111 resultaten.
Voorrede
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 418 en tegenover het bezongen leven
ligt de doodse stilte op het gras
in het eeuwenoude treurlied
dat door buien van neerslachtigheid
wordt geschreven, ver voor de tijd
en in de diepte van willen vergeten
ik huiver om het kerend verlangen
wanneer de avond, moe gewaakt,
zich wentelt in het niet meer zijn
het zielenzwijgen zondig vindt
wanneer…
Ik ben of ben ik niet.. ?
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 166 Alleen in de geest
is weinig gegeven
wat bij geen
wezen lukt,
blijft maar even,
onbeschrijfelijk
wentelt het hart
onder het omhulsel,
in een labyrint van smart
rond in de essentie
van verliefdheid.…
niet te begrijpen - soms
hartenkreet
3.0 met 16 stemmen 1.626 in altijd ben je mij een lied
in ‘t hart dat warmt en jou draagt
zo ver als mogelijk is en mag
de liefde niet eenvoudig zijn
van jouw gedachten - ergens
tussen de mijne - en in de buiken
dolle vlinders
en dan zo rusteloos de nachten
waar de maan imiterend lacht
over zoveel prachtige verliefdheid
die zich wentelt in verlangen
en tranen van…
Iets van vrede...
netgedicht
3.0 met 18 stemmen 369 De eb en de vloed zijn het ritme
van 't leven dat wentelt en keert,
dat zo moeilijk de lessen hier leert...
Er komt iets van vrede aangewaaid,
al weet ik dat dit niet zal duren...
Mijn hart toch, beleef deze uren
vol vreugde en dank en geniet!…
Le petit mal
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 1.045 gebrandschilderd
glas dat dagelijks licht
en suiker kleuren filtert
in mijn donker zicht
wentelt stof en glinstert
schuin omlaag naar
de stenen vloer sintert
zwart naast wit waar
mijn bewustzijn daalt
door het flapperen
van lange gewaden
met hun wervel
en rokken ruisen
mijn tijd vervliegt
in het stofspel dat volgt
de stilte heerst
tot…
Windmolen
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 762 Drie bladen wentelen rond de as
gelijkmatig zuigen ze wind
in de gestroomlijnde koker
door een kluwen van kabels
verbonden met fijne mazen
het net dat verdeelt
Groene stroom is verwekt
in vallei of poldervlakte
De baron die zich wentelt in blauw bloed
zeurt over de vervuiling van de horizon
de meeuw die zijn vleugels zou schenden
Hij…
stervensbegeleiding
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 440 nu licht weer weifelend naar binnen stapt
lijkt het, of de tijd zijn urenloze sprei rond dagen wentelt
ik ga mee, vergeet de kaarsen, buig
mijn hoofd naar levenloze ogen; onvergetelijk
kruist mijn blik
haar handen, waar hemelsleutel
levens bloeit
die roze weldaad schijnt voorzichtig
door de waanzin van verlies
ik verkies
de eeuwige…
waar was ik gebleven?
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 444 het oor waar ik in zwijg
is doof en ongewassen
en weet mij te verrassen
door stom geouwehoer
het oog waardoor ik kruip
is blind en reeds gevallen
en wentelt zich in wallen
draait mij steeds een loer
de mond waar ik in kijk
is lippendienst verwachtend
en zo tandloos smachtend
dat ik hem handig snoer
het hoofd waar ik door maal
is duizelingwekkend…
Synergie,
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 21 Wespenlarve wentelt
zich in de palm van een
espenblad, de energie
laaft zich uit de palmen
van het hart, tonen van
een groene synergie van
stilte, van niets te leven
dan van de lucht en van
de zwijgende schoonheid
in de molen van de aarde
om tot humus te vergaan
bevestigd de waarde waaruit
de purperen zon hem baarde,
het…
" Bitter kruid "
netgedicht
3.0 met 13 stemmen 322 Religie wentelt zich
in tranen, haalt netten op,
mazen ruim gemeten.
Geluk op steen gewet,
tot messen achter prikkeldraad
tot lappenpoppen gesneden.…
In de zomer
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 120 Het blad wentelt zich nog even
in het licht dat bij de avond past
dat het zwaarwichtig is en droog
verlangt te vliegen, steel losgeraakt
van de boom die goedmoedig wuift
de overige bomen buigen
Het land dat naar het blad verlangt
naar elke nerf en mogelijke kleur
Op het water leest een vis de toekomst
van het blad die beschreven staat
in…
Zonder sporen
hartenkreet
4.0 met 9 stemmen 520 Vrees niet bewogen mens
we laten geen sporen na
tenslotte blijkt dat de
mens deuken in water baarde
Dat gevoel besluipt me
als ik de mens bezig zie
met zinloze zaken
op de grote levende aarde
Als de mens verdwenen is
om welke reden ook
schudt de aarde z'n vacht
en vormt nieuw evenwicht
Bevrijdt van de luizen
in z'n schurftige pels
wentelt…
maalstroom
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 112 stroomsprong uit trotse bron
tot woest geweld gezwollen
waarin licht een kind bezwijkt
in tegendraads verlangen
stroomopwaarts naar de wel
waar het alles ooit begon
te zwak in benen en in armen
wanneer de vloed te sterk blijkt
het onmacht aanvaarden moet
versopt verrimpeld
beurs geslagen en bemind
wentelt als hulploos wrakhout
het…
Globaal of alleen verbaal?
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 129 Religie wentelt zich
in ethiek, haalt haar vangst op,
oogst is ondermaats.…
donderteken
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 93 donder wentelt het mes
op de wetsteen flikkert
de wolk gedrenkt in
voorgevoel van wat
wordt voorgeschreven
onder het soepel buigend
lemmet keert een witte
siddering runentekens
heet staal ritst aan
de donkere hemel
voorteken dat de aarde
moet lezen
het brengt een kentering
aan de lauwe adem van
de avond het schrift
scheurt…
Dronken nachten
netgedicht
3.0 met 17 stemmen 1.427 amper belicht wentelt het noorden
rond mijn schaduw strekt zich, lacht
zich een stuk in de open winternacht
waar de leegte galmt met woorden
maar de vrieskou wreekt zich toch
niet als de vorst nog bloed laat stromen
en mijn grijze ziel de verloren dromen
bewaart en ik bij zinnen ben nog
waar stemmen éénparig klinken
zoals de glazen…
Largo bij sneeuw
netgedicht
3.0 met 13 stemmen 272 Wit en langzaam nog veel witter
daalt er iets van boven neer,
zingt van stilte, wentelt, wemelt,
adem stokt en ziet plots weer
hoe de mensen langzaam lopen,
heel behoedzaam en alert,
groeten niet of haast onmerkbaar
bij de koude winterpret
die de dagen vult met weemoed,
- kindertijd is ver van hier -
maar 't verlangen blijft in leven.…
Om jouw lover van sterrennevels
netgedicht
5.0 met 6 stemmen 298 jaarringen
Gelijk zeven sloten
de tijd verdichten
in kruisende hemelbogen
Waan me ver
over de rivier van het sonore
en geef het gezicht
aan mijn lief
die de schoonste droom
verwaait in mijn verlangende schoot
als de zwellende wind
heimwee snoeit
van geknotte kruinen
Dan sier ik mij
op het juiste ogenblik
met het geluk
dat mij wentelt…
De ring van Saturnus
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 773 Afgeplat wentelt de bol om de as
In een ring van puin, steen, stof
Miljarden hemellijfjes
Volgen de baan
De kosmische wet
In een samenhang tussen verte en vaart
Door een massieve kluit aangezogen
(Omgekeerd evenredig met het kwadraat)
Zwier- en zwaartekracht houden elkaar in toom
Dan scheurt een reuzekruimel los
De maan die te dicht nadert…
Duinen
gedicht
3.0 met 20 stemmen 9.309 Zie toch hoe de dag werkelijk wentelt
en er van alles uit de tijd valt, ritselend,
hoe schelpen gaan, knerpend, hoe niemand
meer opraapt, hoe niemand meer ergens
naar vraagt, hoe de wind heengaat:
zonder geest te zijn wat hij afrukt
verwerpend.
------------------------------------------------
uit: 'De hazen en andere gedichten', 1979.…
voorkeur en erfrecht
netgedicht
2.0 met 10 stemmen 319 hoe de zinsdelen
klinkend ijsschotsen
in mijn hoofd
een klankschaal
het rumoer van 't stad
dat daalt naar het asfalt
het snedige klievend stukvalt
op het beton het lidwoord
het luchtgevecht de metafoor
die altijd op de buik landt
zich wentelt en rolt
en galmt in de maag
het trekt er aan
de oude bloedlijn
de krokodil en
haar lage…
Knaagdier
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 307 al laat hij nooit zijn scherpe tanden zien
het wezen is geboren om te knagen
die taak is door zijn schepper opgedragen
er is een eeuwenoud en vast stramien
hij wentelt zich in groeiend onbehagen
de chaos is voor hem de haute cuisine
hij vegeteert op vrees en bovendien
zal wroeging nooit zijn zielenrust belagen
bij zonlicht lijkt het beest…
vreugde voor morgen
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 356 wanneer jij
naar mijn tranen luistert
ze wentelt in je diepste lagen
maak ik plaats in mijn armen
en wieg je tedere woorden
met het hoofd voorovergebogen
zoals regen tegen het raam
glijden schaduwen
van uren zwaar gevuld
niet in de verte
achter afgesloten deuren
maar dichtbij in de eenheid
van mijn oorsprong
ik kus je ogen, ongestoord…
Oklahoma
netgedicht
2.0 met 27 stemmen 7.252 weggewaaid
de wolkenbrij
wentelt zich heuvelop
waar dompige koeienlijven
drijven op de mist
de weg wordt ingehaald
door regengrijs
en schikt zich zonder oponthoud
in de loosheid van het einde…
oud papier
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 368 Woorden reflecteren op de wand
Het kleed beroert de letters
van de uitgelezen krant
Die oud en moe is van het nieuws
en veel te gul verslonden
Ik pak het dagblad van de vloer
en zwijg met al mijn monden
De rode gloed van de avondzon
slaat een bres in mijn gedachten
Een borrel staat al koud en
vol geduld op mij te wachten
De wereld wentelt…
Afscheid
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 428 De schemering van de dreven
wentelt over het akkermaalshout
laatste vogelkreten.
Wolken in stilte, de aarde
rood doorsneden.…
Vlaanderen voorbij
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 525 Het is verdampt in de vooruitgang
alleen in omzien leeft het voort
de dood wentelt zich op de wang
en rust in het vergane oorlogsoord
Waar het leven lachte, soms ook bukte
zijn hart gloeide en hij een ruiker plukte.…
Vlucht
netgedicht
4.0 met 41 stemmen 2.041 Zij wentelt zich in zoete vergetelheid
De wijzers van de klok zijn gestopt
Een vlucht uit de wrede werkelijkheid
De vlinder verschrompelt en verpopt
Zich terug naar haar veilige kindheid
Vermoeid dwaalt haar rusteloze geest
Teveel is haar doelloos kil en vreemd
Het vreet aan haar als een wild beest
Zelfs thuis voelt ze zich ontheemd
Dit…
ergens tegen gekant?
netgedicht
1.0 met 3 stemmen 234 het onwelgekomen inzicht
wentelt zich telkens
een nieuw beeld zich aandient
met het genot van een knorrend varken
in het eigen kleine slijkgelijk
overboord, die oude gedachten
dat was maar 'Spielerei'
naar de gaskamers ermee
hier is 'die neue Armee'
de rest, weg ermee, away
want is hij niet meertalig?…
Zwarte humor
netgedicht
4.0 met 20 stemmen 1.254 Treur niet mijn liefste
Wentelt u niet in ongemeend verdriet
Stort geen valse nodeloze droge tranen
Ik ben tot uw genoegen gekist zoals u ziet
Het aanschouwen van uw opgepoetst leed
Doet mij pijn in het verschroeide kille hart
Hoor de gescheurde doodsklokken luiden
En het gif verstijft in mijn gesprongen aderen
En voor u de hof verlaat…