Alle inzendingen over zeer vaag

nog zag ik vaag haar hand als in doorzichtig glas wuifde zij heel transparant het charmante afscheid nemen verguldde nog het zeer abrupte terug moeten treden er was geen plaats voor haar in het snel wisselende hectisch virtueel de techniek was haar al te veel op het blauwe ego toneel waar mono de dood was van de dialoog…

De stilte immer weer, De muur opgetrokken uit nieuw zeer, De dag is doods, Onberoerd, Terwijl ik denk Aan wat jij had kunnen zijn Voor mij..…

Je bent heel vaag, zo ergens op de achtergrond. Het is meer een gevoel, als van een slecht genezen wond. 't Gebeurt niet alle dagen, slechts maar zo nu en dan. Als ik in mijn herinnering, niet zonder jou meer kan. Toch zal ik dat wel moeten, daar leg ik me bij neer. Maar er zijn zo van die dagen, dan doet het nog zo zeer!…

Het vagevuur, waarin wij groeien moeten, is ons aardse paradijs. Ons lieve leven. De hel, daar branden verdoemden. Verdoemd is geen mens. Verdom ons niet. Het hemels paradijs, daar schijnen heiligen te wonen. Wij zijn daarvoor veel te goed. Ons vagevuur is middelmatigheid. Is waar we leren moeten, wat liefde is. Wat kwaad. Wat goed…

Verkreukel me maar gooi me maar weg, als oud papier onbelangrijk, niets om het lijf zonder bedankje of graag gedaan zonder een enkele vraag. Misschien raapt iemand me wel op vindt me opnieuw misschien val ik toch weer op wie zal het weten, die dag is misschien wel vandaag.…

, verdomde zeer.…

Samen verzwachteld om Het zere been Zijn zij minder bang.…

Zeer, het doet erg zeer sommige dingen gebeuren nu eenmaal je hebt het te accepteren alles heeft een verhaal Pijn, het doet veel pijn dierbare mensen verliezen is ontzettend moeilijk je krijgt het voor je kiezen Zeer veel pijn en te moeten voelen wat je voelt het is eigenlijk te veel waar is dat allemaal voor bedoeld Gaat het over…

Ruik maar heel licht In de zolderkamer. Tussenwanden weggebroken - Aardige aannemer wel - Hij ving wat muizen En vond een verdroogde kikker. - Die giet ik in goud De vorm bleef behouden - Alle ruimte voor Pingpongtafels en een Modelspoorlijn - geen kasten meer. Je kent het niet Meer terug - de trap draait linksom En de deuren zijn van…

Leven nog moeilijker dan sterven sommige dagen geen greep krijgen op het bestaan willen negeren wat je ziel poogt te duiden verleden en heden lijken onbestaand als je het NU vat en opvult kan je de tijd weglieven, weet je nog? komt me telkens tegen op het kruispunt van twijfel en verlangde zekerheid en kan me altijd vinden in gedeeld zinnenspel…

Vaag zijn de gedachten van hem, die je niet doorgrondt Vaag zijn de weinige woorden die je nauwelijks verstond... Vaag leeft hij in zijn eigen, enige wereld, Die een ander niet begrijpt Schyzofrenie is een ziekte... zij die er aan lijden hebben hun eigen theorie...…

of lijkt het zo mijn aanwezigheid in deze tijd is het maar show ik ben alleen vandaag alleen, dat is genoeg even tot morgenvroeg voel ik me alleen maar vaag.…

He Ik snap het niet Wat zegt ze nou Wat een vaag verhaal Wat wil ze nou Wat zegt ze nou Ik snap het niet Geen knopen in het touw Ik zie een mond bewegen Er komen ook nog klanken uit Mimiek, gebaren, alles lijkt okay Maar de woorden die ik hoor Maken geen verhaal voor mij He Ik snap het niet Wat zegt ze nou Wat een vaag verhaal…

Januari baart schrille dagen schenkt fluisterdunne lichten luchten, wrang en jachtig waaien onheilsberichten tegen de heldere ruiten beslagen blijven mijn gedachten traag trek ik tekens van toen door het brakke vocht op het glas van vandaag waarop het vergezicht stokt druppels aan het vingerschrift zoeken een bedding naar een onbekende…

verleden zelfs huist in de ruwe schors van eeuwenoude statige eiken wind raast in de toppen verschuilt zich ruisend in ‘t eeuwige groen van statige bemoste sparren zwijnen spoken hier rond zwart smakkend knorrend elke geest vlucht jammerend tijdens hun nachtelijk maal in de morgen resten nog sporen zijn evers verscholen in ‘t groen vaag…

vaag zeurt een vraag aftasten sudderen en pruttelen op de achtergrond daagt een antwoord…

Tanka: Op de brede dreef staat een mensengedaante, nietig en eenzaam, voor een poort, door mist omhuld, tussen schaduw en vragen. Haiku: Ruime zonneglans warmt het bos vol reine sneeuw. Dat licht steeds volgen...…

Een breed wit meer van nevelig koud zweet uit slapende spoken doorzichtige zeiltjes zonder boot of mast zweven wiegend in wijde kringen rond mijden angstvallig het diepe midden waar een eenzame boom schuilt kaal _ plomp _ gedrongen... zijn bultige stam streng als een ridderburcht torst knoestige takken de stramme kroon vat stijgende…

je schildert een impressie van het land waar je woonde in een paar streken verschijnt een witte weide en altijd weer die vage vrouw met zwarte hoed je zoekt geen grenzen wijst naar je hoofd alles zit daar en daar zit het goed kwasten en drumvingers een enkele wijze haar het zij geloofd…

de laatste tijd heeft hij het gevoel dat er geen speciale reden meer is om langs te komen hun verliefdheid schijnt al voorbij als ze weer eens afspreken ruikt hij een ander soort parfum. draagt ze een ander kapsel en heeft ze weinig tijd. op zijn vraag wanneer ze elkaar weer zullen ontmoeten zegt ze tamelijk arrogant geen idee , je weet…

Zeg me wat te doen tegen mijn angst voor alles -- wat verborgen is.…

Daar zijn de dagelijkse namen weer van de stations op vastgestelde tijden, men leest ze en voelt dan vaag het oude zeer dat men zich uit die sleur eens wou bevrijden. Men kan als willekeurig reizend heer aan krant en sigaret zijn aandacht wijden en zich verblijden dat men meer en meer in 't rechte spoor en op de rails blijft rijden.…

, sereniteit haar derde kind - zeer beweeglijk theatraal- vertelt hoe haar drukke dag verloopt een verhaal over wiskunde Grieks Latijn maar altijd weer de fietstocht met behoorlijk veel tegenwind.…

wind lispelt vage woorden door het schaarse blad zij zijn nog uitverkoren om de boodschapper te horen als dadelijk ook op de schoongeveegde grond de mededeling komt jij lacht en ziet takken driftig zwiepen in hun schrijverij net als het blad horen zij er in samenspraak ook helemaal bij ik zie jou de stammen met liefde omarmen…

Het zielt me dat haar geest zo snijdt besmeurt ze het mes met open wond die in kalme uren van eeuwigheid nimmer de kern van daglicht vond alsof ze het zwijgen lijdzaam hoort volgt ze zorgvuldig gekozen wegen innerlijke beproeving stuwt haar voort zelfs blijk van liefde houdt niet tegen blind voor wat haar wezen vreest zoekt ze naar eigen…

ik heb ooit de karakteristieken van je gezicht kunnen lezen maar waar zijn die markante lijnen vandaag de dag gebleven ik wil je leven zien in het ervaren van emoties liefde en verdriet misschien wat vage sporen geven nog enig zicht op wat er van je huid is gewist gelukkig spreken je ogen tegen met wat jij met je mimiek laat…

Pari je wist er is een stuk verleden vaag gehuld in mist en Pari jij als haar nicht hoorde een echo van een niet beleefd verleden een brief heeft onverhuld de waarheid omtrent jullie beider verleden onthuld armoede was de schuld maar toch met geluk en geduld zijn alle stukjes van de legpuzzel ingevuld helaas is gebleken…

Dwalende gestaltes schaduwen die leven tussen nacht en dag vage figuren verborgen in de nevel. Je zou ze willen herkennen wilt zo graag dat ze bij je komen je kunt ze maar niet bereiken. Helderheid die is verdwenen toch zijn het nog beelden uit een verleden ze willen terug komen in het heden.…

de lijnen in je gezicht laten je leven lezen de tijd heeft ze niet getekend wel jouw boek gevuld met jaren waarvan de letters plezierig zijn gekruld of korte hoofdstukken die vaak eindigen in vaag mineur naast periodieken vol daadkracht zonder oeverloos gezeur je ogen schrijven weinig meer de inkt lijkt bijna op maar…

soms walmt van onder een schedeldak het vage vuur van ijverzucht ik ruik dan gebakken lucht van een zwart geblakerde leugen velen kennen reeds de klucht waarin meervoudige persoonlijkheden verre van deugen…