Alle inzendingen over witte verslaving

kijk de edele paarden zij rennen zich te pletter Ja dit alles voor de geldzetter onwijs hard rennen opzeker doch de allesweter huilt tranen met tuiten volgestopt met pijnstillers dit alles voor de klinkende duiten…

Vertel geen gebeurtenissen die ik niet wil weten vergeet verschil tussen dag en nacht in het licht kan ik niet waken slapen doe ik niet des ’s nachts mijn verdriet zal ik niet langer dragen dan mijn passen normaal zijn om meelijden wil ik niemand vragen verdrink mijn pijn in donker rode wijn mijn lichaam pijnig ik tot bloedens mijn hart…

ik zag je staan, een sprankelend verschijnen je brak het licht en filterde in kristallijne kleur het zonneschijnen ik proefde je in dorst die niet te lessen was mijn lippen vochtig omdat ik jou niets meer te zeggen had je gleed naar binnen in een passen dat de maat gemeten had je smaak was zo apart dat ik je nooit vergat we paarden…

De afvoerputjes brullen. Ik juich: de vaat is weer voorbij. Het tafelzilver schittert me tegen. Alleen de vloer gromt verongelijkt. Er waren wat woorden tijdens de Maaltijd. Een opkomend stormpje. Het dreef naar mijn domein. De Gastheer sprak: 'Later vieren wij dit zaliger!' Boven mijn borden begon het te regenen. Daar stond ik: venijnig-luidruchtig…

vrouw verbleken avonduur of schemering herfst vijf voor twaalf de verslaving is gebleven het casco is vergankelijk maar de geest vermijdt het onvermijdbare gaat op verre reizen tot de tandraderen hem doen vastlopen als ik niet als ik toen toch spijt nooit was het me genoeg nooit maar het was van mij…

Verslaven wie rijker zijn. Blijven alle slaven slaaf.…

In plaats van peperdure drugs te kopen Of in de rij te staan voor methadon Heeft een verslaafde straks de marathon Om daarin zijn verslaving te ontlopen. Maar als zo’n junk dan flink is doorgedraafd Wordt hij misschien aan hardlopen verslaafd.…

In Drenthe mogen mensen uit de goot, met een verslaving binnenkort verkassen, naar een bepaalde straat in hoofdstad Assen, genoemd naar, heel toevallig, Herman Brood. Als dichter meld ik mij bij deze aan voor een verhuizing naar de Vondellaan.…

-geïnternet aan banden Zo komt er geen budgetverspilling van Een teken van verstand en van beschaving Wanneer vooruitgang uitmondt in verslaving…

Een verstokte drinkeboer uit het Gelderse Hoevelaken wil echt iets doen om van zijn verslaving af te geraken, hij meldt dat hij van nu af aan weer het nuchtere pad zal opgaan, en enkel nog op dagen eindigend op -G een fles zal kraken ...…

Laatste stop: Een andere stad, een andere liefde, een nieuwe verslaving voor in haar bloed. Zij is met de bus vertrokken, de plukken haar nog op haar stoel, en heeft haar laatste sigaret gedoofd met een vriendenmonoloog. Ze weet niet wat ze doet.…

Wie zijn toch die mensen die denken in zwart en in wit. Zijn het mensen die ons gedrag bepalen? Wie zijn toch die onrustzaaiers die ons aansporen tot nooit genoeg. Zijn het onze gedachten die dat willen? Zijn het mijn gedachten die willen dat ik zwijg en zwoeg? Ja, het zijn gedachten van mensen.…

Jouw verslaving Ons verdriet Jouw egoïsme ziet het niet Je hecht geen waarde aan het leven Alleen in dope-gedachten leven Niks neem je aan van niemand niet Kom op lief broertje: stop ons verdriet!…

Het is in diepste zin iets religieus Het martelt zelfs, de regels doen vaak pijn Maar lavend zijn de nectar en de wijn Verslavend wel, desnoods intraveneus Wie wil dan toch, met smart en goed fatsoen Zijn leven aan de Poëzie verdoen?…

Het stinkt letterlijk en figuurlijk de verandering van de mens als ze het in een veelvoud krijgen een verslavend middel meer, meer en meer ik wil meer de waarde van het echte leven uit het oog verliezen geen oog voor de medemens individualisering van de maatschappij geef mij je glimlach maar die is meer waard dan dit alles bij elkaar…

Hij had al twee kinderen twee minnaressen twee miljoen en twee verslavingen toen hij met een schok besefte: ik ben slecht en ongelukkig. Hij schonk zichzelf een borrel in: een derde was op komst. ---------------------------------------------------------------- uit: Een dag niet gelachen is ook wel eens leuk, 2013…

er dwarrelt sneeuw op winterschone bomen naakt wacht de vroege lente onder een vernuftig sprei innig pluizig omarmt het wit het onbeschutte een gloed van liefde twinkelt koddig op vogelveertjes rondborstige klanken treffen de stilte hoop wikkelt zich om uitlopende twijgen smetteloos alles zo wonderbaar nu niets dan…

Missen is een verslaving en verslaving is missen. Het houdt je constant in bedwang. Missen is afstaan van behoeften. Gemist is het falen van een doel. Vermist is het verdwijnen waarvan je houdt. Missen een verdieping van elke emotie. Boos,angst,verdriet,vreugde,verbazing, afschuw. Misssen is een religieuze bijeenkomst.…

Je bent zo verslavend heel m'n lijf schreeuwt ajb ..."nóg een keer"…

Mijn maag voed ik graag met woorden en de lekkere trek met zinnen en heb ik echt honger dan schrijf ik tot ik flauwval Maar met een beetje water de bron van elk bestaan kom ik weer bij en zet me wederom aan de pen Zo stromen mijn woorden weer door de aderen van mijn lichaam waarbij mijn menselijk skelet zich onmetelijk staande houdt…

puur maagdelijk wit zover mijn ogen reiken schone illusie…

Een ster is zij temidden van de nacht voor niemand dan zichzelf en haar wild verlangen Vertrouw het toe aan de maan Verschijn wit aan wolken Fluisterend gemurmel van de sterren ongehoord Haar ademhaling licht en glijdend Ze droomt nog steeds iets te betekenen In het donker van de nacht…

Ik denk sneeuw Paddentrek, sneeuwdek IJzig gegeeuw Zomervertrek Heersend eigengerief Niemand is lief Geef mijn woord Gevoel gesmoord.…

Ik lig klaarwakker in een hagelwitte nacht, onherbergzaam als een wijde oceaan. Ik kijk naar buiten en de sneeuw valt zacht op de vaart die wordt beschenen door de maan. Ik denk aan de mensen die ik zelden kan behagen. En ook wel aan mijn moeder die in haar duizend vragen wil weten hoe het werkelijk met me gaat. Dat ik eigenlijk nooit antwoord…

als je kon was je weer een vlinder wit helemaal in 't wit je fladderde als je kon je dartelde boven lavendel blauw heel diep blauw als ik kon vond ik opnieuw de liefde uit licht ik omvormde licht tot goud ik sprokkelde schonk het je bladgoud voor de liefde nooit te oud…

De pastoriemuur is van een soort wit dat mild en zacht een brokje stilte pacht een wit dat met kamille langs een korenakker eenvoud deelt een wit dat als een haagwinde zich aan de zon blootgeeft hier kom ik graag de ingangspoort met ronde boog is altijd open er staat een uitgebloeide blauwe regen…

wit was de jurk wit de vlag wit was de woede wit het licht, wit de zon die het zicht ontnam wit de handen in de zakken wit de schilder wit ook het doek wachtend op pigmenten wit de mistflarden, wit het gezicht met haar verre blik wit ook, de geesten, het huilen van de storm die gebroken, zijns gelijke niet vond.…

De kantelpoort klikt hoorbaar dicht verbluffend licht valt op mijn gezicht ongelooflijk wat voor een oogverblindend wit is dit…

Maandag- ochtend fris vlier in bloei seringen in het witste wit fluitenkruid dove netel en jasmijn zo edel…

Zo klaar was lang niet meer het water van de gracht er dreef een zwaan zo wit als had zij het kasteel gepacht…