Alle inzendingen over zonsondergang OR bestemming OR droom

zonder optillen staar ik naar de stilte van mijn wieg en beweeg binnenin wat komt is al zo vaak gebeurd en herhaalt zichzelf in lichaamsvormen ik roep woorden op tot ruimte houd ze in mijn handpalm vast en dood, soms traag, soms bliksemsnel, het kind dat ik in de tijd nooit heb bemind…

fraai staat de zon in lichterlaaie als zij vuur schiet over de duinrand schurend langs helm en slapend zand lijkt ze de aarde te willen verfraaien als messen snijden meeuwen daar waar ik hitte vermoed strepen door een wijdse gloed alsof het wonder even wil geeuwen zij gaat echter stijlvol en tergend traag haar herhalende ondergang tegemoet…

Over een jaar draaide ik me om En zag ik een zonsondergang. Zag ik de zon in jaren niet ondergaan Zo mooi als deze, was er nooit. Maar je bent er niet. Maar goed dat er nu wolken zijn en een zachte grijze regen. Wat moet de zon anders dan op- en ondergaan?…

Zonsondergang Terwijl Veere De rode broek aantrekt En wegzakt Op de horizon Schreeuwt een meeuw Dat het heelal lekt En roept van Red de zon…

Kronkelend beekje beroerd door een zachte bries vuurrood is de kim…

Zonsondergang wordt waargenomen en glijdt via het netvlies als elektro/chemo activatio het occipitale monumentale in De herinnering hieraan -zonsondergang wordt omgezet in een subjectief beleven- fingerspitzengefühl getransformeerd tot beschrijving van de zon in woorden op het digitale scherm.…

Ik staar naar de einder, ook wel de kim mijn ogen tranen want dit is het begin van het einde! Ik staat naar de kim omdat de einder ook het begin is van alles op aarde! De tranen laat ik vloeien, ze gloeien op mijn gezicht en als ik de zon zie verdwijnen, verdwijnt ook het licht. De kleurenschakering die de zon ons laat zien…

Hoelang, duurt een gemiddelde zonsondergang. Al menige discussie nam ik te baat Om te vertellen dat de zon nooit ondergaat En er is ook nooit een zonsopgang. Het wordt visueel verdraaid, Omdat de aarde in de rondte zwaait.…

Ik wil met jou op de hoogste kruin van het achterland de dag bloedend zien sterven in de zee. De natuur verstillend, verkillend, ons deert het niet. Ik wil met jou een bloeiende tuin en in elk kwadrant leven voedend, zo tevree verwerven. In het vuur van hartstocht gewrocht zing ik mijn lied. Ik wil met jou de laatste…

Met de schemer in het gezicht. De avondzon in beide handen. Het oranje oog kijkt over landen naar het dampend tanend licht. Ik zie de laatste schijn steeds lager tot het zich een uitweg baant. Tot westenwind de ogen traant. De kleuren worden langzaam trager Dan is er niets meer dan gedacht. Een dromend staren over zee. de schemer neemt…

in wegvloeiend licht is de droom een stil en roerloos reizen van tere stof geweven omringt hij de aankomst en het vertrek een jaarring tekent de voorbije wereld schetst de toekomstige tijd we dromen ons vast in trage kleine vergankelijkheid een vluchtige reis met enkel de bestemming van de gewisse dood…

de zonsondergang weergaloos kleurengamma door de natuur geschilderd…

na zonsondergang in goudgerande wolken het laatste landschap…

na zonsondergang in goudgerande wolken het laatste landschap…

De zee weerspiegelt een kleur van herinnering met zonsondergang.…

Na zonsondergang klinkt zang van nachtegalen door het braamstruweel...…

naar een andere bestemming In het leven. Uiteindelijk is iedereen onderweg naar de zelfde bestemming. Alleen de plek is anders waar de bestemming is. De bestemming van geluk. Wat is geluk? Geluk is ongrijpbaar. Geluk is een verslavende emotie waar je altijd naar verlangt. Je bent zo dichtbij toch is het zo ver weg.…

Inspirerend licht van opkomst tot ondergaan Verstrooiing nabij.…

In de reizende droom waar het altijd zomer is en waar de zon je altijd laat bereizen door het onbegrensde levenspad. Alleen hier is de vrijheid grenzeloos beschilderd met juwelen Zo mooi als de rode gloed van de romantische zonsondergang.…

stil, zachtjes niet bewegen hier was het dat wij zwegen dit plekje paradijs begin … of einde van de reis…

Geef me een plekje in je dromen zo’n droom die stiekem glimlachen doet. Laat niet merken dat je wacht gluur niet over je schouder ik ben geen dief in de nacht. Geen zorgen, ik kom, nog niet op zoek je blijft veilig voor te vroeg in toekomst verborgen.…

Ik kijk vooruit, ik kijk maar niet achterom, dan zie ik weer al die doden in mijn dromen. Kindsoldaten die vielen in vreemde landen, die we geen toekomst meer kunnen beloven. En de bestemming is in nevelen gehuld, zal ik ooit die verre bestemming bereiken?…

Zoekend doorkruis je mijn pad, het pad dat ik zoek, vind je de weg die ik ga... Je ontneemt me mijn zicht door mijn hand te nemen voor als de golven komen... en de sterren vallen neer... Je sluit mijn ogen door mijn gedachten te weten nu de golven komen... en de sterren vallen neer...…

Een bedwelmende oostenwind blaast zijn hypnotiserende gedachten langs koele rotsen en wuivende olijfbomen. Meeuwen verliezen zich in beeldende wolken vormende een stoet van witte vergezichten. In de verte zinkt de zon in zee, in nacht, in andere handen. En de regen, zij valt met regelmatige tred op het ritme van haar hart.…

Het gras buigt onder mijn voet, een houding die slechts een tijdelijke is. Zodra ik verder loop, richt het zich weer op, sprietje voor sprietje. Buigt het gras te laat, ook afgesneden is het gedoemd mijn voet te dragen. Ik kom naar je toe, je armen zijn al gespreid. Mij hoor je niet klagen.…

nergens in de wijde omtrek kwam ik stilte tegen toen zag ik jou en raapte je op, wist niets van je vluchtige reis of de wereld waaruit je werd geboren ik kende zelfs je naam niet zag enkel buien en het draaien van de duinen innerlijk ontwricht, met bleek gelaat een tiental vogels vloog op uit de wind tot dicht bij het water, hees…

in ontdekken ken ik geen bestemming stroom mee in eigen ritme soms ademhappend om unieke schepping…

Als luchtig avontuur bedoeld, hebben we het schip getuigd, werd door angsten overspoeld een jachtig galjoen, als vliegende Hollander overtuigd, geankerd in een nauw wambuis, gekapseisd in ondiep water, waar het lot het zwaard vast liet lopen, bolde winddruk 12 zeilen met de kracht van de gordiaanse knopen en van een vaste koers…

ik kijk verder zie vreemde gezichten ze schuiven als schaduwen voorbij - wie speelt er met het lijk van de maan - onder de huid van het water verdwijnt het geluid van de zee ik luister, tast aan de beweging van stilte van golf naar golf naar de holte van mijn hand luister, hoor het kind dat op meeuwen vliegt naar jou zwaait…

Stel dat je zelf een zaadcel was een cel die wou ontkiemen en daarvoor huis en haard moest achterlaten om als een zalm stroomopwaarts in het gezelschap van miljoenen lotgenoten op zoek te gaan naar iets al weet je zelf nog niet waar en wanneer je 'n eicel zult ontmoeten waarmee je ooit zult samensmelten en of uit die unieke unie…