Alle inzendingen over wenende

De antieke, Franse spiegel, die ik aan haar cadeau wilde doen, toont nu mijn sombere en wenende gelaat. Ik zie nog hoe ze ervoor ging zitten en hoe blij ze er van werd. Hoe ze haar haren kamde en een knoetje maakte.…

van ijle lucht, een kooi de wolken van zijn gedachten smelten in zure druppels, ze sissen op het rozenblad, dat verdrinkt in een metamorfose tot netel zijn ijzige adem snijdt de grond onder mijn voeten tot blootgapen van de wonde het bloed klampt vluchtend om mijn trillend been omhoog ik reageer, tot oren en ogen ook hun meester, wenend…

Droevige omhelzing van lucht en land waaronder een wenend kind traant in wolken van zure wind, neerslachtig door hartstocht overmand. Weemoedig land, verzopen van verdriet doordrongen van kil bestaan onder snakkende lucht, in grijs vergaan en geen zonneschijn meer biedt.…

Wandelend, wenend met kop en staart De hoofden in treurnis gebogen Gaan allen, zo stond het op de kaart In kleurloos zwart; de dood is opgetogen. Aan het einde: het is toneel Lachen, grienen, een traan een stem De geest mengt zich als een minstreel Van duivel tot Jeruzalem.…

De avond verandert wenend in de nacht. De nacht kruipt moeizaam naar vroege uurtjes van de dag. Ik stik in elk woord, in elk gebaar, verloren in het diepste van elkaar. Het ochtendlicht weerkaatst tegen onze zinnen aan. Onverwachts worden armen om me heen geslaan.…

Het berooide beeld bevat dodelijke verfijnd smakende tot braak vervallen componenten Zo vredig stilgevallen angstig neergeworpen onverwachts ontrukt in een hoogtepunt van arrogant menselijk falen Sluipende moordenaar cellen besmetter kanker opkwekend wekend en wenend over toekomstig wegvallend leugenachtig verlies De kinderen betalen…

onder de eeuwige sterren ligt het tere kind in stro vredig slapend in de voederbak een eeuwig zoete sleur van engelen herders en wijzen en ook nog een os en ezel tot het kindje zomaar wenend om deze gebroken wereld ons wakker schudt tranen in de heilige nacht voor doodarme miljoenen goddelijk bewogen verdriet leeft eeuwig in een stal…

onder tafel, zonder zon verkast de warmte zich tot in de borders van mijn tuin tussen wederik en Zeeuwse knoopjes knoopt de dag zich op in regenloze vruchten schaars gekleed door lege zuchten sterft magnolia in mei ik schenk water tussen tenen waar nog hoopvol groeien heerst; het helpt de vlinders nader komen, als mijn bloemen nectar wenend…

Let goed op om haar te zien haar te horen: de minimale taal En al wat koppig ongeschreven ongezegd verder leeft achter muren Drijvend op weg naar de dood denkt men: daar zal de haven wel zijn De taal drenkeling klemt zich wenend aan wat ramptoeristen vast Altijd in de hoge vlucht van hoop om betekenis te scheppen Zij graaft voor…

Ik ben het niet waard Jouw lippen fluisteren mijn verloren naam Jouw handen dragen mijn magere liefde Jouw armen omhelzen mijn drinkende huid Jouw stem verjaagt mijn geknede argwaan Ik ben jou niet waard Ik verbrijzel aarzelend jouw aanraking Ik verdruk wenend jouw vriendschap Ik stamel wantrouwende woorden Ik breek jouw vertwijfelde…

een traan rolt langzaam langzaam maar zeker naar beneden de andere tranen zijn volgzaam er is verdriet geleden een zout spoor achterlatend zachtjes wenend de emotie gehavend niet redegevend de mond gesloten lippen die trillen de trots ruw omgestoten op zoek naar troost om te stillen het verdriet heeft de overhand treurend over dat…

levenloos wit marmert wangen het licht gaat gepaard met wat ogen willen zien er hangen harde haren rond een uitvergroot hoofd begeerte dooft op slag de hang naar meer is verdwenen in het wenende licht één vierkante meter grond beweegt rond afgetobde voeten het gezicht in ruw geplooide lijnen, zij verdwijnen in een welgevormde lach…

Wenend stonden de mensen om haar heen, zij aan zij. En dan die laatste woorden die blijven haar altijd bij.…

aardse lijden kent en of hij dat wellicht wat kon verzachten de sterrenbeelden aan het firmament aanhoorden zwijgzaam alle klachten weerkaatsten glansrijk mijn gedachten en gunden me geen hemels sacrament ik zocht gezelschap, hief het glas en lachte heb legioenen engelen bekend na afloop zwierf ik kreupel langs de grachten bebloed en wenend…

ik verhaal over een plek van binnen, waar men zegt, zij dan, die het weten het paradijs is te vinden van weelderig beminnen met een schoonheid, onvoorstelbaar breed uitgemeten ik open schroom mijn deuren, bekleed met een dikke huid begeef me op het pad in de voorgeschreven richting doch bij iedere stap vermeerdert zich een wenend geluid…

Nu stond hij wenend waar zich de afgrond sloot En had voorgoed zich aan zijn arm onttogen Wie hij zo vast zich dacht aan ’t hart gesnoerd.…

Nu stond hij wenend waar zich de afgrond sloot En had voorgoed zich aan zijn arm onttogen Wie hij zo vast zich dacht aan ’t hart gesnoerd.…

." Hij zag nog zijn moeder, hoe ze wenend, onder bij zijn voeten zat. En zorgde nog voor haar. Johannes denk om je moeder. Moeder kijk, daar is Uw zoon. Hij was maar een mens een gewone jongen. De zoon van de timmerman. En over enkele dagen wordt hij hier weer als baby geboren. Met veel vertoon.…

Het raakte haar: de woorden schoten los van elke zin en letters verdwenen in de flits van genot: ring in het bos waar niets nog ademde. Zacht het wenen van de nacht fluistert heel allene dat het ene is verdwenen. Heilsfeit: de eeuwigheid spleet open in de tijd. Verlangen had het uit zichzelf gebracht, verleden tijd die niemand hem benijdt.…

Ik ben als een vlinder in de ogen van een kind, als een bloemblad van een roos sterf ik in de wenende wind.…

Altoos wil ik om haar treuren, bloempjes strooien op haar graf: Wenend aan de kusjes denken, die mij ’t lieve meisje gaf. Morgen zal ik — maar voor mij ook is ’t gevaar van sterven groot. Gistren liep zij met mij spelen; gistren nog! en nu -- reeds dood!…

vaak zie ik de werkvrouw schreien wenend komt zij de kade af ik sta dan voor het venster wend dan dra mijn ogen af zie haar het werkhuis binnen gaan met een droef en rood gezicht zie haar te moede ruste staan in het schemer avondlicht hoe boent zij niet de boenwas poetst zij koper, haalt de kachel leeg slaat met kracht de loper eerdat…

Wenend omhels innig elkaar, als je kleinkind vertelt: “lieverds, jullie worden overgrootouders!”…

op je netvlies 't beeld van de buurman, waar je nog mee sprak amper een uur daarvoor Door onbekenden uit 't puin weggedragen, zonder benen Doorweekt met bloed Rood zijn de daken hier Zo anders de lucht, vogelvlucht Doodsbeelden blijven, komen en gaan, doen je verstijven Kou van mistige weilanden verkleumd tot in het bot Je wenende…

O Heer, ik ken die zaalge zondares; Het was mijn ziel, die wenend voor U bukte, Die met haar liefde Uw minnend hart verrukte, De nardus gietend uit albasten fles. Ze ontwond in drift de slingerende tres Der haren die haar teedre schouders smukte. Slavin, die kussen op Uw voeten drukte, Was ze aller zondaars zoete meesteres.…

Al de paden blijven wenend open staan: alleen het minnen is van minne gans voldaan.…

Ik schrei naar U, o Heer, die verre zijt, Gelijk een schaapje naar de herder schreit, Gelijk een kind, dat honger heeft, naar brood, Gelijk een levensmoede naar de dood, een afgejaagde hinde naar de bron, Gelijk een kwijnend plantje naar de zon Als Rachel wenende te Bethlehem: Zó weent mijn stem.…

Ze vinden enkel een schuilen in wenende woorden. Bevende handen luisteren naar een morsend huilen. Wit papier wordt volgeklad, echo's worden bewaard, zinnen worden vergaard op een schreeuwend spiegel-blad.…

en wenend zeeg ik neder aan de zoom. En dáárom golft mijn donkre levensstroom zo eenzaam, droef beschaduwd door zwartgroen van pijnboom en cypres en doornstruweel. En dáárom draagt mijn donkre levensboom geen gouden appel in het ooftseizoen, maar veel verdorde blaadren, bruin en geel.…

Wenend, wiegend, als de wind dag lieve, lieve winterkind...…