Alle inzendingen over zwaaien

mijn liefste vriendin, vandaag zwaai ik je uit en mijn maag draait om van verdriet want begrijpen, nee het lukt me niet om te zien wat jou dreef. Mij zo te bezeren en te onderschatten, te kleineren en mijn Liefde voor hem te willen besmeuren nu sluit je voor jezelf alle deuren.…

Voor Sharon met haar pollepel kon zwaaien In Kok zijn keuken als zijn koksprinses Zijn op het socialistische congres De rooie hanen uit protest gaan kraaien. Want wordt hen iets van bovenaf bevolen Dan stoven zij zo'n Kok het liefste Koole.…

zag golven draaien vleugels zwaaien in een stemmig zeegezicht maar de bonkende geluiden van het overslaan zijn aan mij voorbijgegaan ook het schreeuwen van de meeuwen was niet in de lucht mis echtheid in het schilderij de gloedvolle bezieling verwaterde helaas bij mij…

Gedachten verwaaien, Waaien mee met de wind, Takken zwaaien hen Gedachteloos na In dit gedicht Tot ze verdwijnen Achter de grijze rotsen In het nieuwe licht Brenzone, Verona, 17 juli 2015.…

ik heb de lente meegebracht de tulpen aan je deur gehangen achter je winterse raam heb je ze in een vaas gedaan “kijk eens hoe mooi” dat zag ik aan je lippen ik heb de liefde meegebracht als we zwaaien huil je zacht was het maar zomer…

Als ik naar je zwaai en lach ook bovendien, jij kijkt van me weg, is ’t schaamte dan misschien? Of is dit wat wordt bedoeld met: de waarheid niet onder ogen zien?…

jouw afscheid maakte geluid er knapte iets ik voelde je zwaai krakend in draai het grint knisperde tot de tegels kordaat tikte je weg liet me staan geluid prikte stilte ijskoud in mijn huid…

Als een pendule zwaai ik heen en weer tussen de beide polen van mijn wezen, om nu te hopen en dan weer te vrezen of U nu echt wel bent, God, wie U bent. Zo ga ik eindeloos van links naar rechts, en slinger van geloof naar ongeloof.…

Niet meer aarzelend in de wind nooit meer zwaaien naar een spelend kind. Ik hoef alleen nog maar te zijn kan slechts mijn wezen delen. Ik ben alleen met velen.…

Bomen blijven bijna eeuwig vruchtbaar ze baren bladeren telkens opnieuw tot ze moe zijn vallen en wegwaaien gekleurd door vermoeidheid door zwieren en zwaaien aan takken totdat die kaal zijn en weer opnieuw baren.…

Het zal toch niet dat we dat niet meer hor'n Het weerbericht vanuit die fraaie plekken Het zwaaien, het gegiechel, gekke bekken Ach Piet, er komt altijd een nieuwe moarn En kansen zijn er elders anders wel Je kunt van SBS naar RTL…

Hoe alles wil vertellen, wuiven naar jou toe hoe fijn, hoe mooi om jou te ontvangen hun waaiende pluimen vol zaad, de grassen en sprieten groeten mee op het station Ze overladen, verwelkomen of zwaaien uitbundig afscheid…

Riviertjes biggelen langs ruiten Al zwaaien kruinen driftig nee: Geduchte wind heeft vrij entree Aan ’t muiten zijn mijn stoelen buiten Ik voel me niet appassionato Waar blijft het zonlicht pizzicato?…

De laatste zwaai aan je moeders hand. ik zwaai terug, maar geheel verdoofd. dit is de realiteit van een gezin dat is gestrand een man, een vrouw en kind zijn afgegleden in een onherstelbare kloof…

De wind waait in het gezicht Bomen die zwaaien, vogels die kraaien Huilend zittend in het gras, tranen van verdriet maar vergeten kon het niet. De wind waait in het gezicht Bomen die zwaaien, vogels die kraaien De wint waait in het gezicht Maar vergeten kon het niet Nu zit het daar, Geheel alleen.…

nou, het ga je goed hoor: baai baai, zwaai zwaai! Sjonge jonge, vind je het erg als ik ondertussen alvast het brood snij voor morgen voor de merels en de mussen in de tuin?…

En dus hadden de mensen toch iets geks Die blij stonden te zwaaien met hun cheques.…

Er is op de aardbol - dat moet je geloven - een plek om te loven voor jong en voor oud Er is in de wereld - dat moet je vertrouwen - een plek om te bouwen waar grond zich ontvouwt Zoekt, gij zult vinden die plek om te zaaien, het graan te zien zwaaien omdat het van je houdt…

ik zwaai het afscheid omver met maaiende blijfbewegingen breek tegenwinds vliedende golven overbrug afstand in een ommezien ongestreken zeil ik landinwaarts vaarwelkom je weer in mijn armen de zilte waterlanders laat ik over aan een schuimbekkende kust…

Wie voetbal eet en drinkt weet wat het doet Het zwaait, het pakt, het bungelt en het hangt Het beest, het klapt, het gogo’t en het vangt En maakt dat je produkten kopen moet JP wil toch vooral het beesie aaien Maar moet waarschijnlijk met het handje zwaaien…

Wat ik ook doe zon, zwem of zwaai een sombere schaduw heeft zich genesteld in mijn binnen Hij slaapt, snurkt of slokt als parasiet mijn zinnen en buiten sjok ik woordeloos en tel de tegels van mijn dromen.…

Als u ons zoekt We zullen er niet omheen draaien Wij zijn die twee naast de vlag Die gezellig staan te zwaaien.…

Ze zweven en zwaaien. Plotseling stopt de molen. Niemand stapt uit. De zitjes zijn leeg. De muziek zwijgt. Ik sta aan de kant, alleen met een suikerspin in mijn hand.…

weemoed is de geur van wuivend riet en korenvelden het handschrift in sierlijke letters in trage tijd een bankje in de tuin de gebutste emmer naast het kippenhok na het zwaaien het afbuigen naar eenzaamheid weemoed is poëzie de kleur van het vaarwel…

Heren onderweg In glimmende bolides Zwaargewichten Op de zakelijke weegschaal Liggen op topsnelheid Om handen te schudden Papieren te tekenen Te klinken op succes Blind voor de berm Waar pechvogels staan Te zwaaien Naar beren op de weg…

Wie op de Apeldoornse kermis rond wil zwaaien Mist het grote reuzenrad - het stond al klaar Maar het moest weer uit elkaar omdat het daar Op een ondergrondse parking rond zou draaien De exploitant vreest voor zijn dagelijks eten Maar Van der Valk schijnt nog een plek te weten…

er zij licht denk ik even en word zonder zicht voortgedreven als passief verwijlen in de draaimolen van oneindig ijlen ik zwaai naar omstanders in de mist zie slechts schimmen waarvan de armen zijn uitgewist er zij licht vaak door schaduw ontwricht…

Het is niet meer zegbaar dan in woordeloos gebaren of zwaaien naar het heengaan van de barre westenwind misschien heb je het in de gaten is het een gevoel diep in jezelf voel je het tastbaar in de kieren maar het is een heengaan dat niet meer terugkeert als een volwassen kind het is een heengaan zonder een weerzien een stilte in de…

IJsseldame toont zich loom onder frisse lentezon het pontje van Olst zet auto's en fietsers over op de dijk wordt getrapt door vrolijke mensen witte routeblaadjes zwaaien het wielgedraai gaat door bomen , molens en vogels tot verdroomde horizon…

Dag zeggen, kost moeite, adieu zeggen, doet zeer Afscheid nemen van wat was, is elke keer Een crime Zwaaien kost moeite, lachen nog meer Omdraaien en weglopen, deed nooit eerder zo’n zeer Als nu.…