Alle inzendingen, jaar 2017, week 42

zulk een slecht gebit toch blijft hij dat bocht drinken suiker met koffie…

ik zeg niets wanneer ik om 8.53 uur 's ochtends dochterlief naar de opvang breng en een verwaaide man passeer die een blikje Jupiler opentrekt. ik zeg niets, verbijt me niet dat Jupiler geen goede keuze is maar het tijdstip! ik zeg niets, bemoei me niet, berust, schrijf een gedicht, wat doet het ertoe?…

Als de octoberwind zijn stervenslied zingt doorheen bomen en hagen zuchten en klagen rukt hij aan ieder tak en blad keert kermend terug als hij iets vergeten had. Hij raast en hij tiert om wat lente en zomer met licht en warmte paradijselijk had gesierd - ook jij een schattig kind, in volle bloei en niet eens voorbereid ons houden…

Morgen komt er weer voor mij een jaartje bij: wat zal het brengen, leed en vreugde zoals elk jaar dat bracht, en zoals de herfst met bonte kleuren vriendelijk oogt zal ook het nieuwe jaar wel zegen brengen en de dagen nu en dan een fleurig uitzicht bieden. Maar ik word oud en zou wel wijzer moeten zijn en weten dat geen mens ooit kan ontkomen…

De wereld lijkt steeds kleiner te worden, alvorens enig ander mijn vingers druppelen naar de einder ik trek een lijn om de tafel om het beletselteken, het zet zich ontspoort oneindig, het kluwen kluwt tot een vierendeel, waarvan mezelf ik schoffel door mijn schrijfsels noch betrek ik de druilende muren het is is niet hetgeen het is als een…

Waarom lijkt vrede zo verontrustend in ruimte die leegte inneemt omdat het waaien vragen heeft tot in de dood, het stille zwijgen wanneer jij afstand in gedachten kan overbruggen is jouw zwijgen tijdloos in jouw eerste levensvragen. Het zoete duistere wenkt me ik laat je gaan in mijn verdriet simpele vriend het gebeurt nu slechts in…

In een pan, in het duin op het Wassenaarse naaktstrand raak ik in de ban van mijn nietigheid M'n blote billen voelen de miljoenen zandkorrels, waarvan 1 exemplaar meer verbeeld dan ik me kan voorstellen, aldus de Bijbel Dan kijk ik met wijdgeopende ogen naar de effen blauwe fletse lucht en loer, tuur naar de horizon van een zo rustig kalme…

Gooi letters in het vuur hoor de woorden branden tot ze weer bij zinnen komen in een vurig liefdesgedicht vonken springen in het rond heb jij je ook gebrand aan dat ene woord? het is in mijn hart gegrift vraag me niet te blussen net nu de vlammen likken de as al vlammend gloeit alle hitte ons verwarmt laten wij elkander lezen nu het…

kogelrond oranjerood zoals je aan de hemel stond gewoon op klaarlichte dag zag ik jou een soort van naakt kersvers gemaakt door de zonnesmid met zijn ijzers heet en wit je moet de zon smeden als het ijzer heet is moet hij hebben…

de kabouter die hier woont verwacht veel visite het zal het feest van de herfst zijn dat ze hier straks wanneer wij weg zijn vast uitbundig vieren…

Ach, waren alle mensen wijs Deze aarde zou zijn een paradijs Helaas is de mens vaak een dwaas Met veel ophef, geraas en gedaas. Ach, waren alle mensen wijs Deze aarde zou zijn een paradijs Maar helaas het mag niet zo wezen De mens heeft nog veel te vrezen. Ach, waren alle mensen wijs Deze aarde zou zijn een paradijs Nu is het vaak een…

langzame dromen in mijn lichte hoofd lucht in mijn longen zoete melk in de ochtendkoelte in de palm van mijn hand witte stille vlakte waar mijn ogen in de verste verte verdwalen winterwoorden schijnen door poreuze wolken in het prille tere licht…

Deze stad ademt de jaren Aan voeten van de heuvelen en aan de armen van de Adriatische Zee De Strada van de Nieuwe Stad Uitmondend in die heel Oude, waar de tijd is blijven stilstaan in een bom die ge- ruisloos verder tikt Kantélen, oranje daken Schietgaten. Kogels op azuurblauwe zee Uit tijd die nooit meer wordt Eindeloos ommuurde tijd…

langzaam schoven muren in vervreemding nabij nog had ik perspectief maar een diepe angst nam plotseling bezit van mij ben naar buiten gegaan onder de beklemming vandaan maar niemand keek me aan allen op pad naar hun doel in een strak afgemeten pas ik stond daar alleen het spel dat zij speelden was mij onbekend maar zij waren met velen…

Haar kennende opent zij als het niveau zakt een extra blik van Slomer en Lomer. Hem kennende glijdt hij als het niveau zakt met zijn klikken en klakken erin. Hem kennende zegt ze: ‘Zie je de vogel van verf en zie je hoe verlegen de afgrond wel zwijgt?’ Terwijl het geluid wordt geregeld, blijven…

Daar zitten zij, de vier geklofte heren Te toosten, in een opperbest humeur Maar vrijgezelle Mark werd formateur Ik vrees dat het door hem straks gaat verkeren Want wie het aantal vrouwen “bijzaak” noemt Denkt vast dat zij tot “bijzit” zijn gedoemd…

Alle balletjes vallen naar beneden ik kan ze niet hoog houden zelfs niet meer vangen alle balletjes vallen naar beneden en het is goed zo…

een bruisende tuil bomen gebonden op de smalle landweg een poort naar veraf strak in het land op lange stammen een deur naar niets in lam gelegd land ook ongewijzigd door lichte wind het is een hemels poort als de lucht door zware wolken wordt stuk gesmeten het is een zware deur die naar de einder open gaat als zomerwolken…

De zee willen zien de branding, golven het lage zonlicht dat erop spettert Maar vooral is het... het -hoorbaar-ademhalen van zee Haar gefluister en lachen haar ach en wee herkennen we niet ....onze emoties? wandelend of joggend langs de verhalende zee.…

Het was de nacht van donkere maan. De Godin sloeg met een donkere doch heldere blik de mensen gade. Waar was het fout gegaan. Deze schepselen waren bedoeld om elkaar lief te hebben. Om het Universum te voorzien van de benodigde energie voor het Licht. Zonder dat Licht zou het voor altijd Duister zijn. Dus waarom deden deze schepselen…

“Hebt uw naaste lief, als u zelf” Staat er in Gods Woord geschreven Naar dit gebod behoren we te leven Ook al gaat dit niet steeds vanzelf. Wie is onze naaste, vragen we ons af Niet alleen buren en bekende mensen Maar ook mensen buiten onze grenzen Niet heel dicht bij dus, maar ook veraf. Ieder mens kan onze naaste zijn Ieder die we op…

"Zullen we vrienden worden" vroeg de dood me "Neen" sprak ik, voor de duvel niet bang, "van m'n leven niet" "Neen" sprak de dood; "ik bedoel na je overlijden" Ik antwoordde "Neen dood dan ook niet, tussen haakjes, ik heb al een vriend en zijn naam luidt: 'Christus van Bethlehem tot Golgotha', Hij, Jezus, was als de dood voor jou…

Vandaag ben ik een briesend paard en trap naar al mijn naasten, blijft u daar liever van gespaard dan zou ik me maar haasten. In een abri kan je schuilen voor het gieren van de wind als de wolven in me huilen dan spaar ik kraai noch kind Maar morgen gaat het beter vast dan bied ik u mijn schouder aan, verlos ik u van zware last en…

onze gerafelde woorden dwarrelen in de achtertuin neer om elkaar in het voorbijgaan licht te raken voor ze de aarde vinden in het bleke herfstlicht spreken we schrale dichte woorden die naar kilte ruiken en vliegensvlug transformeren in wegwaai woorden uit de achtertuin…

Nog denkend aan die vele jonge jaren Stoeiend, rennend door het veld ‘k Had nooit gedacht dat ze voorbij zouden gaan Maar geloofde nog in eeuwige jeugd Op die plek waar ik ter wereld ben gekomen ’t Is voorbij, de lente en de zomer De natuur duidt thans het herfsttij Nu loop ik hier als oude dromer Mijmerend over de tijd van toen Op dat pad…

Dauw droeg nog de stilte van de nieuwe dag doch allengs werd het hemelblauw ik zag op een middagwandeling de bomen kleurig van groen naar geel en rood het was een boeiend gezicht in het zonlicht kilometers lang en toen het avond werd bood de zon haar ondergang in prachtig avondrood een late merel onderbrak de rust met een riedel…

Voor de nodige beweging per dag fietste ik opnieuw naar de Albert Heijn in Goverwelle, een wijk in Gouda. Bierbevoorrading. Vandaag zag ik een overleden eend in het water drijven en schrok ik behoorlijk. God O God, wat hing er een enorme eenzaamheid om dat arme dier heen. Het is dat ik hem zag, maar anders was hij voor eeuwig ongezien gebleven…

Wat bracht de man ertoe zo af te glijden, Vernuftig als hij is, extreem briljant. Maar waarom maakt ie dan Kim Wall van kant, Om ook nog eens haar hoofd en romp te scheiden? Bewezen heeft dit monster, dit Gespenst, Dat genialiteit aan gekte grenst.…

En in de lucht des vochten uchtends hangen De laatste dunne blaad'ren van het jaar, Als in het zwarte takkennet gevangen, Met fijne glans van kleuren naast elkaar. Zo louterde de pracht zich van de lange En luide lichttijd en de brede schaar Van groengedoste bomen, tot die bange En tere lichtkleur van het late jaar. Die blaadren…

Zorgvuldig wordt papier verplaatst, van stoel naar tafel naar bank. Planten krijgen soep en rijst, nog warm, vuile lakens terug op bed. Eerst Maastricht, dan Middelburg, of andersom, toen ik uit huis ging, de oorlog, Delft, waar ik later, nee, dat was Bussum of Zutphen, of? Uren gevuld met reconstructie, ieder antwoord direct verloren.…