Alle inzendingen over wit kristal

ik sla sterren in het glas met mijn blote handen voel geen scherven maar kijk verwonderd naar kleurend kristal voor je me bedwelmde hield ik van witte wijn nu bloost mijn druivensap donkerder en donkerder tot een dieprode bordeaux te lang omfloerste tranen giet ik in het heldere gesternte tot zelfs rosé haar tint verliest en licht transparant…

het glas heeft in kristal van haar scherven verteld hoe sierlijk lijnen bogen licht braken in de zon toen evenwicht nog transparant de kleuren schitterde van kunst de val in het ongrijpbaar zijn gebroken tot de laatste lijn in tonen die op marmer nog probeerden als kristal te resoneren…

verstomd staan gapen met die ogen zo treurig die wit blauw geschapen op een heide zo fleurig het gras laat je smaken een stukje wilde natuur geen harde noten te kraken op deze wei, vol passie elk uur ik slenterde verder... wat doelloos langs die bomen en heide geen rook en geen auto's, alleen... een koe op de weide!…

Ik zeg Pinksteren en in de kelder zingt het oud kristal…

orakel van nu zie de tijd in jouw kristal er wordt geboren…

water als kristal klatert en kabbelt en stroomt de zee is nog ver…

ontstaan als druppel groeit de stroom tot waterval stortvloed van kristal…

bevroren druppels schitteren stralend de zon helder als kristal…

jij gaf het zuiverste kristal ik raakte aan de hoogste tonen was slechts glas geblazen in een vorm die voor jou bijzonder was zag je langzaam mijn kleuren breken jij glinstert nog volop maar in samen weten staan we naast elkaar kristal en glas doorzichtig als een paar…

ziel van kristal toog der heldere mensen met glasgeblazen harten niets is onbreekbaar…

Haar huid ooit wit als krijt Vergaat als perkament Maar de liefde zal blijven bestaan Schoonheid is geen pré De passie zal niet vergaan Wij, voor altijd met z'n twee…

De natuur heeft zijn geheimen, om als een kunstenaar, bomen en struiken om te toveren, in het helderste kristal. Zo zuiver, zo mooi, zo fijn. Claire Vanfleteren ©…

Liefde is kristal, het prisma breekt het licht en vervalt tot breekbare kleuren. Vergilius…

Je ogen glinsteren als kristal, Je lichaam strakker dan strak, Maar je karakter zo rot als een appel.…

De stilte fluistert woorden gegoten in kristal De stilte breekt de kleuren van iedere dag die komen zal. De stilte vraagt een antwoord op vragen die vergeten zijn. De stilte draagt ons schuldgevoel De stilte doet zo’n pijn!…

vlucht de grenzen te verleggen, een zucht naar te ontdekken oorden, in het belang van haar bestemming kromt de tijd en de wereld om haar heen, ze openbaart zich in rechtschapenheid, trouw aan vastberaden norm, intuïtie zonder woorden, windpauze in een opgestoken storm, perceptie van een ongeschreven waarheid, ten alle tijden helder als kristal…

ik zag het grijs van de zee boven land vlokkig ontladen in dwarrelend wit dat stilte danste op een onzichtbare wind ik zwaaide en ving jou op de mouw van mijn jas je pluisde nog even toen je huisde in de holte van mijn hand schitterde kristal tot je structuren kraakten en een voor een braken jij als druppel de koude grond…

door oprechte rouw Maria’s tranen eeuwigdurend gebotteld tranen van kristal tranen in alle soorten en maten over alle emmers heen…

Ik heb wel altijd dit kristal Waarin de wereld spiegelt, En in me is altijd vloed en val Van golf die wendt en wiegelt; Maar o, nog eenmaal de fontein Die springt en straalt en stort te zijn!…

Een witte wolf huilt in de besneeuwde nacht daar staat hij volle glorie grote kracht Het mysterie gelokt door zijn roep niet langer alleen maar deel van de groep Kerstfeest op de toendra zuiver als kristal ver van de commercie dicht bij het heelal Onder de sterren samen soezen en jagen kerst met de wolven geeft antwoord…

nevel graast en rijmt op de verlaten velden omheiningen worden er ijzig uitgelijnd het gras schijnt als verzilverd takken en struiken lijken van kristal stil de witte huizen in de blauwe vrieskou de wind bijt rode neuzen overvalt de zuchtend adem behalve de kraaien die zichzelf weerspiegeld zien in de bevroren sloot lijkt het hier zo stil…

zuiver als kristal wilden wij ons glazen universum blazen in vuur draaide waarheid tot transparantie louterde liefde puur we konden niet voorkomen dat er belletjes met dromen scherfden in brekend licht kwetsbaar vloeiden we uit spiegelden elkaars kleuren op de afkoelende huid nog spelen schaduwen op het warme kristal en danst…

Vannacht heb ik mezelf omhelsd Dat deel in mij Dat zo kwetsbaar is Mijn kostbaar kristal Bracht ik in het licht Ze is van mij Ik geef haar jou Nu is ze vrij…

Sneeuw puurt de bijtende lucht, scherp het snerpen van gebitterd kristal. Krachtig laait de wervende wind, rijp stuift uiteen in een zilveren gruis. Witte lijnen venijn in vlaggen vlagend, werpen terpen op, brokken butskoppen. IJsnaalden stikken samen tot vorstkorsten verzwart.…

De wanden zijn wit en de psychiaters verdacht vriendelijk. Er is hoop op genezing, maar ik heb nog niemand zien weggaan, of hij kwam weer terug. Dagen dat ik op weg naar mijn eigen kamer verdwaal wisselen zich met dagen waarop ik de wereld doorschouw als een kristal. Soms word ik krijsend wakker.…

in jouw ogen zie ik mijn verlangen glanzen als kristal mijn ziel is een geslepen spiegel jij bent het zand dat me polijst…

Dit is de tijd. Je mag zeven keer raden. Zeven maal zeventig keer heb je de tijd om gissend en missend, door schande en schade wijs, te ontkomen aan de kwade droom van de wenteltrap eeuwigheid. Dit is de tijd, de tijd om te zorgen, zorgend staan met je rug naar het vuur, bloot aan de dood, in het leven geborgen, lezen de schaduwen van morgen…

Is dit de nacht van dromen van kristal Waarin een ieder zichzelf vinden zal? Waarin we elkaar durven aan te raken, En onszelf aan de ander willen geven?…

Je schreef dat op de plavuizen waar wij de liefde bedreven - jij natuurlijk bovenop - een karaf van antiek Venetiaans kristal uit je handen gevallen was en dat je weken later nog de scherven en de splinters trof op onverwachte plekken Diezelfde avond antwoordde ik met een gedicht over bloeiende oleanders in uitbundig wit, rood…

Daar midden op een witte roos zat een wezentje zo teer en broos, het had een lijfje rank en klein de vleugeltjes als kristal zo fijn en wat een wonderlijk schouwspel bood zij waren als karneool zo rood en daar als agaat een rand omheen het leek werkelijk een edelsteen.…