Alle inzendingen over zwart

Tv-icoon Mies Bouwman is bezweken, Ze opende Het Dorp diep in de nacht, En vroeger was ik ook één van die acht Miljoen die naar haar Telebingo keken. Met elk oud boegbeeld rustend in een graf, Sterft heel het medium een beetje af.…

Een babyboomer in een welvaartsstaat Werd van een wereldhaven burgemeester Des nachts, hij is 't zijn leven lang geweest, er Heerst nu een leemte waar geen dichter staat Een podiumpoëet met hart en ziel Als jazzfanaat een tijdeloos fossiel…

ooit haar lichaam was Alle horizonten wentelden Rondom haar ziel Zoals de aarde om de zon De geuren die ik rook en ook De lucht die ik inzoog O alwat ik haar leerde was alles Ik weet, ze gaf me alwat ze droeg En nu voel ik mijn beide handen Verbitterd onder wolken kwijnen Waarbinnen alles zich bevond O de foto's, allemaal Gespoeld in zwart…

Wij leven hier dankzij de eerste knal, Maar naar men vreest zorgt onze wetenschap In Zwitserland nu voor de laatste klap En dan is het gedaan met het heelal. Het kan dus zijn dat u dit niet meer leest, Maar dan zijn wij er allemaal geweest.…

Een robot staat een mensenleven lang Dag in dag uit in huiskamers te spelen Geen eenzaam mens hoeft zich nog te vervelen Met drama's, quizzen, nieuws, geweld en zang Zeventig jaar TV in Nederland Zo nam de beeldcultuur de overhand…

Iedere snaar trilt van verlangen zwart en wit dansen geluk elke toon wordt warm gevangen in de klanken van een heerlijk stuk Na de harde zware noten als requiem op papier gezet vliegen vleugels onverdroten door elk refrein en ieder couplet Met de dood als laatste halte het pedaal nog eenmaal aangeraakt krijgt het opus magnum gestalte…

Alles is zwart in mijn hoofd Het laatste lichtje uitgedoofd De moed zakt weg en trekt de energie mee Onvermogen, onmacht en zelfhaat beheersen nu mijn bestaan Ik sta voor de keuze: Verdwijnen in de schaduw of toch nog verdergaan De onderste steen van de muur heb ik in eigen hand Durf ik hem eruit te halen zodat het licht naar binnen…

Ik lijk zo wel op een kalkoen, Ik ben nu het zwarte schaap, In plaats van die lelijke knaap, Waarom ben ik zo lang? Ik zie eruit als een ijzertang, ik kan niet kleiner worden, Ook niet met uithangborden, Maar ik zie eruit zoals ik ben, En niet zoals een zwarte pen, Want ik ben uniek, En jullie niet. groetjes sanne…

Mooie “ zwarte parel “ Prachtige baby Overgevlogen ……. Daar waar jij niet gewenst was kreeg jij in het koude Holland de liefde waar ieder kind recht op heeft……. “ Geborgenheid “…

Ooit een zwarte roos gezien ?…

De dagen zijn niet te beschrijven kleurloos, grijs, ja bijna zwart angstaanjagend zijn de uren die bezit hebben genomen van mijn hart. De wereld is zo klein geworden het zicht wordt kleiner dan klein opgesloten in treurige herinneringen het hart dat huilt van doorstane pijn.…

Ze verleidde me met al haar charmes Ik ging op haar avances in We beleefde een nacht vol passie Dacht dit is een heftig begin Maar toen ik tegen haar aan wilde kruipen En zei "ik ben voor altijd de uwe" Begon ze me met huid en haar te verslinden En zei "ik ben de zwarte weduwe"....…

Raak het aan, Lach naar de koele lucht Eigenaar van het zwart Het lacht stil terug Onverwacht, toch Aangenaam Steek me in brand Felle rode strepen Merken zich op mijn lichaam Mijn huid verdeeld in repen Ik laat geen traan, heb me allang Vermand…

De mens met twee gelaten laat holle ogen blikken kettert gaten in de ziel Krijt lage strepen op het voorhoofd dekselse lijnen van spijt verdichten gespleten gedachten Letters dichtbij zonder klanken kleuren klinkers vreten kraaien de pootjes in de laatste zin…

Zwart is de nacht, zoals van binnenuit. Leven zullen de zwanen, als de zon weer gaat schijnen. Leven zullen de zwanen weer in mij, als morgen komt.…

ik zeefde het zwarte bad uit mijn ogen waar wit onder druk protesterend aanwezig was nog manifest in oncontroleerbare bewegingen met een flitsende vlugheid die eigen was aan het contrastvolle spel van zwart en wit wil melker 13/08/2022…

Mijn leven was donker en zwart, maar nu .... zit zij in m'n hart. Ook al is het nu zwart, dan .... zie ik toch licht. Ook als is het nu donker, dan .... sluit ik m'n ogen en zie haar gezicht. Geloof nu toch echt in de ware, maar ..... ben ik ook de hare?…

Ofschoon ik vlek en vloeiblad hou, zal van de inkt die linkt naar jou, het zwart zo zwart niet blijven.…

Ik tuimel door een mijnschacht Gevuld met hete adem De minnaar die me belaagt Een gedempte kreet van genot -Raspend in rood weefsel- Zwelt in de koele droom Ik wacht op verlossing Een bodem van doornen Een stekeltapijt dat me doorzeeft Gegons van bloed houdt me uit de slaap Maakt me moe van waan en ondergaan Tot ik stuipend onderuitga…

sta op ijsklompen dichter bij de dampkring door minder storm gehinderd een holle spiegel wordt gestut in de rug vangt licht en buigt het naar mijn oog dat zich met nevelslierten verknoopt een as loopt naar het brandpunt als spinrag tussen schutter en roos stralen dringen door de sluiter strooilicht vertekent de vorm ik val door een zwarte…

ik graaf de stilte op schep ze tot wolken en tengere draadjes weef ze in een bruidssluier vlak voor het altaar ontkomen aan het licht adem jij vage beloftes sleep ik mijn naam tot in je schaduw ontrouw en dode woorden rukken de nacht uit elkaar alleen het gangpad blijft over en schijnt door een bleek wit gelaat niemand zal zich…

Geboren label ritmisch als het hart adem, leven gospel spel donker label kopstem zingt zoetvloeiende verzen octaven langs de nacht al kristallen harten rillen versmelten wit in zwart…

hij is lang van stuk deze man voortstappend in een doortastende pas gedragen door zijn zwarte jas waaronder, onzichtbaar, zijn schraal postuur; een lopend skelet alras zijn bleek gelaat met ingevallen wangen en uitstekende botten lijken de ogen achter tralies te hebben gevangen en de geest te verrotten zijn vilten hoed ruim…

vlokkerig valt de zwarte sneeuw als een wijd gespreide bruidsjapon naar bene licht schittert er schaars doorheen zich laser splitsend in het al heen de zwarte sneeuw; vallende tranen van de vergrijsde hemelse godenleeuw de aarde bedekkend, moede van het brullen, over de mensheid uitstrekkend…

de kraaien krassen hun zwarte rituelen in oude bomen niet stuk te krijgen al die metalen stemmen mijn mond vol tanden krah krah koppiekrah kraai houdt het koppie erbij ik houd mijn snavel…

in de ondergrond van herfstharde duisternis krassen zerken in schaduwen begraven wie zal hen horen als het middaguur al likt aan de bloedende kou van verloren liefdes in winternachten van morgen op de kale akkers waar wind zal wuiven naar een stroomversnelling vervluchtigd tot herinnering in het afgemaaide gras van vergeefse…

doorheen eenzame tralies bewaar je stilte krast ze in het monument van jeugdverlangen wanneer dromen sneeuwen als wintervogels in een dodendal je ogen kijken de wereld tegemoet terwijl je alle tranen weent om het jonge hoefgetrappel verloren in vele manen aan de rand van zwart en trage trouw ik buig, vang je schaduw aan…

op mijn ogen ligt het vaarwel in donkere schijven wanneer herfst kringen loopt over dagen telkens zijn het andere, nooit geheel dezelfde; kortademig en scherp gesneden het zoeken wordt transparant alsof ik uren stil sta om morgen weer te herhalen de nacht sluit het huis, in en uit hoog en laag in en uit ik ben de…

in angstig donkere nachten fluit de storm in het want kraken de masten en ra’s roepen schorre doodsvogels het verderf over deze wereld de stank van de slagvelden zingen de sirenen hun lied van de dodelijke verleiding de honingzoete ondergang klinkt ’t zwakke hulpgeschrei van d’ontheemden en vertrapten verdrinkend in de zwarte deining…

daar waar rond plat bijna banaal maakt ontheemd uitgedroogd op zoek naar een zee van adem waar lucht het licht nooit meer zal raken ja daar daar slaapt zij zwart…