Alle inzendingen over zeewind OR zand

- Terwijl de klokken 10-maal de morgen luiden - De dag verzucht zijn prachtige beelden aan de wind, die de omgeving teistert en het zand zachtjes langs mijn lichaam doet schuren. Over de heuvels met helder helmglas klinken de liederen van de wind zoals ze meerendaags klinken.…

De zeewind komt, een blonde schone, de verten toegesneld van 't land. Ze wil het scheemrend blauw bewonen, dat oprijst uit de waterrand, het onbekende gaan verspieden, dat in ravijn en dalkom schuilt, en 't nog verhulde der gebieden, waarop de morgennevel druilt.…

nu mijn adem zo sterk de jouwe wordt moet ik wat uit mij geboren is verlaten nog eenmaal zal ik slapen in de duinen en de nacht laten kijken naar de golvende dansers op een wolkenrij uit mijn ogen zal ruimte fluisteren naar de zeewind waarin jij bent gekomen nu mijn stem moet zwijgen zal ik nog eenmaal slapen in de onverwisselbare…

niemand zelfs de zeewind niet heeft zulke ruime handen zo'n doortastend wiegelied vouwt niemand zelfs de klaproos niet er wiedt een wichel die alles ziet onder onontdekte landen want niemand zelfs de regen niet heeft zulke kleine handen ------------------------------------- uit: De man van vele manieren, 2008…

De zeewind kapt hetzelfde grijze haar. Ze sloffen netjes in pas ééngeworden door jaren arm in arm gehuld in bijna dezelfde beige jas. Zij loopt wat moeilijk Hij biedt haar steun. Wat is dit mooi, denk ik Terwijl ik, alleen op mijn bank achterover leun.…

Zet dan fijn, je hakken in 't zand want geloof me: het zijn mensen met weinig verstand, die je op je hart trappen Dus zet ze maar in 't zand: die hakken!…

het was op een zondagnamiddag deuren spraken niet, ramen lieten de zeewind met wapperend gelaat binnen, het zout aan de kozijnen zij las tegen het licht in, haar ogen weerkaatsten in de bladwijzer en haar rechterarm stak in het haar, ik omhelsde ze onder haar borsten fluisterde achter haar oor,- heerlijk om even aan het lelleke te proeven…

ze zijn niet weggegaan dit jaar net als jij, de bronzen veren in je kraag, je handen op mijn borst, mijn lief viert lente in de winter, het vijfde seizoen schijnt op de verse klei, blonder dan nu kunnen je lokken niet onstuimig gul smaken je lippen seffens legt de malse zeewind haar verse zaad in de weilanden en baltsen de kemphanen vinnig…

zij staat daar in een hoekske glundert wolken bruisende bloesem verstuift liefde aan haar bezoekers warm en ongekreukt staat gij in mijn schaduw, o uw handen knijpen verlangend een moederke staat gebukt in haar hofke tussen de akonieten zij knikt minzaam als de zeewind, als de kustlijn van hier tot ginder, waar gij zwaait naar…

laat de zeewind zachtjes waaien want ik zou wel eens willen horen wat zij allemaal te vertellen heeft als ik straks slapen ga laat dan de manestralen zachtjes op mijn ramen tikken want ook haar verhalen wil ik horen zodat ik straks in alle stilte hun woorden beschrijven kan mooi als blauwe lucht en vol van maneshijn…

Met lijdzame dorst schudt en spreidt hij het hooi op de zonnige helling vol geelgroene stoppels blikt somtijds naar die vertrouwde sneeuwtop hem het verste wat is zijn bronzen gelaatsplooien bergen de bescheiden bloei uit onweerstaanbare kracht van kleine rotsvaste stee bemoedigd door verdwaalde vleugjes altijd zoekende zeewind.…

voorzichtig geopende handen los zand de zeebries neemt het mee niet sterk genoeg de zorgen blijven kleven…

Het zand waait over de vlakte Verstopt zich onder een struik Nestelt zich alsof het daar kan blijven Droog en dor is de struik Hij kan het niet vasthouden Daar vliegt het zand weer door de ruimte Ik wil hier blijven roept het zand Niemand hoort het in de eenzaamheid Plotseling verdwijnt de zon achter donkere wolken Het begint te waaien en…

Hij pakt de krant en boert bloed, in kleur hij zucht pagina drie en leest zon, sterren hij gaapt niet zo veel kneedt zijn kruis als zandkorrels op aarde krabt zijn navel wellicht meer pakt zijn bril net - zo - veel hij kreunt zijn vrouw hij staart ze kijkt hij beeft ze komt hij pakt haar hand…

Mijn gedachten ploeteren maar voort in de modderpoel van wat eens mijn verstand was emoties hebben de controle overgenomen en fladderen vrolijk rond in het mulle zand dat zachtjes kraakt onder mijn gevoelens Waar komen zand en modder elkaar weer tegen?…

Geen woorden van spijt die deze ruimte vullen het gaat toch om de grote vorm dit is een nieuwe ochtend het andere droom begin jij, jouw schaduw, en de hond vragen hem voor het avondeten en hij volgt de trein naar de duinplaats waar jij met zand de hoop ophoogt.…

zandlopers rijgen langs hun onvaste schreden tijdloze korrels…

Met thermometer hoog in het kwik, duurde de dag een etmaal lang De dans echter, die gaf aanleiding voor een periode die echt zeer verwart Als zand in je handen verglijdt de tijd van eeuwig, naar een moment van duivels…

Soms zou ik het zand willen zijn de glimlach op jouw gezicht in alle zomerse werelddelen om je met mijn vrijheid te bevrijden vol zonneschijn en sproeten omdat je in de nacht verlegen bent aan de kust met een geliefde ik moet me nu losmaken uit het silhouet van jouw gedaante je zou een boom kunnen zijn of een reus onder de zon nu…

ze had de kinderen gedood het huis een fort gebouwd op zand het weerloze achtergelaten in een bolwerk van glas de verontrusting bedekt onder lagen van vage woorden soms begint iets pas met de ontknoping…

zal ik niet aan dit landschap zand schuurt tussen m'n tanden.…

op zoek naar sterren ergens in de nacht schitterend tegen een zwarte hemel verscheen jij in volle pracht ik sloot mijn ogen nam alles in me op ademde diep in en uit opende mijn ogen razendsnel viel jij en ik deed een wens ademde diep in en toen weer uit terwijl de koele zeewind me streelde door mijn haren…

de taaie vlieren stervende stakkerds meer dood dan levend buigen zich naar het land om de zoute zeewinden langs de kust te trotseren geharde judasoren verteren het hout van de geplaagde vlieren om bij vrieskou even te verschralen en zich in betere tijden vol te zuigen met vocht alles buigt onder het gewicht van het verraad…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

een fabelachtig oeverland dat ons haar naakte schoonheid geeft seringen langs de waterkant een meeuw die door het luchtruim zweeft een rijk palet aan zachte kleuren van lentegroen tot hemelsblauw de zeewind met haar frisse geuren een schitterende ochtenddauw het milde ruisen van de golven gekwetter van een leeuwerik kortstondig door geluk…

Meestal is de lucht hier gevuld met zinderend stof behalve wanneer er een westelijke zeewind waait dan kan de verte pijnlijk helder zijn de zon schijnt hier van kleur te veranderen met het wisselen van de jaargetijden en de toevallige regen ruikt naar mos en paddestoelen ik wandel veel door het rotsachtige bergland me verbazend over…

ik zie een schip voorbij mijn raam varen beelden van toen ik zes was drijven doorheen tijd en zeewind een verloren ziel helt over moeders en dochters en wie niet zien kan zij, op het dek, verliest; er liggen stenen, straks of later zal ik woorden vinden om vorm te geven aan het schreeuwen het is nooit van mij alleen: het…

je opgepropt die met de kop tegen het zachte linnen van je kooi op de ganymedes van zijn lange reis door het zand uitrust. ------------------------------------------------ uit: 'de lieve geur van zijn of haar', 2008.…

in deze uitgestorven kustplaats zie ik je staan op het strand je tuurt -vastgenageld- over het water een laag roest bedekt je naakte, harde huid de deinende golfslag valt stil in je hoofd het wassende water dat niet van wijken weet maakt je weerloze kop kleiner het tandenknarsen van de tijd de zeewind tart je zilte huid een albatros…