Alle inzendingen over zielen

Je vak is het Om je medemens Te helpen in Het reine te Komen met zijn ziel, Vooral hij die Al zo vaak viel Over de doornen Op zijn levenspad - Als ik dat andermans Muizenissen noem Reageer je verontwaardigd, Bijna kwaad - want jij Vindt dat dit is waar het Leven ten diepste over gaat…

Terwijl ik dacht dat alle pijn die ik voelde en de moeite die ik nam ik toch niet verder kwam dan die ene straat of steen elke seconde of elk uur proefde ik desondanks het vuur van mijn ziel dat me verder bracht en zorgde dat ik niet bij mijn pijn neerviel.…

Regels die als Vanzelf opwellen Uit de diepste Krochten van Mijn ziel - Die uiting geven Aan wat er werkelijk In mij omgaat - Maar als ik Mijn eigen verzen Teruglees merk Ik dat ik tussen De versregels door Ook heel veel Dat er wel was, Wel is, en altijd Zijn zal, Verzwegen heb - Poezie is, merk ik, Voor mij…

Goede voornemens bij de kerstnachtdienst gezellig samenzijn bij kaarslicht en heerlijk eten deze huichelarij kan mij weleens het bloed uit de nagels halen laat die kleine nietige bescheiden sterrenvonk alle kracht in zich hebben om zonder sier door ieders ziel te waren voor alle dagen.…

Afdalen in onze ziel. Herinneren voelt als loslaten. Loslaten van wat gebeurd is. Reizigers zijn getuigen. Getuigen van leeftijden. Salvador Dali wil ons bevrijden. Door uiteenvallen van herinnering.…

De straat ligt smetteloos wit uitgestrekt in winterkou geen naakte ziel of blote hond zal dit winterland ontwaakt betreden in iedere voetstap pleit dat eergevoel hier is nooit iemand geweest als de zon weer stralen komt is de hoop in dooi verdwenen.…

Mijn ziel is gevangen in een duistere grot In het labyrint zoek ik een uitweg Maar ik dol maar rond Ik zie het licht en voel de warmte Een innerlijke stem wijst mij de weg Maar ik wil niets zien, ik wil niet luisteren En ik blijf maar dwalen In die koude, eenzame, donkere grot…

Jij hebt mijn stilte in jouw hart bewaard bij de zee, waar de wind waait door de bomenkruinen ik ken het zwijgen van jouw ziel omdat ik in jouw stilte een droom ontwaar die meer vertelt over eeuwigheid dan mijn lang bewaarde letterwoorden uit het Zuiden.…

mijn ledematen bevroren in het hart van de zomer samenzwerend smeedde de ziel een hermetisch slot een brok verloren verlangen zeulde in het najaar met me mee tot de winter het van ijs bevrijdde kwijtgeraakt in de tijd waar waar ik ook alweer gebleven met mijn leven?…

heb ik geen geheimen leg ik mijn ziel helemaal bloot voor jou koester ik immense liefde voel jouw handen in mijn schoot voor jou mijn allerliefste ga ik met passie voor je door het vuur voor jou schrijf ik verzen waarin ik je liefheb ieder uur…

Luchtig dromen zij voorbij, wanneer je 't niet verwacht, en wordt overvallen door heimwee naar een ziel die mist. Vrees dan niet de nacht, zij brengt ons nader tot elkaar. Zoek mij in de schaduw, ik ben niet dood, je vind me daar.…

Onderweg in heldere sterren schijn op zoek naar hart en ziel en goede moed mag Bethlehem nooit het einde van de reis zijn maar juist het begin nog net niet thuis maar de plaats die we passeren als we daar willen aankomen voorgoed…

als er niks meer zal zijn dan een lucht waarin wolken grijs zuchten bomen met naar beneden ruisende twijgen hun laatste streven tonen stil uitgestrekte schraalheid waarin de ziel nog nauwelijks praat omstrengel mij heimwee vreemd en sterker dan de dood…

de zomers zoals ze waren het strijklicht in de winter de verzwegen verhalen de liedjes die jij zong het droevige van de dingen de verdwenen slenterstraatjes de tranen bij het inslapen het oversteken van de rivier de schittering van de schelp de zoute plekken op de ziel het achterblijven op aarde de vreemde die ik ben…

Diepe holle leegte In het hart En de ziel Geen geest kan dat bevatten De pijn is te kolossaal Om mee te gaan Met de vaart der volkeren Donderslagen in het hoofd Een pil die de pijn verdoofd De geest Die vreest Weet van dat wat er nooit is geweest Geen bestaansgrond De open wond…

als ogen niet langer dwalen gedachten het nomade bestaan de rug toekeren de razernij uit het hart sijpelt het vuur niet ontregelen kan als woningloze woorden aan het licht komen de hand in huid gewikkeld de pen traag meevoert naar het binnenste van de ziel…

je bloeide altijd in de tuin van anderen gaf bladeren en groen als de mensen keken opende je bloem de echte kleuren liet je aan mij zien misschien ben ik de wind waarin je geuren kunt heb ik de ziel gezien die jou het echte leven gunt…

Bleek licht, omgeven door het donkerste zwart, dat de geest van een gevallene bloedt en haar mistige ziel laat dolen op de gronden waar het haar leed heeft genoten.…

ho maar een beeld zonder netvlies etst nooit een ziel synapteert slechts herinnering raakt geen achilleshiel vorm mij met schaduwen uit angsten en complexen in een uithoek van je eigen geest ik ben en niet geweest…

het blauwe vuur in zijn ogen de zachte beweging van de hand ze hoort zijn lichte zingen het voorhoofd een schild waarachter gedachten wachten zijn ziel open naar haar toegewend de zon op lichtgroene struiken het lijf zonder zwaarte een bloem drijvend in een schaal…

In het diepste van mijn hart waar één iemand kan kijken ligt geborgen ‘n kostbare schat in het diepste van mijn hart die mij als ‘n zonnetje warmt m’n ziel steeds laat verrijken In het diepste van mijn hart waar één Iemand kan kijken…

Waar de heide te bloeien staat, Knielde ik, liefste mijn, 's avonds in m'n nachtgewaad Voor mijn beddekijn*; 'k Bad, dat ge me lieven mocht, Jongen van m'n ziel, Want mijn ziele de uwe zocht Wijl er de avond viel.…

Haar aanwezigheid houdt mijn ziele omvangen, Mijn ziele zo ziek van ruimte en verlangen Naar de onoverwinbare, De onbezinbare, De nooit-verandrende zee. Wieglied, doodlied, machtig en stil, Wieg mijne ziel die vertrouwen wil, En vol duizeligheên Nu staat zo alleen Voor u die van allen zijt, zee.…

Haar aanwezigheid houdt mijn ziele omvangen, Mijn ziele zo ziek van ruimte en verlangen Naar de onoverwinbare, De onbezinbare, De nooit-verandrende zee. Wieglied, doodlied, machtig en stil, Wieg mijne ziel die vertrouwen wil, En vol duizeligheên Nu staat zo alleen Voor u die van allen zijt, zee. 1896…

Door mij te beminnen, wordt mijn ziel geraakt. Daardoor word ik kwetsbaar en dat wil ik juist niet zijn. Angst voor verdriet en pijn, houd mij op de vlakte. Koester daarom mijn gevoelens, want in jouw handen leg ik mijn ziel. Voorzichtig een poging wagend, kijk ik jou vragend aan.…

Harde, rauwe kreten trommelslagen op haar ziel, het is zijn gistende woede die weer tot leven komt Haar gezicht een masker van bevroren schrik als hij haar aan wil raken, aarzelend en schuldbewust En weer hoort zij de woorden "sorry, schat", ze voelt haar lijf verstijven want dat is wat hij altijd zegt…

Ik mis je verlaten een eenzame ziel geef me je warmte Ik vraag je gelaten met geloken ogen laat me liefde zien Ik bid je knielend met gevouwen handen laat me morgen leven Ik smeek je nederig met gebogen hoofd hou van me...vandaag…

De innerlijke rust die uit me vloeit sterft in een ander Ze vloeit naar een ander lichaam, een andere geest Ik wil weten hoe lang mijn ziel en mijn geest zich zullen vereeuwigen Kom en sluit je dampkring rondom mij, beziel mij met jouw stromen, maar geef mij die stenen rust terug…

Gun Willem van den Vondel rust; Dees jonge bloem verging met lust, En liet de grafworm luttel spijs; De ziel zocht God in ’t Paradijs. ---------------------------------------------------------- * Vondels kleinzoon Willem overleed op 13 mei 1670…

Verwarring dat door het weven van verhitte zinnen en emoties erotiek gloeiend en donderend uiteindelijk bewogen stil haar weg vindt door lichaam en geest nakend in hart en ziel uniek ongeveinsd soms naief één op het allerhoogste door totale overgave…