Alle inzendingen over zilverwit

In de herfst van je leven doe je warme schoenen aan en een stevige jas tegen het guur Je trekt nog eenmaal een beschutting op in oude woorden om vroegere dromen Zilverwit blad dwarrelt oneindig langzaam maar onvermijdelijk naar de koude harde grond Je merkt de zachte landing op en beseft dat in berusting waarheid wordt gevonden…

ik hou van zilverwitte,ranke berken wuivend op de gouden heuveltoppen van de kalmthoutse hei, maar afgeknotte berken in de residentiële tuinen daar kan ik toch echt niet bij. maar nog erger zijn die bazen, die hun werkvolk , omwille van den brode , nu nog beknotten, onderdanig laten buigen, ja en amen doen zeggen, monddood maken...…

ik hou van zilverwitte, ranke berken wuivend op de gouden heuveltoppen van de kalmthoutse hei, maar afgeknotte berken in de residentiële tuinen daar kan ik toch echt niet bij. maar nog erger zijn die bazen, die hun werkvolk , omwille van den brode, nu nog beknotten, onderdanig laten buigen, ja en amen doen zeggen, monddood maken...…

ontzagwekkend boven binnenstadsdaken een zwenkend eskader duiven: het spat van ze af zilverwit en geelgroen goud meneer jeronimo 11 foto: erwin haasnoot http://bit.ly/ijB9YC…

vanmorgen vroeg was er een lange sliert van nevel die over de witte daken trok het nieuwe daglicht schilderde onnavolgbare kleuren licht aan de horizon bijna sprookjesachtige sfeerbeelden en de maan was vannacht flonkerend zilverwit werd ik al vroeg overmand door het witte grasbeeld en door silhouetten van de magnolia die steeds meer…

zwoel kruipt de schemering nabij drapeert zijn schaduw lieflijk over het helle zomerlicht, vervaagt de kleuren van de dag zilverwit speelt een zonnestraal door het gebladerte van groene kruin, verstild tegen de grijzende verte staat in sepia gekleurd, een wollige kudde roerloos als beelden neer gezet een meerkoet met haar jong achterlangs…

Ooit koloniseerde 'n blindeman de werkelijkheid even met zilverwitte tapis-plain braille van deze bol 's Ochtends vlak na de avond kijk ik uit het raam naar zijn jaarlijkse opmars Naast m'n trein rijdt puffend het bedekte landschap voorbij Ondertussen blaast goddeloze inspiratie witte letters weg naar de metropolen m'n eindbestemming…

De donkere naakte uren zijn gekomen van waarheden en einde aan geruchten een sterrenlucht beschijnt de dromen over grote steden en in kleine gehuchten en met een zilverwitte baard bedeeld die ons even vergeten doet ons leed is er een man in rood kostuum gekleed op christelijke leer gestoeld en breed uitgemeten onder een versierde spar bedenken…

Een fleurig sjaaltje siert hun saaie jas, een beetje lipstick tegen het ontbladeren en zilverwitte krulletjes omkaderen 't gezicht dat vroeger mooi of lelijk was. Dit is mijn voorland, zo zal ik verwelken. Ik maak een praatje met ze over 't weer en ruik een vleug parfum van aronskelken. De bus vertrekt.…

gespot door de strakke voorjaarszon slingert zilverwit het schelpenpad langs zwart en groen geblokte vlakke verten en kent geen tijd twee zwaluwen breken de ruimte maken me nietig onder de blauwe koepel van oneindigheid waarin de grutto roept en de wulp haar snavel krult in hun –nu- is eeuwigheid over de grenzen van de tijd…

mosgroene wolk boven het borrelend zwavelmeer tussen de rotsen van het stormgebergte waar westenwind nog immer zingt over vogels die kinderen droegen naar hun nesten in het kreupelgebied waar vrouwenharen en veren werden verweven tot een samenzweerderig verbond tussen de albatros en alle broedende vrouwen die vogelkinderhandjes vulden met zilverwit…

Kreeg je bij Opoe kersen met pit bij Oma koek en kinder-likeur Oma haar haren waren zilverwit Opoe 'n knotje van onbestemde kleur. Oma breide knikkerzak en poppen nóg proef ik dat gezellig sfeertje Opoe zat sokken te stoppen bij een elektrisch peertje.…

ik zit daar zie de kleuren veranderen achter het raam dan eens nieuwe dan eens volle maan ik stook de kachel op de mensen verdwijnen van de straat misschien omdat de kou niks heel laat van ijzig grijs wordt het zilverwit en dan begint de schone lei steeds harder beginnen vogels te fluiten alle kou uit hun lijven groen is er nu overal toch…

eeuwige beweging heen en weer ergens doemt iets op en niemand ziet het gaan een enkele meeuw Voor dit ben ik gebouwd onthoudt dat meer is er niet oneindigheid Gewiegd word ik in droom en slaap In armen van Zee Zij murmelt ik kreun Op drift zijn wij niets openbaart zich dag en nacht gehuld in wind en regen in zon en storm in zilverwitte…

ver bij de reizende zon sprenkelt een verfrissend bad vliegend gaat het met jou mee lijk jij in het blauwe hemels ver weg te zweven voor even als vogels in de lucht zelf die vrijmoedig zwaluwen in kolossale vluchten vol nieuwsgierigheid tegemoet vlieden zij heen en terug met wijd uitgestrekte vleugels zeker van hun vluchten als zilverwitte…

De Maan licht zilverwit de toppen van de golven, om en om slaan ze voorover, raken onder elkaar bedolven, geven zich gewonnen aan de zwaartekracht, in een eeuwig durende beweging, ogenschijnlijk zonder macht.…

De vrouw, die haar de honderd rozen geeft, streelt zachtjes door haar zilverwitte haar. Al honderd jaar... zijn de woorden die ze zacht tegen haar zegt. Een toestel flitst; het feit wordt vastgelegd. De foto's zijn al morgenochtend klaar. Al honderd jaar... Die avond ligt ze al bijtijds in bed.…

Op het zilverwitte scherm had jij het lichaam van een naakte God en ijverde jij wederzien of wederhoren want jij was voor de film geboren, jij plakte dromen achter gekalkt behang tijdens een tocht naar rivieren naar een droom ver weg van hier in de jungle tussen de wurgslangen haperde de weg terug zoals in andere speelfilms toen ik…

Selene, de maangodin, kwam met haar glanzende strijdwagen uit de zee omhooggerezen met blanke armen als maanstralen verhuld door een zilverwitte mantel Selene, de volle maan, daalt elke nacht met haar zilveren hemelwagen uit de hemel getrokken door twee witte ossen geeft sfeerverlichting in romantische ambiance Selene, eens verleid door…

Met haar kromgetrokken hand strijkt ze even door haar zilverwitte haar en prevelt "zonder hem voelt het huis niet warm, Zonder hem voelt mijn hart zo arm." Ook de hond zakt zuchtend naast haar luie schommelstoel en geniet mee van oma's liefdesgevoel.…

Ontwakend in de nacht der kale dwerg Schuift Barre Voets de winterslaapgordijnen Ziet zilverwit het maanlandschap verschijnen De sluier der eclips schuift langs een berg Een sprong in 't duister liet de avond kwijnen In 't zenit van de top van 't ruggemerg De maanvloed keerde terug in de getijden En sprong van stond af aan op tilt…

Voorstaand van links boven naar rechts onder in vlakken van rood zilverwitte symmetrie door- sneden draagt het wapen van Utrecht met vijf bladeren en vier parels zijn gouden kroon. Twee klimmende gouden leeuwen omklemmen aan weerszijden het stadswapen, als iconen van standvastigheid en stedelijk machtsvertoon.…

vlak erboven ‘n soortgenoot; de rug licht gewelfd het zonschaduwspel slokt ze op in `t okergeheel De vijver ontwaakt uit zijn zwart bevroren dromen karpers breken riet om `t eerste lauw te zwemmen waar dotters in hun groei niet meer zijn te remmen en dobberend, meerkuikentjes dan koet langskomen De bladgouden morgen dampt de dauw zilverwit…

Ik weet ook wel meerder dingen Waar ik niet van spreken mag; Zilverwitte Mei-seringen, Die de lucht van geur doordringen In de zoele voorjaarsdag, 'k Zag ze in 't bos, een zomermorgen, Bloeie' op hals en schouderblond; 't Maagdlijk hart had duizend zorgen, Toen, wat ieder bleef verborgen, 't Oog van de geliefde vond.…

'k Wil verlaten nu de schouw en zijn gouden lippenbrand, fluisterend van het verleden, zacht vergleden, als een zeil aan kimmewand, om hun vreugd van meer nabij, om hun blijde klare lach, 'k wil hun licht geluid om mij in de zilverwitte dag. Uit egale vale hemel dralen vlokken, in gewemel, om van sproken te verhalen.…