Alle inzendingen, jaar 2011, week 22

Wij weten niet wat komen zal. Het hart gedenkt wat is geweest: De vrede van een stille geest, Vervreemding, duister, overal. Maar smart en onrecht zijn voorbij. Wij keerden weer tot liefdes wijk. Als kind'ren van Gods koninkrijk Zijn wij herboren, sterk en vrij. God boog de rechte lijn; ‘t begin Raakt aan het eind, de cirkel sluit. De…

Zo’n acht procent van alle Nederlanders Ziet dit (of ieder ander) vers niet staan Hun internetverbinding staat niet aan Die acht procent, ze zijn net even anders Merkwaardig, ondoorgrondelijk, complex En ze hebben onophoudelijk veel seks…

Het ochtendgloren (rood dus regen, regen dus rood) maakt ons weerbaar, kwetsbaar door de nieuwe dag. Dat is het punt ja, dat. Dat broze in die grijze harde chaos waar de vlucht alleen maar voorwaarts kan, terwijl wij terug willen, samen hand in hand zoeken naar een ommekeer. Dat is het punt: die hang naar veilig heenkomen en onderdak in…

de man met zijn mondharmonica uit een waaier bladeren wervelt de man met zijn mondharmonica muts scheef op de kop ogen als verre vuren wangen bol van storm op zee als een bezetene bespeelt de man zijn mondharmonica danst hij rond joelende kinderen lege tafels en stoelen met dekens bokkensprongen maakt hij de man met zijn mondharmonica…

Er woont nog één man in de glazen stad achter zwart-witte ramen In stegen dwarrelt stof leegte vult ruimtes alles is verlaten wat een mens ooit begon Hij gebruikt oude woorden uit geheime kelders voor wat eens nieuws was Voetstappen van eertijds zitten hem op de hielen stilstaan als enig wapen vluchten als offensief Hij woont…

en zie daar zijn we weer tezamen om de afstand af te leggen met een steeds zwijgzamere verbeelding misschien zullen we weer vertrekken en verder leven achter het gebarsten raam van de stamboom het schateren hebben we immers achtergelaten in kinderlijven, geen kus meer die nog vruchten schudt uit het koele water dat tussen ogen…

Ze draagt haar borsten up-to-date als wou ze zeggen zijn ze niet lekker…

De pinksterbloemen zijn al weer lang verdwenen, bloeiden met Pasen…

De wereld als tangen en ijzeren haken waaraan dieren worden opgehangen, en ik schreeuw en zing over schoonheid en mogelijkheden omdat ik vrolijk ben. Omdat de zon nu toevallig schijnt en het weer wat beter gaat, en ik luister, haast in trance naar goddelijke muziek terwijl de buurman zijn vrouw misbruikt en slaat. Om maar niet te kijken…

ik speel tikkertje met nachtelijke uren dromen blijven uit…

Ik heb eigenlijk al op je gerekend, vanavond anders moet ik mijn eigen potje koken: zie je het voor je? woensdag is een vrije dag en volgende week is een speciale week: we zijn dan 2 jaar samen, dus vieren we dat met een dagje, lees nachtje, weg Logeren op de boot, mijn boot, onze boot, ons schip lees cruisehotel…

Hoe zalig stilte prevelt mijn leeggezogen hoofd in de welving van jouw hals wals vertraagd door streling verdoofd langs heuvels beneveld zacht warme lippen waar grind nimmer knerpt waar het zalig gedijt dag de nacht verleidt In eeuwig toeven waar het uitspansel splijt.…

Helder en brons van toon klinken de klanken uit de klokkentoren van de kathedraal, zijn dat werkelijk de engelen die zingen? ja, het is een zich steeds herhalend verhaal. Verhalen van 'n lieflijk nieuw geboren leven een jong stel dat elkaar oprechte trouw beloofd, het leven neemt, het wordt ook vaak gegeven met de helder bronzen klanken rond…

Met de moed der wanhoop schrijf ik mijn gevoelens op, deel ze met jou en hem, met haar en hen, met de moed der wanhoop. Terwijl ik van te voren weet, dat degene die het vaak als eerste leest, mij zal belonen met een vier en toch: plaats ik mijn gevoelens hier, met de moed der wanhoop. Of ik nou huil, lach of anderszins, lol…

macht veranderde in grootheidswaanzin snode plannen groeiden uit tot in bloed overgoten waarheid dat ze ooit samen aan een tafel hetzelfde brood hebben gegeten deed er niet meer toe het ging nu om isoleren van schuwde hij zelfs niet om blauwhelmen te gijzelen die hun belofte van veiligheid in rook op zagen gaan manipuleerde hij vriend…

De kat vangt een muis Spartelt nog even tegen Hard verscheurend eind.…

Lieveheersbeestjes brengen steeds geluk, al is het leven soms één groot vraagstuk. Waarom worden wij plots ergens geboren ? opgroeien verdraagzaam in zonnegloren. Iedere verjaardag mag je intens beleven, een feest voor jou, met anderen omgeven. Heel de wereld mag zachtjes stralen, ik zal jou op deze dag bijzonder aanhalen. Het geluk in jouw…

jij geeft mij handenvol licht met een stralend gezicht ogen vol zomer in je lach bloeien fluweelzachte rozen je sprankelt de zonnige kant van jeugd in het leven wisselt van kleur om aan ons bestaan de echte fine fleur te geven…

In het British Museum mocht ik werken van El Greco aanschouwen, zijn 'Johannes de Doper' ligt nog steeds op mijn netvlies te branden als ronddartelend kwikzilver. Wat een enorme gratie! Wat een mystieke basaliteit! Ik wilde het schilderij maar wat graag onder mijn arm mee- nemen naar mijn prehistorische grot, waar ik vissen braad, kruidendranken…

(voor Hanneke Majoor) Jij kende mij als jonge dichter, toen ik met zwartgelakte nagels en zwarte oogstrepen doelloos over de straten zwierf, doorn in het oog van de braverikken, doelwit van valse roddelaars. We correspondeerden over onze diepste zieleroerselen, terwijl je wist dat ik met Oost-Indische inkt mijn gedichten in schriften…

Verouderd, ziek en vol herinneringen wordt hij berecht, rondom hem sloot het net. De generaal is gister vastgezet in de gevangenis van Scheveningen. Er is geen blijvend einde aan geweld, zolang nog iemand roept: hij is een held.…

Gij die dit boekje zo eens openslaat, En gij die er in leest, en gij die even Aan 't lezen en aan 't blaren zijt gebleven, En die het dan weer vriendlijk liggen laat: — Ik heb die verzen niet voor mij geschreven Met al die rijm en moeielijke maat, — Voor jou — ze zijn voor jou juist kameraad Met zorg gemaakt, gedrukt, en uitgegeven: — Ik…

De bonte kraai waagt zich, vooral 's winters als er weinig te bikken valt, overal en stapt vaak met kluchtige deftigheid over het ijs. "Jongens, zie je schaatsen na," zegt dan de landbouwer schertsend als hij uit de polder thuiskomt. "Gerrit van Veren is al op het ijs!" Gerrit van Veren, zo vroeg op het ijs? Jongenlief, mag daar je moeder…

Mijn wit plafond en ik wij ontwaken weer tezamen. Het bedmetaal en ik wij scheiden minnaars van elkaar. 'k Heb niemand nodig. Kijk hoe ik de theekop stevig kus. Ik wijdopen dode ramen en je geur is buitenlucht. ----------------------------------------------- uit: 'Tussen lelie en waterstofbom', 2009.…

[Senryu] twee vlechten dansen om haar lelieblanke hals – de mannen staren…

Achter de viskar aan de hofvijver er vloog een meeuw voorbij en die keek, je weet wel, met zijn koppie schuin zo heel eventjes naar mij pakte nog net dat stukkie brood dat ik gooide en met één vleugel linksaf kwam die meeuw met een draai weer terug en ik heel laf deed net of ik weer brood gooide maar mijn hand was leeg keerde mijn…

Morgen zal ik mij onderdompelen in de stroom van herinneringen meedeindend op de rust van beeldende gedachtengangen. Om als een kind mij te nestelen in de schoot van het leven, voedend in het eeuwige groeien. Morgen neem ik tijd om uren te verdromen om te dwalen in voetsporen waarvan de afdrukken zichtbaar zijn in het stille…

Dromend, vol angstzweet, zie ik de doodsstrijd aan de vervloekte paal van 's mensen Dienaar. De sterke Heiland is geheel kwetsbaar voor kleinzielige wrok, die Hem honend bijt. De man, tot het zwaarste slavenlot bereid, voelt zich één grote gloeiende brandblaar: folter- en spijkerpijnen zwellen almaar, terwijl stekende zon door de wonden schrijdt…

Veerkrachtig geloof is een zwak zuchtje dat al dansend voortzweeft van bloem naar bloem omhoog zweeft _ de wijde lucht tegemoet waar verrassende vrijheid wenkt door ruwe stormwinden geslagen wordt vermoeid op brullende golven neerzakt onder vernielzuchtig schuim verdwijnt bijna zinkt maar stootsgewijs verder drijft lang ronddraait - tenslotte…

De handen in elkaar en zij aan zij zo liepen ze mijn raam voorbij. Ik tikte en ik tikte! Kleinkinderen; verder in de pas keken toen opzij en zwaaiden allebei. Het was al bijna tijd voor school Ze waren al wat laat driftig liepen ze samen verder in mijn straat.…