Alle inzendingen, jaar 2016, week 3

Door ondervinding en spijt weet ik dat het beter is gekwetst te zijn door de waarheid dan getroost te worden door een leugen dat doet pas echt pijn…

Wanneer ik alle losse eindjes aan elkaar knoop, Is het bijkans zeker dat ik niet meer voor- of achteruit loop.…

Het volk roept uit de woestijn om het manna na de regen. Welke leider groot of klein voert hen na veertig jaar naar de zege. Is het Mozes uit de stam van Abraham? Of het gouden kalf dat hen het land beloven kan? Een staf breekt het water uit een steen en voert het volk door een hoge zee heen. Het volk roept uit de woestijn en gaat zijn…

Als de duisternis neigt in de vallen vergaap ik mij aan het laatste licht als een gulzig jeugdig jongetje wat de laatste restjes gretig verorbert 'T daglicht bevalt me het beste, goed maar de nacht zie ik niet als kwaad en wat het daglicht niet kan verdragen gaat met en aan mijn slaap voorbij Dan komt er weer een nieuwe dag de duisternis…

Ze wandelen avond in de schemer van 'n bladzij bijna omgeslagen licht schuw rond dit uur Nog brandt het dagelijks vuur dooft sissend in zee, als samengebald ze slenteren avond in alleen, met twee met drieën gegroeid tot silhouet Herhalen met verve hun schimmenspel tot nacht -onhoorbaar- in het slot valt.…

overgang noemen ze het alsof je naar iets leuks toe mag menopauze alsof je een pauze ergens van krijgt dan heb je je hele leven gebloed als een rund voor de kat zijn kut want nooit iets mee gebeurd al die ongeboren kindjes in mijn moederhart en als alle eieren dan definitief verrot zijn dan denk je goed dan ben ik van…

Sprankelend spiegelglad glibberig ijzelpad, ijzertjes onder mijn laarzen geklemd kerkbodes rondgebracht klepperdeklapperstaps, missie is weer volbracht, ‘t liep ongeremd.…

de ene voet voor de andere het ene pad na het andere éen gedachte, meerdere volgen een mens zet zichzelf in beweging volgt zijn geest? naar daar waar nog ie niet eerder was geweest? af en toe stilstaan kijken naar alles om je heen bewustworden je bent niet…

hij staat op zichzelf de terpentijnboom ik moet naar hem kijken iets verderop vind ik altijd jou en het ondoorgrondelijke graf dat beschutting zou bieden een rusteloze plek waar ik jou en onze verscholen verhalen steeds opnieuw zoeken wil het gaat hier over alles hier komt alles samen met jou ik schrob tot je naam helder…

In de sneeuw klinkt gedempt geschreeuw. Een groepje kinderen maakt pret en laat zich niet hinderen door het vorstverlet. De paden zijn hagelwit bedekt, krakend onder voeten, op steeds dezelfde route wordt het ijs gespekt. Vlokken vallen. Vertraagde ijskristallen wervelen woelig langs mijn raam, ik gaap. In winterslaap. Koning winter…

de dag breekt aan dat zij jonger wordt het meisje op haar trouwdag met daarna de kinderen mijn lief komt straks, zegt ze ik wacht op hem dan mag ik naar huis Pieter heeft een tekening gemaakt voor mij kijk maar ze houdt een wit servet omhoog nog netjes opgevouwen, legt het meteen terug naast het bord met boterhammen hij wordt groot…

zachtjes streel ik de zorgen uit de tijd die daar semi onaangeroerd liggen nog voordat ze tegen wil stribbelen kus ik haar tot stilte vertrouw op wat er komen gaat al is de blauwdruk daarvoor nog altijd in de maak haar voorzichtige glimlach schildert zonnestralen door een potdicht wolkendek waardoor er glimlachen geboren worden op…

jij en ik, we zijn zelfs als de afstand groot is altijd verbonden…

Gemaaid gras dat er pak ‘m beet anderhalve dag ligt, zon te vangen, uit te drogen. En dan een zomers windje dat vleugen draagt, die en passant je neus passeren. Geuren vol beloften van blauwe lucht, het weidse en groene vergezichten, waar ik dan met mijn ogen dicht zwaar aan zit te snuiven voordat zij vervaagt.…

Vroeger zocht ik naar verruiming van mijn geest, maar de laatste jaren raak ik meer en meer verdicht. De zoete nectar blijkt alsmaar dichter bij huis en de dingen dringen mij op aangename wijze terug naar de simpele staat waar ik als kind in verkeerde, een autoped was een autoped, liedjes waren liedjes. Ik vergeet zelfs alle moeilijke boeken…

En toen besefte ik pas dat het niet te laat was Nu niet, toen niet, ook niet straks En vandaag ben ik even wie ik ben Een gezicht dat ik graag erken En dan lijk ik weer op mij Niet bijzonder verdrietig Ook niet ernstig blij En straks ben ik wie ik mag zijn Ontwikkeld en gevormd door dromen, angsten, hoop, eenzaamheid…

de draagkracht van lijf en geest kan het scheppend vermogen allengs minder doen belonen ik heb lang de rek kunnen gedogen maar ontmoet thans de grens waar het verstand moet tonen dat mijn adem stilaan achterblijft dat een nieuwe uitdaging van haar vervulling wegdrijft en ik gedwongen word tot mijn aardse vertraging ik zal…

Getuigen van jouw decennia jouw eeuwige jeugd voor mij de beleving van jouw vrijheid gewikkeld in gevoelig satijn. Jouw onschadelijke onschuld straal je uit met innerlijke rust geen verzoening kan verbinden zoals ik in jouw wonder berust. Met je tranen van honger geboeid in een omarming openbaar je sympathie…

Heb mij nodig. Kun mij niet missen. Heb verdriet. Ik heb daar van alles tegen, levensbeschouwing, aforismen, groter verdriet: het is familie. Van geluk weet ik dat niet. er is geluk waarmee je alleen moet zijn. Het te grote. Zo heb ik, toen jij geboren was, een dag door bossen gelopen. En toen pas besloten dat jij er misschien mee te maken…

je fronste meer rimpels dan voorheen wist dat de dood je onderhuids raakte maar je ging niet met hem mee wij begrepen dat jij het niet lang meer zou maken je bleef praten tot je stem als waterval vertraagde en je ogen spraken later pakte jij de handen in een woordloos samen zijn een bedankje voor het delen van de ergste pijn…

Er werd gefluisterd in de wandelgangen: Eén van de fractieleiders heeft gelekt! Ten slotte kwam er, toen het was ontdekt, Een onderzoek om deze boef te vangen. Het eindrapport is zeer goed onderbouwd, Maar ik hoop wel, dat u dit vóór zich houdt!…

De arbeid maakte de verhoudingen Der mensen en de strijd van hunne klassen. Het bezit is uit de arbeid opgewassen En de strijd om 't bezit, het goudene. De adel vocht tegen de koningen, De burgers tegen des adels woningen, De burgers wierpen koningen en adel Uit hun trotse en hoogverheven zadel. De slaven vochten tegen hunne heren…

Huid zo transparant De ziel ademt naar buiten De wereld een entree Naar mijn gevoel De pijn schuurt Draait in mijn buik Wurgt mijn hart En klopt verder De mooiste noot Gehoord door Hongerige oren Snaren mijn ik Zonder halt Versmelten met Eén zijn en voluit Het leven absorberen Gepantserd door ervaring Geleerd een laag te…

Ten laatste raakte ik verzeild in afgesloten ruimten en buiten zinnen, stuwing van het bloed door aderen waarin het hart te groot, de geest te nauw, ritmisch in taal en goederen vergrijsd in een roman, de plaats verkrampt in het scharlaken rood met alleen de tijd als onderkomen, het doen te laten als constante druk van zwaartekracht…

We zouden samen naar de Aarde gaan Daalden af in Moeders schoot Maar jij ging er vandoor Na een dag al Hooguit twee misschien Hield jij het voor gezien Ik bleef zitten Om geboren worden Waar ik helemaal geen zin in had Zo alleen Nu zoeken we elkaar langs veilige wegen Nee, ontwijken heeft geen zin Want we komen - ons - altijd…

Hij staat weer op de planken, die goeie ouwe Dorrestijn. Hij is daar treurig op zoek. Deze keer naar zijn einde. Of is het naar nieuwe zakken? Of zoekt hij naar een krans? Jij bent geen ouwe zak. Jij behoeft geen krans. Zelf ben jij ouwe wijn. Goeie, ouwe Dorrestijn!…

In het ruime, blankgevroren Friesland suizen schaatsers van de grote wedstrijd over wenkend ijs, dikwijls hemelwijd, soms smal, door strenge stadswallen omrand. Opgewonden toeschouwers op de kant sporen luid roepend aan, kwaad of verblijd. Het voortjagende ijzer hakt en snijdt lange gleuven, houdt onverstoorbaar stand. Eens schalt door de…

Uit het sneeuwtapijt Reiken de bomen op ’t Schijf Naar de blauwe lucht.…

Het is allemaal angst voor seksualiteit zowel door eigen volk als vluchtelingen want naast brood, bed en bad is seksualteit een primaire behoefte Er is ook angst in belangrijke mate voor de vrouw, die "Eva met die appel" en die angst wordt alleen maar vergroot door de onbevlekte ontvangenis van Hem De Here Jezus, de zoon van God de…

wie weet hoeveel de aarde torst op de aangestampte hei palen met mokerslagen geïmplanteerd in haar uitgemolken borst wie weet hoeveel gewapend beton de hoogte in geschoten haar grond verduisterend waarop handel in drijfzand floreert wie weet hoeveel schotsen schuren boven laaiende vlammen die aan haar longen likken, er stervuren zaaiend…