Alle inzendingen over weemoed

In de verte de eerste regenzuil, 'k voel een felle weemoed branden, diep vanbinnen,... en ik huil.…

mijn ziel is bijna al een leven lang zacht droevig gestemd de kleur van vele dagen schijnt herfstachtig getint ben deels geremd, onderkoeld ben ik zo vroeg uitgebloeid en is het enkel voor mij bedoeld wil dan vluchten ver van het heden of in de schaduw van het verleden het lijkt wel of mijn aard is gezonken in diepe…

weet je nog hoe het ooit klonk het echte leven van de straat met losse blaadjes in de wind en kinderen van kattenkwaad door zakken van 't zand het gewiebel van een steen het openen van deuren en het sluiten, één voor één het kraken van een venster en de weergalm van het glas en veegjes van muziek en het stappen in een plas en een brievenbus…

Ben ik de enige Vraag ik me af Die vaak terugdwaalt In het verleden Denkend aan de mensen En het plezier Dat alles gaf Brutaal en fel Zo jong, vol vuur Nog lang niet moegestreden Is het raar Om te erkennen Toe te geven Recht te doen Dat het zoveel charme had Het leven In die tijd van toen…

Zo jammer, dat we openheid op het laatste plan zetten, zo triest, dat we moeten schermen met grofheid, zo ellendig dat we eerlijkheid geen ruimte geven, zo jammer dat er geen plaats meer schijnt te zijn, voor liefde.…

mijn hart op deze dag van jouw sterven stromen emoties over want dit is de dag 17 jaar geleden waarop jij vleugels kreeg en door het venster van ons ouderlijk huis naar buiten vloog herinner ik me elk jaar weer hoe ik dicht naast je was gekropen en jij jouw laatste woorden tot mij sprak en hoe we samen huilden elk jaar weer diezelfde weemoed…

Mijn weemoed, zoals de zee die schept is hier een terloopse gedachte waard. Eeuwig gedurig lijkt de bekoring van verleden en vooruitgeschoven tijd. Al turend in heldere betovering door deze grote en kleine grootsheid.…

Soms rijd ik nog wel eens langs het huis waar je toen woonde. Herinner ik me het gevoel van spanning en verliefdheid, maar dat komt niet meer terug, ook niet het gevoel dat er geen einde kwam aan de weg, op weg naar jou. Het huis is verbouwd en de tuin, waarin je moeder zo zorgzaam een kleedje drapeerde vanwege je schone rok, werd een…

uiteindelijk heb ik dan toch geleerd om het goud uit je blik te zeven waar ik hoopte je te ontmoeten ben ik je misgelopen en nadien kwam je schuilen met dauw in je haar en keek je verward als de vlucht van duizend spreeuwen bleef ik je zoeken was ik het die riep wonderlijk je thuiskomst de warmte de weemoed toen je weer met me sliep…

Mijn longen vullen zich met natte lucht, tot waar de weemoed in mij gekt. Nu is ieders eigenheid nog onbeducht, weldra met dampige teelaarde bedekt. Onbeholpen tast ik naast de weg voorbij alwaar mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Met mijn zielement tot in dronken barbarij, het vruchtvlees met denkvaten doorspekt.…

buiten lijfelijk bereik vloeit een warme gloed als zwijgende voorbode van de tanende hartsvloed dit weemoedige vuur zinkt in de oever van het land de avondzon blijft achter als kringen in het zand ’s avonds wordt het stil alleen wat doffe klanken in ’t riet ’n roerdomp, alsof die zeggen wil je hoort me wel maar ziet me niet de wind…

Wanneer ik 's avonds in de tobbe lig te weken diep onder 't schuim, van af mijn tenen tot de kin gelijk een licht en luchtig uitgespreide deken, dan krijgt mijn droge leven weer een beetje zin. Want als ik 's avonds in de badkuip ben gekropen dan zwerven mijn gedachten op de wilde vaart. Ze zeilen weg over de zee tot in de tropen, ik voel…

Gister op het strand zag ik mezelf lopen, in strakke t-shirt jurk met lange split. Een beetje trots want zij-ik mocht er best wel wezen, een beetje droevig ook want ik ben haar niet meer en vraag me af die gister-haar die ik zag lopen, zal zij ook ooit haar gister-ik voorbij zien gaan ?…

Mensen onthouden al het moois dat ze denken: in Pakhuis Weemoed.…

In mijn hoofd zit jij daar nog, om ons waait de wind – van jouw verhalen.…

Mijn thuis als het nog bestaat in de rimpels en grijze haren waar ik uitrust Mijn lijf stram van de jaren, alles zo lang geleden, ook jij mijn lieve onbekende Mijn ziel vol tranen, herinneringen aan jouw zoete lippen om nooit te vergeten Mijn lied mijn adem, die nog zingt waar ik ophoud terug te komen…

Vandaag ben ik onvervuld, de lichte meisjes van het vroege uur en de zwarte wijnen van Cahors, ze dragen noch ze schragen. Met eeltloze handen zwoeg ik verder aan de kuil, mijn misantrope opus. Waar het schrijnt als zomerjeuk, hoor ik het lome ruisen van de populier. Laat me mijn ziel schurken, genadig tegen jouw robuuste rug en vertel…

Ik zie voor mij geen reden om te klagen Over de gestage voortgang van de dagen, Al overvalt me soms neerslachtigheid En ook de weemoed, moeilijk te verjagen. Elsschot “en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.”…

De foto opent mijn herinnering aan de vrijheid van het strand de ruimte waar alles kan waar ik mijn fantasieën opjoeg tot ik ermee wegvloog de hemel in maar er zat altijd een strik om mijn enkel, met een touw dat mij weer omlaagtrok en als ik een aanloop nam en in zee sprong, spoelde ik na een tijd vanzelf terug naar de familie aan…

Ik had zo graag een nieuwe lente willen schrijven, zo een die juicht en zingt en iedereen doet fluiten. Of anders ook aan Holland willen denken, het reiken naar den einder naast de langzame stroom van het wassende water. En als ook dat niet kan, dan maar een droevig lied Zo van « het is november en het giet zo troosteloos en…

in het wegstervend licht werden vleugellamme woorden voorgoed tot stilstand gebracht en in vergetelheid begraven buiten wierp de warse wind de glazen om de stilte suisde toen heimwee ongezien naar binnen schoof bidt men tot een god aan het einde van het verlangen?…

Onze band vervaagd tot wat woorden geladen met gevoel om een hartvol roest Schitterende herinneringen De kleur van jouw ogen Die eerste keer, verdwaald in elkaar, samen de weg aan het vinden Alles waar jij goed in bent dat je toch los moet laten Cadeaus zonder pretentie hand in hand gegeven voor het hotel, in vallend blad…

Gordijn in somber als avondmist van de herfst hangt over mijn hart.…

De prachtige blauwe hemel van weleer wordt gekleurd met grijzige grauwheid, een zon voelt zwaarder aan Zo diep en intens dat fracties vermoeidheid en weemoed zich beginnen te manifesteren in het lichaam waar ze onderweg zijn naar mijn breekbare-en-kwetsbare.…

zij wist nog hoe een ijzeren hoefslag langs de klinkers klinkt hoe het water lucht en bomen weerspiegelde zij voelde altijd nog de weemoed van wolken zij wist dat ze deel was van het leven van alle aardse dingen…

het is het lege nest op de schoorsteen de blauwe sluier rook die over de daken reist de overgroeide kuil bij de rivier een vogel die in de verte roept het is de verdwenen zandweg de oude afgepelde verflaag op een deur de dag van nevel en dauw het stuurse zwijgen het is de beklemmende namiddag het dorp dat nooit het mijne werd de korst…

Goede oude tijd... wat is er toch ongrijpbaar -- weinig van over.…

Het meisje vliegt aan mij voorbij langsflitsend als een vogel, vrij Er straalt een bloempje in haar hand Ze zingt iets nieuws, ze is charmant Misschien heeft zij, en zij alleen, de macht om met haar hart op dat van mij te reageren en verschijnend in het diepste van mijn nacht mijn wezen in een oogopslag te reflecteren! Maar nee, ik ben niet…

om een gedicht te schrijven over weemoed en duisternis ben ik naar de Harz gegaan doch wat opviel waren de kleuren naar weemoed heb ik vergeefs gezocht en bij duister stak ik in de avond gewoon even een kaarsje op...…

de rivier weet van lopen de weemoed kent ze niet het verlangen weet van stromen zichzelf bevatten kan ze niet het water draagt de weemoed wat ze wiegt weet ze niet het verlangen herhaalt zich in het stromen voor wie het ziet…