij dat ene sprankje hoop vervliegt vuur en vlam zomaar gedoofd door het gitzwarte bestempeld hier tastende in het luchtledige mij wentelende om jouw as verwaai jij, mijn wervelwind…

Het vuur in Tokio is weer gedoofd, En de medailles zijn weer omgehangen, Nu gaan we drie jaar naar ‘Parijs’ verlangen, Daar worden nieuwe prijzen uitgeloofd. Maar wie écht won, - ik voel het aan m’n water - Dat horen we misschien pas járen later.…

soms spatten er nog vonkjes uit het smeulende vuur maar de rook is al opgetrokken het vlammen bedaard grijze as bedekt de nog warme kern van zijn prominente plek ieder heeft zich vaak gekoesterd aan die laaiende gloed zijn vitale straling is langzaam gedoofd maar het nagloeien voelt goed…

Haar gebeeldhouwde lichaam, bewegingsloos en bleek een sierlijke kaars, eens flikkerend als levend wezen ontdaan van de vlam die eens de hele streek verlichtte, maar nu, zonder te genezen het beeld voorgoed vervagen ziet het dansend licht verliet haar ziel, ligt roerloos aan haar flank zo doelloos slank.…

Soms denk ik weer aan haar, mijn liefde van het eerste uur, die, als door een godsgebaar, mijn hart ontvlamde tot een vuur; al liet ze mij met lege handen, de liefdesvonk voor haar bleef branden lang na 't gemiste avontuur.…

Soms denk ik weer aan haar, mijn liefde van het eerste uur, die, als door een godsgebaar, mijn hart ontvlamde tot een vuur; al liet ze mij met lege handen, de liefdesvonk voor haar bleef branden lang na 't gemiste avontuur.…

de laatste sigaret, voor altijd gedoofd! opgelucht nu, de bevrijding gevonden!…

Een straaltje licht het bos een fietser op het pad nog net te zien een man, hij was hier eerder zijn schim verdwijnt tussen de stammen ik ga voor dichterbij en zoek beschutting is het de koelte van het mos die mij bij zinnen brengt ik pak mijn fiets het licht gaat uit…

De kinders vol in't leven met eigen gezin en cultuur voel me rot, het is even gedoofd het heilig vuur.…

Haar gedichten gaan ook over mij ook al kloppen ze niet helemaal er is wél een vuur in mijn buik misschien kan het gedoofd worden maar zolang het brandt, verlangt het naar het beste van jou dat mijn schoonheid niet begeert om mijn lippen binnen te dringen maar hunkert naar het beste van mij het zware geheel, heilig en veilig, mijn thuis…

zacht klinkt de weemoed in hun lief gezang maar woorden met een eeuwig gewicht maken kinderen bang zij gaan voor het meer dansante voetenwerk en de handjes maar in jouw ogen smeult het nooit gedoofde vuur het donkere van je stem herinnert zich nog ieder uur die vonken ga jij kinderen leren uit hun geschiedenis van proberen…

spiralend speelt zand met wind in de woestijn het heilige vuur is al lang gedoofd in de schoot van rots en overhang verlaten ruïnes wachten op sloop door erosie van gestapelde steen het schimmig leven naast de scheve olijfboom is zijn schuilplaats al kwijt steeds hoger duinen woestijnen laten culturen stranden in verzanden…

Licht in m´n hart donker voor m´n ogen wanneer ik jou zie zijn alle zorgen vervlogen Leeg is m´n hoofd vol is m´n hart het vuur niet gedoofd lichtelijk verward Vrij in m´n laten gevangen is m'n geest kan over alles praten wat geweest is, is geweest…

treur niet mijn geliefde omdat we niet spelen met onverkropte emoties in de explosieve hitte van ons liefdesvuur verlangen is niet dood rust slechts een weinig de liefde kent immers meerdere gedaantes van liefdevol tot lustvol van aandacht tot passie ons vuur is niet gedoofd het blijft altijd branden smeult soms inwendig voort oplaaiend…

het vlammend zwaard staat roestend naast de open haard het vuur van sagen en legenden is gedoofd door de dagelijkse tv-ellende de namaakheroïek van de massa media verkent in plastic zijn gebied verdwenen zijn de heksen op de waag sprookjes spelen niet de baas het schermpje regisseert jouw leven want jij bestaat alleen als je…

Waar water en vuur met elkaar in conflict zijn worden de vlammen gedoofd. Laat ondanks het wassende water, de uitgelaten dans van vreugd om de vlammen niet tot een eind komen. Op een vlot maak ik een vuur om het aan het water af te staan. Ik duw het weg van de oever, en laat het drijven op de stromen.…

achter coulissen lukte het tenslotte de maskers te ontdoen en van onzalig opgehouden schijn de schoonheid af te strippen de moede ogen niet meer aangezet toonden gedoofd het heilig vuur van bloedeloze lippen was het schromelijk taalgebruik verdwenen maar onder aangebrachte lagen toonde de huid zich kwetsbaar zacht liet zich de ziel doorzichtig…

Niemand had ooit geloofd, dat bij zo'n groot verlies, waar de vlam werd gedoofd, verdriet het vuur uitblies, licht zou worden ontstoken in de bitterzoete herinnering en de liefde nog ongebroken voor mijn lief die heenging. Verdriet beheerste mijn leven na dat tragisch ongeluk, toen jij dat jouwe hebt gegeven.…

Al vormde men een soort Chinese muur Rondom de loper die de fakkel droeg Toch was die voorzorg nog niet goed genoeg, Want één keer doofde het Olympisch vuur. Maar op de Tibetanen wordt doorlopend Door China het (Olympisch) vuur geopend.…

Betonnen longen Granieten hoofd Gevoel dat voor Altijd lijkt verdrongen Vuur voorgoed gedoofd En dan toch zo maar Hier het licht dat ons in De diepste vezels raakt, Ons de ogen opent Voor leven om ons heen - Dansende lammetjes, Een gewillig schaap Dat zich moeiteloos Melken laat, zilveren Meeuwen die koninklijk Zwevend…

Gedoofd van alle vuur, ten prooi aan pijn en smart. Mijn geest, een berg van stilte, achter dichtbegroeide hagen, die zich afsluit, troost zoek in vergetelheid.…

Hij zei er is maar een receptuur Smeed het met inwendig vuur.…

Een regenachtige middag jouw glimlach raakt mijn ogen als ik had gezegd dat het niks was dan had ik met mijn hart gelogen De wereld draaide door maar de tijd bleef stilstaan wat jij deed met mij heeft nog nooit iemand gedaan Jouw naam in letters van goud geschreven in mijn hoofd het weer was koud en nat maar het vuur is niet gedoofd…

Ooit zijn wij niet meer samen dan staat één van ons, omringd door liefde en aandachtige luisteraars de woorden met geknepen stem te spreken, maar welke woorden in het licht van een brandende kaars doen dan recht als levensecht in krachtig vuur is gedoofd ooit zal één van ons met een half hart nog doen wat we hadden beloofd…

Gedoofd is het vuur, het lijden ontbonden van de geest, stigma’s zijn geheeld en liefde vaart met mededogen over de dode zee mijn hand spreekt het leven want mijn mond is door de tijd gesloten, ‘k heb gevast totdat ik van de hemel het brood mocht plukken toch is deze wereld gezalfd met onwetendheid en is het gehecht zijn aan het bezit…

de feesten zijn verwaaid nog zwerft er hier en daar een kale boom ontdaan van kerst en droom knallen opgeschoten jongelui de laatste rotjes weg met opgespaarde angst zij bewaarden ze te lang het nieuw elan is bang koud en bevroren zijn de dagen die om de veranderingen vragen zoals beloofd om twaalf uur het vuur was snel gedoofd…