Alle inzendingen, jaar 2009, week 11

Ik zou zo graag van de geur willen eten van jouw lijf, je hart wilen stelen, geen tederheid nog willen verhelen: ik zou je zo graag willen strelen. Ik zou zo graag de deur willen weten naar jouw lijf, mijn bed met je willen delen, al je denkbeeldige pijnen willen helen: ik zou je zo graag willen strelen. Ik zou zo graag de kleur willen vergeten…

Als de lente langs de kruinen glanst en in zonnegloed de sneeuw vervloeit; als het eerste groen de boom bekranst en in 't gras het eerste bloempje bloeit, als op éne keer, er geen regen meer in de dalen heerst, noch winterweer, schalt het van de hoogt' in de dalen wijd: O! hoe wonderschoon…

Hoe serieus je ook je taak vervult, de kans dat je opeens als leraar afbrandt is groot. Maar dit geval is wel wat maf want waarom krijgt nu de school hiervan de schuld? In zo’n geval stuur je de rekening toch simpel naar je brandverzekering?…

ik heb het stuur niet meer vast, de straten van mijn jeugd achter mij gelaten kijk mij eens, zonder handen ik riep dat naar mijn vader hij fronste slechts en zag mij op m'n gezicht belanden…

Waar ik zoek met gesloten ogen ben je een schaduw van woorden en is de leegte een sleutel die ik ruilen wil waar ik ben en waar ik blijf zoeken. Langzaam opent de zwijgende tijd mijn ogen die willen blijven dromen en ruilen. Maar niemand wil de sleutel die eenzaam maakt. Niemand wil het slot vinden dat de stilte opent met een droom die…

Gedachten die vertroebelen werkelijkheid en realiteit Als een waas uit het niets bezweet pupillen verwijd Overvallen door pure angst het moment van ademnood Trillend vol verwarde emoties bang als de dood voor de dood Vervloekte dichtgeknepen keel zomaar in het nauw gedreven Zowel lichaam als geest bekneld grond zoeken tijdens het zweven…

het gebeurt je kijkt naar jezelf in de spiegel je verliest jezelf in een landschap van ravijnen je zoekt gehaast naar een uitweg maar juist die haast speelt je parten Lejo van Kuijeren…

Niemand anders dan hij die haar naaktheid verdorstte nu zij liggend op linnen haar eeuwigheid schreef en de dagen zag komen de nachten zag gaan met de mensen die dromend voor haar bleven staan in het licht dat de ramen er lomend vermorsten op schierwitte borsten als hij alleen bleef met de dame die hem door zijn schaamte bedrogen verbloosd…

Opkomende gesluierde goudgele zon in kris-kras witgestreepte blauwe lucht voor het eerst dit jaar de uilen weer gehoord roep en tegenroep, nestelen in onze tuin uitbundigheid van groei en bloei rondom witpaarse krokus waas in lichtgroen gras de velden met geel stro en prille levenstint aan mijn zij mijn lief verzadigd in haar slaap de natuur…

Als de dood mij vraagt als hij mij te komt halen; " Hoe heb jij je tijd gesponnen?" Zal ik moeten zeggen; " als ik ben gedwongen mijn masker af te leggen de muze heeft gewonnen." Als de dood weer vraagt; "Is het niet overdreven om in het korte leven, zoveel energie aan poëzie te geven?" is mijn antwoord heel beslist: "Zonder deze tocht…

De poëzie ligt op haar gat Dat komt omdat al die Vlaamse gasten aan onthouding doen tijdens de vasten Ze leggen hun pennekes plat Hoog laag beroeps amateur maakt niet uit ze stellen allemaal aan lekker en voos perk en paal Voor Pasen bekennen ze kleur De lol haalt men van het neuken de clerus wil koud op steen in de keuken en het moet…

de zin terug vinden van het leven wanneer de stroom voorbij gaat onder de witte zon gekleed in manestralen wekt de stilte je langzaamaan als jij van huis veranderd het leven gaat door in de volle zon laat de tijd over aan tijd begin weer van voor af aan wandelend door het heden…

Prei, selderij en marjolein gesneden ui en verse tijm poeder van paprika en van peper ook grote hamschijf met een dikke knook en als het nodig is.. voor de lekkerbek kleine stukjes gesneden gerookt vetspek gemalen kruidnagel, een beetje komijn ook zout en knoflook moet er zijn blokjes aardappel, blokjes peen oh, en rookworst moet er ook doorheen…

Ik hing te hangen tussen twee eindeloze punten de aarde schoffelde wat ongerijmdheden ze trok de pij van de zuivering aan zij zaaide het onder mij uit als een lint van de twijfel mijn blik schoot vol op het stenen bed van de schuld en het tablet kleurde rood ik gorgelde wat wanklanken door onbestaande tunnels waardoor hemel…

De leegte die aanspoelt op het stille strand in de vorm van golven met schuimende koppen Laat steeds weer een restje achter van wat ooit in het verschiet heeft gelegen al wat rest is wit Helmgras schudt het hoofd hoor de wind fluisteren zoals grijze wolken de zee kussen voorspellen zij niet veel goeds…

het duurt maar even zei de beul seconden, twee in getal langer zal je niet hangen de nek is op meer niet ingesteld het lijf kan ik nog verlichten door u naakt te laten gaan wellicht dat we een flits aan tijd kunnen toevoegen doch de hoop zal daarin de angst niet verschuiven het denken is immers verward en verdoofd dan wel onderhavig…

Ze wist het te vangen met beide handen het zilveren liefdeslint toen ze het aandurfde werd haar herfst in eens weer lente haar blik toekomst gericht beloftevol…

ik dicht niet meer open in vertrouwen mijn leven op papier niet groter dan a4 het was een prul en ik de nul die gladstreek wat gekreukeld was zwaar beduimeld de ezelsoren plat zij hebben het heel zwaar gehad onleesbaar is het kinderschrift met kroontjespen uit vele vlekken weet ik wie ik ben mijn linkerhand schreef tegendraads…

Wie straks naar een eilandje vlucht Doet dat op de olie van palmen Die opbrandt met kokosnootwalmen Dat geurt heel apart in de lucht De bioboer, hij groeide groot En maakte de deugd tot een noot…

Het kruis om mijn nek zwarte strepen op mijn huid bloedende striemen verderf van weleer komt weer boven. Twee handen in de lucht smekend voor leven hartverscheurend gegil tranen mengen zich met zweet de dood neemt alles tot zich. De kerktoren slaat onverwacht twaalf keer, doodse stilte volgend het vuur knisperend, blakend littekens…

Pleegde je heel je leven incest diep in je ondergrondse addernest? Zet je dan schrap achter een ringmap. Esselte-blauw beschermt je het best.…

Dansende mannen. In mijn stad, door mijn straat, reed vroeger de vuilniswagen, stapvoets gestuurd door een sjaggerijn, als ware hij bezig aan een onnozele mars. En elke jongen, vroeg of laat, wist dat hij ook vullisman wilde zijn. Maar niet de man die zo stuurs en dwars aan het roer wat zat roken en te klagen. Want de echte vullismannen…

pantsers borgen de borst waarop ik mijn mensenschedel draag in stille vlucht wanneer ik heil vind in zwarte nachtschade leeft mijn rijk in duisternis vreest zoemvolk voor zijn ratings…

hier op dit balkon aan de rand van een godvergeten stad denk ik aan jou de mooiste van het land wat maal ik nu om roem als ik alleen maar wacht op jouw zoen wat maal ik nu om macht als ik alleen maar wacht nachtwachters word wakker het veld is al groen geel en paars lap al de regels aan mijn laars wat is nep wat is echt in het geheime…

jij kent de woorden van seizoenen in de aardse schoonheid van leven drijvend als orchideeën op het water in suikerzoete geluiden van speelse echo kruipend en bewegend in een ragfijn spel een meesterwerk gevuld met jouw verhaal overgebleven bladeren ritselen continu in het binnenste van poëtisch geluk dromend loop ik onder portieken tussen…

timmert vang aan massaal schrap binnen splijt het barre klimt in bloei koelte vliegt in vlokken aan flarden luidkeelse waai welt op in grasmaand storm van groen bestemde kleur blij aangeland…

hij werd moeizaam wakker overzag de opties van de dag doorgaan of opheffen maar dat vroeg om een besluit dus dan de wekker maar weer op morgen gezet…

Zonder ons is al veel vergaan neem dicht gevroren water van januari en inzage van sterftecijfers in februari Te laat om nog wakken te slaan Zwijgt de viskwekerij hier dood dat het de helft scheelt in verjagen van ijsvogels die vijvers belagen Dan maken ze slim poep van brood Ooit drong op congres te Parijs één aan op uitroeiing van de soort…

De kou is geweest en het leed is gedaan De lente komt weer en de zomer breekt aan…

Ze was wat hij wilde zij wilde hem evenzeer Hij met zijn beeldhouwerhanden zij met de schrijversveer Ze gingen door bittere tijden eenzaam met z’n beiden Ze waren geliefden en de beste vrienden maar vrienden meer als geliefden Deelden alles met elkaar in hun eigen teruggetrokken wereldje Hij wist dat ze hem nodig had en dat hij niet…