Alle inzendingen over wrok

De lucht hing laag in geelgrauw vale broeiing; Het land lag stil, als voelde 't dat daarboven Wolken van strijd en onrust samenschoven, Vol weerlichtvlamverzet en toornegloeiing. En over 't land bewoog - één samenvloeiing Van wrokkende gestalten, maatloos sloven Van talloze eeuwen op hun nek…

Waar ik van schrok Was de wrok. Al dat opgekropte En dat opgefokte, Al dat gebok. Rancune? Sans rancune!…

het laatste uur kan zijn geslagen of het eerste van de nieuwe tijd daarom is alles te verdragen zonder wrok en zonder spijt want in het nu bestaan geen vragen…

Dagboeken zijn als leven, data, dag in dag uit. Blauwe, strakke hemels, regen. Als het aan mij lag zou ik zeggen: laat men de dagboeken voltooien, handschriften, thema's doen er niet toe. Gooien we de mens voor leegogige, gladgeschoren leeuwen die om het bestaan van een dagboek slechts geeuwen, dan zijn we niet die betere verre vriend of goede…

Eigenlijk, zei ze troostend toen ze me de bons gaf, moet je niet treuren. Want jij hebt verdriet om te koesteren, maar ik heb niets: ik zal je zelfs niet missen.…

zeg me hoe ik het doel werd van je wrok leer me onzichtbaar worden transparant ik weet dat ik zwijgend moet ondergaan laat me verdwijnen in de nevel van de schijn…

langs lijnen Ik ben verdwaald tussen liefde en haat, zoveel wrok, dus ik haal uit zoveel pijn, dus ik bind in wroeging een lijn breekt tussen jou en mij ik verdwaal.…

Door dwarsliggers, uit wrok of kinnesinne Werd hier het scorebeeld soms wat ontwricht Dan moet het maar met registratieplicht! Iets beters schoot het webteam niet te binnen Dus meld u aan, aanvaard het ongerief Uw oordeel houdt ons scherp en creatief…

op een bepaald moment neem je jezelf de maat spiegel je liefde en haat het verdriet op je gelaat kijkt de andere kant op uiteindelijk rijmt het niet maar het dicht wel, zulks is alom bekend…

't Grootste probleem vormen Kolonisten Die hun land zien als door Hem gegeven Soms beslist niet weten hoe te leven Terwijl zij deze kunst eerder wisten Bevrijd Palestina, het is nu tijd Geen weerzin of wrok, slechts vrede Geen strijd…

verlies drukt door de dagen bepaalt opnieuw het zwaar gevoel wrok weegt niet meer nog wel de wroeging alleen nog jij zou mij weer kunnen leren hoe alles los te laten hoe licht de liefde…

De wet respecteren ernaar leven is een hele klus als onderdaan maar kom niet met woorden als vrijheid als je er boven gaat staan leer mij in vredesnaam niet om te zien in wrok als er een rechtse slag is geslagen met een kromme stok…

Onthield u 't Lot, bevallig wicht, Bij zo veel schoons het zonnelicht, 't Was niet uit wrok, maar medelijden. Het maakte u, als Cupido, blind; Maar 't wilde, o albekorend kind, U voor Narcissus' ramp bevrijden. 1795…

Door ijdelheid gedreven en door wrok Wenst Pim Fortuyn met geen der Haagse heren Nog verder op de buis te debatteren, Behalve dan ten hoogste met Wim Kok. Als dat zo doorgaat, is Fortuyn tot slot Nog slechts bereid tot een debat met God.…

Ik koester geen wrok, en ik heb het je vergeven. Al denk ik er soms nog wel aan, niet vaak maar af en toe heel even.…

Zelfs wanneer wrok hun op wrange wijze deze herinnering ontneemt, wordt dat moment niet minder waar, deze kus, een ode, aan iets wat een ieder zoekt.…

treiteren wordt sarren plagen dampen morren geraakt tot wrokken we krabben en kankeren wat af omdat aan iets of iemand we de pest hebben hartelijk wordt hatelijk als mispunten mespunten worden die ons de ziel verwonden als kwaad verwensend kwellend het leven ons verwoestend verderft morren mindert niet de kern van woede die ons wrok…

Jouw mooie woorden komen niet overeen met de onuitgesproken waarheid in jouw ogen ik zie verdriet, wrok, pijn en opgedroogde tranen ik had het stukje geluk in jouw ogen willen zijn Mijn hart blijft geborgen in jouw handen bloeddruppels sijpelen door jouw vingers ze raken de grond en spatten uit elkaar 't zijn de tranen van mijn gebroken hart…

het onderschatte fenomeen wrok schiet lukraak zijn pijlen af raakt mijn hoofd het venijnige gif dringt door tot in de kleinste hersencellen doordrenkt de positieve impulsen verlamt goede bedoelingen sterkt kwade gedachten werpt begrip en invoelingsvermogen verre van mij de erosie van de toekomst start als de geblakerde resten van het gemankeerde…

Wij rijden met een boemel door de Knin Waar enkel nog verlaten huizen staan, Gedeeltelijk in vlammen opgegaan Ofwel kapotgeschoten zonder zin. Het schouwspel dat wij zwijgend gadeslaan Is treurig om te zien, maar niettemin Laat blijkbaar de Kroatische boerin Bij ons in de coupé hierom geen traan. Doodleuk neemt zij een hap van haar banaan…

Al leek het nog zo mooi het is schluss, voorbij, en we moeten verder allebei zonder wrok zonder denken stil elkaar groeten. Misschien wacht een ander ons om toch nog wat geluk te schenken maar vergeten zal ik die jaren nooit nog vaak genoeg zal ik aan je denken.…

Er zijn wel eens dagen dat ik besef bij elke aanval van jaloezie wrok of woede ik het hart van mezelf zou moeten veranderen maar nooit dat van die andere ik ben dus op mijn hoede want zo ontneem ik hem of haar en zelfs mezelf alle energie die zo nodig is om samen door dik en dun elkaar te blijven dragen…

verberg je maar in de hel van koude woorden achter glas van twee maal twee maar toch beschermd tegen zijn wrok het hemd is nader dan de rok maar jij betrok mijn beeld voor altijd onverdeeld in schuilkelders vol zand het is de tijd die aan mijn hand dit leven kwijt aan jouw verstand…

Meelopend met de tijd haasten de managers zich het leven door geen seconde blijft onbenut altijd onder tijdsdruk Managers van de eigen tijd opgezweept, voortgedreven slaven van de klok onbewust van hun wrok Targets moeten worden gehaald verpakt in tijdloze pakken branden ze in no time op eindigend als wrakken…

In nostalgisch verre dromen vervaagt nimmer jouw gezicht weemoed heeft 'het zwart' verdreven herinneringen zacht meegenomen de slechte langzaam uitgewist wrok stilaan in tederheid gevangen nochtans wreed met machteloosheid saamgevoegd desondanks geworteld in verstild verlangen naar wat eens was maar nu niet meer bereikbaar is...…

Het stond daar tegenover mij uit het zicht onbeweeglijk en vaag in het schemerlicht Ik schrok onderging de straf en traag zonder wrok wendde ik mij af Al wil ik terug dan kan ik niet Al moet ik terug er ligt niets in het verschiet Er is geen terug naar wat ik achterliet Zo zwerven mijn gedachten op een weg die ik niet heb…

Zonder wrok verlaat ik het huis, te lang gedragen, te zwaar, mijn eigen kruis. Zonder haat, terugblik op een onstuimige tijd, was mezelf helemaal kwijt. Uiteindelijk weer gevonden, zal mij nooit meer laten verwonden.…

Zonder wrok en zonder spijt…

het duurde niet zo lang en ik weet niet meer precies wat er toen allemaal gebeurde maar ik draag geen wrok jij hebt geen schuld het was een samenzang je zonnige dagen heb ik gekust het duistere gevoeld in al je lust je zwijgen had een reden we zien elkaar nog elke week dat doet me pijn in elke streek de hardheid van het heden…

Er is leed dat wij met wrok verdunnen. Er is nijd die nijpt in onze billen. Er is weelde die wij blind verspillen. Er is de schoonheid in de lelijkheid. Er is een zucht die spraak doet verstillen. Er is geen plaats, geen lezer en geen tijd.…