Alle inzendingen, jaar 2006, week 2

Sneeuw waait in mijn gezicht; De wind snijdt langs mijn lijf; Mijn voeten zijn ijsklompen; En mijn handen worden stijf; Lang sta ik voor je huis; Staren naar jouw raam; Je kijkt door het venster; En schrijft in de beslagen ruit mijn naam. Maar nog steeds kom je niet; En ondanks dat ik van je hou; Ben ik maar naar huis gegaan; Ik bestierf…

Op trouwfoto’s staan de lachende bruidsparen nog vol vertrouwen…

Ik schrijf voor jullie een lied over de bomen over de wolken de hemel en de zee het schemeren in wazige vertes een lied van schoonheid dat klinken zal voor twee ik schrijf mezelf een lied om treurnis te verdrijven om te gedenken aan hoe het vroeger was hoewel verdriet er altijd wel zal blijven klink ik op jullie en hef daarbij het glas ik…

Zwevend in de lucht als een veertje heen en weer terug en nog een keer zwevend in de lucht langzaam naar benee zie ik alles vanaf boven en neem ervaring mee. Zwevend in de lucht heen en weer en terug land ik naast je neer keer op keer ik wil niets meer dan zwevend in de lucht.…

In de tuin lag een schoorsteenonderdeel Het stuk aluminium heet nu lamp Het heeft een deukje van het landen En omgekeerd deden zijn handen ‘Werk licht maken handen veel’ In de kamer hangt een lamp Het lijkt wat op mijn leven Het geeft mooi licht aan het geheel Nu ben ik meer zoals die lamp, maar even Was ik echt dat schoorsteenonderdeel…

tussen heiligen van glas in lood in het donker zo wonderlijk belicht bij verstilde stemmen en oude gezangen bekruipt me een heimelijk verlangen te leven als een vredige kloosterling…

bij ons thuis aan de fluwelen burgwal heerst de huismijt vooral rond de matras waart zij en masse baart echte schijt voor prikkelbaarheid men kan de kont niet keren of er is voeling met haar fijne deeltjes gehoest geproest in slaap gesoest ze blijft komen tot in noeste dromen vluchten kan zeer wel met een sterk gestel slaapt…

de bloeddoorlopen maan strandt voor de onbedwingbare brand die Marianne ontsteekt in het zand van het zwartomlijnde heideland. zij eist lekkende tongen van vuur en de louterende, bloedende rozen die haar bemantelen tijdens haar kuur en die zij dan plots driftig doet lozen. dapper doorstaat zij zijn waarheid lijdt zij in deez' nacht vol…

zo plotseling weg schouderophalend, de duimen tussen de bretellen een buiging en klak af ook die schelmse lach -geen tijd- om afscheid te nemen en nog vanalles mijn berevent ergens daarboven meer Antwerpen een stukje Victor een stukje Verdano een stukje Cyriel mooi man --------------------------------------------------…

De eeuwig wisselende hemel welfde zich eeuwenlang boven dezelfde grond, waar altijd anders en altijd hetzelfde de stad zichzelf herkende en hervond; van wat hier door de jaren is verrezen is veel weer door de jaren neergehaald, maar altijd werd door deze plek het wezen van Gronings stad en ommeland bepaald, dat, steeds als men het nieuwe…

In de trein weet ik dat ik niet meer thuis kom Jouw ogen zullen niets terugzeggen Een klok tikt door de stilte…

Ijzige wind koelt zonnenstralen winterzon huid tot kippenvel.…

Stamtafel (postuum eerbetoon aan de Groningse dichter Jaap Pijper) Steeds nog aan dezelfde tafel bijeen, een ieder in zijn eigen ritueel gevangen, maar stilzwijgend vertelt hier elk een dat jouw gezelschap niet is te vervangen. Om deze vertrouwde ronde tafel heen zitten mensen die nog steeds om je geven. Zeer beslist wordt hier door iedereen…

Op papier is alles anders. Het woord komt uit als een ei. Aan de hier beschreven hoenderfokkerij komt geen haan te pas. Nu hij achteraf zijn naam te berde bracht hoor ik zijn echo kraaien. Het kuiken is geslacht. -------------------------------- uit: 'De menseljke natuur', 1966.…

Regen in mijn ogen mijn keel slaat dicht overuren maakt mijn hart ik zoek mijn ik Regen in mijn ogen wazig wordt mijn blik had mijn hart maar ruitenwissers misschien vond ik dan mijn ik…

snijd mijn huid maar weg en verf mijn haren jong strak mijn borsten met siliconen en geen goud meer voor de kronen maar implanteer een jonge bek zo maak ik iedere man weer gek vul mijn lippen spuit mijn rimpels vol kuiten zijn nog steeds te bol wie ben ik na de lift er staat geen tijd te lezen op mijn nog nieuw gezicht waar…

de kale akker ligt klaar om bezaaid te worden met witte kruizen ze reiken met hun schaduw elkaar de hand en tel meer doden dan ik kaarsen branden kan…

ik zie hem nog voor mij zoals hij daar, aanvallig, ligt met licht gezicht, ogen dicht maar zo godvergeten voorbij nog immer niet uit het zicht, duivel uit het hoge noorden die trachtte woorden te vermoorden, het wordt tijd dat jij wordt ontwricht ik begraaf de bijl, die leidt naar strijd en wens jou, en mij, vergetelheid…

Het is heel opmerkelijk te merken Dat heel veel mensen zich denken Te kunnen veroorloven een mening te Hebben over anderen En, als ik het toespits op het schrijven, Zeg nu eerlijk, is iedere oprechte uiting Van eigen gevoelens niet per definitie Literatuur? Zonder nu zelf in de verleiding te komen Met het wel bekende vingertje te gaan…

Hij lijkt zo fris onschuldig toch? Met een blij gladgeschoren bekkie Maar het lijkt allemaal bedrog De jonge wolf in schaapskleren Heeft bepaald een smerig trekkie. Let op, de toekomst zal het leren Hij zegt van sociale signatuur te zijn Maar dat blijkt slechts valse schijn Met links wil hij niet regeren. Mag het ook niet van "zijn oom…

hoe schaduwrijk is mijn tegenlicht als de maan zich wentelt boven nevelig moeras en strohalmen zich sieren met gevallen blaren als een satanische jas als de damp zich kringelend omhoog drijft en laat galmend gekwetter in alle omvang klijft is de dag gestorven en door de ongrijpbare duisternis ingelijfd…

Zonnebloem, gele pracht lijk zijn voeder zon die kracht schijnend op stoep, straat ordinair balkon geel, penseel linnen doek als schilderij in gebonden boek Vincent v Goch bestaan ze nog Jouw gele bloemen mensenhoog vrijend met de zon ordinair op ons balkon…

De Belgen zijn cynisme meer dan zat. “Geef elkander eens een compliment, bij voorkeur op een onverwacht moment”. Aan wie een rode knoop draagt zie je dat. Het wachten is op politieke snaken die Balkenende complimentjes maken.…

jouw geel oog moet nog open het volgt de boog van de bal broeierig licht dat een blikveld vult eenmaal ontloken verstart jouw stengel dan wijs je met knikkend hoofd naar de gloed van het oosten moe van woeste snavels en stof ik proef jouw pit in brood je glanst op een rooster droog wentel ik je in een jas van meel en zout je kan…

wanneer tranen de laatste dag begroeten jij nooit meer jij zult zijn dan zullen woorden gevangen door de wind golvend zacht fluisteren als stil lispelende klanken vaar wel…

Zo lang heb ik naar de vrede gezocht, Voelde me bedrogen, soms bekocht. En al die oorlogen die bleven duren, Doofden al mijn warme levensvuren. Ik hoorde al die ratelende geweren, En zag leiders die niet wilden leren. Ze bleven eindeloos aan de macht, En regeerden in de donkerste nacht. En wie over vrede zongen, schreven, Hadden, leek het…

Zomaar een meisje bij mij in de klas vriendelijk, vrolijk en spontaan Niemand die kon weten dat jij zo ziek was Meid wat kwam de klap hard aan Als ik nu terug denk aan die tijd Dan is het een gegeven Een tiener levert een oneerlijke strijd Je hebt echt moeten knokken voor je leven Terwijl wij allen feesten en lachten Was er voor jou…

Terug dat eindeloos wachten, onaf- gebroken, aan één stuk door, bang om je plotseling te verliezen zonder enig afscheid genomen te hebben; die gewéldig stoere grijns nog eens bewonderd te hebben en je geflirt knipogend op te nemen. Weerloos ben ik in jouw armen, dus: vang me als ik val, en niet één keer, maar telkens weer opnieuw.…

Er zit een muntje in zijn beurs hij overweegt al uren wat ie ermee doen kan. Zal hij ’t spenderen aan een appel, chips of snoep of wat voor eetbaars ook dan? Hij kuiert door de super van ’t een naar ’t and’re rek niet wetend wat te kopen. ’t Personeel houdt hem angstvallig in ’t oog, want stel dat ie niks wil kopen, maar gewoon wil stelen…

Wanneer je bordje overvol is met narigheid uit het verleden zoek dan een schouder of persoon die je in dat geval gewoon helpt, je bordje leeg te eten!…