Alle inzendingen over wrok

Ik verbreek de samenhang der zinnen om van de wrok de spijt te laten winnen. De letters staan er nog, maar samen met het zinsverband verdwijnen resten van 't venijn geruisloos in de prullenmand. 't Geheel is nu niet meer dan de bekende som der delen; begin nou alsjeblieft niet weer zo vreselijk op te spelen!…

ons zag zitten het hoofd schudde bij al dat geredetwist Wat wist de evenaar van trots wrok en argwaan of zelfmedelijden? Welke god of godin zou niet in de kleur van toorn of verdriet langs zo'n hemel rijden? Het alleen werd samen van welke duur... wordt niet gegrift ...in banken.…

vrouw, allerlaatst had u een eigen gelaat doch op elke huid zitten onregelmatigheden er bestaan geen middelen die wegvagen krab ze niet open zodat zweren ontstaan u leeft zo goed als zonder twijfel en ergernis gescheiden van o zo verstarde wederhelft zie niet om in wrok doch wees op uw hoede laat u niet opnieuw aan banden leggen ©…

Aan een stille weg verscholen staat een ruïne met holle kamers, vervallen in de tijd, waar op regen en stormdagen de geesten nog dolen die gierend huilen van wrok, verdriet en spijt.…

nooit heb ik haar echt leren kennen bij ieder bezoek was het weer wennen veel te jong ging zij heen was het pas tòen dat mijn wrok verdween daarvan heb ik oprecht berouw nooit zei ik haar ik hou van jou sloeg ik mij huilend in de tehuizen kranig overal door heen heb jij me veel te vroeg verlaten maar nu voor goed ben ik alleen.…

verder moet ik gaan, vergeten wat voorbij is, zonder wrok, haat of verdrietig zijn met scherven en stukken opnieuw beginnen…

Eigengereid en zonder wrok, met als enige verbeten belager de met woorden doorbroken stilte.…

Mens, bewoner van het laagland Strikt zich houdend aan de klok Geldwolf, sporter, beeldbuiskok Kaars ben je die te snel opbrandt Arm, je spreek- en redeneertrant Oppervlakkig of vol wrok Mens, bewoner van het laagland Die zich onnadenkend voortplant Nooit naar Toverbergen trok Kerven telde in zijn stok Niet kwam tot tijdloze stilstand Mens…

In ’t wit opgebroken schaduw was ik, de fout gelopen wens om één te zijn, gemarteld alleen tot de laatste snik door zwaarlijvige hoeders van de pijn, loeders die spuwen het schurft van hun zijn. Ik was jouw zwarte zon die hen bescheen, van aarde wenteling, tot jij verdween en nu ik niets omhanden heb, jouw maan zich oplost in de naam die ik…

tien over zes zijn lijf is moe en murw, zijn ogen tranen in een wake zonder weten zijn afgemeten pas verschijnt verraadt dat zoekend slepen van een toegeknepen dag en zo ontstaat de eerste wrok voorbij de avondklok de bank hangt nog gemelijk in een hoek, zijn boek boeit korter dan een snel respijt om woorden te beheersen moet…

Zijn tanden spraken delen van een boek de goedzak etaleerde woord voor woord in stijf geperste lippen als een doek zijn zure zinnen bleven ongehoord Geen reden om te huilen, zonneschijn genoeg, hij zag zijn zelf gemaakte wrok de valse hoop verborg zich in een klein gebleven hoek en tikte met de klok Hij houdt zich groot, met wijsheid en…

Wrok, haat, jaloezie, ergernis, hebzucht, hartzeer en egoïsme, als ballast gaan ze overboord. Geleid door het licht, heilig licht , ontdoe ik me van mijn boeien. Leven in het moment, waarin Hij naast mij staat. Mij Zijn levensgeest schenkt, Hoe meer ik met Hem verbonden ben, hoe krachtiger ik word. Geen orkaan, kan hier tegen op.…

Haar vrije ziel dreunt nog steeds na in de wrok van de boze doden. Zij danst in ons hart, haar standbeeld komt tot leven en niemand weet het behalve zij die haar laf en wreed vermoord hebben, zij huilen. Zij schreeuwen van pijn, zij smeken om genade, zij zien wie God is...…

cumuli waar het late licht op brandt wordt het oude zeer vergeten van opgekropte vrijheidsdrift waaruit bitse schichten schoten toorn gericht gehoor bestookte geselend met woedevlagen plots gebraakte donderslagen klarend is de wolkenlucht vergeven van doorbroken schijn stralen schampen barre resten die geen nacht meer halen en de wrok…

afkomstig uit de bron waar jouw dijen zich ontvouwen maar wat zich spreekt is de eenvoud van het verleden, de ware toedracht herkent het verbond van kracht en waanzin doch jouw schouders vleugelen mij langs diepten zonder stem, zelfs waar de hemel stamelt is jouw driehoek mijn huis dat mijn binnenkomst verblijdt met schaduwen zonder wrok…

Ze maken je bitter en vol wrok en houden je vast in het verleden. Begin de dag liever met de bloemen van vandaag die geuren in je neus en je ziel. Deze maken je blij en vol hoop om te laten groeien in het heden.…

charisma eiste doodse stilte in het flitsend geweld van je fonkelende ogen armen omhoog handen open vingers gespreid in een aristocratische pose lange benen in de bekende stap voorwaarts klaar om verder te gaan donderend liet jij het gebrul van de massa over je komen als ultieme weerklank van hun dromen jouw trots en hun wrok…

wrok, woede angst, armoede; hij kent het gevoel… starend naar zijn lege glas wenst hij dat het ten einde was. Gekweld door gedachten geveld door het wachten zich van zijn voornemen bewust; “Doe het dan, lafaard!” zou hij willen schreeuwen. Het lijken wel eeuwen… De confrontatie met dit leven kan hij niet meer aan.…

een mistrouwig hart vol diepgevroren bitterheid gehouwen in het stenen gelaat de mond gestold in wrok in de ogen angst en haat het theater van beminnelijkheid uitgelopen en gesloten behoedzaam trachten woorden van liefde en genegenheid de ijzige hartenwereld te betreden waarin zij houvastloos verglijden nu die plots een gletsjer…

Weldra branden alle duivels een bitter vuur van woedende wrok duiken ze als vogels het water in zonder kieuwen om te zwemmen een stikkende nood verdrinkend. Weldra is de mens onthand zullen kattenklauwen heersen paardenhoeven billen tillen en zien we de stevige achterkant van ons beestachtig ongelijk.…

lippen roze en zoet De lucht verstond de belofte al was eigenwijsheid haar grootste goed, benedendeks was zij de kapitein en ik de schrobber in haar hand Toch eenmaal aan de bovenrand geraakt waar de zon haar ogen spleet en haar grimas kathedraalde tot in de kerkers van de haat was zij slechts mens die mij deed boeien zonder ketenen en wrok…

De beloofde jeugd en kind dat alles anders zou gaan lopen erin te berusten als een deugd, het moede hoofd te laten rusten, waar het heengaan begint voor een bestendiger bestaan verhul me in een waardig kleed zonder enig wraak of wrok dat eigenwaarde heet.…

Hij geeft toe is zo moe van het vele strijden zo’n lange tijd heeft niets verblijd er was slechts lijden geen lieve lach geen ogen zo zacht mocht hij aanschouwen wachtte zo trouw op die ene vrouw die van hem zou houden is nu vol wrok en haat niets dat nog baat tegen dit zware leven dat vol geweld hem steeds heeft geveld…

Vandaar dat hij in droefenis en wrok als dakloos man naar Amsterdam vertrok, waar hij in natte winterkoude nachten een brug als slaapplek vond aan één der grachten. Maar ’t Kerstdiner geniet hij uitermate, hem opgediend door Mien, een Heilsoldate.…

Vrede en Liefde, deze woorden worden 't vaakst verkracht Elkaar verminken als klauwende arenden 't Wordt me een potje Druk, druk, druk Zielige uitvlucht om lam toe te kijken Sensatiebelust wordt haast elk menselijk wezen Theelepeltje empathie en zorgelijk luisterend oor Lieverds, voor dat laatste GA ik hoor Wrok en wrevel net als haat…

Eenzaam in gedachten Open in vele zinnen Waar niemand zou verwachten Afbrokkelende van binnen Boze woorden zinnen en gedachten Ze blijven keurig aan de binnenkant Waar niemand zou verwachten Neemt verdriet en wrok de overhand Soms ontsnapten gedachten de mond Opzoek naar erkenning en geborgenheid Maar al wat er ontstond Bracht enkel…

de dood kan afschrikkend zijn soms toch wel enigszins verzachten enwel er staat een nare lijdensweg voor die persoon te wachten zeker niet onze Schepper als schuldige aanwijzen voor jou eindigt het verdere leven met een diepe wrok let op jouw omgeving vast noodlijdende mens of dieren tijdens het rustgevende tikken…

Kijk naar wat we geworden zijn Jij een losgeslagen kind ik een verbitterde oude vrijster Jij eeuwig op zoek naar je identiteit die je steeds denkt te vinden maar die nooit de ware is Ik zit vol wrok keer op keer mijn wonden te tellen Ze schoon te likken maar het vuil van jaren en jaren komt eruit Kijk naar wat we geworden zijn…

door het park en zag jou -lang en blond daar zitten op een bankje die middag met je hond Ik stopte en bekeek je en vond je echt een schat dus vroeg ik onbeholpen of jij een vuurtje had Je gaf me blij een vuurtje met slingerende hand waardoor toen al mijn haren in een keer zijn verbrand Ik wilde boos vertrekken maar zag nog in mijn wrok…

niemand, niemand zal tussen ons kunnen staan nooit zal de intense liefde afnemen ondanks dat ik bij je weg ben gegaan Mijn grootste pijn is dat jij je nu afkeert terwijl ons afscheid liefdevol was, niet boos wij geen vrienden meer kunnen zijn omdat je een rancuneuze nieuwe liefde koos Je verdwijnt weldra uit mijn leven vol ingefluisterde wrok…