Alle inzendingen over weggegeven

Een wachten met voortekens op een naakt valend bed, zo leeg gelegen, afgeschreven, slapers eruit gezet, alle vruchten weggegeven. Moet nu de kilte komen in koud grijze lucht, waarin onttroonde bomen met ijzige zucht hun bladeren ontnomen? Requiem zonder vlucht.…

Mijn verjaardag gaat nog dagen duren Wellicht zelfs wel weken De opgehangen slingers blijven hangen, ook Als ik er niet meer ben Niet om de dood te vieren Maar het leven, mijn gekregen leven Wat ik dan heb weggegeven Als ik er niet meer ben Neem mijn leven dan voor lief Huil gerust, maar laat ook een lach ontstaan als dat te moeilijk is…

De stille stoet allang voorbij, een stukje aarde is weggegeven. Triest blijft het getreurgetij op stenen zuilen neergeschreven.…

Soms voel ik mij zo leeggehaald, zo uitgestrooid en weggegeven... De akkers liggen maagdelijk - geen spoor meer van het leven dat eens in al zijn weelde blonk terwijl de zon scheen in de morgen. Ook nu blinkt licht, al is het vaal, gekleurd door 't brandglas van de zorgen.…

Ik leef vooruit in de tijd Zie mijn verleden soms met spijt Ik heb alles wat ik in me had weggegeven Nu voel ik me leeg, op en verdreven Uit mijn eigen levensgeluk Vallen velen brokken stuk Het incasseren lukt niet meer Elke dag doet mij nu zeer Veel kon ik niet anders doen Ik verlang naar liefde armen een zoen Misschien nu wel zonder…

Vanmorgen bij het opstaan had ik niet een reden om fluitend aan 't werk te gaan of me zelfs maar aan te kleden Niemand die me missen zal als ik een dagje binnen blijf van de wereld weggesloten gedachten stollend in mijn lijf Waar is het vuur gebleven het licht dat leven is heb ik het ongemerkt verloren of misschien zelf weggegeven…

aan te kleden Niemand die me missen zal als ik een dagje binnen blijf van de wereld weggesloten gedachten stollend in mijn lijf Niets lijkt nog belangrijk geen vreugde of verdriet en zelfs de diepste liefde och nee, het raakt me niet Waar is het vuur gebleven het licht dat leven is heb ik het ongemerkt verloren of misschien zelf weggegeven…

voorste rij kende testosteron geen enkele genade het was ik of jij maar waar vroeger het zwart reptielenbloed veelvuldig zichtbaar was overheerst nu het vurig vers rood na een zeer pijnlijke dood dat zijn historische romans het bleke licht liet want ook in de slangenkuil vrat vuil de evolutiewinsten op die het vrije leven had weggegeven…

gedaan de chique balie met gebakken lucht nam al nooit een grote vlucht glimmers en glanzers waren niet aan te slepen maar werden ook snel weer vergeten een paar kleine knuffels waren mijn stille vennoten met hen heb ik erg genoten ze blijven nog voor het afwikkelen van de zaak dan gaan ook zij met emeritaat mijn dromen zijn al weggegeven…

sluimering dan kiemt het volgend leven ik loop de cirkel aan de binnenkant maar zij spiraalt omdat ineens de ronding faalt ik nader wat mij is gegeven ben de lange weg gegaan een doel is me niet bijgebleven de opdracht is me dus ontgaan of mag ik bloeien in de dood me koesteren in Uw leven de warmte delen in Al-zijn het aardse is al weggegeven…

Dump me, zei de minnaar Want ik heb je niets te geven Dump me, om het even waar Kom, gooi me uit je leven Laat me stikken, laat me rotten Laat me hoe ook gaan Want ik kan geen deel uitmaken Van jouw aards bestaan Ongeschikt verklaar ik mij Voor een nieuw liefdesleven 'k Heb mijn kruit verschoten Al mijn kusjes weggegeven Er zijn er geen…

ik wist dat jij weer met wolken sprak van de donkere kant naar boven waar het onweer nog wat lading had voordat zij alles aan aarde had weggegeven in de sonore regenval vielen jouw druppels vrolijk spettend in de grote plas waarvan in de resonance jouw echte stem steeds duidelijker te horen was nog rimpelde licht jouw spiegelbeeld…

materie in de plaats van mededogen kwam waar was ik toen - een mensbeeld zo verschraald in naam des konings dood en verderf ging zaaien moraal hoog in het vaandel ging verdraaien en liefde grondig door het slijk gehaald met bloed besmeurd van angst doordrenkt en voortgedreven mij tot op het bot zo heeft gekleurd dat ik mijzelf heb weggegeven…

Uit elkaar gedreven Een zinloze strijd Jouw bloed weggegeven Wat ik jou verwijt Je draagt alleen nog mijn naam Als teken van eenheid Maar een band is gebroken Gebroken voor altijd.…

De kerstbomen worden welhaast weggegeven, gekapt door een Haagse milieubarbaar. Zelfs de oorlog is naar het schijnt voorbij, gezien het constant gebrulde “War is over”. Ik weet alleen te verzuchten: “Was het maar waar…”…

Jij hebt nieuwe sloten in de deuren laten maken alles weggegeven, dat je niet meer nodig vond CD's en langspeelplaten uit die goede oude tijd gelukkig durfden zijn Het is beter jou te laten jij loopt niet in zeven sloten past niet in bescheidenheid Ik zie jou nog steeds voor me wat vierkant was, is nu rond Jij weet mij altijd te raken…

Ik denk net: alles wat ik had heb ik al weggegeven, het is waar Soms viel het in gaten, soms in klauwen, maar gelukkig ook vaak in het hart En alles wat ik nog zal krijgen zal ik ook weer geven, ik ben niet het bezitterige type Zelfs wat ik wist heb ik vaak genoeg gedeeld. Hoe wil je het? klinkt het nu opnieuw. Ja, doe maar!…

Ik denk net: alles wat ik had heb ik al weggegeven, het is waar Soms viel het in gaten, soms in klauwen, maar gelukkig ook vaak in het hart En alles wat ik nog zal krijgen zal ik ook weer geven, ik ben niet het bezitterige type Zelfs wat ik wist heb ik vaak genoeg gedeeld. Hoe wil je het? klinkt het nu opnieuw. Ja, doe maar!…

liefde vind Een plek waar je wordt bemind Een plek, o zo fijn Hoge hoeden en pruiken Make-up en glitterjurken De goede en de schurken Een andere stem om te gebruiken Jezelf verliezen Opgaan in een personage Iemand anders zijn bagage Je hoeft nooit echt te kiezen Eeuwig leven Nooit meer vergeten Zonder dat ze weten Je eigen leven weggegeven…

zie komen Durf niet eens meer te bewegen Liever met de ogen open dromen Met alle gevoelens verzwegen Vooral geen emotie willen tonen Automatische piloot staat aan Tussen de maskers van de hel in wonen Hoelang zal de mens er achter nog bestaan Je hoeft niet dood te zijn om niet te leven Je lacht niet omdat iets ´leuk´is Heb genoeg mens al weggegeven…

Weggegeven hier en daar Gedragen, versleten. Opruimen valt soms zwaar. Toch heb ik nog een paar... Soms moet ik ze bekijken... Even voelen Stiekem nog even kietelen. Maar mopperen doe je nu niet meer.…

aandacht zonder reden en als je al een reden hebt waar komt die vandaan is die van jou is die van een ander die reden, die oorzaak waarvan ben jij het gevolg heb je jezelf die vragen al gesteld laat me je niet verder ophouden maak je maar geen zorgen ga lekker door want je hebt de wil niet om te willen die hebben ze je afgenomen die heb je weggegeven…

nu ik zojuist mijn geest heb weggegeven doch de inhoud nog niet leeg is geniet ik nietszeggend in de tuinstoel met half gesloten ogen alleen mijn geest spreekt spontaan naar hen die mij het liefst zagen gaan denk niet dat ik bang was voor het leven want dan heb je ‘t mis wel voel ik vreemde trekken op mijn smoel maar ben heel tevreden weggevlogen…

Wacht nog, een minuut, een seconde voordat al het leven wordt weggegeven. Heb nog even geduld. Als het leven je lief is.…

En lange weeën van verlangen Bereiden ‘t vluchtigste bezit… Nu zult gij zelve moeten komen En winnen wat u lust van ‘t mijn: Het wil begeerd zijn en genomen, Het wil niet weggegeven zijn!…

je hebt je vruchten weer geschonken ik heb ze voor je opgeraapt op een sierlijk schaaltje laten lonken wel zó dat ze niet zijn weggekaapt je hebt je bladeren laten zweven fors heeft de kou roofbouw gepleegd en ik heb stilletjes weggegeven jouw blad - tranend bijeengeveegd en daar sta jij, o trotse boom de winter kleurt je kaalheid maar…

die niet van hier was haar zou leren zo bedreven van het zompe - watervlooien kikkerdril en waterleven als zij wou mocht zij hem zoenen en gelijk een handje geven Van mijnheer pastoor die dronken als een tor steeds was gebleven alle eenden er verrot schold weer eens in de plomp beland van zeven borrels die hij nam nog door haar vader weggegeven…

Alles was nog rest is niet weggegeven. Het was de laatste dans en wens in jou, de laatste kans voor mij.. zo goed ging het als sprookje. Soldatenliefje, even dapper in het veld, in een maatschappij van defensie die steeds de vrede waardeert, innerlijk gefrustreerd, verafschuw jij het liefdesgeweld. Jij weet het niet..…

Hoe ik je als een marionet dan kan laten bewegen, weggegeven als je bent aan de nachtelijke wegen. Zoals je dan van niets meer weten kunt ... Zo heb je mij in je rituelen geborgen, als een hart dat in je bloedspiegel zinkt. Of ik me daar veilig waan? Tot je ‘goedemorgen’ klinkt bij de duivels vandaan. En ‘of ik goed geslapen heb?’…

En deze nieuwe mens, hij ziet het aan, En voelt zich aan hun allen weggegeven, En een gebondene aan z’n bestaan, Weet hij zich tot hun vrijheid opgeheven. En is een vrij gewordene als zij Die telkens overgaan van klank’ tot kleuren, Hij is een zelfvergetene, een blij, Een wisselend, een glorieus gebeuren.…