Alle inzendingen over woord

Weet je nog van jij en ik? Weet je nog dat we samen lol hadden? Weet je nog dat we samen ijsjes aten? Weet je nog dat we bij elkaar sliepen? Weet je nog dat we alles samen deden? Weet je nog dat je mijn vriendin was? en weet je nog... dat je nog wel in mijn leven was??…

Maar genadeloos woord, ik onderschatte jouw kracht. Je bevrijdde je met inkt, maakte de pen tot jouw slaaf en ketende mij vast. Ik werd eigen gevangene. Mijn schreeuw door jou gesmoord, verbleef ik in mijn gedachten; Geboeid door het woord.…

een woord uiten is vaak balanceren op een koord als vechten tussen waarheid en schemering tussen klaarheid en behoudzucht tussen zwijgen en opgelucht krachten bespelen mijn gemoed het karakter zal ten einde bepalen: is het woord hard of zoet…

een woord smachtend zonder ademende paringsdrift heeft mij nimmer bekoord een zachte zucht slechts kreunend in een flauwe blaas blijkt een schaars gerucht met vage klanken een letterloos geraas "ja" het woord dat zich in eenvoud vermenigvuldigt schept echte vreugde "neen" is het woord dat menig mens waarlijk heeft berouwd…

een woord uiten is vaak balanceren op een koord als vechten tussen waarheid en schemering tussen klaarheid en behoudzucht tussen zwijgen en opgelucht krachten bespelen mijn gemoed het karakter zal ten einde bepalen: is het woord hard of zoet…

een woord al vaak een te weinig dat woord heeft dan niet gebracht wat men zo gaarne had verwacht…

zij verzuchtte mijn klagen in een woord van as dat ik eerder in verstofte boeken las maar ach nu vangt zij mij in een gebroken rijm met bitse woorden tegen verzwegen pijn…

geboren uit nooit geen hand die mij aanraakte geborgen uit de maagd van handen om mij de taal van liefde te leren woord voor woord…

Daar stond je, na zoveel weken een biertje in je hand Stiekem heb ik naar je gekeken bijna voelbaar was de afstand Ik durfde niets tegen je te zeggen en jij praatte met iedereen Zo graag zou ik 't uit willen leggen maar jij negeert me alleen Een traan glijdt langs m'n wang snel vlucht ik naar de wc Dit gevoel maakt me bang wat moet…

bij tijd en wijle maakt de puzzel van mijn leven weer stukjes aan die passend zijn zo komt opeens een melodie heel glunder terug van weggeweest de woorden vallen op z'n plaats er is een cirkel rond soms is het simpel en alleen het woord dat die sensatie geeft het is zo om het even halfvol of andersom half ledig…

een stoet van dichters strompelt in duistere nachten op zoek naar het wijkend woord normale mensen slapen zich niet bewust van al die stakkers die zuchtend blijven zwalken verfrommelde vellen stapelen zich tot zij ten einde raad hun oud papier doos vullen…

Ik had verwacht om eens gezellig samen te zijn Rustige woorden verstrengeld met de liefde van het hart. Ik had verwacht om eens te babbelen, maar werd in de kiem gesmoord. Mijn ogen werden week, huilen wilde ik niet. Krop in de keel die mijn woorden deden krimpen. Mijn stem vond haar weg niet meer.…

Selfie is mikken op jezelf of met anderen Oftewel vooral Kicken op ‘mezelvie’: Selfie is: te vinden in de dikke van Dale!…

Rontonde, ijskimo, begaande grond Lamptaarn, trots als een paus, kakafonie Luidbundig, broterham, triologie Versnelding, strookbreed en prins bernhardhond Dit zijn verhaspelingen, allemaal Ze klinken echter heel “fundamentaal”!…

Waar woorden geen gewicht mogen hebben. Worden pennen zwaarden. De machteloosheid van onwetendheid heeft immers zwaarden nodig. Daar waar kennis macht is worden pennen overbodig.…

daarom ook je woord, als repliek?…

Want laat ik maar bibbren en maar heel wèg sidderen in woorden opdat niets meer is dan hare lichternis.…

een woord al vaak een teveel vermoordt kwetsbare momenten het grijpt mij soms naar de keel het gevoel sterft dan al in de lente een woord vleesgeworden letters scheppen dan een nedergang met tranende spetters legt boeien aan waarvan ik mij niet bevrijden kan het woord, een teveel sluit genadeloos mijn keel…

Woorden schieten mij te kort Ze blijven steken in mijn keel Hoe kan ik toch beschrijven Wat ik zeggen wil, wat mijn hart bezwaart Soms zegt één woord meer dan duizend zinnen Eén woord meer dan een heel verhaal Men kan vertellen, men kan verhalen, de uren volpraten, zogezegd Begrijpt men dan niet dat spreken zilver is, en zwijgen goud?…

U leest een woord En denkt aan wat u dacht Welke betekenis het woord kreeg U leest een woord En denkt dat wat u wacht Meer is dan dit. Niet zo enorm leeg U leest een woord: een woord…

Zonder woorden een zonde voor zinnen. Zonder woorden, zinloos zo zinneloos.…

plots dringen zich woorden ongevraagd op de voorgrond rammen zich ellebogend in het nu verlangen - of ik wil of niet - gehoord, gezien gevoeld, geschreven te worden verdrijven steeds zo lang krijsend alle andere gedachten tot zij naar behoren - als zwarte pixels op witte achtergrond of minimaal inkt op papier - vorm gevonden…

vergooid een onderdrukte schreeuw gelezen maar ongehoord de scherpe kanten van het woord waar wij zullen verstoffen blijft ons woord echo's zenden in golvende klanken zal de ruimte eindeloos nog horen het woord....het woord....…

Weggedoken in mijzelf wacht ik de zucht die ’t vuur laait, de stem die zal spreken, het woord dat daden knecht. De wind door het schuifraam wappert het gordijn en speelt met de vlam van de kaars die in mij brandt. Het vuur springt in mij op zoek naar brandstof voor het leven die het in woorden vinden zal.…

Gepest Elke keer de grond in geboord Gepest En nú heb ík een keer het woord!…

emma lemma wilde altijd het laatste woord met als gevolg dat emma samen met haar lemma ontijdig maar grondig werd vermoord…

Ik slaap dromen langs verlangen, hunker met ontheemde heimwee naar intensiteit van vergeten liefde in het huis liggen rozen, van voor jouw dood op de kale berg slaapt een ezel waar de nachtvracht ligt begraven staat een naakt verbeeldend schilderij waar niemand op hoeft te wachten aan de muren van jouw kasteel hangen overal naakten dichters…

Zo vormen ze woorden, Die ieder verstaat. Dus kom nu, niet langer gezwegen. Wat wil ik, Wat zeg ik. Hoe zet ik het neer. Met woorden die ieder kan horen. Het zijn alleen woorden, Ze delen iets mee. Kom aan nu, leen mij toch Uw oren. Wij mensen, Wij leven, Heel kort hier op aard. Verbonden met eeuwige banden.…

Wij dichters , ijdele minnaars van het woord. ’t Is zielig, ja zelfs ongehoord Dat men ons indeelt bij de volksverlakkers. Men zegt: jullie zijn linkse rakkers. Wij dansen op een te slap koord. Maar wat mij nog het meeste stoort: Kritiek komt vaak van wapenmakkers. Ons oeuvre bij het leven AFGESCHREVEN.…

heden is langzaam verdwenen in een restant van zwarte dons tanden van tijd hebben zomers opengereten en, in de bron, het bruidsnest ontwricht het enige dat vleugels kon bewegen en nu ik zwijg, huil om het ontsluierd gezicht; wij vluchten van dit ongemeubileerd leven, verwekt schijn het ontwijde takkenlicht op een stenen tafel hadden wij woorden…