Alle inzendingen over zwijgen

woorden tussen ons vinden toch altijd wel hun weg Wij spreken via onze harten en je hoort zo wat ik je zeg Nooit eerder kon ik zo duidelijk zonder woorden communiceren Deze taal der liefde tussen ons kun je heus ook nergens leren Zo een liefde zal ik nooit meer voor een ander kunnen krijgen Bij ons valt pas een stilte als onze harten ooit zwijgen…

Mijn mening vond ik nooit belangrijk voor gebruik het was mijn zwijgzaamheid ook tegen elk advies Ik werd heel mysterieus voordat ik nieuw begon en leg nu spotters met gemak het zwijgen op…

Ik loop tegen een muur Wanneer ik je vraag Wat er is Je zwijgt En kijkt me niet aan Wat denk je nu? Gil tegen me Scheld me uit Zeg dat je kwaad bent Geef me wat ik verdien Wees kwaad En reageer je af Maar je kijkt me aan Geeft me een kus En vergeet het weer Vertel me wat je denkt Je woede, verdriet en nachtmerries Laat het…

De stem die ik verloor was een stem die de stilte niet meer kon brengen waar ik sprak en wilde fluisteren naar de schaduwen die mij wilden zijn en niet meer zwegen.…

Laten we even zwijgen, en alleen maar kijken, naar hoe mooi deze liefde is. Laten we even genieten, door woorden niet uit te spreken, maar te laten blijken. Laten we elkaar even vasthouden, heel kort, om deze liefde te voelen. Want dan hebben we gezien, samen, met elkaar, hoe mooi onze liefde is.…

Waarom zeggen mensen niets als ze in een lift staan Waarom kijken ze omhoog of naar omlaag... waarom kijken ze je niet aan? Doodse stilte, amper een zucht Je zou het er benauwd van krijgen Zeker als een flat 14 verdiepingen telt En de lift heel traag omhoog gaat stijgen Soms dan tref je't en zegt iemand mompelend "Goedemorgen" Maar…

Dus laat ons zwijgen nu en dan en enkel glimlach zijn, alleen maar stilte.…

zwijgzaam mijn geweten dat in verloren tijd de weg naar buiten niet meer weet diep wegkruipt voor de strijd strijd die niemand zoekt niemand echt zal winnen mijn geweten houdt zich stil woorden blijven binnen…

Een mooie krans gevlochten van margrieten met daartussen een enkele roos, de stilte hoorbaar en allen zwegen een hele poos. Toen werd er gesproken een laatste groet een laatste woord, snikken werden geuit of stilletjes gesmoord. Hoofden bogen zich respectvol gezwegen, maar in de fluistering van de wind komen we jullie namen dikwijls…

in de spinsels woelt er een magere fret onder het kalken gewelf van mijn schedel hardnekkig knaagt hij aan de draden tot de stroom breekt, een schicht in het merg waarna het tandwiel van de klok stokt in een grijze, lillende kwab kweek ik woorden die ik losschraap als een fluim die aan de strot kleeft en dan stolt tot een korstig vlies…

Ik sta stil geen woord dat fluistert spreekt of schreeuwt dat bij mij naar boven drijft zo zwijg ik en hoe ik ook probeer te denken wat blijft is een onbegrensde leegte een echoloze ruimte…

Ik wil zwijgen.. Ik wil niet dat JIJ zwijgt.. Maar ik zwijg wel.. Ik wil geen pijn naar boven halen.. Ik wil het achter me laten.. Ik wil geen nachtmerries meer.. Ik wil rustig dromen.. Ik wil geen slapeloze nachten.. Ik wil lekker kunnen slapen.. Ik wil niet dat ik er aan onder gaat.. Ik wil vooruit..…

De dag ijsbeert in de regen, marcheert over een druilerig perron op een ver en lege horizon gericht gedachten boemelen naar een bleke zon de passagiers tot niets verplicht stramme ijzers smelten samen tot slechts een optisch bedrog in synergie een plan te beramen met losse eindjes in hun zog de teugels strak in toom in trage cadans verdwijnt…

Jouw hoofdstem kopte de angst tussen rivieren, rond jouw tepels kampeerde, hongerde gebruind het restje van mijn leven, maakte jij mij, oefende dit uitzicht verloren in meervoud jouw zwijgen en hunkerend verlangen, gaf jij mij aan tijdens het duisteren der dagen.…

Stille liefde Ik zwijg Maar ik voel me zo fijn Ik voel me zo vrolijk Ik vergeet al mijn pijn Stille liefde Niemand die het ziet Ik wil zo graag Maar jij ziet mij niet…

Naakt hangt het gras te weken in de azijn van de vroege morgen het leven zwijgt rondom de burcht waar ’t geharnaste sterven zich ontbindt van zorg en waar wind nog de namen spreekt van hen die in het amen zijn gepredikt samen met het duister verdwijnt het spel waarin ik me heb genacht en ik weet mij dat deze nieuwe adem mijn vlucht…

van achterdocht en aardse puin om me een ander gesternte te gunnen in een kloof die in mij leeft, dan de nachten weer te laten rijmen, komt mijn adem op borgtocht vrij, in de wegtrekkende wasem op de ramen, waarin barsten gezichten worden, gebroken glas is niet te lijmen, verkleeft met vertekende beelden die altijd zullen zwijgen…

In dat labyrint moet de juiste richting nog worden uitgevonden, wijst met z’n beloften soms naar rechts, dan weer links, als men vraagt de gulden middenweg, zal hij tijdloos glimlachen en zwijgen als een sfinx.…

de perfecte moord het ondermijnde gezag ik zwijg als het graf…

het is kwart over niet alles is daglicht of het beleven van huid in de nacht met een glimlach tussen niet alles schrijft een gedicht of de winter weg is het dan geweest wat ik met morgen bedoelde; een wenk van jou in een vreemde stilte, hier en daar rond hals en hart ontluister mij maar en mijn gelaat het meisje is weg…

ik vraag me af of u die dit leest met mij mee geniet in gedachten zit u tegenover mij en zegt, net als ik, niets u bent prettig gezelschap begrijpen elkaar zichtbaar we wisselen blikken soms veelzeggend of zonder inhoud maar meestal met een warme glimlach ik voel me thuis bij u…

stilte wordt voelbaar wanneer mensen in alle talen gaan zwijgen…

En de warmte wil bedekken met de vragende echo's die alles teder aanraken maar nooit hun stem zullen vinden zolang ik met hun zwijgen wil.…

Zwijgen is een wijze van antwoorden en hoort bij de woorden zoals het sprakeloos zijn. Wie sprakeloos is, blijft steken in een wanhopig zoeken naar woorden. Ik verzucht tot een blik die jij alleen kan begrijpen…

Want zwijgen is nog altijd goud, Dus Zwijg ik over liefdesjool. 1948…

Zwijgend vermeed zij het zilver terwijl de woorden zich ophoopten tot onbereikbare zinnen vol gouden druppels die verdampten in een zilte zon Slechts de dromen spraken in geuren soms in kleuren Zwijgend wachtte zij in eindeloze stilte op onbereikbaar goud…

Het zwijgen past de vrouwen wel. ------------------------ gerel - (druk) gepraat…

Niet eens het niets of de leegte is als taal of als mens tot mij gekomen in een vorm zonder afscheid of begroeting tijdens de nacht en in het wachten onhoorbaar maar opgemerkt in aantoonbare onschuld niet bodemloos of torenhoog maar horizontaal als oneindige verte vertwijfeld weggebleven door in mijn hoofd te zwijgen.…

Gevoelens als die uit jouw brief waarin jij zo naar mij verlangde hadden iets magisch in ‘t voorbije van lang gekoesterde eenzaamheid in het directe van mijn intellect vond je nauwelijks de beelden waarmee jij jouw ratio verkende dikwijls sliep ik in een droom al sprak mijn hart wel vaak een waarheid in beeldentaal die jij verzuimde…

Wij deelden de dagen, jij en ik de nachten als één, als vaak na een paring Alle tijden zijn gerangschikt. De keus is de aangegeven tijd. Over het verlies werd tijdens de intercontinentale vlucht zucht, met werkelijk geen woord meer gerept schouders ontlast Lezen, eten, doezelen en slapen dan een goed gesprek Torens van kalmte doen voor altijd…