Alle inzendingen, jaar 2009, week 30

Zwijgend lover hangt te dromen, van geleden jeugd vermoeid. Kleurentrossen, moegebloeid, schuilen onder lommerige bomen, zwichten om de volle vracht zwaargedragen levenspracht. Brede schaduws komen glijden, groeien, wolken volgend, aan, - heel de wijde groene baan zeilend af der weelderige weiden: zachte vaart, door niets gestoord…

het strakke vel is weg en het glanzende vakantiebruin heeft plaats gemaakt voor ouderdomsvlekken, oudbruin ik ben verouderd, zegt mijn kind, geen handzalf dicht die kloof de spiegel trekt voren, gelaten laat ik een leven achter mij…

Iemand die je echt goed kent Weet dat je meer dan een uiterlijk bent Weet dat er meer in je zit dan lijkt Wanneer hij je diep in de ogen kijkt Iemand die snapt dat je meer bent dan dit, Dat er achter je lichaam een persoonlijkheid zit. Iemand die merkt, wat nooit iemand zag. Alleen hij voelt de waarheid, achter jouw lach.…

alsof het bakstenen waren gooide de dichter met woorden schelden en vergelden het enige wat telde omdat hij geen roddelblad zelfs geen herfstblad voor de mond nam werd hij toegejuicht voor zijn nietsziende eerlijkheid zijn recht voor de raap voor de stoom uit zijn oren kreeg hij applaus en bis bis nogmaals maar elk eender…

Niet verlaten door oude schaduwen die fluisteren in de slapende stilte heb ik liefde in woorden verloren,gedachten gevonden en kleuren verzameld om elk spoor van rouw weg te tekenen in een droom waar schimmen hun cocon verliezen en geboren schaduwen blijven glimlachen wannneer de avond mij omarmt als een minnares die haar mijn liefde schenkt…

We komen thuis dus sluit ik de ramen Langzaam kruip jij bovenop mij Ik pak jou vast bij je dij Een diepe zucht en wij smelten samen Kreten van genot muziek in mijn oor Ik ken verken jou van binnen Wij willen alleen maar door Elkaar intiem beminnen Harder dan ik hebben kan Moet door want ik ben de man Hijgen en puffen komt tot een stop…

als dikke poten op hoge hakken mij op de tenen trappen blijf ik vreugdeloos aan een straattegel plakken…

De Paus is straks te horen op CD Hij reciteert gewijde litanieën Al wie erin gelooft gaat door de knieën Ik houd mijn hart al vast voor de tournee Een kerk die weigert aids terug te dringen Die moet je maar verlaten, vóór het zingen. ----- Paus Benedictus mikt op hitparade met CD Een Amerikaans platenlabel brengt…

Naakt hangt het gras te weken in de azijn van de vroege morgen het leven zwijgt rondom de burcht waar ’t geharnaste sterven zich ontbindt van zorg en waar wind nog de namen spreekt van hen die in het amen zijn gepredikt samen met het duister verdwijnt het spel waarin ik me heb genacht en ik weet mij dat deze nieuwe adem mijn vlucht…

geld veel meer alles willen hebben niks is genoeg nooit genoeg hebben zonder geld ben je nergens van geld koop je alles wie arm is staat alleen leven kost geld en maakt kapot geld maakt bedrog het verandert je van binnen en van buiten wie geld heeft, heeft macht, maar voelt zich ook alleen verlangen naar normaal leven…

Alles wordt stopgezet De deur vergrendeld Ongeloof werd op de Voorgrond geschoven Onbegrip als een juk ervaren Waarom….. Het hart werd nooit gesloten De liefde draaide op volle toeren Maar broos door zware lasten Onmogelijk om alleen te dragen Steun was er Alleen voor een tijdje Het verzwakte Werd niet meer naar voor geschoven…

ik neem liever de lift ik ben zo lui, trap lopen komt mij zo overdreven voor, nee ik neem liever de lift, zeker wanneer het een toren, kerk, wolkenkrabber of de eiffeltoren betreft nee, ik neem liever de lift, de moeite die ik neem om dit op te schrijven kost me, denken, ademen zelfs kost me al genoeg, en ik hou niet van een…

angst ze is er ze is thuis bij iemand die de deur nu sluit na de aangename reis de laatste lampen uit ze knarst tot aan het open raam, het lege bos en daalt naast de eigenaar gelegen in een bed van kraakbeen stil als huid ze barst en koude lijm, een dringend gif tast langs het schild, de blote hemel als de doodsklaroen…

strakwuivend stond je daar je eigenwijze lijffie geel en groen je stond er echt heel stoer te doen Als een krijger, pal en voor zessen klaar je voet had je stevig in de grond geplant het gaf je een gevoel van “kom maar op” grimmig was je blik… woestig je scheve kop je ene blad vooruit… als een gebalde hand Naderend de witte onstuitbare…

Ik zat dieper in de put dan ooit, mijn gedachten waren meer dan alleen verstrooid. Mijn hart deed zoveel pijn van het vele verdriet, jij was en bent de enige die het ziet! Nu ben ik al weer wat weekjes bij jou en is mijn hart niet meer in de rouw. Ik voel me weer gelukkig en blij, dat komt omdat jij vanbinnen zit in mij. Dus vanaf nu, als…

Vandaag de grootsheid van een mooie krachtige zee die mij wel eens wil doen vergeten dat ik nooit die onstuimige waarheid van tij en ontij ooit zou kunnen breken hier kunnen wij niet bij dus morgen neem ik je mee naar een stille beek daar mijn lief laat ik je weten tussen eenden en waterlelies salamanderstaart en kroost vlak bij ons…

wat losse woede was met de trein gekomen op rails van wolken westwaarts denderend in stampij en crescendo daar ligt de meander van het avondland het luwt er en ontglimt elk scherp kantje dat op het ego lag te rijden het heldere water daar in stalen linten herinnert aan onthechting van weleer het futiele verschil in het samen zijn…

Schaduwen slopen mee in zonbeschenen gaan Steeds groter wordend in het nakend duister Vergetend de milde zonnestralen Vergetend het licht te vertalen in vreugd en levendige dagen, loste de schaduw op in inktzwarte nacht De doemdenker had daarop gewacht, kreeg zijn gelijk…

boedha oosterse god bron van inspiratie rust, stilte en meditatie inzicht…

De wereld om haar heen vervaagd in een mist die haar innerlijk verbleekt Zij denkt slechts alleen nog in raadselen Al haar woorden vervagen als zij spreekt Steeds herhalen zich de beelden in haar hoofd uit een tijd dat zij midden in de wereld stond De liefde en passie liet zij samensmelten als vuur en haar vrouwzijn tot diep in haar ziel verstond…

Door acupunctuur, met in de oorlellen ‘speldeknoppen’ wil ik met roken stoppen M’n hele leven kan ik al m’n oren bewegen; gebeurt ook onbewust blijkt als de arts zegt: je oor wijkt voor de naald en ik prik zojuist ‘n gaatje in je nek In m’n schrik zie ik de arts als Don Quichotte, m’n oren als wieken, en knijp er tussen uit…

jij boezemt vertrouwen in ver bij de reizende zon sprenkelt een verfrissend bad vliegend gaat het met jou mee lijk jij in het blauwe hemels ver weg te zweven voor even als vogels in de lucht zelf die vrijmoedig zwaluwen in kolossale vluchten vol nieuwsgierigheid tegemoet vlieden zij heen en terug met wijd uitgestrekte vleugels zeker…

En zijden vleugels de Heer had het haar beloofd Uit de hemel dank…

Het was al laat de klok draaide overuren en wijzer geworden gaf ik mijn laatste muntje aan de muziek mee het leek alsof het sterren regende maar helder maanlicht gaf druppels voeten en zij dansten op de muziek van thuisloos al huiverend en spetterend naar een nieuwe morgen op het bruggetje snorden soms wanhopig vragen aan ons voorbij…

ze lijkt wel een spraakwaterval nu ze de angst kwijt is eerst klopte haar hart in haar keel maar nu ze dapper overwonnen heeft kan ze loslaten ze zegt…..jouw liefde maakt me mooier jouw warmte doet me glimlachen in de morgen jouw vertrouwen in mij draagt me door de moeilijkere uren de echo van je stem heeft me verlost van eeuwig durende…

boeken kropen in het rood mijn rekeningen sloten zich verloren wanend in balans een aantal bladzijden is wit gebleven we hebben toen elkaar in pijn beschreven maar we bloedden dood geen tekst om tranen vloeibaarder te maken geen zin om scherper de gevoelens te gaan raken in dit rancuneus bestaan zwijgen kreeg geen letter op papier…

Wat onzichtbaar is kun je zien, in de ogen van haar die je lief is Wat je niet kan aanraken, is te voelen aan haar hartslag Wie ben ik? Ik ben liefde die spreekt door haar ogen Ik ben liefde die voelbaar is bij elke hartslag Ik ben liefde die er altijd zal zijn Open je ogen Leg je hand op haar borst Laat haar ogen spreken Laat haar…

Als het het enige was dat hier lag, als de stenen hier niet lagen en de wielsporen, bierblikjes en lichtvlekken, als het niet zo nodig iets moest zijn zou het nu gaan bewegen. Het zou op zijn kop kunnen gaan staan. Het zou op zijn tenen uit zijn uitersten glijden en het zou je inpakken in een kudde vlaggen, fietsen en melkflessen, mooi…

De streaker werd ervan beschuldigd dat hij onze majesteit wilde belagen, maar gaf als antwoord op gestelde vragen dat hij niets tegen onze Bea had. Met zijn verstand is het dus écht niet pluis: wie heeft er nou niks tegen ’t koningshuis……

is nog niet komt nog wel als je dan nog leeft…