Alle inzendingen, jaar 2007, week 11

Waanzin... Gesproken met vele talen. Vertolkt in duizend woorden, nimmer verteld als de waarheid. Want niets is immers wat t lijkt. massa's mensen schieten langs me heen iedere dag iedereen werkt, doet... en laat allemaal aan het werk voor een systeem... "voor elkaar" nimmer gezien als de waarheid niets is meer wat t lijkt god…

Bedrukkend en zwaar hangt zwaartekracht aan mijn hart terwijl kille tranen rode wijn druppelen uit mijn glasgordijn mijn kraan alleen maar gal kan spuwen en mijn glas alleen op tafel staat…

ook buiten hangt jouw stilte om me heen ik zie de mensen praten lachen maar ben er heel alleen kan je niet ontdekken in een stem probeer je ogen bij een ander even bloot te leggen je hart en ziel zijn van de wereld afgesloten voor even heb je iedereen verstoten jouw rust maakt alles stil de dood lacht zacht en fluistert of…

Zo'n vrouw komt helemaal naar hier toe vliegen Om dan bij ons te doen alsof ze zingt Toch zijn er weinig fans bij wie het wringt Dat Dolly daar vocaal heeft staan te liegen 'Wij voelden ons in Zwolle uitverkoren Om haar beroemde stembanden te horen'…

de kathedraal wankelt haar zwenkende kantelen vertellen over isolatiemateriaal in muren die enkel mochten dragen over ijzersterke vijzels die nooit aangevezen werden een monument staat te vallen de architecten met de handen in het uitgevallen haar weten niet genoeg uit hun fouten geleerd dat luchtkastelen zonder cement nooit gebouwd kunnen…

Even een pauze en weten dat je leeft, want doorheen alle drukte zou je dat vergeten: wat zijn we dwazen en maar goed dat we kunnen ademhalen zonder dat we daaraan moeten denken. Weer staat het voorjaar te wenken en de krokussen zijn al uitgebloeid maar de lente trekt zich daar niets van aan en doet ons zonder meer verstaan dat alles weer…

Voor de dolk in je hart. Alles wat ik doe, maakt de wond dieper. Zou de tijd zelfs deze kloof kunnen overbruggen? Sterkte lief...…

Het praat, het schatert, slaat hier en daar op schouders en kan aangenaam gezelschap zijn. Aangedaan ook wel eens, maar dan verborgen achter grimassen. Het masker wordt wel flexibeler in de tijd. Verwijten als zou het aangeboren zijn snijden geen hout. Of zou het toch aangeleerd zijn door moeder. Vindt hij zich daarom zo vaak aangeschoten…

Vanmorgen gezien dat de morgenster er opnieuw even eerder was dan de zon met zijn rozeringerige dageraad Jij was daarbij verbaasd dat een ster ook een planeet kan zijn en dat de maan even ervoor zo groots en prachtig scheen…

De lijntjes van de hand dansen op het toetsenbord Pas voor, strek uit, vermurwen zich en lachen dan De maantjes in mijn nagels kijken verbaasd toe De drukte in hun haastig doen Alsof ze bang zijn het moment een stapje achterop te raken Springend en wandelend van van de ene tik tot meer Zo eens een weldadige rust of een geïrriteerde halt…

Ik zal doorgaan tot mijn naam met roem en faam op iedere straathoek zal staan ik blijf proberen steeds bij te leren en meesters te eren tot ik zelf er klaar voor ben ooit zal iedereen door alles heen van mij horen open je oren en ogen wijd anders krijg je misschien spijt ik ben goed accepteer het maar ik heb moed ik zie je straks…

Mannen wereld is het duivels valse Eden, clitoris en schaamlippen besneden haar lichaam onder zand en het hoofd gestenigd, wat er van over blijft, neemt zij mee in het vuur, het doodsbed van haar eega. Jouw naam ken ik niet. Mannen wereld is het duivels valse Eden soldaten in een leger van mishandelen en verkrachten, idolatrie van dollars…

ruw, zoals de zee zwalkt over aarde, sluit ik mijn ogen op de einder, voel hoe duinen zich smal vouwen rond voetstappen waar dunner wordende dromen kijken in het aangezicht van leegte het schreien verbergen achter de ranke boog van rietlicht hoe kan je zeggen wanneer golven zich stil leggen op mijn adem dat je me niet loslaat…

niet elke dag schijnt de zon verwacht niets maar niet voor iedereen eerst dan staat gij open in een landauer spoedt zij zich wellicht naar je toe ongelikte beren op de weg je weet gewoon niet wat je tegenkomt koekhappers meel in de mond kippenstront vannacht was het een ijskonijn in de tunnel van piet hein na twee donkere silhouetten…

De winter weent, de lente lacht, de kluizekens gaan open; en 't blad, dat zich te bergen placht, komt kraakfijn uitgekropen. 't Is al zo klein en al zo nipt, zo netjes en zo nuchter; en 't meesje dat er tussen wipt het fladdert nog zo schuchter. Een vlinderlucht waait vleiend zacht om al die tere levens. De winter weent, de lente lacht…

in de golven zie ik je lopen langs eb en vloed Van hopen eindelijk raakt het schuim van beter weten ja jij mag nooit jezelf meer zo vergeten daar ligt jouw rust door onze stilte zacht gekust…

Mooi-zwarte oogjes, ouders niet van hier Murmelt lief in moeder's taal-achterstand maar lijkt al nu definitief gestrand alarmeert bureau Dijksma en de Gier Ik voorspel u, zowaar mijn naam Sharon is zo'n onHollandse mispeuter flopt gewis…

oud links leverde fors in ARP/CHU/KVP deed als CDA een stap terug en toch, ze zitten er weer gered door christen-fundamentalisten ik noem dat een kabinet-niet een zwaktebod, duivelsverbond een portier die vanachter zijn kogelwerende deur mij diezelfde deur wijst links, rechts, links, rechts met z'n allen door het midden verneukt…

het licht gevlochten tussen wiegende takken vroege vogels in opperste staat lichtstruikelend in fladderkriebels in dauw van zonbeschenen druppels fluitend met volle teugen in landschap van deze dag…

mij rest nog........................ een verleden dat nadert, wat ongeboren tranen......... ik verstom, bevroren zoals ze zijn..........alsof de dood schatert en zonder waarde................als ijzer; verroest en krom zij zullen nimmer,................terwijl ik in het diepe graaf, gelijk met de zon,..............…

“U spekte een abjecte oorlogskas en zoiets mag men absoluut niet doen. Uw boete: tien maal tweeënhalf miljoen, dat komt ons voor Irak weer goed van pas”. Zo tonen redeneringen die dom zijn fraai aan dat niet alleen bananen krom zijn.…

vers en nog roze het stel onthaarde benen onder het plooien rokje zedig overeen gekruist reikt ze bedeesde lachjes uit wanneer de jonge hanen reageren in haar ogen geen belofte aan nadere contacten met haar bronstige medestudenten uit het noorden afgezakt spreekt ze vreemde tongvallen dus zwijgt ze liever om te horen waarin ze nu weer…

breng het maar weg en laat nu los wat ooit is mooi geweest en wees niet bang ik zorg altijd voor jou opnieuw het meest…

Zoals ik als een levend ding mijn fiets zag staan, uren sleutelde, het zadel aaide, alles glom voordat ik slapen ging. Zo werk ik nu aan materiaal dat ik 's nachts van zolder haal: steun- wielen achter. Ik leun te zeer op wat is vervlogen. Maar ook dit zal gesmeerd lopen. Ik wil de afstand dichten. Doodmoe maar in extase op de Mont Ventoux…

Jouw liefde voelt Wensbaar zacht Verlangend hart Geeft en smacht Jouw liefde voelt Heerlijk en zwoel Gedreven passie Begerig in gevoel Jouw liefde voelt Zo fijn en plezant Samen fantaseren Over dromenland Jouw liefde voelt Zo teder en zoet Verslavend mooie Roze vlinderstoet Jouw liefde voelt Warm en vol lust Ogen die spreken…

Als een spons zuigt hij de tijd op maar de afstand wordt niet kleiner Als droog zand filtert hij gedachten maar de juiste zin is niet te vinden Als de nacht de dag opeet blijft hij hongerig achter woordenloos op zoek naar minder zinloos De droomwandelaar met één been vast in een droom het andere nog in het leven…

die altijd warme zomer, zo licht en zo groot, kinderen die vrolijk spelen, in het warme avondrood die altijd warme zomer, vol bloemen en vol leven, en een paar witte wolken, die een klein beetje schaduw geven die altijd warme zomer, vol zand en vol strand, zoveel verliefde stelletjes, altijd hand in hand...…

ik kijk mijn vrouw verslagen aan de woorden stokken in mijn keel het afscheid wordt me haast te veel ik zoek haar hand, bedwing een traan het spijt me schat, ik moet nu gaan de treurnis valt ook haar ten deel terwijl ik traag haar lokken streel omhelst ze mij, geheel ontdaan de hond –niet bij me weg te slaan- reikt mij een poot, emotioneel…

Fresia’s kleurden zonnige zaterdagen, Als zij besloten had zichzelf te verwennen, om alle narigheid hartgrondig te ontkennen, Ze gaven geurige antwoorden op niet gestelde vragen. Al was het om de tijd te vertragen, wilde zij de antwoorden niet kennen, durfde aan het beeld niet wennen, Zij moest het heden wel verdragen. De dagen kruipen traag…

uitschelden beledigen tot nu liet ik je maar toch allemaal niet waar wat valt er dan te verdedigen van vele kanten heb ik thans vernomen dat je stellig en met redenen omkleed een gegronde bewering omtrent mij deed waarvan ik ontsteld kennis heb genomen nooit viel ik over een woord van jou al ergerde ik me geel groen en blauw maar nu je…