Alle inzendingen, jaar 2008, week 17

Ik begrijp nu pas dat een Engel hier niet lang kan zijn Ik begrijp nu ook, achteraf pas, dat de volgende taak alweer op je wacht. Je hebt me gered, dat wel lieve schat, lieve Engel, maar ik had je zo graag nog een poosje bij me gehad.…

geen kans gekregen ik greep de kassa en raak de cel werd mijn deel ik pleegde roofbouw op mijn leven, en in de haast greep ik er dus naast…

Ik hoorde u in Friesland op het eind Van uw bezoek in vreemde tongen spreken En daarom, majesteit, wil ik u smeken Dit ook te doen als u bij ons verschijnt: Zeg hier zonder accent en zonder tolk Als Groningse begroeting: “Moi, mien volk!”…

Kijk af en toe nog even om naar het kind dat in de verte staart boven in die appelboom temidden van de appelgaard Kijk af en toe nog even om naar die blije kinderhand waarin een appel is gaan glimmen als een grote diamant Kijk af en toe nog even om naar het kind dat vrolijk fluit in zijn handje zeven appels dans hij blij de weg vooruit…

Mijn hersengolven patronen geweven door het geweten ze dansen als doffe geluiden die breken op eenzame boeien drijvend naar de uitgestrektheid de kust ver achter zich verlaten enkel het wegsterven van vuurtorens nog net in zicht maar onbereikbaar patronen golven in mijn hoofd kom nader tot het baken droog de tranenvloed van wanhoop zet…

ze kan niet kiezen tussen wit of rood en eigenlijk maakt het ook niets uit haar avond eindigt toch gifgroen de jaloezieën staan op stekeblind een stand die vastgeroest elke ratio met duisternis omzoomt met het mes op haar lippen snijdt ze zichzelf in de vingers door inktzwarte uitspraken pas in het nuchtere ochtendlicht bekent ze kleur…

zeg mij waarom geeft niemand elkaar gehoor, zeg mij waarom, met ons allen moeten wij erdoor, waarom zijn de mensen zo hard als steen, help elkaar uit de nood en wees niet zo gemeen. zeg mij waarom is de wereld zo hard, zeg mij waarom vallen er doden elke dag, waarom, nodig is het niet, waarom, hebt u dan nog nooit iets geleerd? het is…

(voor Karin) Het water blikkerde in lentelicht. De grutto's schreeuwden weer luid. De volle knoppen braken open. Duizenden paardenbloemen en fluitenkruid. Ik zag het weidse veld. En miste jouw blote rug vol sproeten, waarop ik nog lang niet was uitgeteld.…

Een tik uitdelen, een tik van de klok een tik van de mallemolen een tik met een stok een tik op het raam een tik er tegenaan het tikt in zijn hoofd en ik had hem beloofd dat tikken uit den boze zou zijn.…

Afzender onbekend Soms verschijnt er een reactie, zomaar onder je gedicht Een lief gebaar, waarvoor ik thans zwicht Een schrijfseltje van een anoniem die na ’t lezen dan misschien dacht, daar wil ik wat aan vertellen. Als er dan zo’n reactie verschijnt en ik krijg daarvan bericht loer ik meteen naar het mailadres van diegene maar…

het ruime sop in de sluizen bij katwijk staat het water hoog de getuigen spreken elkaar schijnbaar tegen kijken en zien niets een kreunend geluid - de volgorde in de tijd raakt vrezelijk zoek man van la mancha sancha pancha draagt voor jou warme estola toch ongehavend terug van het futennest weer gelijk water…

Die eerste ontmoeting met jou heeft heel mijn wereld overhoop gehaald Dag na dag en moment op moment steeg het verlangen Het verlangen om je terug te zien of maar voor even te horen Mijn verlangen werd nog groter toen ik je stem keer op keer hoorde Om je een knuffel of een lieve, zachte zoen te kunnen geven Of het verlangen om je lichaam voor…

een moment van stilstaan bij de vraag waarom je geen moment echt stil blijft staan bij datgene waar je geen moment echt stil blijft staan…

Schrijven gaat vaak over grote zaken, grote mensen De dood, de daad Grote liefdes, Groot verdriet Heilige vrouwen die plots verschijnen en verdwijnen Perfecte lentedagen, 24-25 graden en een fris briesje Zelfs perfecte herfstdagen die ideaal zijn om je eenzaam te voelen Alsof schrijvers in hemel of hel leven Maar nooit ertussen zoals jij…

Een zee van paardebloemen liep een boomgaard onder de voeten de perelaars kijken ervan op…

De dichter (vrouw of man dat is maar om het even) zet de wereld naar haar hand, gaat uit van dit gegeven om de lezers te betoveren dicht zij een schilderij waarmee zij hen wil boeien, meevoeren aan haar zij tot in haar eigen wereld die zoveel kleuren heeft ontroerend, maar ook heftig is en waar ze liefde leeft het dreigen van een storm…

Ruig is de rots die mij ziet, hoe grillig zijn roep verstilt het grootse blauw. Verheven pieken, bergen echo's, verwrongen, en de hoeken rauw.…

Ik werp mijn anker naar de zon schep deeltjes, zie ze reizen met bloesemwolken over de zee. Ik blaas stof over mijn haven duizel onder het verborgen licht en het diepblauwe gezicht. Ik vluchtfladder uit gedachten rijg een snoer van lente over al mijn eenzame nachten. Ik bewonder de adelaar de magnolia, de vlinder het lentekind onder…

Ik heb je rode kraal gevonden tussen het stof achter de kast Je bent lang niet zo dichtbij gekomen het is jaren terug dat ik hem zag Ik heb hem even opgewreven zag je reflectie in het glas en bij het zorgvuldig opbergen wierp ik hem terug over de kast opdat over ongetelde jaren ik hem plotseling weer vinden mag…

de spiegel rondom de boom verandert maagden en minnaressen wanneer winter geen woorden meer kent op schouders van de dichter die als teken van rouw de aarde zwart schrijft en aan elke tak, krom gebogen, de dag hangt met droeve doodgezwegen wind vreemd en zwaar van stilte hij kan niet anders en buigt zich over zijn glazen droom…

Een vriendelijke, vrolijke melodie klimt door het open raam naar binnen en streelt mijn ziel die droevig is omdat zovele mensen lijden en niemand troosten kan. De noten van de muziek dwarrelen als rozenblaadjes van rozen die nu natuurlijk nog niet bloeien maar geuren doen vermoeden. Tussendoor een woord, een blik, even stilte en alles lijkt…

zij beeldhouwen achterdocht als een standbeeld zonder voetstuk zielig zoeken ze verklarende woorden ze liegen de richting voor door een oplossing aan te reiken en daardoor vallen de verraderlijke kegels om zogezegd zie ik het niet voel ik het niet maar ik weet dat ze vanbinnen beven…

wanneer de klok op jong nog staat vier mannen aan een tafel harten omgedraaid gunstig of ongunstig over de tafel rijpen verhalen over vrouwen, uiteraard daarover klinkende glazen dubbele stemmen dubbel nu de klok wat ouder slaat één man nipt zijn borrel lege stoelen vertellen harten nog en hij spoelt stemmen weg…

Ik wist niet dat dit alles was zo mooi. Zo staat ook wel een meisje vol in bloei, De bruigom loopt om haar en streelt het haar, Zijn spitse ving’ren door haar gouden haar: En loopt nu onwetend heen en zoekt in spel Matheid en slaap. Dan treedt op zijn drempel Een bloot beeld: onder ’t witte bedgordijn Glijden er blikken en een woordentrein.…

Terwijl zij langzaam blad voor blad omslaat en herinneringen traag, zeer traag wees laat worden verbergt een ezelsoor een beetje krom gevouwen schimmen van wazig zwart-wit vloepapier lijkt te dansen maar kraakt plotseling bij het laatste tafereel ze staat op schuift haar stoel achteruit en sluit de gordijnen…

grappenmaker huilt achter masker van kleuren levenskunstenaar…

veel tonen gaan in luister en huiver zwaar vervormd aan ons voorbij ze klinken vals te vlak onzuiver razend slagwerk koperbrij maar elk lief lied nu voort gedragen naar een verre, verre morgen zal daar de samenklank gaan schragen in ‘t slotakkoord van onze zorgen…

maar mama ik heb geen zin om te gaan die friezen zijn zo lelijk en ik kan ze niet verstaan kunnen we niet in het paleis blijven en gewoon een keertje overslaan denk aan die toestanden die kinderen met kleverige handen de stomme spelletjes met sjoelschijven klompvoet, ringsteken en bootje drijven mama laten wij net als toen verstoppertje…

wil het kind in je vragen te spelen met mij zomaar aan strand ik heb een schepje en jij toch een emmertje vlak bij je hand gaan voor de zon de sprong over golven het worden bedolven kom speel met mij in het zand…

Hij nam zijn sigaar ter hand En stak hem in de brand Het bandje nog gebonden Om zijn vurig reukaltaar Vragend keek hij mij aan Daar in die Amsterdamse kroeg Ik gaf hem mijn repliek Sigaren roken met een bandje Dat is vulgair dat doe je niet Hij repliceerde ik was op cursus Bij de grote Hajenius op het Rokin Die zei: bandje houden wij…