Netgedichten

netgedicht (nr. 9.453):

Een laatste vaarwel

De vogels vliegen verder
ze nemen mijn zomer mee
ik zie ze in de verte verdwijnen
vervagen over de zee
ik zwaai ze na en zucht heel diep
ze komen vast wel weerom
tot het einde van mijn winter
zijn hun stemmen hier nu stom

De wolken drijven verder
met hun donkergrijze last
ik duik dieper weg in mijn jas
en hou je stevig vast
de schelpen vergruizen
onder onze ferme stap
de grijze hemel valt op ons neer
als een zware loden kap

We lopen langzaam verder
langs het stille verlaten strand
jij fluistert een vraag in mijn oor
ik warm me aan je hand
thuis wacht de warme kamer
een bed en liefdesspel
ik draai me nog een keer om
en wens de vogels een laatste vaarwel