Alle inzendingen, jaar 2013, week 49

Achtergelaten op Het strand van Voorbije liefde Neem ik gretig De zilte smaak Van dit zeewater op - Mijn lippen smaken Zilt als ik mijn Tong er langs beweeg Zout, of zilt, is Altijd nog beter En veel minder diep Dan de wrange smaak Van onze vergane liefde Die kansloos op De rotsen liep…

door leegte omarmd strompelend door een bos dat geen pad lijkt te hebben voelt het tapijt hoogpolig waaronder geheimen schuilgaan veert 't mos zachtjes terug paddenstoelen klimmen op tegen bomen, en verhalen over wat komen gaat ijverig zoekend naar licht verdicht het eerder dan dat bevrijding nabij is…

Waarom al die gevoelens Waarom al die vragen Waarom al dat verdriet Waarom al dat lijden dragen Altijd die tegenvallers Altijd die onzekerheid Altijd het niet begrijpende Altijd het machteloze en spijt Hoe lang hou je dat vol Hoe lang ben je bereid Hoe lang kan dit worden gevraagd Hoe lang duurt het nog die strijd Zal iemand ooit…

School is saai dat weten we allemaal niemand vind de leraren leuk maar onderling liggen we in een deuk…

Op mijn grote bed vraag ik je tot dageraad bij mij te blijven.…

Ik hoop niet te krenken Met een toelichting op nadenken. Want nadenken is denken Over voordenken, Waarop je bent aan het doordenken. Hoe kun je het bedenken Om daar aandacht aan te schenken!…

Alles van mij houdt van jou jij wist mijn masker af te zetten een blos op de wangen een firmament het kwade gedrapeerd als hemels element jouw mond spreekt mijn gedachten een traan van liefde is niet slecht gevuld met vocht het geeft te kennen - dat je hart het gewonnen heeft van het kwade -…

De herfst waait door mijn hoofd en ik verlang slechts naar de zang en storm van de wind over wat mij is beloofd: een lang en gelukkig leven zolang als dat ik deze herfst voorgoed mag beleven.…

wat dit is is zeker niet deze mogelijk wel dat maar dan nog niet die langs verlaten hemel jagen wolken vol regen…

nu nog kom ik er langs de ramen, zo vaak gezeemd een mens op de bank ze keek naar buiten ik kijk er weer van op tweede etage ze keek naar buiten maar kwam daar niet graag nu nog kom ik er langs maar de straat is leeg…

Gewekt door de tijd, vliegt zij boven de zee Een oceaan van liefde Gevangen denkt zij, word ik vrij In kleur de dekens uitgetekend vraagt zij God om veel meer zon De ketens van haar onmacht zijn verdwenen Een sfeer van oprechtheid komt naderbij Drapeert de facto op kleur de teint van haar getijden slechts daar zij degene is die…

Mijn voeten brengen me op paden en in landen die ik niet had kunnen raden aan kusten en op stranden, ze lopen en ze dragen mij, ze dansen met me, geven kansen aan me, ik neem foto's van mijn tenen van mijn benen. Ze vragen mij wanneer ik teveel loop, stil te staan. Rustig aan lijken ze te zeggen, terwijl ik zoveel zou willen, maar samen…

jij ensceneert bindt waar raken kwetsend kan zijn ziet de hint in lichaamstaal de schaamte al voorbij in het decor van alledag verschuif jij heel subtiel de macht past in choreografisch denken de posities aan zachte gebaren wenken om door te gaan zonder te confronteren weer dans ik lichtvoetig weg om het nogmaals te proberen…

Ik ben een doventolk en schizofreen Vertolken doe ik met mijn handgebaren Maar als miljoenen mensen naar me staren Dan voel ik mij onthand en zeer alleen Hoe erg ik mij daar ook stond uit te sloven Het was alsof ik praatte tegen doven…

De afspraken spoelden over de wereld en plantten zich onophoudelijk voort sponnen ons in een wereld van afspraken in dat je mooi was kon ik je zeggen dat je schoonheid toenam als ik dat zei dat pas als jij het zegt ik besta, dat ik me zonder jouw woorden geen raad zou weten dat alles wat ik voor je voel dankzij jou en dankzij de afspraken…

de diepte van jouw zondvloed is voor mij onpeilbaar, de stroom te sterk en het moment triggert de tijd ver voorbij onze afstand we liepen in lege ruimtes ontvreemdden de zwaartekracht vermenigvuldigden onze handen en kaatsten de dagen erna terug in het boeket dat verloren in het veld vormloos van de dood werd verlost god was eentonig…

getekend vanuit het ruimteschip de dijk, landingstrip ruig nu stil voorbij de wil geen zee meer…

Die niets verbergende lach Gewoon omdat je niet nadenkt Niets krenkt Niets kraakt Maar gewoon lacht Die grip op zaken Met je zachte handjes Die passen in mijn grote Alles al aangeraakte harde handen Je laat me zien Dat kijken genoeg is Waarom die blik op de horizon Gewoon hier en nu We stapelen wat blokken En de brokken in mijn…

Wanneer zal er overal eens vrede komen? Wanneer zullen de wapens worden neergelegd En zal er een einde komen aan al dat gevecht? Zullen de mensen ooit aan het geweld ontkomen? “Vrede op aarde, in mensen een welbehagen” Zingen we graag met de kerstdagen in de kerk Maar het is hier en daar nog steeds een strijdperk Hoelang moeten de mensen het…

toen de zon op zijn gezicht viel keek hij omhoog en zong een lied dat zacht door het stof zweefde en wegstierf in de hitte van de dag in het donker leek hij in de aarde op te gaan lichtflitsen zigzagden door de duisternis van zijn gesloten ogen zijn hoofd duizelde van de sterren aan de heldere hemel het verstrijken van de tijd liet…

Je weet het niet meer iemand speelt met je geheugen en doet dit steeds maar weer je duikt in je herinneringen maar het is zo duister daar weten of die koffie vers is valt je al zwaar alles om je heen is nieuw het ruikt toch zo fris je hoort iemand zeggen dat het al weer mis is maar wie is die vrouw en wat wil ze van jou?…

ik zou een vers willen schrijven over de ochtend, het ruisend geluid van winterkoude waarin mijn hart hangt misschien is het de eenzaamheid die in wezen niet verandert of de minnaar uit mijn dromen en ik van mezelve genoeg ik volg de banen, de wolken dieper, over het bleek, getralied gras dat als een bevroren pijn in de tijd ligt dit…

Te lang al, Eigenlijk al mijn Hele leven, Van kindsbeen aan, Ben ik weggezet Als een kind dat Er niet had moeten Zijn - Keihard heb ik Tegen die vooroordelen Geknokt met veel lof Als resultaat van hen Die ik lesgaf, Kinderen die in mij De waarheid herkenden, En kom ik er na Een leven lang vechten Achter dat ik niet…

Als de wereld Om mij heen Continue verandert - Verander ik mee Of ik wil of niet Dat lijkt op Het oog normaal Maar dat is Niet het hele verhaal, Want is het niet Eerder de leeftijd Die van ons Andere mensen maakt En ons van jeugdige Onbezonnenheid meeneemt Naar volwassenheid, Ons leert life events In bezonken wijsheid…

Zondagmorgen ik slaap m'n roes uit door alle klokken van alle kerken heen Die roes ben ik voorbij!…

de zon ontvouwt zich en bevriest alle zorgen die deze morgen de kop op wilden steken zij kleurt ochtendgloren schoner, zodat dromen die al even lagen te slapen zich eindelijk kunnen ontpoppen de adem goed zichtbaar van wezens die uit liefde deze wereld betreden al was 't een eerste keer…

Ik weet dat hij daar op me zal wachten, in die kamer waar wij elkaar geheimen toevertrouwen, die me beter zullen raken dan welk diner me ooit zal smaken.…

Grotere vleugels kan ik niet voor jou verzinnen je vliegt een eind landinwaarts want je komt van de zee het leven kleurt zich hier uit het grauwe en grijze om liefde te geven aan jouw zweefkracht boven bos en bomen kleurrijke liefde altijd bij ons en niet alleen in dromen visualiseer ik jouw vliegen ver weg van mijn ratio om heen…

komkommer met schapenyoghurt wat knoflook peper en zout zet het op tafel en proef en eet bij kikkererwten in Indiase saus zie de kikkers springen over de erwten en vergeet dat alles als je eet met vrienden want denk er aan om over het leven te praten het is zo kort en zo mooi en als je tzatziki eet zo lekker…

Hier, op deze plek, op deze plek waar struiken zachtjes zingen en de straat verandert in een schreeuw. Op deze plek is een gesprek begraven, en het ontstoken gebied werd verboden. Was een overwinning mogelijk? ---------------------------------- Uit: 'Stemmen', 2013.…