Alle inzendingen over zonder één geluid

In de wachtkamer is er maar één geluid: ik – frunnik aan mijn rits.…

donkere vlakken verbergen ogen die even niet meer willen zien en oren die zich willen beperken tot slechts één geluid dat van zacht ruisend water kabbelend over haar naakte lichaam…

Van nergens komt meer één geluid. ‘k Sta met mijn hoofd tegen een ruit. Wanneer gaat die lantaren uit? Eén lichtkring op wat vunzigheid. Die gloor is met dat goor in strijd. Daar gaat zelfs geen verloren meid. In mij is net zo’n stille straat. Waar niet één lamp te branden staat. Waar sedert lang geen mens meer gaat. 1922…

Van nergens komt meer één geluid. 'k Sta met mijn hoofd tegen een ruit. Wanneer gaat die lantaren uit? Eén lichtkring op wat vunzigheid. Dat goor is met die gloor in strijd. Daar gaat zelfs geen verloren meid. In mij is net zo'n stille straat. Waar niet één lamp te branden staat. Waar sedert lang geen mens meer gaat. 1922.…

het land verlaten vreemde ogen staren in de eeuwigheid die wij langzaam aan verliezen het gevecht om de geest is laveloos tempeliers bewaken de rots vol trots bedwelmende roes glas rood bloed het weet je te vangen zonder handen te klappen zelfs geen één geluid gaat boven bidden uit zoekt duisternis in lak zakt altijd richting zwaartekracht…

geluid verschijnt de spin, het dodelijk geruis van een blad stijgt op als een applausje uit het muffe spookhuis van de struik; de doden drogen hier in lichte sarcofagen, blind gedaald in voorraadkamers die naar schimmel en voorbije zomers ruiken.…

geluid de zucht van een onherbergzaam evenwicht…

Ik zag het tikken Van iemand vinger, zonder één geluid. Er waren sterretjes, als speldenprikken. Toen werd ik wakker. Languit in het gras Zag ik de blauwe hemelkoepel trillen, De sterretjes nog steeds oneindig klein. Een wind stak op. Het gras begon te rillen.…

Ik zag het tikken Van iemands vinger, zonder één geluid. Er waren sterretjes als speldenprikken. Toen werd ik wakker. Languit in het gras Zag ik de blauwe hemelkoepel trillen. De sterretjes nog steeds oneindig klein. Een wind stak op. Het gras begon te rillen.…

De dag gaat open als een gouden roos; ik sta aan 't raam en zend mijn adem uit, het veld is stil, en nauwlijks één geluid breekt naar het koepelblauw bij tussenpoos. En in mijn kamer, als een donkre doos, waarvoor de parels hangen aan de ruit, ga 'k heen en weer, tot waar mijn wandling stuit, en ik bij donkre wand diep peinzend poos.…

De dag gaat open als een gouden roos; ik sta aan 't raam en zend mijn adem uit, het veld is stil, en nauwlijks éen geluid breekt naar het koepelblauw bij tussenpoos. En in mijn kamer, als een donkre doos, waarvoor de parels hangen aan de ruit, ga 'k heen en weer, tot waar mijn wandling stuit en ik bij donkre wand stil peinzend poos.…

Als eens mijn lief, verveeld en boos, mijn liefde buitensluit, dan sterft mijn liefde, zo gewond, stil, als dat zonlicht, op die mond, zonder één voos geluid. 2. 'k Sta aan mijn venster. Het is laat. Ik kijk neer op de stille straat. In duisternis, waar niemand gaat. Van nergens komt meer één geluid.…

achter mijn ogen houd ik mezelf gevangen er is geen wederzijds begrip - vreemd genoeg - tussen goed en kwaad 't bestaansrecht plaats ik in quarantaine samen met mijn monoloog…

Dwepend trilt muziek van fluit bij fluit van de loksters in het groen verscholen, met het wieglend klagen van violen wordend één geluid. Nevel-bleke grijze dampen zijn zwevend langzaam langs de dennenstammen, vrouwen dansen bij der flakker-vlammen vurig-gulden schijn.…

Het geluid van één klappende hand hoorde ik – en mijn wang werd rood.…

Roerloze rust omfloerst het wit gewemel: Kristalbos op een dik-bevroren ruit Gelijkt het woud, en wind noch één geluid Beweegt de bleke stilte van de hemel. De grauwe berg bestulpen witter luchten, De nevel welt en sliert over het dal Zijn wijde sluier welks deinende val Verdooft de stad en haar diepe geruchten.…

ding dat me in wanhoop hult Dat woekert in m'n brein dat 'k dingen wil vernielen: De wekelijkse veldslag met mijn Miele Toch is er één geluid dat me bijkans onthoofdt Dat me nog meer van levenslust berooft Als dat door 't huis klinkt, valt mijn hele dag in duigen: "Zeg Schatje, wil jij straks de kamer zuigen?…

Eén dag zonder de aanwezigheid, de permanente bescherming van jou, Babaji zal mij doen herinneren wat het is om gewoon mens te zijn en al de mensen te kunnen vergeven in hun menselijkheid.…

Zwarte kralen vallen op de grond, over mijn gezicht glijden ze één voor één. In de pijn verloren raap ik de woorden terug op, tussen tranen gevallen, zijn ze verhard tot steen. Met geschramde vingers breekt het touw, mijn koude hand legt de stilte om de kralen heen.…

gevleugeld scheert ze over aardse vreugdevuren ze zal de winter verjagen de onderhuidse stilte doorbreken die haar vleugels eens verlamde…

die pluizen dansen op het geluid van één klappende hand…

twee mensen glijden als één over de vloer hij een pooier zij zijn willige hoer ze dansen dansen samen zij warm afhankelijk hij kil en stoer twee mensen glijden als één in een bed hij getrouwd en klootzak zij voor hem alleen maar een slet ze vrijen zwijgend samen de pooier en zijn hoer haar liefde verloren hij koud en klaar ze…

Eén paar schoenen, één paar sokken, één hoed, zeg maar alpinopet, die had ie om zijn vette haardos te bedekken,toch maar twijfelend opgezet indruk trachten te maken? Ze weet het niet.…

Waar ik me bij tv-voetbal aan stoor: Die stroom van niet ter zake doende weetjes, Waarom dient men die nooit eens op bij beetjes, Dat lult de hele tijd aan één stuk door. Beeld en geluid gaan voortaan maar apart: Het beeld op 'aan' en het geluid op 'zwart'.…

handgeschreven zonder geluid als voetafdrukken in gevallen sneeuw 'eerder' gevat in een kader, -als op het strand van St. Malo, o god- dat ik kuste, één voor één deed, voor ik alles op- borg, en het hart dat blijft kloppen laat zich horen in desondanks oorverdovende-…

Er is altijd wel iemand die met een apparaat op zondag of op pasen. Hebben we doordeweeks de bladblazers gehad, de vuilnisophaal, de kolossale afvalcontainervrachtwagen voor plastic, de vrachtwagens met rolkarretjes om de supermarkt te bevoorraden, denkt op een vrije dag meestal ergens een buur wel: wat is het stil laat ik eens wat…

Omgeven door een muur van geluid zoek ik vergeefs de stilte dwalend door de nacht verzonken in gepeins schrik ik op van elk geluid dat luid klinkt in het donker ik zie niet wat ik hoor een bay huilt een kat miauwt terug in mijn bed sluit ik mijn oren de stilte is oorverdovend…

Het is rustig op de stoep De straten stromen stil Al het papieren geluid Wordt verscheurd, de wind Snippert langs mijn oren Ik wil alleen jouw gouden stem Smeltend over dat wat hoort De ramen roeien regels Die ik hoop niet te verstaan Het is rustig op het plein De geruisloze grachten En al het papieren geluid…

het luchtblauw van de zomer en dromen voortbracht in jonglerende schemerwijzers niets kon verloren gaan zelfs niet in waterdichte winters waar elke omhelzing de lente bracht in mijn donkerglanzend haar ik zou uit bed moeten maar laat de zon neer als een vergeten vriend waarnaar geen mens meer vraagt het is al dag geen enkel geluid…

daar zit een meisje gebogen in de hoek huilend haar gezicht, nat van tranen vertelt woorden zonder geluid haar ogen vol met tranen vertellen de pijn zonder geluid haar polsen vol met krassen vertellen het verdriet zonder geluid ze huilt ze bloedt ze schreeuwt ze sterft zonder geluid…