Alle inzendingen over zeer vaag

Maar ’t is slechts een zeer vage herinnering ik heb liefde gevonden die jou ver verving.…

krultangen moderne hitte tweehonderd-en-twintig volt pijpenkrullen zijn weer in zullen wij samen, jij en ik nadat we zijn gescheiden door ouwehoeren, want wie wilde praten een stickie roken spaceverruimen en ruzieloos ieders`weegs gaan en ons kind laten schommelen wippen en draaien zullen we alles in het vage laten..…

zeer laat op mijn levensavond ben ik mij vaag ervan bewust dat er misschien een dichter in mij woont toch volhard ik in een bepaalde toestand van bescheidenheid en rust de vormen van mijn grenzen zijn nog vaag help mij Erato bij mijn wankele schreden en stimuleer mijn fantasie behoed mijn karakter voor arrogantie…

glas in kleur van huid wijn in bezieling van zoet in roze zaterdagavondnevel een minuscuul tafereel dronken in de echo van liefde herinneringen zag ik in de diepten van je glas lopend in het vage van uitstralende onverschilligheid…

Een groep ministers in Den Haag, doet over hun loonsverhoging erg vaag. Ze willen natuurlijk wel meer, maar bij de burger doet de aangehaalde broekriem veel zeer. Niet of, maar wanneer zij verhogen is de vraag!…

welk woord schrijft stilte met een vaste hand klemt dromen vast boven het lome ledikant spelt dan het klinken in zachte zinnen neer en laat het leven zwijgend zweven als het goed gekleurde zeer…

Ze was een vage vrouw en niemand die wist wat ze nou eigenlijk echt wou ze hield altijd alles voor zich ze was nooit eens heel erg duidelijk, nooit open altijd omgaf ze zich met mist ze was een vage vrouw toen er iemand kwam die zei ik hou van jou vond zij dit eerst wel prachtig en genoten zij zeer godallemachtig van zon en zee en strand…

er is altijd dat vage voor een mens alleen bijna niet te dragen gevoel dat alles onecht is ik zie maar kan er nooit bij komen de horizon is vaak een obstakel voor mijn dromen filosofeer over de diepte van bestaan daal dan af in een steeds nauwer wordende spiraal waar angst de sfeer bepaalt in een totaal verloren zijn door existentiële…

was de stilte nijpend zelfs langzaam kroop ze over het uitgestrekte landschap waar ze 'n waas van tranen achter liet…

ver weg verder dan ik van jou onvatbaar omdat de rozen niet rood zijn in mijn hoofd de hemel onbeloofd is donker als de wereld omdraait als jij de as in mijn hart allang vergeten was…

het ritme van de taal verschilt per kleur zo vervaagt zwarte inkt zienderogen nog voordat woorden uitgesproken en wel zijn neergeschreven vreemd eigenlijk was het niet gemeend of anders bedoeld dan dat het klonk blind het antwoord…

In lachspiegels en familiefoto's zoek ik de grenzen op van wie ik ben in gezelschap laat ik mijn lichaam deinen mijn ogen verwachtingsvol verscholen achter een goudgordijn van lange haren lonkend als een ster, met getuite lippen om te voelen hoe het is om wereldberoemd te zijn en dan des te meer mijn vaagheid te ervaren verscholen achter…

Ontdekking (II) Vaag, reëel ongrijpbaar, voel ik de draden Althans, als ik deze samen met jou in zeer pure momenten van afweging... Uitvinding (III) ... ...bijeen kan brengen tot, zeg maar grote bol Deze liet ik van de berg afrollen Bij aankomst be- neden bei- de een begin…

dan korte stoten mist de oorzaak van de sluier jong en fris was al gewist een gloeiend puntje heel even scheen er licht de dood kwam dat moment tot leven heeste vaag en zeer beslist kom straks terug ik heb mij niet vergist…

Tijd kwijt voor altijd rest verloren spijt vage hoop op déjà vu verder leven in het nu…

Nu vlei ik me in een vaag verlies. Je schonk een fortuin aan een zwerfkat aan 3 prille koningen met papierkronen. Je zag een karatekampioen groeien, die amper acht jaar geleden uit jouw schoot floepte. Ik dacht dat ik dapper was en je redden kon. Soms wil de drenkeling zinken. Zelfs een volbloed met gebroken benen moet worden geslacht.…

Ochtendnevel rijst uit boerensloten strekt witte grillige vingers uit belust om al zoekend te grijpen de verijlde zwevende dampen omvatten met zonneglans verblijd het gaarne bezochte dorp Grou strijken vluchtig langs strenge muren waarachter papieren en kunstwerken verhalen van de geschiedenis der beminde Friese grond begeven zich tussen…

ik heb gekozen, het bloed op de veranda vlekken op mijn witte sokken beuken stralen trots en het aquarium is inherent aan het verlangen om alle schoonheid te omhelzen oven zonder vuur de geur van verbrande cake een strak gespannen roede die de liefde niet meer herkent in de ogen van het werkelijk beleven een kind dat nooit zal lopen staat…

Die vier woordjes, dat is mij veel te vaag. Ik zou je graag nog eens vertellen, je laten zien hoeveel ik om je geef. Maar hoe moet ik dat toch zeggen. Die vier woordjes, dat is mij veel te vaag. Ik zou zo graag eens willen fluist'ren, aan jou alleen, die woordjes in je oor.…

opstandig dier dat mijn bloed laat koken, wereldse encyclopedie waaruit emoties worden gestolen wortelende zinnen soms wat te grillig openslaat, sluipt binnen in een ogenblik van de tederheid, leidt ons weg van de dagelijkse vlucht uit onze winterslaap wakend in de wellust van woorden, een synoniem voor een moment geluk Ach, laat dat vage…

Mijn haar is grijs, lichtgrijs mag ik zeggen; er is echter iets dat ik absoluut niet begrijp Iemand moet 't mij toch uit kunnen leggen op mijn armen en elders is 't blond, 't is lijp Toch is zulks wat vreemd, vind jij ook niet is 't dat mijn hoofdhaar meer te lijden had Vaak sturen ze mij met een kluitje in 't riet en vragen ze mij ben…

Gebroken is het woord dat tranen laat verdwijnen met gedachten die wegglijden als onze stilte niets meer deelt, het verdriet in elke herinnering dankbaar meekijkt en ik zwijg zolang zwijgen niets verandert.…

Ik kijk toe hoe golven breken Op de uitgesleten stenen Mijn gedachten blijven steken Bij alles dat is verdwenen Hier aan de haven vind ik rust En herleef vervlogen dagen Ik zie hoe zee de kade kust Golven diepe groeven zagen Hun liefde gaat gepaard met pijn Zoals ook die van ons mijn schat Maar het is en zal altijd zijn Zo zeer heb ik…

Jouw zomerfluister is een zwachtel op mijn zere huid, jouw tere stem be- zingt de taal van het zo grijze evenwicht in ons verwante en weke duister. - - - met dank aan J.S. Bach voor zijn fuga in f/ Wohltemperiertes Klavier II…

Troosteloos of ben ik boos Emoties die stromen Alleen gelaten in eenzaamheid Het einde van mijn dromen Het is zoals het is niet minder en niet meer De werkelijkheid is realiteit En doet me meer dan zeer......…

God heeft geschapen alle mensen gelijk, Maar d’een zeer arm, en d’ander zeer rijk, D’een zeer scherpzinnig, en d’ander zeer bot, D’een zeer klein, en d’ander zeer groot, D’een zeer stout, en d’ander zeer blood, D’een zeer wijs, en d’ander zeer zot; Van al dit heb ik een onbeklagelijk lot; Dan, omdat ik zonder zeer niet zou wezen alleen, Zo gaf…

Het lijkt alsof, nee, het is echt zo alles in mij doet zeer als ik denk aan afstand als ik denk aan afscheid van jou zie ik telkens, nog steeds jouw ogen weer.…

gevouwen handen kalm om het papier waarmee je de pijn zacht omwikkelde…

Ik moet het toch vertellen. ’t Is ook niet uit te stellen, dit ongewone zeer, dit kan ik niet weer. Maar het moet, voor de zoveelste keer.…

Afstand blijft groeien, zoals nieuw leven, zeer gestaag, maar nieuw leven blijft boeien, en de afstand blijft zo vaag Ik kon altijd controleren, de staat van jouw gedachten, nu blijft het domweg gissen, en niemand om dit te ontkrachten.…