Alle inzendingen, jaar 2006, week 28

jij streelt speels, raakt mij amper aan in de palm van mijn hand de intentie is diep en voelbaar de warmte die ons beiden overmant…

engelen maken in pasgevallen sneeuw waar de wind met krakende stem vertelt over ademen en de geopende armen van je gefluister vannacht was mijn zwarte jas niet van katoen alsof je ijsbloemen uitknipte en achteloos stenen bevroor grijnzend keek jij toe hoe ik mijn vorm verloor…

Er zijn verschillen tussen man en vrouw die zich van tijd tot tijd manifesteren, zelfs flessen in de glasbak deponeren toont u glashelder wat ik zeggen wou: Zij doet dat kalm en praktisch, vóór het winkelen. Ik smijt ermee, ik wil het horen rinkelen.…

Tien jaar later .... wiedend tussen het jong plantsoen, fleurend bij vers frisbronnend water, horen de telers boven ‘t groen ver hoefgetrappel en geratel. het span komt recht hun richting uit met aan zijn boord een jongedame : asblond van bles en blank van huid arriveert daarginds Jean’s erfgename. zij herkent goed de hypocrieten…

zeg laten we gedachtenbergen zijn die openspatten nu het koeler is in dansend schuim vol blinkend lakvernis en drijven op een aarden kruikje wijn en laten we ook springen in de schijn van schepen niets en nergens vrijdag vis want 'zou en zal' ruikt 's avonds niet meer fris kom laten we een gat zijn in een brein want denken sterft…

Oh zonnescherm, oh zonnescherm wat zijn je strepen koen ik zag je bij de buren staan met een plastieken jasje aan oh zonnescherm, oh zonnescherm ik gloeide langzaam groen oh zonnescherm, oh zonnescherm wensend dat ik jou had - omdat die hete ploert gemeen me constant in mijn bakkes scheen- oh zonnescherm, oh zonnescherm heb ik jou snel…

's nachts actief als nachtbeest graag in zwoel koele ruimtes lekker nat in de druip van onder aan de kruip een tikkie helderziend scherp ja met de oren opzij en niet van voren graag de vleugels uitslaan piepend met de fluit op de juffertjes uit tegen ochtendgloren breekbaar zweverig hunkerend naar rust de wereld staat op zijn kop…

het dek blinkt relingen alom zon kaatst koper door patrijzen lager wal keert boeg en romp de waterspiegel toont afgrijzen opgetuigd met zeemanskunst het scheepje zonder lading matrozen paraderend op het dek niet wetend dat de bodem lekt de kapitein in loondienst van de tijd en heersende moraal jaagt eigentijdse passagiers van…

Vertwijfeling. Het bleke strand reflecteert de leegte in mijn ogen. Eenzaamheid. De hamerslagen van de zon verpletteren mijn bronzen harnas. Verlangen. De golven vormen zoute korsten op mijn wonden. Het eiland. Het verlies. Het altijd wijkende antwoord.…

Progressieve gedachten verlaten de boom Ongecensureerd in wervelende stroom Vrijheid van denken geveegd op de hoop Streng beoordeeld door de leidende Cycloop Vrijheid van uitingen zonder betoog Afkeurend bekeken met een oog Wanhopige woorden genegeerd De Cycloop heeft ervoor geleerd Het past niet in het geheel Die vrijheid wordt hem te…

aan mijn zijde loop jij mee de afstand is groot naar jouw gevoel zo diep en ogenschijnlijk ongenaakbaar schraal in uitdrukking zelfs koel een breekijzer zou ik willen hanteren jouw verstild hart bevrijden och, wie ben ik om jou te bezeren…

Wat we niet zouden moeten doen: ons life laten stylen elke dag een nieuwe trend zeg maar Veel beter kunnen we telkens weer opnieuw de nieuwe dag genieten gewoon zomaar de zon zien opkomen de dingen nemen zoals ze zich voordoen niet te licht niet zo zwaar niet zo zwart…

het landschap herkent de verte de leeggeschudde stilte van de dood windvlagen vormen losgebroken woorden volgen het uitgeputte zwijgen in gelezen verzen zwart getuigt de hemel de nacht in je ogen de wolken ooit teerbemind ik lees je naakt in de diepte en noem je fluisterend mijn vreemdeling…

Omvangrijk was de vrouw: ze wou zich niet vertonen. 't Werd erger, daarom wou ze in een klooster wonen. Zo is ze non geworden. Het heeft 'r niet gespeten. 'Ik voel me dik in orde,' liet zij een zuster weten. Ze plukte in d' abdij met veel plezier de dag. ' 'k Heb dikke pret,' zo zei ze met een vette lach. Toch was ze nog niet jarig…

liefst van al speel ik met woorden ik strooi ze uit ik laat ze hopsen dansen rennen in galop struikelen buitelen capriooltjes maken in de wind tokkelen op een toetsenbord soms zijn het vogels fladderend van tak tot tak soms zijn het knoppen op een voorjaarstak ik beroer ze met mijn vingertoppen ragfijn satijn ik beroer ze met mijn…

je gaf me stenen zonder kijken stapelde mijn handen vol koos vorm en kleur zo dat de harmonie zou blijken jij gaf me meer gewicht dan ik kon dragen woog mijn kracht te licht zag je ogen vragen waarom ik ben gezwicht de stenen vielen in de moederaardeschoot weg was de belasting wat jij raapte kon niet leven was gescheiden…

je breekt me steekt me met een mes een gebroken fles scherpe glasscherven die rondzwerven door mijn hart voor mijn ogen is het zwart ik voel geen liefde meer is dit de laatste keer dat je me pijn doet dat je mijn tijd verdoet ik wil niet opgeven maar ik kan zo niet leven je kan me niets meer geven het duurt nog maar even…

in vroeger tijden waren de jonge knapen uitverkoren de schapen van het dorp over de hei te leiden de kudde werd massaal gewassen in het ven vlijtig geknipt en gladgeschoren liefdevol met weemoed houd ik in mijn handen de ijzeren schaar die ik ooit heb georven de scherpte is door roest bedorven de romantiek van schapenscheren…

Een winkelend blind stel bij Albert Heijn Heeft bij dat winkelen veel hulp van node Maar de directie heeft die hulp verboden Het zou geen basisdienstverlening zijn Ach, wie de prijzenoorlog niet kan leiden Kan altijd om de minste service strijden…

‘maar ’t vrome volk in u verheugd zal huppelen van zielevreugd’ stampend zingt de zwetende in het zwart gehesen gemeente in dreunend en slepend walstempo blijde en hemelse verzen lange noten hangen onder de gewelven ontsnappen door een openstaand bovenraam in blij zonlicht en onder witblauwe luchten zingen lijsters hun hoogste lied…

Prille populieren omlijnen de wijde polder gelijkmatig gegroepeerd liggen oeroude boerderijen schilderachtig stil in het rustieke landschap Kale boomtoppen wiegen in de wilde westenwind zilvermeeuwen tegen een meervoudiggrijze wolkenlucht enkele eendenparen kiezen voor een vrije vlucht aandachtig geniet ik een stukje stilte…

de borsten die voor niets en niemand wijken met tepels die een hoge toon aanslaan dat strakke truitje … niets er onder aan het strookje buik waarlangs haar vingers strijken een strakke broek waarin de vormen prijken dat zulke mooie meiden echt bestaan de Schepper deed zijn werk en lacht voldaan hoe moeilijk is het dan om niet te kijken natuurlijk…

de meester van bel nummer twee wil om drie uur negen stipt zijn honingzoete kamillethee de dame met de migraine dat is bel vier geeft om een ontbijt à la carte geen zier dan heb je mister culinair onder bel nummer zes die eet pasta met een steakmes en de meid in het souterrain kan dit alles wel aan zolang er verse oesters en…

In de herfstavond Bomen zijn kaal en alleen Druppels vallen neer…

Tijdens dauwige dageraden na liefdevolle nachten na prachtig ontwaken onder de dekens die het licht verzachten vindt de geur van brood de weg bij de bakker vandaan en zoekt sluierig een weg door een openstaand raam Liefde zwijmelt mee op de dauw gelukzaligheid en liefde te samen in de vorm van croissantjes en in de vorm van jou.…

die nieuwe rijken van slim en de loterij maakten hun leven vrij met hun geld in tonnen wel gewonnen niet geronnen ze zijn te bekijken huizen in kastelen zitten op gazons met dure scharrels sieren in hun bentleys gaan nu ook uitdelen wel met waar voor hun poen geen geklooi op de bonne fooi strategisch goed doen geen verwaaiering in…

Jij schreeuwde ik werd kwaad voelde me bedrogen toen ik mezelf vroeg wat ik hiervan moest leren kwam de zin: alles wat niet uit liefde wordt gedaan is een schreeuw om liefde.…

Een kind dat voetbal spelen ging Was altijd Rep of Cruijff of Ling Of Hovenkamp Maar ik was door mijn motoriek En mijn ontbering van techniek Gewoon ´n ramp Dus Rep en Cruijff behoonden mij Maar kwam er tijdens zo´n partij Eén op mij af Geschiedde het dat ik zo´n Rep (Daar ik geen ander middel heb) Een kopstoot gaf Ach, mocht ik nou…

geloof in liefde gouden regen satijnen handen een veer die de zilveren zee kan strelen fluwelen wegen in harten van nu eeuwig zijn en blijven dwarrelen in hoofden die geliefden zijn.…

zijn paard kwam dampend zwart te groot zo heftig warm de blik verwildert rust hels van pure kracht en schoppend naar opzij dichtbij steeds dichterbij geen plaats meer om te staan zijn ruimte is versluierd is naar haar prins gegaan en hij is afgestegen het paard verdampt in rust haar lichaam nog slechts ogen met blik die onrust sust…