Alle inzendingen over willoos

Een boom , om het even eik of weke waaiboom voeten in de grond , kil verdronken of dor gestraald woekeren , onbewust kleven aan rotting en einde niets te doen dan staan en ondergaan De oceaan , willoos onder het gescheur van warm en koud verlangen naar de maan en sterven op het strand kieuw en vin , tentakel en schub , koraal en wier fluim…

En ’k vloek mijn eigen waan-verwarde geest, die willoos aan de zware razernij zich vastklemt van uw schone en schuld’ge leest, waarvoor zelfs Amor gene meineed vreest; zodat een ieder hem bespot, maar mij, die ’t wiel van de fortuin wil wenden, ’t meest.…

Chemie der lust verwekt heftige gevoelens exotische drugs jagen door het bloed drijvende drift achter de evolutie die de mens uit natte lauwe aarde verhief Willoos gesnoerd in hun (zin)tuigen gemend door de grote natuurlijke menner gevangen in 'n roes ouder dan de mens schreeuwen lichamen om bevrediging Erogene zones zoeken maximaal contact…

hij knikkebolt - verzinkt ligt overleden in zijn graf naast hem rust Robinson Crusoe de vereerde held uit zijn geliefde boek spreekt eens op mijn verlaten eiland peinsde ik over de drukke kleinzieligheid van het woelige mensdom die je hier uitgebeeld ziet door het gele herfstlover dat tikkelend neervalt op ons onderaards bed om daar willoos…

Een duistre nacht die wuift de ziel mij open en moe-gepeinsde dromen balsmen zacht dit willend hart, stervend in willoos hopen. Dood staart mijn blik in schitter-starrenogen... Ach! zoveel licht heb 'k dronken ingezogen dat 'k lichtend sterf, in schaduwrijke nacht!…

een zwerm gesternte er omheen en het is kern van niets, en niets is het heelal. ongezien is het er licht, de lege weg voorbij het einde van de weg. op doelloos draaiende spaken spalkt de tijd haar tikkel-tokkel van het vuil dat willoos waait, het stof op gore straten. stem schroeit in de sneeuw, kroepoek snijdt op de tong.…

Een orkaan van geluid, waarin rondvliegende takken, willoos los lijken te komen van de wetten van de zwaartekracht. Net als de kracht van een golf die even onverwacht als ongeliefd een slachtoffer maakt in de loopgraven van de waterlijn.…

En ’k vloek mijn eigen waan-verwarde geest, die willoos aan de zware razernij zich vastklemt van uw schone en schuld’ge leest, waarvoor zelfs Amor gene meineed vreest; zodat een ieder hem bespot, maar mij, die ’t wiel van de fortuin wil wenden, ’t meest. - vertaling van een gedicht van Dante Alighieri (1265-1321)…

Die maakt een hobbel en ik val gewichtloos in het heelal over de rand de diepte in gas of remmen heeft geen zin willoos tollend als sateliet Wegenwacht bellen lukt me niet. Lekker in de auto gewichtloos virusvrij nergens mee te maken ben ik dan zo blij ? Eenzaam in de ruimte donker, saai en kil is dat wat ik wil ?…

Slechts even valt de stilte in Terwijl de deur achter mij sluit; Het kan verbeelding zijn geweest Dat alle blikken even kruisten Het ijle, vale ochtendlicht Valt, kringen makend in mijn glas, Door hoge ramen op mijn handen Waardoor ze wit en willoos zijn.…

Zo terneergeslagen voeten wroeten in zand zo'n dag met ergens in je iets aan de hand Pijnlijk vuur vanbinnen dieper dan het hart waar geen geest kan reiken maakt het verward Verdwaald zijn in nevels nog amper denken kan willoos overgeleverd geheel in de ban Muziek onverdraaglijk schoonheid doet pijn herinnert met smart aan wat nooit was…

gemeend gevangen Toont ruimte haar gezicht Zo roept de vorm van beide Het hele circus in bedrijf Geen opvoering meer te mijden Ieder wakend in een oneigenlijk lijf Men went aan afstand gaat stil gedwee logeren Bezingt een gedroomde opstand En liefde wordt begeren Uiteindelijk tel je gelaten de vlokken Op een beleefde prentbriefkaart Willoos…

ongaarne vouw ik toe mijn handen tot willoos ingekeerde knuisten hoe graag geef ik toch open prijs wat mij in dit leven drijft nog leren mij mijn zekerheden dat onverbloemd en vrij vertoon pijnlijk aan het licht kan brengen waarin ik diep te raken ben zing niet graag in ondertonen van versluierd honen en betreuren wil naar boven kunnen…

Ik zie takken willoos in de storm zwiepen. Dode takken op de grond. Ik zie een vrouw met een lege hondenriem in haar hand. Ze schreeuwt tegen de wind in. Ik zie het grijs. Een grote grijze hemel. Een en al grijs. Ik zie grijs dat blauw en wit verdrongen heeft. Je best doen is steeds niet genoeg.…

Ik lijk naamloos, onbekend en onbemind geboren om te sterven,een waardeloos kind mijn leven lang al achtervolgt mij het leed zonder bekentenis van wie mij het aandeed Wanneer ik willoos mijzelf in de spiegel bekijk dan wens ik mijzelf zo vaak in het dodenrijk mijn leven is niets dan ellende en verdriet waarom is er niemand die mij hoort en…

willoos rolde hij zichzelf voorbij tot aan het eind van zijn wezen.…

ik hou ervan als je mij kust en ‘t voelt alsof ’k je dan zou bijten van genot de kleren van je lijf wil scheuren en innig zuigen aan je borst willoos zelf jouw offer word en in je blik wil ik verzinken om elke druppel lust tot op de bodem uit te drinken en dat jouw zijn mij boeit mijn hart zich legt op ‘t jouwe en wij aaneen gesmeed, geklonken…

Nu de laatste roos van de zomer aan haar tocht naar de herfst begint, lost zij willoos vermoeide blaadjes in de koele septemberwind. Al de fiere zomerbloeiers in de eens zo weelderig mooie tuin wachten bang op een vroege winter, nu met blad'ren verdord en bruin.…

Een willoos blad, niet meer dan dat, een speelbal van de winden. Is het niet juist typerend voor een wijs, verstandig man, dat hij zich vaste grond uitzoekt als basis voor zijn plan? Nu zien ze mij voor domoor an, een waggelende gans, een rivier die dan wel stroomt, maar zelden naar één kant.…

Ik denk aan U, als de eerste bladeren dalen, En 't Herfstschoon, willoos, langs de wegen zwerft, De najaarsnevelen 't zwakke licht vervalen Van zilvren zon, die met de middag sterft.…

Gooit op grotere hoogte botsend zo oogt 't remmen los draagt menig blad willoos op de thermiek als albatros. Elzen en oude platanen waar gisteren nog vogels kweelden zien ‘t vreemde gebeuren, zullen vast vallend blad betreuren.…

Gierend zwaluwtje, met dat knap zwart kopje fijn, je vliegt zo keigoed door de stralende zonneschijn, de warme buitenlucht omarmt je, helder en klaar, in alle stilte, geen ribbeling rimpel die nog roert, alsof het geringste vleugje wind, ontoelaatbaar, je het tekenen belet en je hierdoor willoos rondtoert.…

sterven uiteindelijk geveld bevrucht door genot en drijvende in een vrouw totdat de natuur besloot over een verkrampende douw en Andro zo wezenbloot in een armzalig heldendom goot o, Andro, jij wordt een held jij bevecht het leven maar wordt door het heilig sterven uiteindelijk geveld zie hier, de Geworpene willoos…

omhuiverd door de broze krans van mijne zachte preveling ligt nu uw blank verstijfde lijf, waaruit het leven brekend ging, dat even in een siddering de strijd vermeldde van 't bedrijf… Willoos lagen toen uw handen en ik sloot achter transparante wanden het mysterie van de dood.…