Alle inzendingen over zandkorrels

De weidse gebaren van jouw golfstroom beademen het voorjaar met nieuwe zomer in de stilte van die heimwee ben ik het kind van de duinen te klein om de horizon te aanschouwen te groot om de zandkorrels te tellen in de verte van dat grote verlangen zeevriend, leen mij de weemoed in jouw ogen laat het land van mijn hart jouw schip zijn de…

laat zandkorrels, ruw en grillig zacht een naam schrijven in vochtig zand waar afdrukken van vriendschap tijdloos zijn wanneer de zon bloedrood haar nieuwe dageraad begroet vouwen handen licht duister samen en vlechten een nieuwe morgen ogen vinden elkaar in het gemis van gisteren waar langs de lijn van eb en vloed elke golf weer die…

in de zomerzee van jullie liefde tekenen zon en wolken witte golven van de branding als vluchtige sluiers over het strand waar zandkorrels jullie harten in een tintelende beweging voortdurend omhelzen verenigen zielen zich op het ritme van hooggewelfde woorden en vlechten dagen zich in een beminde gloed laat de bindende klank…

Donkere nevel geeft beklemd gevoel van onzeker geprevel in ongekend doel energie gekregen vloeit weg als zandkorrels in de hand gelegen zee van zoute borrels het woord gesmoord in stille noodkreet die geest verwoordt in angstig verborgen leed hoe, waarom en schuld het noodlot dat jullie verguldt in eigen complot denk dan maar…

Ieder waarde werd een ding, iedere zin die ons toekwam in zandkorrels opgegaan, toen de vloed onverhoeds aanviel ieder woord dat werd gewogen ontoegankelijk, tot eigen gebied verklaart elk verzwegen woord, als het bloed niet stolt en de klank zich niet bewust wordt in het zwijgen, hult zich in kwetsbaarheid.…

het moment bestaat uit zandkorrels ergens groeit mos op een boomstam het lijkt alsof we wachten er is niemand langsgekomen misschien later op de dag het heeft nog niet geschemerd als tussentijdse bestemming is je mond gevuld met smaak naar verre woorden voorlopig valt de deur in ‘t slot blijft een dag gelijk aan vertrek is de vlucht…

Vliegdennen in het nergens land Strijdbaar verend in het mulle zand Windkracht heeft ze gevormd Deze orkaan stelt z’n norm Zandkorrels waaiend door de lucht Takken zwierend in hun vlucht Het fluiten van de wind aan de oosterkant Wilskracht wint in nergens-land Richting bosrand met roodkleurende wangen Vingers door snijdende kou bevangen…

de zonnemond kust het avondrood minnestrelend op zachte appelwangen van bevriendheid stroomt warmte dorstig aan de oever van jouw voeten als je stille paden loopt waarop dromen verdelen tussen duizenden zandkorrels rijs jij op als Afrodite blootsvoets één met de golven die je lichaam strelen vriendschap bindt ons samen beroert het…

Haar billen als duinen Opgetrokken uit blank zand Gestreeld door zijn hand Waardoor hij mag struinen Waarheen de heuvel leidt Volledig in perfecte harmonie Met haar heuvelige evenknie Door deze tweeling verleid Handen als golven hoog De duinen intens overspoelend Elke zandkorrel liefkozend voelend Slechts duintoppen nog droog Aangetrokken…

Ze zijn niet adequaat, kruimels, zandkorrels slechts van wat wil worden gezegd. En neem het tussenrijk mee, het wit waarin ze zijn gevangen, want geen verhaal kan bestaan als niet met zicht en gehoor een hart de dingen verbindt.…

(dubbel blauw kust bruin dubbel bruin kust blauw) Ik zweef jouw ziel binnen en land op een eiland van zachte harmonie en jubelende melodie waar lach en liefde lucht en licht inkleuren waar niemand eist geen god heerst geen vlieg kwaad doet geen gevel instort slechts een zuivere zon zandkorrels een voor een dagelijks zegent Ik vlei…

Zandkorrels verwaaien en verstuiven verhalen van een gelopen seizoen stormen weg met de wind naar het zuiden, de laatste wolk kijkt lachend achterom ziet hoe genagelde planken gekoesterd en ingepakt worden, terwijl dromen verdwijnen in het schuimen der golven en uren rollen langs cirkels in het zand het ruime sop is gekozen om…

Aan wie behoort de reiziger die zandkorrel op de weg, dat stofje in de lucht? Zijn het de hoge klippen of diepe dalen? Is het de walvis, dromedaris of het land waardoor ze gaat? Is het de reiger die een stukje meevliegt of de struik die eerst ver, dan dichtbij, tenslotte achterblijft?…

De zandkorrels ruisen door de vingers van haar kleine hand, hier heeft zij gespeeld, hier is zij gestrand.…

Ik schrijf namen in de zandkorrels aan mijn voeten eerder schreef ons bos het verleden met een grote dikke tak die paar woorden, verregend voor de zon verscheen Ik zit met beide armen rond mijn kniëen geslagen en wacht rustig op wat komen gaat, golf na golf verdwijn je in zout de stilte in mijn ogen ziet jouw silhouet gaan vastgenageld…

Wonderlijk wakker rekent u talloze klevende zandkorrels tot uw supporters.…

Gekke meid, ga maar slapen Want zelfs de duinbloemen gapen En de zandkorrels bewegen gewillig opzij Als ik mij eindelijk neervlij. Door duizend sterren bedolven Zak ik nog dieper en wanneer de golven Mij bespoelen en meenemen naar beneden Droomde ik dat wij het licht uitdeden.…

Helmgras houdt de zandkorrels samen, duingolven. Zij waakt over mijn warm bloed, een ader klopt bang in de hals.…

Zandloper Stemmen zijn in de schemering verstomd, de handen die hem keerden zijn vergeten: woestijnen tijd in zandkorrels gemeten. Het uurglas in zijn onaantastbaar weten mat fluisterend hun laatste maten rond.…

Walsend door de golven langs het lichaam van de nacht omgeven door woeste zinnen klinken letters zinderend zacht namen ooit geschreven in wild opwaaiend zand stampen weten in vergeten langs een uitgestoken hand galopperend door de stroming begroet het licht een nieuwe dag diep verscholen in een duinpan hoor ik nog immer jouw lach zandkorrels…

verstopt in bomen vind ik jou in het gezang van vogels roep en hoor ik je in de glimlach van het bos als je je verstopt in zee ga ik mee met de meeuwen volg ik de wind en vind jou in nat licht als je je verstopt in stilte zal ik je net zolang bezingen totdat jij je niet langer kan bedwingen om mee te zingen als je je verstopt in een zandkorrel…

ik ging er aan voorbij op het heetst van mijn dagen achteloos spelend met onbelangrijkheid ja ik ging er aan voorbij liet het door mijn vingers glippen als zandkorrels die ik op het strand door mijn vingers liet glijden achteloos spelend in onbelangrijkheid te kort nu mijn dagen ik speel allang niet meer hervonden geluk ik draag weer…

dat hij aan kwam lopen… niet bewust van de hapering van mijn gedachten wierp hij een terloopse blik deze kant op groter maakte ik mijzelf om die blik te vangen kleiner had ook nog gekund als het zou helpen klein als een rode loper waar hij overheen kan lopen of letterlijk… zoiets als een zandkorrel…

terras kraakt het riet van de stoelen kranten lezen rug aan rug elkaars letters en de koffie valt ditmaal niet verkeerd ogen staren onverbloemd duidelijke taal naar een rode blos waar wangen een lach laten vallen in dat ene kuiltje langs lippen bloot danst lonken naast verleiden ik voel mij even mooi en swijlens voeten vochtige zandkorrels…

Proef het zout eens op mijn lippen voel de zandkorrels in mijn haar laat mijn ogen schelpen stralen in een klein, doch simpel gebaar Golf jouw handen door mijn haren raak mijn huid heel even aan steel mijn hart en mijn gebaren laat mij even naast jou staan Geniet van lichtjes in mijn ogen leer daar liefde en eerlijkheid elke zin steeds…

ik neem jouw hand en volg het spoor laat golven rollen proef het zout van het verleden tel de zandkorrels van de toekomst het kasteel gebouwd door kleine kinderhanden opent gedachten, ontsluit de poort, stroomt water naar open zee een vloed van woorden laat het zand wegebben zoute tranen stromen langs kinderwangen…

Elke distel, helm of doorn, elke zandkorrel met een afzonderlijke klank, het verschil ligt in de teerste tinten tegen de eenzaamheid bestand. Luide stemmen van de meeuwen, wat stilte uit de lome tonen wekt, de siddering van hun kelen alle elementen van de dagen dekt.…

Ik koester de zandloper van vadertje tijd en tel iedere zandkorrel die mij door de woestijn geleid. Want de tijd van voordien voert mij op weg naar een afscheid die onvermijdelijke voortgang die een toekomst voorbereidt.…

Wapperende haren walsen in de wind haar twinkelende ogen dansen puur genot armen lachen stralend, zij weet zich bemind naakt, één met de natuur, waant ze zich kind van God de opkomende zon verwarmt haar gezicht talrijke zandkorrels masseren haar voeten vergezellen haar op weg naar het morgenlicht om samen een nieuwe dag te begroeten herinneringen…

De klamme kilte van haar manen Zandkorrels in mijn aders. Het verlangen wacht in de kelder Waar de muffe lucht drijft En niets meer belooft Dat is veel minder dan heel weinig. De gore tongen van de nijd doorboren het trommelvlies. Zij stamelt naar de bondgenoot Mager en lager dan ooit.…