Alle inzendingen, jaar 2007, week 17

Een simpele dag in een simpele week net zo’n simpele maand in een evenzo simpel kwartaal. Een simpel jaar waarin van alles goed, maar net zoveel fout kan gaan, zeg maar. Goede dingen verdwijnen als sneeuw voor de zon, zodra er een ramp in je omgeving gebeurd. Dan ben je alleen nog maar gefocust op de nare dingen die een…

Als een echte heer in het verkeer zul je mijn man nooit horen toeteren wel hoor ik hem als ik zijwaarts kijk stilletjes op medeweggebruikers foeteren Man, man, man, wat wil je nou wil je in mijn kofferbak misschien hij houdt dus niet van die bumperklevers die je het liefst van dichtbij willen zien En ook de fietsers in de stad is niks…

Ik dek nog steeds voor twee. Uiteraard één tafelkleed, maar wel twee borden met bestek. Voldoende brood, fruit en beleg. Het geheel gecompleteerd met thee en eitjes in hun dop. En altijd eet ik ook het jouwe op, behalve die lekkere eitjes. Waarvan ik er maar ééntje eet. De tweede is jouw lege kop; die plet ik op het tafelkleed.…

voet voor voet gecontroleerd over de glimmende vloer been achter, zwaai naar voor een pirouet als afsluiting un opnieuw je armen, je hoofd en je benen ze dansen allemaal een glimlach verschijnt, ondertussen een En avant en een Plié deux je voeten raken de vloer heel zachtjes handen in je zij, boven je hoofd tenen…

In jouw aandacht dompel ik me onder in stromende energie nooit gedacht een wonder wat een euforie verlangens zwemmen in hemelse regenbogen niet te temmen overdonderd door jou bedrogen prille liefde niet gehoord maar in de kiem gesmoord…

nog een late vogel dooft het avondrood de dag slinkt in een vager vergezicht…

De lucht heeft het druk maar hier op de grond groeien mos en herderstasje tussen de stadse steentjes voor wie het wil zien in de grond van de zaak oneindige onbestuurbaarheid…

als ik bij de eerste denk die gaat er in als koek zomaar uit een dooie hoek waarvan je niks verwacht nummer twee intens verkracht hindert bij het rijmen gooit de muze uit elkaar door onderling te lijmen derde diep zwartlokkend gat krullen krassen voorbestemd niets aan vast te knopen sta poëtisch in mijn hemd trek vier ledematen uit…

je trilt terwijl ik zacht doch vastbesloten het ritme trommel op de achtergrond vingers kennen al de grepen voordat de strijkstok in vibreren aan de snaren komt je eerste aanzet zo subtiel bepaalt de melodie ik stok en pauken iets omfloerst de finale graag nog even niet…

Hij fluistert lieve woordjes genegenheid als excuus voor de naïeve bloedgeld voor de ziel Hij paait en zaait gif in ogen van onschuld duivels verlangen engelengeduld Hij smoort de wellust en de schreeuw ... stilte geboden zwijgen in verstikking Verkramping in twee harten hemel en hel vallen samen verstrengeld in elkaar…

Gebeeldhouwd uit pure Oosterse jade, even goud en rijkgroen glanzend, als ongelijkbenige driehoekjes, hangen wel duizend stoere kikkers in het rijk opbollend kroos van een Hollandsche boerensloot, steunend op hun vliezen pootjes. De drie, vier allergrootste kwakers spelen om het best trompet, imponeren de talrijke groene froggies met hun…

Ons blootcafé krijgt weldra weer dat zwoele: een knipoog naar de oudste tak van sport, de wufte wulpsheid waar u warm van wordt, een glas om weer een beetje af te koelen. Wie tegen bloot is moet dat niet verzwijgen, die kan dan mooi van ons de klere krijgen.…

mijn tante was gereserveerd voor later vraag me niet waarom of voor wanneer dan het was wachten zonder uitzicht op een laatste tram of trein zoveel is wel duidelijk het ging niet om opstappen nee het moest er van komen ergens vandaan misschien vraag mij niet waarop zij wachtte zeker is wel dat het er nooit was want waarom zou zij…

de aardappel in mijn hand kijkt me heel kwaad aan ik had hem van zijn schil ontdaan en nu voelt hij zich uitgekleed met een lach pak ik zijn broer laat ook zíjn ogen onbesneden dat zijn van die kleinigheden die mijn kookplezier verhogen sputterend zie ik ze onder gaan tijdens een borrelend waterballet daar volg ik ze heel nauwgezet om…

Als een schaatser in de bocht Sla jij je benen over elkaar Op het ritme van een pendelklok Schommelen ze heen en weer Nonchalant maar o zo zelfbewust Kijk jij nu op mij neer Je stoel kraakt onder het gewicht Dat niet te tillen is Ik zit hulpeloos en monddood gemaakt Te wachten tot dit overgaat Tot ik werkelijk word herboren In dat nieuwe…

feestdag van de arbeid wordt gevierd door niet werken een ode aan het labeur van een doodgewone kalenderdag niet voor het brood op tafel noch voor wat beleg daarop daar steekt geen Belg een lamme poot voor uit arbeid in dit land wordt verricht voor de wagen voor de gevel van het huis uit hergebruikte baksteen opgetrokken voor de avonden…

langzaam begint de lente vorm te geven de eerste klokjes, een pril geluid de winter is voorbij, de kou is uit de kleren, een expressie van het leven dartele konijnen springen terug in het heden de mens is liever lui en loom blauwe hemel en een droom van warme zonnestralen verhoort gebeden en in de schaduw van een eik lig ik te wachten mijn…

een dolende op aarde, die een straf heeft uitgezeten. ik teken uit het hoofd de hersenschimmen, mij was meer beloofd ik wil niet klimmen, tel niet op, maar af een slinger die het punt passeert waarop geen twijfel is, geen 'lager' hij mindert vaart en stijgt steeds trager tot hij tot stilstand komt en niet meer keert wie heeft dit dan verzonnen…

Laat me even stil worden, even alles op een rij, niet nog een telefoontje, een map, een vraag, een klop op de deur, een verhaaltje, gemopper of gezeur... Laat me even bij mezelf komen! Hoe kan dit toch, en telkens weer: zoveel bedenkingen, taken, verzoeken, verdrinken tussen al die boeken, die schema's en plannen. Kan niemand ze dan bannen…

Angst. Nooit heb ik gedacht aan de dood, zo ver en zo onwezenlijk. Maar nu het einde haast geweven is aan de tijd die ging en ik hier sta met lege handen, met grijzend haar en zonder het beminnen van toen het jeugdig zong in eindeloze weiden. Leg ik mij neer en kan alleen nog teder zijn, en al de liefdes die vergingen in de schaduw…

Nooit kan ik je meer zeggen Hoeveel je voor me was Nooit meer met je praten Samen zitten in het gras Nooit kan ik je meer zeggen Dat ik van je hou Nooit meer die arm over mijn schouder, Van ‘hier ben ik nou’ Nooit kan ik je meer zeggen Hoeveel ik om je geef Nooit meer even met je bellen De brieven die je schreef Nooit kan ik je bedanken…

Is het in de mist mystiek van verleden onbewust `t heden waar wij liefdevol profeten weten klein groot man vrouw zonder vooroordelen mistig verleden onverschillig weggegeven.…

de wijzers in het groot radiant leunden tegen het avonduur ik had wat tijd en genoot riant van het dampende clair-obscur mijn gedachten spoorden naar de zon felrood onder het glazen fries bij de kiosk op het perron plantte ik hijgend mijn valies hier gonsde 't van gezelligheid onder de hoge stalen hemel wereldgeluiden stegen wijd…

Tijdens de Gouden Eeuw der Lage landen Kon je de dieven, klaplopers en hoeren Tegen betaling treiteren en beloeren Naar hartelust, dat gold voor alle standen In ‘t Rasphuis zocht de leiding naar verbanden Tussen heropvoeding en het beroeren Van zielen door die stevig in te snoeren Door geseling, of door een merk te branden In huid. Gebruikte…

Vroeger dacht ik dat ik wist wat dat was. Daarom durfde ik te zeggen dat ik het deed. Tegenwoordig kan ik het al niet meer denken zonder een kwaad geweten. ------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1996.…

ik leef in de voorbije tijd lange gangen van verleden uitgewandeld een frisse wind waait in verval van schoonheid word ik wakker ik zie het staan het goddelijke nabij een boodschap van liefde ik laat het op mij inwerken verlies al mijn controle en geniet totaal…

Geduld mijn goede vriend Laat mij u ter zijde staan Uw geliefde die u verdiend Zal ik beminnen voortaan Zo u mij blind vertrouwde Naïef het konkelen liet begaan Leidde ik haar naar het altaar Troonde haar ver bij u vandaan Maar nu ik haar mag bestijgen Frigide lui fatterig als zij is Had ik beter kunnen zwijgen U kunt haar met alle…

ik ween om het onbereikbare zoals vogels in herfst, gevleugeld, de steekwonden in schaduw van eenzaamheid ik zie een schaal van volle manen hoe ze de tijd verzwijgen het zachte kussen, de ontrouw wit of zwart, dat door de nacht liefde weegt, de schepping overeind houdt en waar het bloed vloeit, keert en draait in donkere stromen…

zij begreep maar niet waarom die tent bleef vallen op de grond hij lachte en zei : " dat zijn geen haringen voor de tent maar in je mond " *…

ik zat drie bomen van je weg hoorde wel je lach niet de woorden die nu een ander toebehoorden de wind bracht me je ogen ze keken opgetogen maar van me weg drie bomen lang heb ik mijn wortels blootgelegd…