Alle inzendingen, jaar 2015, week 17

Zwart-wit roodbont groen dagelijks het levensmelk is een dankwoord waard.…

Niets dat blijft is wat ik achterlaat. Niets dat getuigen zal van mijn bestaan. Niets naar mij vernoemd, geen plein, geen straat. En snel zal vergeten zijn mijn naam. Geen boek geschreven, geen mooie film gemaakt. Geen doel voor ogen, niets om na te streven. En weinig dat mij werkelijk heeft geraakt. Slechts wachten op wat komen zou,alles om…

Ik heb een streep gezet In mijn bestaan op aarde Nooit, nee nooit, Ga ik er meer over heen Dat heb ik vast besloten, En als ik wakker word Ligt de streep bijna al Onzichtbaar achter me Zonder het in de gaten te hebben Wandelde ik er doodgemoedereerd Toch weer over heen…

In ‘t Amsterdamse weed-en drugsmilieu wordt er de laatste tijd wat afgeschoten, veel kogels hebben er hun lied gefloten en fluiten het nog immer, sacredieu! De oorzaak is dat deze louche heren geen vetes willen schikken, ben je gek -ze blijken niet in staat tot een gesprek- dus geen geouwehoer, hup, liquideren. De woordenschat van bijna…

Ik ben ik bemoei je niet met mijn leven Ik maak mijn eigen fouten Ik moet daar mee leven Een ander moet zijn mond dicht houden Het is mijn leven Ik bemoei me niet met jouw Dus waarom jij wel met mijn leven Mensen weten het allemaal zo mooi te vertellen Waarschijnlijk omdat ze zelf geen leven hebben Bemoei je niet met een ander Een mens kan…

Nu jij jouw ratio toetst aan de werkelijkheid is waarheid uit vergeten boeken overbodig je straalt zoals de zon straalt op een lentedag met de mystiek die de natuur doet groeien het is jouw beleving die mij doet verlangen naar alles wat het leven brengt aan realiteit het gruwelijke grauwe en het prille groen tot droom verheven door jouw gulle…

de deur van het paviljoen gaat van het slot de kleine jongen onrustig hart waar is mama? gespitste oortjes waarom is het zo stil? tasten naar geluid kleine voeten schuifelen aarzelend het laatste stukje van zijn vogelvrije leven in stil opgesloten is mama boos? in zijn laatste kamer de moeder wacht uur na hartverscheurend…

In de voorwereldlijke schemering waar nacht en dag elkaar vluchtig omhelzen slapen zij naakt en schuldeloos verstrengeld als op goddelijk bevel. Voor hen geen boom der kennis, geen appel en geen slang maar wel het tikken van een kleine feilloos afgestelde tijdbom: straks laten ze elkander los, zoeken hun voeten de begane grond, het eigen…

ik voel de lijnen van letters geschreven op je huid tekens van leven liefde en verdriet negeren kan ik ze niet maar als in je ogen de glimlach weer komt verzacht het getekende schrift rond je mond dan dwalen je handen niet doelloos meer rond maar onderschrijven beeldend je woorden met een al hemelse gloed…

Gekerkerd in de Stad, verwelkte ik in haar muren, Gelijk een bloesem tussen steen: In nachten zonder slaap, in doorgebeuzelde uren, In rook, rumoer en ijdelheen! De Stad! dor kerkhof, waar zich levenden begraven In 't graf der Luiheid, Lust of Smart, Voor eigen driften zich verneedrend tot haar slaven, Of wonden slaande in eigen hart; De…

Ze zijn er uit en blijven positief Het minimum voor maximaal twee weken Dan raken ze hier vast snel uitgekeken Als dat niet lukt dan dit alternatief Alleen een gammel bed, geen bad of brood Gaan ze niet daar...dan gaan ze hier wel dood…

de laatste gloed is sissend uitgeregend en kille ijsgang heeft mijn hart omkneld ik ben verworden tot een zuil van zand schurend verweert me de wind tot korrels vergetelheid, in de woestijn verwaaid.…

Op ongeschoren velden wuift het riet langs poldersloten. Vrij en opgetogen weerklinkt het liedje van de karekiet in dit gebied dat gonst van tiervermogen. De korenrozen bloeien vurig rood en wij, we vlijen ons in ’t golvend gras en zonder gêne geven we ons bloot terwijl de zon zich richt op het gewas. Ik voel je hete adem op mijn lijf,…

Er was een melodie een muziekinstrument een kampvuur en vier onbestemde beelden vervaagden in mijn hoofd de wereld, heel ver weg was een radiostem van mijn lijf verwijderd met iets in mezelf wat niet meer huilen kon riep ik aarde om vrede bij de rivier die mijn verdriet verzoop zongen zigeuners heimweeliederen over alles wat ik…

Onverwacht, terwijl de eerste zonnestralen de horizon behoedzaam streelden, voerde de zuidenwind je laatste adem mee langs de zoute Zeeuwse kust. Jouw laatste adem was, zoals zo vaak je woorden waren: zachter dan fluweel. We huilen gaten in de dag, en storten tranen in het Zwin. Gedeelde woorden brengen troost. En morgen, na een zware…

Hemelblauw Zonnelicht Ontluikend groen Bloesemtooi, Lenteseizoen Wat ben je mooi…

Zeg ja tegen Ne pal sta pal achter Ne pal geef om Nepal geef aan Nepal geef Nepal de vijf stort op 3 x 5!…

in het angstaanjagende nu staat de radeloze moeder aan gesloten poorten in haar wanhopig wachten omhelst ze verbeten het ongewisse rekt ze de tijd verder en verder uit schuift ze het noodlot voor zich uit tot het kantelende ogenblik waarop niets meer hetzelfde is zwijgend torst ze de droefheid van het leven met zich mee trekt ze zich…

je schoenen staan er nog hoe ben je weggekomen hier in de namiddag van het besef tussen zijn en niet zijn daar glipte jij tussen de kieren van m'n vasthoudendheid barvoets zonder geluid…

Grotendeel verzonken in het binnenste van de peilloos diepe zee ligt het vulkaaneiland. Opgestuwd door natuurkracht bereikt vurig steen hoogte, koelt, slijt en brokkelt tot minuscule materie. Neerslag voert het mee door uitgesleten kloven en het bezinkt, laag na laag, tot zwart strand ontstaat. Ik sta op het strand en tuur omhoog…

Het Universum is nog niet perfect als het dat was, kon het vandaag wel stoppen de Aarde draait, maar wie draait aan de knoppen is dat de Huurder of de Architect? Een Huis moet stevig zijn, dat is bekend om de Bewoners zekerheid te bieden opdat hun streven rust op een solide maar tegelijk flexibel fundament Er is een tuin, en er is stromend…

Het is fijn hier aan de kant met mijn rug tegen een boom zomaar zitten, lekker loom bij een zon die zuinig brandt. Groen dat ruikt als lentegras rijpe krachten in een aarde die zichzelf zo koel bewaarde toen ik mijn gedachten las. Was ik jou maar bonte koe hoefde ik niet meer te schrijven dan dat ene woordje 'boe'. Ben vandaag een beetje…

De aarde rukt mensen in de diepte mee De dood Een mensenzee Een ander landschap ontstaat een natuurdaad Is die wijs De man met de zeis? Het land in verscheurde toestand Wanhoop Ontbering Hierin schuilt geen lering…

Toen ik de zeventig was gepasseerd begon ik zo wat voor me uit te dromen. In feite is dat heel niet zo verkeerd, maar ’t is wel zaak dat je niet gaat verslomen. Want heeft de tijd je bij de hand genomen, dan is er weinig meer dat enerveert. In feite is dat niet zo heel verkeerd, maar ’t is wel zaak dat je niet gaat verslomen. Want als je…

Alles is bereikbaar, Zelfs het meest onmogelijke Wordt mogelijk, zeggen De heren van de communicatie - Alleen zijzelf Zijn niet bereikbaar, De bedenkers van Dit communicatieve geweld, Ze zorgen er nauwgezet Voor dat ze niet bereikbaar zijn, Dat ze niet onverhoopt Gevonden kunnen worden Door die kneuzen Aan wie zij hun Dure…

verdriet ontmoet verdriet onze tranen vermengen op schouders die de lasten zullen moeten dragen zo samen maar toch ook alleen ieder zijn eigen treurnis waar geen tijd voor staat noch een recept voor is omarmen zij elkander net zolang totdat het leed gestelpt is al is het maar voor even…

Het graf ligt voor mij open maar ik trek mij dat niet aan ik loop er gewoon niet langs voor nu grijp ik mijn kans en ga feesten mijn leven vieren blij dat ik er zijn mag in een bootje de oceaan op varen de wereld verkennen hij is zoveel groter dan de achtertuin laat ik het glas nu heffen op een leven zo kansrijk en op een gaan even…

Ik weet nog heel goed wie jij bent Jij hebt mij ooit voorgoed verlaten Sindsdien zwerf ik door landen, steden, straten en geef ik om de liefde meer geen cent Dat jij mij toen hebt afgewezen heeft mij gekrenkt in heel mijn trotse wezen. Ik wilde breken, wreken,lijden en slapen met duizend and're meiden. Maar de tijd heelt niets, dat is een…

een stoel, een bed onbeslapen zo vredig ik ga op zachte tast langs naadloos ledig een avondmerel bezingt het uur van eendagsleven de ochtend is ogenschijn mijn brief ongeschreven…

Ons leven is als een filmtheater. Rode stoelen, wit doek en films. Wij zien beeld en horen geluid. We lachen of huilen tranen. We denken en fantaseren. Over plezier. Over liefde. Over leed. Pas wanneer de film echt is afgelopen, beseffen we waar we naar hebben gekeken. Naar het witte doek in ons hoofd, waar gedachten komen en weer gaan.…