Alle inzendingen, jaar 2014, week 31

Heb altijd alles tot in de Puntjes willen voorbereiden, Onverwachte schuivers voor te zijn - Maar nu de leemte gaapt, Ouderdom die met de jaren komt, Merk ik dat voorbereidingen niet bestaan; Er bestaan alleen gewaarwordingen Die de meetlat zijn waaraan Ik mijn leven af kan meten…

het verbleken van de dagen ligt niet aan de velden en wegen die zijn achtergebleven tijd heeft zich tegoed gedaan aan alles wat ooit verankerd leek in vaste waarde er vallen gaten in de muren van het bolwerk waaraan het uitgebeten heden klampt…

waar zal ik nog te vinden zijn als uit de zee geen dromen komen woorden zich losweken niet anders meer kunnen dan sterven kromgebogen en altijd in de wind waarheen zal ik de meeuw nog dragen die een duinrug tot metafoor vervaagt onbegaanbaar, hoger dan het gehoor van het opgetilde water dat voorgoed zijn stem verliest mij…

Hoe komt het toch Dat ik niet begrijp of leer Dat niet zonder elkaar kunnen Altijd samen willen zijn Iedere dag, telkens weer Door omstandigheid en ommekeer Verandert naar steeds minder meer Het hevige verlangen Elkaar te willen zien Langzaam gereduceerd wordt Tot af en toe en heel misschien Dat liefde dooft vervaagt en eindigt In verbitterdheid…

Geen aanleiding, niets te melden, maar wel iets, iets willen horen, zien, wat zwarte letters op wit scherm, die licht, die verwarmen, waarvan je denkt dat ze je een beetje bij die ander laten zijn, gewoon die zwarte letters ja en de inhoud natuurlijk maar het lijkt of alles gezegd, maar niet hoe je het ervoer, en alsof over dagelijkse…

ergens onderweg heb ik je achtergelaten ben een andere weg ingeslagen omdat ik net iets meer om me zelf gaf dan jij dacht…

Waar de dood verwoestend Heeft toegeslagen, Lichamen onherkenbaar verspreid Over een te groot oppervlak, Voortijdig begraven tussen Eigendommen die van henzelf Of van anderen kunnen zijn - Groeit uit het midden van Deze doodsakker een zonnebloem, Sprakeloos tot bloei gekomen In het diepst van deze Inktzwarte nacht…

Bij ‘t horen van de naam denk je direct ~Dit beestje moet wel tot het pluimvee horen, hij is derhalve uit een ei geboren en in de buurt van Barneveld verwekt~. Helaas, dan heb je hier een onjuist beeld: ‘t Is een persoon die eigenzinnig regelt dat al wat stevig staat wordt omgekegeld en zelf steeds de vermoorde onschuld speelt. Is er toevallig…

Vrede zou zich mogen verbreiden en verspreiden als het strooigoed van Sint Nicolaas je zou het mogen rondstrooien zodat hart en geest zouden ontdooien en waar eens oorlog was en heerste zou dan vrede eindelijk zich kunnen ontplooien.…

een boog met zwarte pijlen schittert door mijn doorrookte ogen ik ben gevallen in de zwarte aarde en wacht op het naderende lot dat de verliezer zal ondergaan als slaaf verkocht of afgemaakt door de noordelijke barbaren mijn helm heeft mij verlaten mijn zwaard achtergebleven in mijn laatste gevecht het spookt door mijn hoofd een…

Ze had absoluut een enorm grote bek en ze zette deze zelfs regelmatig open Als ze dat deed dacht je direct, verrek en zette je ’t maar acuut op een lopen Haar blikken kon je beter ook vrezen zij zag er dus niet al te vriendelijk uit Zij zou nooit moeders mooiste wezen met al die vieze plekken op haar huid Haar benen, als je die zo noemen…

vlieg maar pak de vrijheid van lucht ga op verre vlucht je kijkt me aan ik zie je denken terwijl jij daar blijft staan heb je hand gepakt we zijn gegaan in afscheid nemen op woorden zijn we weggedreven keken nog heel even om twee mensjes liepen daar maar hun geesten waren vrij onbelemmerd vlogen wij…

Obama wordt geplaagd door enge dromen: Een virus dat de mensheid decimeert, Er zijn al duizenden geïnfecteerd, Een zieke dokter is naar huis gekomen. Als die ebola-dreiging hem blijft kwellen, Dan moet hij Dustin Hoffman maar eens bellen.…

Nu de schaduwen zich lengen Rond mijn woning, vòòr de nacht, Wil ik je mijn groeten brengen 'Wijl dags laatste uren plengen Aan de kim hun zuiv're pracht Al begeert' ligt diep verzwegen, Nu ik stil naar buiten tuur, En mijn hart heeft zich genegen Tot de wijde avondzegen In de schoonheid van dit uur. Ken je deze stilte, makker, Als des…

de nachten lengen tot rode wederkeer naar 'n herfstige dood, wollig gekleed in grondmist en doorregen met rag op elk pad dat ik onwetend betreed het lijkt alsof verloren stemmen in die zachte, verstilde draden zijn gevangen alsof iemand mij zegt dat dit eeuwig leven naar eindigheid doet verlangen…

New Delhi heeft nu al geruime tijd veel last van apendrollen in de stad. Nu worden jongens, want men was het zat, tot heuse apenjagers opgeleid. Als aanvulling op ‘t stadsorganogram stem ik voor duivenjagers op de Dam.…

Ik heb weer eens een pokkelige negerhoer geneukt vannacht: met elke woeste stoot een stuk verdriet om jou verkracht. Toen ik klaarkwam in haar aars heb ik snikkend je naam geroepen. En heb haar gewurgd, maar niet omdat ze lachte om de naam die ik schreeuwde en die geen meisjes dragen in haar land. Nu zwijgt ze, net als jij de oren…

hij dwaalde tussen de hiërogliefen om de juiste letters te kiezen voor brieven die hij nooit verzenden zou hij ging op zoek naar de mooiste gewaden met veel goud en zilverdraden maar die hij nooit kopen zou hij nam treinen, bus en autowegen maar troost of geluk heeft hij er nooit gekregen omdat hij te vlug reizen wou hij plukte zaden…

amichai lees ik: ‘de diameter van de bom’ en boven mij gaat het gierend huilen op deze eerste maandag De diameter van de bom was dertig centimeter en de diameter van zijn effectief bereik ongeveer zeven meter. En daarbinnen vier doden en elf gewonden. En daaromheen in een grotere cirkel van pijn en tijd liggen verspreid twee ziekenhuizen…

de schrijver beweerde dat hij telkens hij zijn tekst centreerde hij een nieuw gedicht creëerde…

Je denkt dan ruimtelijk visueel Ziet alles in één geheel Woorden doen je niet zo veel. Je bent niet gestoord Enkel minder aandacht voor het woord. Heb je weleens uitgeprobeerd Hoe jouw denken is geprogrammeerd?…

Al speurend langs mijn lijf, ben tenslotte een normaal wijf, zijn er dingen meer dan genoeg, die me verbazen, niet laat, eerder vroeg. Begin bij mijn tenen, langs hielen omhoog, mijn kuiten, knietjes, dijen, zijn in de loop der jaren flink gaan uitdijen. De grilligheden van het leven, zeg maar. Bij mijn billen aangekomen, die ik…

De renners sprinten... een mini-jurk waait omhoog... wie heeft gewonnen?…

Zo vaak mis ik het joch dat Met zijn ogen voelde, Met zijn handen de wereld Kon verstaan, woordeloos kon Begrijpen wat er voorbij was gegaan, In seconden het besef had Dat alles invoelbaar moest zijn Om iets te betekenen te hebben - Waar is het kind in mij gebleven? Inmiddels ben ik druk met herstelwerk Om het kind weer te voorschijn…

Daar komt hij aangelopen en mompelt: "Ja, ik ben afkomstig uit Wiskelande, waar men kunstig gewisheid en waarheid vindt. Ik ben een za-zoef verzameling van allerlei fantasie-getallen, weliswaar imaginair als Agartha, maar logisch als een Clair de lune. Ik besta uit twee dimensies. Zij noemen mij complex, een schijnbaar onbestemd amfibie…

Zes was ik, kind met hart en ziel Dat genoot van alles om mij heen - Kalveren, kippen en ons paard Dat mij zonder met zijn ogen te knipperen Begreep, zoals ik woordeloos hem begreep Die voelde dat ik van hem hield; Toen ik groter werd, en langzaam aan Volwassen, gingen andere dingen tellen: Cijfers, rapport, examenlijst, Een titel en…

Heel soms gebeurt het dat ik wakker word en dat de wereld op een sprookje lijkt. Ik voel een woud dat tot de einder reikt waarover zonlicht zich heeft uitgestort. Ik droom een elfje dat niet van mij wijkt, en samen dansen wij op ’t sprookjesbord en vangen appelbloesem in mijn schort – tot huilen van het lachen mij verrijkt. Maar als ik weer…

Ik heb een kunstgebit dat niet lekker zit, het klappert als ik eet zodat ik dat het liefst vergeet.. Het gaat op en neer bij 't praten ieder heeft het in de gaten... en vastzit bij alles wat ik doe en mijn kaken worden moe. Ik heb een kunstgebit dat ligt nu in een glas.. Ik doe 't voorlopig niet meer in ik wacht wel tot het past...…

Eindelijk weet ik waar ik sta, ik heb een manier gevonden. En stel mezelf nu de vraag, hoe is dit allemaal begonnen? De bouw dan maar, geen opleiding gevraagd. Ik heb het aanvaard en sta nu op straat. Zelfgemaakt,.. stratenmaken werd mijn vak. Althans het eerste jaar, toen kreeg ik bouwvak. Elke dag was weer een andere…

De pijn was iets de pijn droeg me verder het was niet niets maar een moment dat me verder droeg richting mijn herder het was dus niet voor niets, maar was voor mij onbewust waarom ik vroeg.…