Alle inzendingen, jaar 2006, week 2

met het verstrijken van de tijd moeten wij de tol betalen langzaam raak je alles kwijt eerst de tanden en de kiezen daarna ga je haar verliezen vroeger was het nog zo mooi keurig netjes in een plooi een oude hond ruikt uit z'n bek is derhalve niet in trek er zijn immers jonge zat nee jij hebt je tijd gehad…

Soms hoop ik als ik wakker word dat alles een nare droom is geweest maar als alles weer tot me doordringt voel ik me weer zo klein en bedeesd. Dan zou ik even willen kunnen toveren met een stafje die alles veranderen zou en maken dat de wereld vol licht was en zou ik verdrijven alle ellende en kou. Maar steeds als ik weer wakker word en…

je was de God van toeverlaat van hoop in slechte tijden beloofde ons een hemelplaats voor het doorstaan van het aardse lijden we geloofden Hem leefden in een mateloos vertrouwen op goed en slecht kon je nog bouwen we deden alles voor elkaar je bent verloren in de drukte geen erelid van ons gezin we bidden soms nog voor…

En verlegde tijd zich ondergronds achter oeverende uiterwaarden als een wak in lage Maas -men noemt het verdronken dit beeld dat eilandde als dak- het water brak en sleep keerde de stenen terwijl algen verweerden, zwart als pek op deze plek, die ik droomde, slechts vermoedde, op het schijnpad de verbeelding van een vesting zo…

we rekenen af als volgt m'n vrind: u levert mij twee ton witte zand die stort ik op de bank en dan loopt op die bank een vrachtschip vast vol kilo's vers kamelenvlees alert adopteer ik een kamelenwees neem deel aan een kamelenrace, die ik als underdog vlotjes win de eerste prijs: mijn eigen strand ...als het dan wat warmer wordt plaats…

De Man der Smarte Hangt aan het hout, Geschuwd door allen En uitgejouwd. De middagzonne Straalt brandend heet Zij schroeit de Heiland: Hem schut geen kleed. Het volk verguist Hem, Bespot Hem luid: ‘Gij, valse Godsman, Uw spel is uit!’ Hij hoort zijn stemme Zo vlijmend koud: ‘Kom nu, Verlosser, Kom af van ’t hout!’ De overpriestren…

Mummelend schreef ze haar enige God en Jezus almachtig als zij helder was sneden haar psalmen elk ketter de pas. Hen schonk ze steevast d'r bedlegervodden. Ze speelde doorgaans de dertiende zot: zweeg van des duivels; opvliegende gassen trok met haar lenzen, wat steels in de kassen over haar lei kwade uitspraken vlot. “Wel godverdomme,…

een zwarte kat kruist onverhoeds mijn pad er dansen dertien duivels in zijn ogen ik heb die vreemde wezens nooit gemogen m'n ex (een heks) heeft ooit zo'n kat gehad gelukkig kan ik vluchten voor de moor een steeg in ... snel die ladder onderdoor…

De vogels vliegen verder ze nemen mijn zomer mee ik zie ze in de verte verdwijnen vervagen over de zee ik zwaai ze na en zucht heel diep ze komen vast wel weerom tot het einde van mijn winter zijn hun stemmen hier nu stom De wolken drijven verder met hun donkergrijze last ik duik dieper weg in mijn jas en hou je stevig vast de schelpen…

De warmte van jouw hand vloeit samen met de kou die mij omringt als een te grote jas ik voel de levenstromen opbloeien door je vingertoppen vloeien nadat je in mijn ogen nadenkend las dat ik de gloeiende hitte van je hartstocht miste toen jij heel langzaam van me dreef vandaar mijn roep in de kou mijn radeloze schreeuw naar jou verdrijf de…

Ik duw je over knerpend grind Fluwelen jas, fluwelen huid De vogels vragen iets te luid Hoe of ik de omgeving vind Zo dat is mooi daar in die wagen Flirt een mij onbekende heer Ik accepteer die pauwenveer Als pluim voor op mijn welbehagen Een gospelsong ligt op mijn tong We nemen alle houten bruggen Half over hongerige ganzen Stil barst…

Een doolhof met gedachten door de dood van je vriend wat is er toch gebeurd? en wat was je laatste zin? Even gaat alles aan je voorbij tijd staat stil, gevoel staat uit er is nog zo veel dat je nog had willen zeggen. Hoe was die laatste blik en wat was die laatste grap? het staat niet zuiver in herinnering en dat, dat doet verdomde pijn…

Dagen duren lang wanneer je weet dat er niemand op je wacht. Nooit heb ik geweten dat samen zijn ellendig kan zijn wanneer je niet meer -samen bent- Zittend nu voor het raam denkend aan toen ja, ik weet die tijd is geweest.…

een druilerige regen stemt mijn Mokum tot een grijs bestaan over lauwe koffie turend zie ik kabbelend water aan mij voorbijgaan vandaag bruist het niet van kleurrijke mensen de stad lijkt dood ook al belt de tram zijn stem en zijn luiken gastvrij geopend door mij gaan verleden wensen en een hoop die zwaarder weegt dan lood…

even dacht ik ze haalt het niet maar vlotjes neemt ze een octaaf met het gemak van een appeltje schillen zo zingt ze een baby in slaap en wiegt hem verder door de nacht mezzo, niet matig maar zachtjes deinend op de golven van een wiegelied een diva in jeans en slobbertrui met de verfrissende glimlach van een dauwdruppel en een…

al op jeugdige leeftijd in het vooruit zicht gesteld steeds voor hem uitgesneld met één been in zijn graf opnieuw geteld de jaren des onderscheids waren ongemerkt voorbij gekomen ze waren onwijs gaaf wel bekomen…

jij loog mijn leven tot een machteloos schreeuwen en ik tastte naar het kind op de achtergrond ik klom trappen omhoog langs gespannen schaduwen zocht de waarheid in een open mond in ogen zonder zonde kleedde jij de nakende dag jij sprak niet over morgen een belofte dicht bij de dood jij voedde me gebogen liet geen geloven over en…

Een wereldbeeld ontsnapte ons toen wij een halfrond vergden om er alleen te zijn, het andere bleven bewenen. Wij legden achter ons leven een tuin aan, ook een register van allen met wie wij nog zouden bijpraten, staren, verhelen. Wij meden de liefde en lieten de tastzin, schreven hooghartig de toekomst af. Zoek ons niet meer, wij…

Als mijn huid blozend jouw handen raakt tintelt minne strelend nachten licht jij ademt mijn naam in vallende sterren en zacht penseel ik je gezicht waar elke lijn leven tekent teder voelt thuis ja, in jou wil ik wonen…

ik schilder snachts mijn dromen bloedrood op de muur ik schreeuw en hijg angst en waanzin zijn penselen in het donkere uur schemering toont mij de wonden die gapen in het eerste zicht ik heb de dood niet overwonnen in beweging zucht het leven licht…

De zuilen moeten van hun eigen stek Het eiland Texel wordt geannexeerd We vrezen ook voor Ome Loeks z'n peerd En zaterdag zoek ik me suf naar Jack Ik ga naar bed (mij krijgen ze niet gek) Dat staat tenminste op z'n vaste plek…

met zware woorden dan wel speelse accoorden timmert de dichter het zijnde dicht hij is van een zo groot gewicht dat zijn ego vaak wordt verlicht met de mist die men kent in Londen en omschrijft met groot gemak zijn wazige zonden hij verklaart de eigen spiegel vaak met een duister elan waar reflectie, ongetemd, verdwijnt…

slecht geslapen licht gerijmd ontwaken ijs glijdt niet deze morgen het huis warmt te langzaam op buitentemperatuur op nul taal wil niet uit bed…

realistisch zijn is moeilijk zelfs eigen zinnen lijken vreemd ik probeer telkens weer en nog maar een keer een telefoontje het onverwachte zien maken moeite verloren het hoe wanneer waarom waarvoor verloren…

Toekomst bloem, vol ontzag, in bellenblaas, de pseudo-lach, Poreus en kaal, dit houten paneel, een gedroomde doos, mijn luchtkasteel.…

1 in een roodbruine mantel met een melkvlek op de buik een staart in room gedoopt zo staart en rent en staat hij tussen veen en kleimoeras tussen bos en gras het log gewei als een kroon die zijn jaren verraadt zich plechtstatig vertakt zwellend in een basthuid hij schraapt de schilfers weg het kriebelt als oud zweet de lente plukt…

een grauwe waterplas waar ooit in sprookjeskou de mooiste sneeuwpop was stenen ogen op besmeurde grond een kromme, vieze wortelneus te strak gevouwen takkenmond rode koontjes vragen zacht of hij nu soms met opa in de sterren lacht en prompt liggen op het groene gras wortel, stenen, takken klaar voor als het straks weer sneeuwen mocht…

bloed druipt uit de roos druppels duister stollen zwart marmerwit adert de angst het groen gesteelde leven breekt de knop verhangt tot rode dood…

Als een frisse douche tijdens een hete zomerdag Valt de koude winterlucht om mij heen Als om mij af te koelen na een verhitte dag op school Spoelt de frisheid mijn zorgen weg De rijp op de bladeren van het gras Doet mij denken aan een nieuwe morgen, terwijl het alweer avond was Door die frisse avondlucht Loop ik nu alleen naar huis In…

- O kinderkens, wier lieve tred Het hart ons in verukking zet, Wanneer gij huppelt langs de vloer En dwaalt als scheepjes zonder roer, En, dartelend, zonder dat gij 't weet Of wilt, op 't ouderlijk kleed In onschuld treedt, Wie weet, Of ge eenmaal al te met, O smart ! Uw voet niet zet Op 't ouderhart! ----------------------------------…