Alle inzendingen over woud-eenzaamheid

brokken bedekken plotseling ontwaarde een hoop zomaar in het voorbijgaan het was van korte duur mijn eenzaamheid bleek niet te verslaan een vuur van korte duur…

Mijn lievlings-plekje in 't woud, waar 't groene dak Een blauwer schoort, en schemer-schijn doet dalen Op levend loof en vol-getroste tak, En zonnegoud langs blader-goud laat dwalen - Vaarwel, vertrouwde stilte! waar ik sprak Wat nooit mijn hart tot mensen kan herhalen....…

In het woud van twijfel rijgt onzekerheid zich aaneen in het collectieve zwijgen, brengt stilte onder twijgen die zich nederig buigen in het lover, zilveren nerven die de werkelijkheid kleuren waarin de wereld zich herkent, synthese als een levende bewijs dat het weefsel slechts materie is, een handvol gedachten maskeert de wereld…

achter het schuttend scherm van haag en struik en boom en bloem en geurend gras weet ik in de brakgekapte dolgedraaide tuindergrond tussen hok en stal en pergola mijn wouden donker diep mijn zonbeschenen hoogtevlakten…

In eigen stilte en eenzaamheid nam ik me voor hield ik het bord goed voor me uit, waarop dan wel stond: "de diepgang der dingen". Ik moest hier enig graafwerk voor verrichten. Het zou me van mijn strijd verlichten. Voor velen nam dit proces het zonlicht tijdelijk weg.…

Het is doodstil doch de kalme golfslag van het bloed voel ik als mentale kracht door mijn aderen stromen de tijd gaf me de ruimte daar aan te bouwen misschien bovenmenselijk om te dragen maar toch het kan je innerlijk sterk maken hoewel de botten kraken het juiste woord vond bij de bron waaruit ik kracht ging putten nu in mij latere…

Ik doe de deur open en ga naar binnen Jij bent er alles gesloten Dat voelt zo eenzaam…

eenzaamheid te verdelen is over panda's draagt hij nu traag de last van velen?…

Tot in de vingertoppen eenzaam is het hart en zo benauwend stil, als het huis, dat instort bij het nauwelijkse rinkelen der sleutels. ----------------------------------------- uit: 'Verzamelde Gedichten', 1982.…

Tot in de vingertoppen eenzaam is het hart en zo benauwend stil, als het huis dat instort bij het nauwelijkse rinkelen der sleutels. ---------------------------------- uit: 'Dingen die niet overgaan'.…

Alleen in het woud een kathedraal van stilte onbevattelijk…

Langzaam rolt een dromerige stilte haar deken over het bedroefde woud. Tezamen met een koele wind rilt ze in de nevel van het dal. Een zwarte vogel tuurt in de diepte van de nacht, verscherpt zijn blik. Een eenzame ster licht even op. Druppels doorschijnen een bleke maan. Het is even eeuwen ouder doch schimmen komen en gaan.…

de zonnewende in het woud ginds lammert al het eerste schaap hier barst het voorjaar uit de grond het leven dat de dood verslond wordt wakker uit de winterslaap…

Zij praten met de dieren, bidden tot de Logos van het Woud * en blaadjes in ontbinding als maaltijd laat hèn niet koud. Alleen trollen schieten met hun ondeugd altijd raak. "De sluiers worden dunner. Kom met deva's in het reine! Nu al kun je ons, zo rond zonsopgang, zien verschijnen".…

Geen woud is gesloten voor gij die loopt in de bossen der oker de nar dichter de eeuwige joker geen pad te smal geen land te kaal maar woud ik wou dat je zou zeggen de maan is roze en de zon is blauw de lucht is goud ik droom zo vaak zo veel te veel jouw.…

Vindt de bij haar weg in het woud van kelken, naar de nectar die zij zoekt?…

ik ken jou wel maar zien doe ik je niet onhoorbaar ben je toch raak je mij vooral in stilte snij je nog dieper dan oosten wind tegen mijn schrale gezicht gelijk de verkleurde kalender boven het dressoir omarm jij mij iedere dag opnieuw…

glas van de altijd lege kamer verveelt de regen mij die saai de uren maakt niksend hang ik rond de zondag verspillend die als zovele dagen zich nat verdrijven laat terwijl er niets gebeurt knaagt stilletjes vragend mijn geweten en gemoed wat of ik nou toch doe veel te snel en veel te ver rijd ik in mijn auto rond om de zin van eenzaam…

Ik slip, glijd vertraagd af op mijn verplettering -- De tijd breidt zich uit.…

Muziek van de ziel Het oorverdovend stille dat om mij hing verborg armenvol emoties zoveel dat het mijn keel soms snoerde opende ik gedachteloos het raam kreeg weer lucht en het ontspande die me naar het onbekende stille voerde me overviel en rust hervond want daar woont de schoonste muziek van mijn oude ziel een tureluur floot hoog…

stil wachten dieren op de nachtrand van het woud tot de morgen breekt…

Op een bankje in het woud Staat geschreven in het goud Hoeveel ik van je houd…

Een vuur van koper een vlaag van brons een woud van beuken breed voor ons…

- Eér heeft de stilte een taal Dan aller zomervooglen lied in 't woud Dat onverstaanbaar van de takken glijdt - O, ik geloof óns wordt in eenzaamheid Somwijlen een mysterie toevertrouwd... Dat wij vergeten moeten - telkenmaal.…

Soms een roep door 't woud van een duif en het onhoorbaar klieven van het duister, dat zich slapend houdt om de laatste liefde te gerieven. Verder niets. De nacht en ik alleen, eenzaam wandelend aan de rand der tijden, zó verheugd en zó bedroefd meteen om mijn voeten die een afscheid schrijden...…

Oh wonderschoon woud, begroet de ochtendstralen hul jezelf in goud...…

Natuur beleven te voet of te paard ’t woud in terug naar de bron…

[Haiku] schichtig als schaduw trekken herten zich terug in het dichte woud…

Stille vijver Geheimzinnig en donker Zo diep als de nacht De eenzame bloem Verloren tussen het gras Ik wil je vinden Het zingende woud Zwefend op de melodie Zoek ik naar het pad Bewegende wolken vormen veranderen steeds hetzelfde toch nieuw…

- Eér heeft de stilte een taal Dan aller zomervooglen lied in 't woud Dat onverstaanbaar van de takken glijdt - O, ik geloof óns wordt in eenzaamheid Somwijlen een mysterie toevertrouwd... Dat wij vergeten moeten - telkenmaal. ------------------------------------- - Geniën - beschermgeesten…