Alle inzendingen over wenende

haat hartstocht moord in ruige riddertijden een sombere burcht in dichte donkere wouden de wenende zwarte weduwe verteerd door liefdessmart en ruw gedoofde hartstocht dolend langs de duistere slotgracht nauw verhuld door nachtelijke nevels tussen statige eeuwenoude eiken zacht snikkend verdwijnt ze elke nacht in het zwarte water…

Als ik met zachte, Bevende schreden langzaam naderkom, Dan hef ik wel de ogen naar het dicht Gordijn en strek de handen vol verlangen, Maar grijp de plooien nooit en in mijn bange Handen verberg ik wenend het gezicht. Ik durf niet vragen, welke God het is, Die ik aanbid maar nimmer durf ontmoeten. Maar Moeder! Jezus!…

MET LEGE OGEN STAREN Met leeg gehuilde ogen staar ik in mijn diep donkere duisternis Wijl ik stil in mijn kussen snik weent mij ’t hart van droefenis Zachtjes vertel ik mijn verhaal wijl mijn kussen vredig luistert Wenend fluister ik het allemaal hoe de wereld rond mij duistert Zwijgend hoort het kussen mij terwijl ik zachtjes…

Al wenend, weent zij, opnieuw, ik ben zo alleen gewikkeld in een zwart voilen sluier om haar heen. Al het gelovig licht wat toehapt wordt vol verlangen, gevangen en vervolgens in haar schaduw vertrapt. Met droevige, verlaten, zwart omrande, hunkerende ogen wacht zij tot een nieuwe prooi blijft staan. Zij kijkt hem diep, doordringend aan.…

Donker en stil regeerde deze nacht gans verloren staarden mijn blikken Jouw beeld trok met magneetkracht ik hoorde enkel maar mijn snikken Wenend omdat je mij verlaten had en misschien al lang een ander vond Je liet mij vallen gelijk het herfstblad in het najaar op doordrenkte grond Starend in deze stille duistere nacht leek het of ik van…

Zo gaan wij zwijgend naast elkander In huivrende armoe voort, al voort, - En kunnen zelfs de droeve ander Niet troosten met een wenend woord. Want ieder troostwoord zonder klachten, Dat wij nog vonden voor elkaar, Ging, voor het éven kon verzachten, Van eigen leed voor troost te zwaar.…

Stampende voeten Een gebroken geschrijf Een traan op de grond Het is haar kreunend lijf Daar in de achterkeuken Blijft de haat beuken Op borsten en buik Ze is in elkaar gestuikt Verbannen naar de tuin Zelfs de bomen huilen mee Drie kleine hoofdjes aan de ruit Verscheurend en wenend zonder geluid.…

Geef mij de eer te delen Bij het verlaten van het licht Te reizen waar u en ik naar streefden Om verlustigd deel te kunnen nemen Aan eeuwig erotisch geil vreet zuip festijn Schijnheilig verdrongen toen ik leefde Stuur mij wenend zo het vermag Daar waar de duivel vertoeft Bij het licht van hellevuur Waarin de wellust zegeviert Van gespuis…

Zojuist verloor ik weer mijn ziel aan Bach Adagio 'Concerto en ré mineur' het heeft zoveel van verlangen en treur ben vaak door zijn noten en tonen van slag zoals hij gevoelig wenend meevoert langs het hemelsblauw klassiek gelaat van het schoonste wezen op aard, voel dan eeuwige droom die met liefde ontroert kom vrouw, waan der permanente…

Klopt Een bleke vinger op de glazen deur, Of is het wenend hemelen-getreur, Dat lijze uit leiegrijze wolken dropt? In 't haardvuur smeulen turven, murwe geur Van rottend loof, dat in den slijktuin sopt, Dringt door de ruitereten, afgetobd Kreunt zwak de wind, een kind gesteld teleur.…

En 'k liet het linnen van haar voeten drinken Het water, wenend om het wreed verscheiden, En zag haar oog van frisse blijheid blinken. -…

Zojuist verloor ik weer mijn ziel aan Bach Adagio 'Concerto en ré mineur het heeft zoveel van verlangen en treur ben vaak door zijn noten en tonen van slag zoals hij gevoelig wenend meevoert langs het hemelsblauw klassiek gelaat van het schoonste wezen op aard, voel dan eeuwige droom die met liefde ontroert kom vrouw, waan der permanente…

Men droeg de grijze plechtig naar het graf, En toen hij langzaam nederzonk in de aarde Brak uit het oog, van wie hij 't aanschijn gaf, Een vloed van tranen, dat naar 't zinken staarde; En allen wendden 't wenend aanschijn af, Gelovend dat hun God een weerzien spaarde, Omdat ze 't innig wensten, en zó straf Een God, die scheidt, zich hén…

Als wenend mee met wie die mens beminden, Vloeit droeve regen uit d' omfloersde trans. Stil ritselen neer van bleekvergeelde linden, Te regenzwaar voor wilde werveldans, De laan bevloerend met hun matte glans, De bladren, zacht gedragen door de winden.…

Een beul met een schuimkraag op de lippen Zijn jeukende hand is de zweep ontwend Wringt in zijn broekzak De voering door ringen gescheurd Een duifgrijze mist zwelt Omzwachteld me in wijde slierten Schuift over prikkeldraad Ik blijf, sidderend, wenend In de aardkorst geschroefd De beul toont zijn striemen Bewijzen van een oud gevecht…

na hun halsbrekende toccata-plicht de galm versterft in deinende rimpels palliatief uitgeleid door hoofse klavecimbels partituren zien hun einde naderen dwarrelen neer als herfstige bladeren hobo en fagot slaken de laatste zucht wijl cello's vertrekken voor hun ultieme vlucht de harp streelt zich in weemoed en tranen ten afscheid aan wenende…

bijeen maar, ik deed het weer, ik dronk alles op zij lachte want, zij hield van mij ik wist niets van haar ziekte, zij klaagde nooit ik spaarde wat geld, kocht bloemen voor haar toen ik thuis kwam was zij eenzaam gestorven er speelde een glimlach om haar bleke lippen vergevend, omdat zij van mij hield ik stond bij haar graf, nuchter en wenend…

De wijzen bogen door zijn glans verblind En vlijden, wenend, blij door Hem bemind, Goud, mirre en wierook aan zijn blote voetjes.…

Bij 't rossig, zwaaiend schijnsel der flambouw, Welks walmen tranen teelt bij 't krinklend stijgen, Zie 'k spichtig kegels stijgen, pegels nijgen, Wier blijde blankheid werd tot wenend grauw.…

je was zo lief zo zacht en zo mooi zo bescheiden en zo onzeker zo vol tederheid je ogen en je lach je gezicht en je lichaam je hele wezen geschapen door de adem van God met één lach en met één oogopslag heb je mijn hart beroerd om er voor altijd in te wonen in één seconde heeft de dood jou gevonden en je toevertrouwd aan wenende…

benee haar hitte en arbeid schraagt, Tot zij het wanklend hoofd verbergt in 't ijle, - Zo steeg ik statig uit de nauwe laagt' En stuwde een stoet van donkre drome' uit veile En zieke ziel, - toen boog 'k het hoofd een wijle, Waar de eigen geest tol voor de hemel vraagt: - Ik zie me uit vuur en bloed en zweet geboren, Mijn ziel zwerft wenend…

maar ze horen me niet kijken me alleen glimlachend aan maar hun ogen blijven dof lijkt hun geest vertroebeld toegebracht door giftige woorden anderzijds oordelend vanuit de verte en leggen vermoeid hun voorhoofd tegen het dubbele glas ze zien de waarheid wel maar hun handen reiken niet om mijn tranen te drogen al wenend…

Ieder woord dat ze in het donker fluisterde dat kwam regelrecht uit haar wenende hart Terwijl er toch niemand naar haar luisterde haar wereld zag immers zwarter dan zwart Ieder verdrietig woord dat haar hart verliet beproefde het traan uit haar ogen te persen Achter haar klonk het levens afscheidslied het zong van verdriet en pijn controversen…

Bij 't rossig, zwaaiend schijnsel der flambouw, Welks walmen tranen teelt bij 't krinklend stijgen, Zie 'k spichtig kegels stijgen, pegels nijgen, Wier blijde blankheid werd tot wenend grauw.…

ruk aan je lijf, om vervolgens weer met dezelfde kracht uitgespuwd te worden De aantrekking en afstoting: beiden even overweldigend overdenderend en overdonderend Je keert telkens terug, raakt slaafs aan de tweestrijd in dat gevoel Totdat je ooit op een dag dood aan de branding komt te liggen Speelt ze het spel in het klein al wenend…

sterk ooit zinkt in de vingers wij zijn digitaal ons hoofd knikt schudt knikt schudt nul een nul een nul een nul een waar gaat het met ons leven heen nooit had ik onder de Schreierstoren kunnen bedenken wat ik nu heb verloren mijn leefvermogen krimpt tot nul en een hoe arme vrouwen huilend stonden te wachten bij die Amsterdamse toren wenend…

Ik weet al lang dat je mij helpen wilt nu ik zo diep in de beroerdigheid zit En ik mij voel als aangeschoten wild dat wenend delft aan haar onderspit Ik weet best dat jij mij helpen tracht dat je mij liefdevol de hand toereikt Ik bemerk dat jij veel geduld betracht als mijn blik jou nu en dan ontwijkt Ik weet zeker dat jij mij helpen zult…

Eens zult ook gij, die thans nog droomt van spelen, Een kroon van doornen om uw voorhoofd voelen En, bitter wenend, op uw leger woelen.…

- die ik 't meest heb liefgehad, Dat was mijn kranke; 't was de moede, de uitgeteerde, Van wie ik leven beide en hopend sterven leerde, Toen 'k wenend aan haar sponde zat. ---------------------------------------------- uit: Laatste der eerste (1854-1860)…

Wie wat kon haar nog redden Alles kapot verloren leven voorbij Tranen doorboorden ziel en hart Alles viel uiteen gedroogde klei Hoe moest alles verder heel alleen Waar kon zij nog ooit die liefde vinden Zoals hij haar kon geven alleen gaf De gedachte ik wil niet meer Rust zou zij vinden de stilte het graf Dan besefte hij haar liefde Wenend…