Alle inzendingen over wentelt

Hoe het kant- of wentelt je droomt toch steeds van mij; hoe je ook rent of drentelt ik laat je toch niet vrij Weer word je schreeuwend wakker: lig ik weer aan je zij want als jouw trouwe makker hoort Nachtmerrie erbij…

Wilskracht draagt de kracht, de macht en ook de laatste hand en adem die ik je in vertrouwen gaf, is uiteindelijk langverwachte adel die zich bloedend wentelt in hervormingen, een gezamenlijke inspanning van woorden, aardse bondgenoten zijn zo ironisch machtig, werken soms zelfs als meedogenloze krachten die in alle financiële richtingen…

de grond is doordrenkt modderig naakt mijn kippenvel wentelt zich geheel omhuld met drek houdt het ongedierte op afstand modderman een leven vervat in nat zand letterbrij verstikt haast heel de dag breien woorden zich als een sluier voor mijn ogen voor uitdrogen oppassen hardheid beknelt pijnlijk daarom laat ik mij beregenen…

Zwitserse koeien kuieren lustig grazend rond op bloeiende berghellingen zoek tussen 't hoge gras de allerbeste plantjes die weldra hun melk des te fijnere smaak geeft tot eer van kaasgeschiedenis pittige GRUYERE wentelt zich smeltend om in de proevende mond brengt langs tong en kiezen een door zon gerijpte geurende kruidentuin zoete…

heel ander licht werpt op het lichaam, een tempel Gods hoe het geloof verwaterd is gestroomd onder de brug Het is niet genoeg te zeggen dat er liefde is of onschuld maar een hand pakken en warmte voelen om de kou van jou opnieuw af te vragen of het voldoende is in jouw ogen zo niet nog een hand pakken vormen om de vonk van jou tot ge wentelt…

Was ik maar het zijn zelf Dat dartel draaft in de koele weide En in het zand langs het onzichtbare meer Zich wentelt in de teloorgang der dingen.…

Het avondgloren wentelt zich stervend in purper, schreiende flamingo´s. Twee aalscholvers schudden jonge vleugels, ze vissen dauw voor de pauw.…

Vertel mij hoe het kan dat zich in deze chaos een kern, een zwaartepunt bevindt waarrond alles wentelt, wemelt als een sterrenstelsel. Dat door anderen wordt herkend.…

Ja opgestaan is hij, de Lentebode De duistre’ machten zijn fluks heengevloden want elke tegenstand kwijnt weg, verbleekt Narcistisch wentelt hij in de klassieken Poëtisch schetst hij ijle uilenvlucht Citerend een Romein en nog wat Grieken Hoe hij ons oikofobisch toch bevrucht!…

Natuurlijk wentelen de seizoenen door bevallen vrouwen en worden anderen bevrucht zout de zee zich verder, betrekt boven mij de lucht en hoort er niemand wat ik hoor zeker, ik ben de ontdekker van mijn land maar mijn plek die met een geheim begon wentelt zich almaar in lucht en in zon en jaagt hier mijn hart en ziel in brand om mij heen…

Onrust, onvrede, misverstaan en onmin, alles wentelt weer en draait maar verder. Toch is er ook de kleine verzoening, met zichzelf en met het leven. Vrede.…

Ogen schaduwen gebroken tijd terwijl de stilte kil de klanken van het woord omvat gedachten vallen in vergeten slechts dat ene blijft in monotoon herhalen klinken wentelt leven tollend steeds benauwder grauwt het hartritme in nood kanker galmt het vonnis en dan denk je ik ga dood tot vanuit de diepste angst een kracht oprijst…

Rond een kern van rots ligt een mantel van ijs Zij tolt in een ijl gas De blauwe maan die om haar wentelt keert altijd dezelfde wang toe in een gelijk tempo tollend om de as Zij reist meer dan twee eeuwen in een wijde, ovalen baan om de zon te ver voor die lens die bol staat te tasten naar die schaduwvlek rond haar onzichtbare evenaar…

Een woord waait door de stilte van de dagen, gauw gevonden maar niet doorgrond - tot er ergens onverwachts een glimlach door de straten rolt en wentelt doorheen de ernstige gesprekken van de zakenlui en het gekibbel van de kinderen over hoe laat morgen de school weer begint en hoe de juf zo ineens weer erg spraakzaam is en niet meer kankert…

Het achterland nam op de hoofdstad wraak En wentelt zich massaal in leedvermaak Daar Ajax zijn ambities liet verstoren. Al zes jaar lang de hoofdprijs niet gehaald Geen Champions League, geen Europees succes Dus feitelijk als topteam steeds gefaald. Wanneer staat Ajax weer op het bordes Zodat het legioen van trots weer straalt?…

Ze raast door hart, door het lichaam, wentelt zich in de buik. Liefde is onbegrensd. Gaat over de grenzen heen: van landen, mensen, huizen. Ze is behuisd in de woningen der wereld. Er bestaan dan geen kruizen.…

tentakels van vluchtig gas mij omarmen me beklemmen tot mijn dood zich waardevol laat omhelzen, mineurs en valkeniers hoed u voor dit spel, het breekbare wordt heldhaftig en streeft naar moed en marsepein het grote geld kaatst in lades en bezwangert de engelendragers, doch mijn gemoed weent eenzaam in de schuifpui van mededogen, het wentelt…

Een ochtendbries wentelt zich in een zalig zuchten dat het mulle zand bestuift en landwaarts gaat, diep het gebergte in, een wemelend suizen klagen van stervende baren, vastklampend aan de levensbron, uitgerolde golven met wee verguizen vol verlangen naar de troon van Oberon.…

Ik voel mij voor even een onbegrepen kind dat wentelt in onmacht waar het leven zijn laatste bestemming vindt. Ik treedt uit en laat achter wat niet meer wordt begeerd. Ik ontneem aan de dood wat nog niet is verteerd. Mijn levend verleden spreekt als weleer. Aan zijn voetstap door mijn leven leg ik mijn bloemen neer.…

Door inheemse stilte wentelt zich wilg aan de oevers bij het zoet water meer waar blanke nimfen spiraalvormig dansen in een cirkel van zilvergroen gras alsof verlegen verliefd zijn ook bij de oppervlakte hoort van een noeste onherbergzame woestenij te ruig en stoer om echt te strelen wilg kronkelt zich lenig in het rond, geknot of niet…

Als een wervelwind waaiert zij de kamer binnen gaat dan liggen als een zwoele zomerbries Olie op de golven ik word verzwolgen Ik verdrink vrijblijvend, de hardleerse optimist Want godverdomme, godverdomme, godverdomme domme Zij is zo hartverscheurend mooi Zij is zo mooi Als de geur van whisky op een zwoele zomeravond wentelt zij wellustig…

En Iduna wentelt haar gelaat allesbeminnend naar mij, betreurt haar zinloosheid, domheid, kortzichtigheid, smelt weg als een kaars in versnelling. Spijtig? Terecht.…

Het verjongde hart der hoogte wentelt neer over rotsen vol roepende bloemen en weiden rondom een koel, blinkend meer. Waar aardse bijen rusteloos zoemen beleeft uit Hemel geboren taal steeds eer: men zal haar als vredesdienaar roemen.…

Mijn ziel is moe en krank* en hoort geen stemmenklank, en vindt geen vaste baan in 't ijlend ommegaan, en wentelt buiten 't spoor, door 's Eeuwgen hand geleid, gelijk een dwaalster door de onpeilbare eeuwigheid. Mijn God! erbarmen! God, met dit ellendig lot, en blus die stage brand van 't schroeiend ingewand.…

Voetstappen stempelen beelden in de vormende aarde tussen buigende takken wentelt zilver sterrenlicht in fonkelende ogen Melodieuze echo’s wervelen in nachtelijk leven als een rivier en tijd stroomt rustig kabbelend voorbij Overspoeld door gevangen genot licht als een veertje door het tijdloze gegeven moment uitkijkend, verlangend…

De zon der nacht kwam uit de bergen klimmen, En zoomt met zilver de afgedoolde wolken: Het water wentelt ze in zijn blanke kolken, En doet ze in kabbelende rimpels glimmen; Door 't glanzend bergwoud dolen doffe schimmen, Die, slank en trillend, bos en berg bevolken...…

Gij was aan mij gelijk de winde die wentelt om een koren-aar; dra zal ik aan mijn wang bevinden de zoete streling van uw haar. Dra zult gij 't glanzend voorhoofd beuren tot waar mijn slapen komm'rend staan: zo ziet men, wild, een winde geuren naast 't wegend rijpen van het graan.…

Gij was aan mij gelijk de winde die wentelt om een koren-aar; dra zal ik aan mijn wang bevinden de zoete streling van uw haar. Dra zult gij ‘t glanzend voorhoofd beuren tot waar mijn slapen komm’rend staan: zo ziet men, wild, een winde geuren naast ‘t wegen rijpen van het graan.…

Nu je voeten koud zijn geworden de wreven van je voeten, je enkels, je scheenbenen nu je de televisie uitzet en je blik langs de meubels gaat nu merk je de tocht die over de vloer trekt, die hoe lang al aan het trekken is en die je aan jezelf komt herinneren, in dit huis uit de schelp in de boekenkast wentelt het ademhalen van Triton omhoog…

Een oude bleke avondzon wentelt zich in stervensnood, schreit tranen op de daken maakt gebakken poriën bloot. Geharnaste ruiters vuren paarden aan om hun vurige sprong te wagen, stranden op harde kolders,maliën gesmeed door een blinde maan.…