Alle inzendingen over westwaartse utopie

geluksbesef in treinen oostwaarts op lijnen van het begint te dagen zie de zon gaat stralen is echt niet het mijne het is namelijk zwaar balen dat ze niet vooruit rijden door zonne-energie gedragen geheel gelijk op met de tijden daar het mij van nature stoort dat 't niet gans de dag gloort…

houden hun gezichten naar de zon gekeerd ze kijken over water, rietveld en moeras, als was de tijd van eeuwen terug verstild in ogen blijven staan zo tussen woeste takken schuilend, al een simpel nest als oorsprong voor wat klein geluk in stukken eierschaal en veren blauw gekleurd gelijk de lucht, een zucht van welbevinden en dan westwaarts…

vol hoop en dromen vertrok ik westwaarts om mezelf opnieuw uit te vinden mijn oorsprong te zoeken de dood voor te blijven en de nachtman die alles verduistert ik vond de onherhaalbaarheid de lineaire tijd de ontoereikendheid van woorden de ware aard van liefde en natuurlijk de dood en de nachtman…

Zomaar een zondag zonder eigenheid, ergens verloren de vochtige lucht, als mistig verdriet kan niet bekoren, vadsig denk ik aan een bericht onder omslag. Even wazig als het weer, kleuren in besluiteloosheid en twijfel: verzenden of verscheuren het commando verschaft enkel hartzeer. Tot weerzien zeggen, weten dat aangezichten vervagen als…

Is voor elkaar klaarstaan een utopie? Is haat dan onderdeel van 'houden van' dan is geen mens echt gelukkig omdat men net zo goed, houden- als haten kan?!…

is iets als een gemis letters en cijfers komen er niet aan te pas geen kluis of safe geen doos een code is niet nodig ontcijferen uit den boze het heeft iets van wonen in hoge bomen van een vergezicht in kruinen dromen in een maannacht op een kruispunt van de sterren Lulleby van Gershwin horen het heeft iets van een kleine utopie…

slaat hij in een zwarte dag Maar ik open deur en van violengeuren En achter een ieder Een zonnelach Dus beklim ik mijn berg verscholen Achter nevelige mist En stort me in pieken en dalen Als een ware alpinist dan wordt ik wakker verwarmd Door het morgenrood In staat van euforie Overspoeld door geluk en gelukzaligheid Of toch weer Een Utopie…

aan mondhoeken kabbelend proef ik een vloeibare wens de lucht te bevolken, te dolen langs een frisse, onbewaakte grens de ideale plek om een offer over bodemloze grond te plengen of mijn stoffig lijf uit aderkalk met gestrekte adem te lengen bij hoog mikken of laag scheren kent deze platgeslagen woestijn noch gebeitelde geboden…

Als je wil er is Maar het doel zo onbereikbaar is zal ik streven naar een utopie Zal ik dan alleen maar blijven hopen…

Tergend langzaam blijven straten onbegaanbaar verbleekt de zwaluw in de tijd zwemt in deeltjes regenbogen purper kortdurend haar toevalligheid kwinkslagen schieten flarden luchtkastelen zinnen melken herinneringen zomaar alsuit het niets kan schaduw ruisend zijn?…

Nou ja, 't is zonneklaar: wat bijna 60 jaar heeft aangericht in mijn gezicht -om over de rest nog maar te zwijgen, d' er is geen eer meer mee te krijgen- maakt deze hoop tot dichterlijke utopie. Of toch niet?…

hoe ik me vrijelijk beweeg in het schuren van jouw ogen zetelt mijn drang bewegingsloos in het aangezicht van het lijden zielsverbondenheid is een utopie geraakt zijn door de starheid waar kind en tijd zich bevreemdden van een geordend bestaan voelt jouw hand als chaos die mij wil onderdrukken in de overwinning van jouw roes niets is…

de wind waait door je haar je bent verrast alsof je je hoed kwijtraakt, afgestaan aan de wind, je bedankt haar voor deze koele onderbreking, en loopt daarna weer verder in de traagmakende zon, bezweet en langs de hoge bomen richting de boerderij, naar boer Jansen, kijken of daar wat te doen is. Koeien kijken je verbaasd aan en schapen…

Jouw woorden voelen als een bries Mijn utopie voor dag en nacht. Een woning om te leven vol akoestiek.…

Een erg gelukkige vrouw beleeft haar stoutste dromen Echtpaar is zo blij, hun tranen overstromen. Weer wolken van baby's maken gezinnen blij Reeds vele kindertjes, toch een adoptiekindje bij. De dierenasielen lopen leeg, elk levend wezen verdient geluk Dit lezen in de ochtendkrant, niets kan nog stuk. Criminaliteit, geweld; het is allemaal…

Je leven lang doen met iets, is een utopie Niets is levenslang ’t enige wat je levenslang hebt Is je eigen leven.…

Vanavond zal een bedachtzame golf je afdruk westwaarts dragen en ongetwijfeld zal het zeewater dan net iets zoeter smaken.…

Start vandaag met een droom Droom een werkelijkheid Laat niemand je fantasie breken Maar breek de utopie van de anderen Die vertellen Je bent een dromer…

Het homohuwelijk in de VS Is wettelijk nog niet als recht verkregen Maar toch reeds aan een utopie ontstegen Men springt hiervoor al bijna op de bres Verbeeld je dat 't màg van die regering Hoe heerlijk die vernederlandisering…

De kinderdroom bracht mij verder in het leven, bracht mij tot een wens meer dan de drogreden, deed de wens van dit mensenkind mij leven en een nieuw gedicht beleven: de Utopie zoals ik haar Al, dacht.…

Op zoek naar dat wat je nooit vinden kunt Gevonden wat je niet zocht De regenboog is een utopie Gemoedsrust een vanzelfsprekendheid De zoektocht voortzettend Onopvallend haast Heeft hij gevonden wat hij zoek was Het lag er namelijk naast.…

Het gaat over het wezen van de dingen Dat zich zo moeilijk laat bedwingen, eigenlijk een utopie. Maar pas op, geloof, Van zijn leven nooit een filosoof.…

Lopend op water Blijft voor ons een utopie Varend voor ons best Picknickend alhier Op de aarde in het gras Vrijend op pollen De regen spatte Terwijl gekleed de zon Botsende wolken Onweer…

Ik wilde graag dichten maar was geen poëet aan mij hing het label gevoelsanalfabeet na jaren van schromen ben ik tot een nieuwe conclusie gekomen wat het husselen van mijn emoties betreft lijd ik aan gemoedsdyslexie lyriek blijft voor mij helaas utopie…

Land van belofte Lieflijke utopie Vol schoonheid en euforie Het “eigen land van God” Doorkruist door de plannen Van het lot…

Ik zocht geluk, als ik het vond, als wat anders vermomd,viel het van z’n voetstuk. ondervond ik pijn bij mezelf of medemensen, lering te trekken, terug te keren bij het ‘zelf’, overschreed ik beider grenzen, de twee kanten van het leven, aan het einde bestaat er niets, is het om het even wat kan ik verliezen, in de nivellering…

medemensen, lering te trekken, terug te keren bij het ‘zelf ’, overschreed ik beider grenzen, de twee kanten van het leven, aan het einde bestaat er niets, is het om het even wat kan ik verliezen, in de nivellering van het duister en het morgenlicht, ontstaat evenwicht, vanuit die illusie valt niets meer te kiezen, gevat in een utopie…

Een gemeende kus, een warme handdruk, een brede glimlach Utopie of niet... eens komt die dag!…

Ik wilde graag dichten maar was geen poëet aan mij hing het label gevoelsanalfabeet na jaren van schromen ben ik tot een nieuwe conclusie gekomen was het husselen van mijn emoties betreft lijd ik aan gemoeds- dyslexie lyriek blijft voor mij helaas utopie…

in traagheid van gemoed de diepte het oog van de melancholie en nog altijd het verstilde reiken naar de schoonheid van een onbevangen jeugd een bevrijding pas aan de horizon van de utopie maar desondanks gaande door het leven in de schaduw gaande in weerklank van het voortbestaan steeds de lente opnieuw…