Alle inzendingen, jaar 2018, week 3

Echo van stille zwijgzame dood liederlijk in dichte mist op het water een lied bezingt het geweten in grote nood na iedere zangnoot wordt het later twijfel of de ochtenddauw werkelijk is zo vroeg in de morgen nooit een prater muziek, stille liefde, geen man over boord hartstochtelijk verliefd, de echo gehoord.…

Ik vloek, geniet, verfoei, bemin, halveer de waarheid of verfraai, verdraai de woorden tot een zin en vul de leegte die ons bindt.…

Toen vroeg ik aan de Heer: Vertel mij, hoe ik dit leer. Te zijn zonder er te zijn. Nu ik haar alleen laat, in pijn. Zal m'n licht dan zijn gedoofd? Terwijl zij mij nog wel gelooft. Kan ze m'n liefde dan nog voelen? Of zal die ook eens gaan bekoelen? Zeg mij: is dit egoïsme in mijn hart? Wat mijn ziel en hart nu zo verwart? Moet ik leren…

In mijn positie van entiteit met bedachtzaamheid ben ik geëvolueerd naar meester in goddelijkheid Het galactisch genootschap zond mij telepathisch de boodschap Van non-verbale communicatie streef ik naar helderhorende interpretatie Andere geestverschijningen worden hierbij geanalyseerd en systematisch geautoriseerd De machtsoverdracht wordt komend…

ben ’s morgens alleen maar en snuif wat orgelklanken vermomd als vermoedelijk iets van couleur locale proeft de straatschuimer het leven en dient de mensen die voorbij gaan als patatlucht in een winterstorm plooit hen ’s avonds plooit enkel het duister…

Wie of wat is toch een held? Die verricht een daad die telt, groots en zonder zelfzucht. Die slaat niet op de vlucht als angst het hart verlamt, maar moed in hem ontvlamt. Een held hijsen we op het schild, door bewonderaars hoog getild. Maar wie zijn toch die kleine lieden die dagelijks in hun vakgebieden zonder zeuren zware, saaie taken…

ik heb je laten gaan in mijn leven maar in mijn hoofd blijf je nog kleven in mijn hart daar slaap je rusteloos ik voel je niet geheel liefdeloos soms voel ik je klauwen nog snijden de littekens gekerfd ik wil geen medelijden ik vecht mijn eigen strijd ik heb nog zelfrespect je groeit een passage in mijn traject al blijft liefde daar…

iedere dag doet ze haar best om zo stil mogelijk te zijn de kleine breekbare vrouw ik ben stil uit gewoonte fluistert ze haar hand strijkt over zijn achterovergekamde grijze haar ik wil niet dat hij door mij wakker wordt ik mis zijn glimlach het meest hij is niet dood de wonderen van techniek doen er het zwijgen toe ze…

Nog nooit zoveel pijn gehad nog steeds niet de goede aandacht moeilijk is het om goed te luisteren wat de pijn mij heeft gebracht Afschuiven van bevindingen naar een derde of vierde persoon of je komt op een wachtlijst huilbuien zijn bij mij heel gewoon Makkelijk gezegd, slik maar een pil dat haalt de oorzaak niet weg bij mij ben dan in…

Ontworteld ben ik lig er voor het oprapen Nou..... oprapen? er zal heel wat PK voor aangewend Mijn stam aan mootjes mijn takken tot snippers Ja, ik was 'n ouwe vent met het uitzicht op natuur gewend Nu lig ik languit.... op m'n eigen kluit te wachten..... op 'de slachter'.…

Ik sprak met Dino hij is wijs niets is eeuwig zei hij mij Over onontgonnen landschap waaide het nogal hevig mijn geliefde en ik ontdekten zijn voetstap op de hoogste heuvel Urenlange schoonheid maakte stormachtige indruk We reden terug naar de kampplaats keerden samen nooit terug.…

langzaam kleurt pijn jouw tatoeages met hart en ziel gezet in jaren overleven waar nu nog ruimte zou moeten zijn blijken vorm en schaduw die te hebben gevuld jouw vooruitziende blik heeft die vrijheid niet willen beperken in samen gaan gaf diepe pijn het onbegrensde groeien aan…

Oma's metafysiek: nooit komt daar eens een barstje in. Zij drinkt white spirit uit een soepterrine, slurpt cyaankali met een rietje of propt zich tussendoor met ijzervijlsel vol. Waarna één boer, en opgelost! Zij zingt ook zelf de lof van heel haar lijf. Zij hinkt met stoere kuiten door het dorp, bezit de elegantste kromme neus, het sterkste…

De wind van rechts gaat hier steeds harder waaien De PVV, en toen het FvD De stichting DNL doet vrolijk mee Straks staat er een moskee in lichterlaaie 't Verleden leert hoe dit zal verdergaan Dus laat die Muur van Mussert nog maar staan…

Het zeer gewaardeerde en gerespecteerde nieuw pedagogisch-didactisch concept Heeft ruim tien jaar geleden - ik weet het nog goed en herinner het mij nog als ware het heden - Van buiten de muren van mediatheek en computerlokalen zijn intree gedaan In de hoofden van scholen -bestuur en rectoren - en is, op advies van externe actoren (…

Wat houd ik van de prille morgen Enkel de vogeltjes die fluiten Alles rustig en stil Alleen dan voel ik me geborgen Wat houd ik van de dag die nog moet beginnen Weer een donkere nacht voorbij En een zee van tijd voor mij Ik wil me heerlijk afsluiten hier vanbinnen Wat houd ik van de belofte van een nieuwe dag Ik kan opnieuw beginnen Zonder…

Zuinig met woorden moet je zijn, zeggen de leermeesters van de taal, mijn moedertaal, Spreken is zilver en zo, je weet het wel, de aloude kunst van het zwijgen - Maar ik hou van woorden, Om uit te spreken, om te proeven, om op te eten - Ik die niets weglaat zonder één woord te veel te gebruiken.…

Mijn echte problemen zijn niet van materiële aard En bevatten ook geen groepen mensen Het zijn vragen vanbinnen steeds bewaard Ieder mens heeft eigen vraag en wensen Het is ’t zoeken in ons twijfelend bestaan Bevestiging veelal van onze eigenwaarde Vergelijking waardoor wij ten onder dreigen gaan Ontkennen van innerlijke individuele waarde…

het kostbaarste bezit is het leven zelf dat jou gegeven en jij gegeven hebt het mooiste bezit is de liefde gegeven en ontvangen van mensen om je heen de fijnste herinnering is aan goede tijden samen met de mensen die jij en jou betekenen de grootste hartstocht is het jonge leven dat jij en jouw liefde de wereld schonk dat…

de stad was allang ontwaakt mensen waren aan de wandel. oorlogsresten lagen nog in de straten in het park werd een eerste voetbalwedstrijd gespeeld, vogels zongen de lente tegemoet een eerste botsing was een feit bij eerste ontmoetingen werden de beste wensen gewenst eerste boodschappen waren al gedaan zo werd de eerste dag in het nieuwe…

gloeiend verschroeiend hartverscheurend je ziel besmeurend zo moeilijk te keren ook al wil men anders beweren langzaam kan het je verteren Laat hem niet z’n zaad zaaien het zal zich in je verwaaien voor je het weet is het te laat wortelt het zich in je levenslust die alles verzengende haat wees je ervan bewust het is een valse…

Ik laat er gras over groeien over m’n gele tapijt Ik laat m’n huis versloffen 'op hopen' stoffen In hoeken en gaten kasten, keuken en laden In kamers en hokken zelfs in bekers en mokken .......................................... Ik laat er geen gras over groeien want in de gang staat een paard en dat paard, dat werkpaard dat…

ODE AAN DE BEDE Als je in letterlijke zin vecht tegen kolkende waterstromen van het wisselvallige leven voert de bede naar wie of wat dat ook in volkomen rust en ontspanning zolang vertrouwen boven water staat blijf zoeken naar het gewijde of daar waar je zelf voor kiest het licht tilt op met affectie © Laurens Windig…

burgemeester bloem leest zijn kinderen voor - de bloem der natie old shatterhand van karl may leest mijn vader iedere avond net vier lees ik mee van onder de dekens met een lantaren ook dit gedicht moet voorgedragen zingend van zijn gewicht de oude dichter hij ziet het wolkendek verlicht worden…

het duurt even de droom met korte pauze loom over de dag lusteloos lover hangend over de lichtstreep van de middagzon…

HET WORDT STIL Geboortepijnen, in eens stil mijn naam wordt gezegd er ontstaat rumoer het leven biedt zich aan levensloop, voortgang geduldig het leven aanvaarden als een volwaardig mens het opgelegde juk dragen in het vooronder is het benauwd de wilde zee klotst om mij heen ik wilde alleen zijn tot mijzelf komen in stilte steeds…

aan de rand van dit bescheiden dorp dicht nabij het begin dat leidt naar de kim zie ik over vlakke velden en akkers waar langs bossen en tussen oevers de Dommel door ons Nijnsel stroomt een waas van pril groen over zwart zand ik heb het plots door, 't raakt mijn hart; word door dit teken der natuur overmand het is toch winter, in een windvlaag…

de bemoste steen oud en het zwerven moe borg de meanderende reis met het ijs in zijn stenen hart onverstoorbaar legde hij zich bij deze onvoorziene plek op de aarde neer één met zichzelf niet bang om te breken…

Een warme golf gaat van jouw wezen uit; jouw levenskracht, een kraan die opendraait, een sterke stroom gevoel die stuwt en stuit. Uit elk gebaar waarmee jij liefde zaait volgt nieuwe hoop, ook als een vuur oplaait, ontnemen wil aan wie jij bent gehecht, het eigen kind, bestaan waarvoor jij vecht. De strijd vaak zwaar, zo weinig in jouw macht…

De stilte voor de storm, vlak voor de omslag, waar de veerkracht is afgenomen, waar je snakt naar verandering, nu of nooit. Keer mij om, woel mijn grond los met je kouter aan de voorkant van je ploegboom, snij met je schaar de zode van onderen los en keer met gebogen ijzeren ritser mijn zode. Laat mij vruchtbaar zijn, muze zodat mijn woorden…