Alle inzendingen over wachters

De goede Dood zal ons niet scheiden, Hij is de wachter, die ons beidt En tot de heerlijkheid zal leiden, Aan gene zij van ruimt’ en tijd.…

‘k ben van je schilderij gaan houden, ‘t was al te koop maar ‘k wil het niet meer kwijt die uitgestrekte armen in het donkergroene, de wachter naast het bed die bij haar schreit het Licht door t wit gordijn dat nodigt: daar ginder zal het altijd zomer zijn jouw schilderij, een groot mysterie, het maakt iets binnenin mij onweerstaanbaar…

men verhing de bordjes en nog pronkt hier het voormalige wapens en namen wachters bestaan niet meer ik kan de berg bestijgen door wijd open poorten binnen gaan het ongedekt rondeel waar soms de ommegangen stokken en men beschroomd de zuil van stilte ziet het hoog vertrek de open schrijn voor wie hier hoort zonneleen 33 zie…

ik dacht eens aan een moment ergens in de tijd ik dacht eens aan een moment ergens in dit lijf ik dacht eens ergens in een nacht de praatjes de nacht een datum o rode wacht wachters dachten eens zij lacht ik dacht na laat de nacht laat de kracht zijn werk doen ik dacht eens aan een zoen ik dacht dat eens…

reuze wachter in de nacht die de strijd heeft volbracht als wereldwonder ontsproot de havenpoort als moederschoot toevluchtsoord in woeste baren ontvlucht van duivelse zeegevaren de reus is nu verdwenen vervallen tot een hoop stenen de materie werd langzaam ververst in een andere gedaante geperst nu is de toeristen schare met…

Er verschijnen poorten poorten in het landschap De bomen op rij aan zoom en kant van landelijke wegen De wachters mogen het goud van hun straatje vegen wind snelle trawant De kruinen verliezen -spilziek- hun kleur blijven ontsierd achter op hun post Sneeuw zal hun kreunen smoren ijzig roepen ze wat herfst hen heeft…

Nu spoor ik tussen grind en grond waar weg de nacht inboort en luister langs het talud de glooiing van de einderstond, zo verkennen we het verstomde leven als een lange reis richting horizon verdwijn in het gras, klaprozen verstilde klokjes in de verte en soms een veertje eenzaam dwalend langs het silhouet van de statige wachters.…

De morgen brengt mij de nieuwe morgen en met de morgen ook de dag ik zal hem nederig ontmoeten met vreugde hem dan ook begroeten als een koning komt hij bij mij aan, met een buiging zeg ik eerbaar zacht Majesteit; ik ben maar een onderdaan, laat mij zijn u wachter na de nacht.…

de zon gloeit na verstrooit haar licht onder slapende bomen geluk van een sterfgezicht waar ik te dromen sta daar dwarrel jij noodlottig neer de maan zal straks weer komen als wachter van de nacht ik hoor de bomen ruisen adem diep je levenszin sprakeloze woorden van de wind ik wil nog even bruisen jouw glimlach lijst ik in…

Alles kavel en veel Akzo, Shell veel tolueen en afgraafwijken nog wachters op de dijken en nog altijd matigen ondergelopen uiterwaarden de waterhoogten, spiegelen ze tijdelijke rietbeemden en een twijfelachtige lucht. Gaat eigen aard (wat was dat, ooit: tastbaar en zuiver?…

er hurken huisjes langs de dijk een uitwijk als 't regent en als nachtwind snijdend rijt de bomen vangen immer wind daar boven torent Cyriacus, als een wachter en als kind van deze stad zijn koepel huivert rond zijn naam die ongekend in het zonnebad vertelt van nu- en van verleden tijd geborgenheid staat stil in ieder open raam…

Acht dagen in het jaar duurt deze lentetooi, de halve buurt is uitgelopen wachters zuchten o wat is ze mooi dan valt ze uitgebloeid als confetti over ’t groen, zo opent deze tango in feestkleed het seizoen.…

De maan waast schemer politoer in nevelsluiers over het meer haar stralen dalen parelend neer en hechten zich flonk’rend tot ‘n snoer dat zich wiegend voort laat zweven op de ziel van ontslapen akkoorden die hun daag’lijkse hymne verwoordden tot zij klankloos in duisternis dreven De wachter bleekt in stil bekoren door het fragiele van de…

linnen ligt hier klaar in hallen onder de schatkamer van het belfort een leeuw van steen klimt steil tegen een houten spits op ooit door de schicht getroffen treden wentelen naar de top op het balkon boven de poort leest een wachter de wet voor de klok bakent de dag af als de toorts dooft of zweept het feest op als ze heilig bloed…

Wachter van de ruïne poort. In de schaduw van de zon. Gezakt door onvoorzichtigheid. Gevlogen in de lucht. Met gekrijs gevallen. Beschoten en vernederd. Verjaagd en verkracht. Wachtend op een ander oordeel. In de vervluchtende tijd. Als een zaadje in de grond. Beroofd van het eigen ik.…

wikkel me in jouw gedicht zodat ik weet want vandaag nog zullen de wachters uit mijn lichaam vloeien zal ik het heengaan moeten aanvaarden zoals de waterlelie diep in ’t water haar laatste schaduw ademt niets zal zich nog vergissen geen wens met tijd of tover geen woord met sterrenlicht, stamelend volgestouwd met zachte…

hangen aan het prikkeldraad je eerste zin in schaduwen die huilen ik kan me niet verschuilen in de woorden die ik las muren met gebroken glas vrijheid die in scherven brak je hebt de boom betast haar bast weet van verjongen de kern is nu spijkerhard herinneringen zijn verdrongen ramen ogen donker in het bos fluisteren de bomen de wachter…

ergens in het duister onheilspellend honend gefluister zwarte wachter in de nacht houdt onzichtbaar donker de wacht bij de mens in doodsverlangen die in bange wanhoop gevangen zichzelf van het leven beroofd verleid door dwingende stemmen in zijn hoofd strijd tegen gevallen zonen om de macht verlaten, zwijgzaam aan een kruis…

De grafsteen wijkt voor Hemelkracht; De bleke wachters vliên. Daar rijst hij, uit der doden nacht, Die geen verderf zou' zien! Triomf! hij won de zegekroon; Hij heeft de Dood vermand ! Haast praalt, in 't eeuwig licht, de ZOON, Aan 's VADERS rechterhand !…

amos klimt benieuwd naar boven verhangen zijn de bordjes met naam en wapen van aflijvigen hij tekent voor het rondeel een cirkel voor de open poort een gaatje voor put en lijf twee stipjes wachters bestaan niet meer hij is alleen in de onbewoonbaar verklaarde ruimte het hoog vertrek een toevlucht van geslacht tot geslacht nu onder het…

ze staan er nog, de rijen oude wilgen stekelig en koud oneindigheid in stam en schors zet wachters van de tijd in elk geplooid gezicht naar buiten gericht zo boud, maar in hun hart groeit traag de zonnewende even nog dan voelt mijn voet het naken van de weelde, uitgestrekt tot overal een lentegroet, een levenswens het water geeft…

twee stenen leeuwen - tandeloos en blind - zien liggend toe hoe jij de naam beitelt in steen de klok slaat loden uren wolken hullen zich in leigrijze kleuren de zon weet wat afscheid is takken buigen diep voor het ademen van donkere aarde in een droomloze tijd de naam in marmer laat zich niet benoemen blinde wachters snoeren…

door een donkerblauwe saffier wordt de witte diamant omsloten als een verlichtend middelpunt gekoesterd in geheimzinnigheid zelfs de wind houdt zijn adem in zodat deze schoonheid ongerimpeld blijft sterren spelen voor publiek dansen op de waterspiegel als ritmische speldenprikjes rond de wachter van de nacht pas als dag dreigt op te…

het geluid komt dichterbij dichtbij in vorm van gezoem wat zal het zijn een bij die kan eigenlijk niet vliegen volgens wetten in aerodynamisch letters de mug mischien nee die komt altijd na half tien de zoem der geweten dat lijkt jou te hebben ontweken maar waken de wachters wel er is toch een verband tussen hemel en hel gevallen om weer…

om niet te blijven liggen weemoedig staar ik naar de einder golven met witte kruinen vertellen een verhaal maar het spookt zo in mijn hoofd Ik spaar de tijd in ongebruikte kamers ik zit daar uren lang maar het vallen van de noten maakt me zo klein van binnen hij staat vaak boven aan de trap de man zonder mensen handen is hij een wachter…

Wolken tijdloos aaneengeregen Tot flarden losse lucht, Wachters over de waarheid Die niet gezien mag worden, Zwerk dat er duister uitziet, Geen bal en geen bezem die Hier nog iets aan verand'ren kan - Dan is er uit het niets Die lichtstraal die het Onbreekbare breekt, En ondenkbaar fel Het wolkendek openscheurt; Het hemelse…

In 't voetpad de zandige sporen van 't karrenwiel, breed en zo diep; ver over de velden de toren een wachter en toch of hij sliep. In greppels het geelbruine water al wazig van 't kiemende groen.... de wilgen, de velden, het water, de zon en de wind - zoals toen.…

samen hebben wij als wachters de schaduwen geflankeerd van de nu al zwarte zon omdat haar universumplaats sinds de schepping nooit is vergeven is zij geen donker gat gebleven zij werpt nu haar schaduwen in een apocalyptisch alles verwoestend scenario dat uit de verte in aantocht is nog voedt de lucht ons met restanten zuurstof…

ik heb de wind niet eens gevoeld maar de strakke aanblik die jij biedt is magistraal het dreigend wolkendek verschiet waar jouw profiel oprijst tegen het felle licht van de brekende bui zoals cheops torent in piramide met magische ruimten zijn wachters wereld zien verstil jij in mystiek omdat jouw stilte praat met de verste planeten…

Tussen gevallen blad van kiezelsteen tot berg, de kilte treft me in het merg in de stilte van de wind, een sterven drijft mij voort, de as verwaaid, me altijd vindt, slechts in één richting spoort, een laatste reis,de laatste stap die ik alleen moet maken,voorbij de kale bomen met de witte raven, die de toekomst bewaken, wachters van een…