Alle inzendingen, jaar 2018, week 18

Ode aan de bomen. Ode aan het bos. De longen zullen schonen. Ze zullen zuurstof inzuigen op het mos. Ode aan de bomen. Ode aan de groene levensbron. Zuurstof voor stikstof zal ons goed bekomen als de bosreuzen levenskracht produceren onder de zon.…

Uitgelaten zucht ze Een landende luchtballon De straatlichten omringen Het nachtelijk weiland Een kuisheidsgordel Waarvan dichters De sleutel bezitten. Mistige gedachten Verlaten de avondstond…

Streep de dagen door, de maanden, de betekenisloze nummers van dag en week, Vergeet elke datum die niet méér is dan een Nietszeggend getal in het brandpunt van de tijd - Streep de dagen door, verbrand elke datum en Laat in deze seconde alles los dat samenbalt In het brandende heelal van de tijd.…

ik zag je gisteren bij de bibliotheek van Zottegem eerst je hoofd, blik naar beneden op een uitgestoken nek dan, sterk gekromd en stram, je rug die je enkel nog laat kijken naar waar je volgende stap landt. je ellebogen allebei naar achter in een artritisch evenwicht je leek wel klaar om te duiken recht het leven binnen Maar het duiken…

Evenwicht o evenwicht dat fragiel levensgewicht soms echt loodzwaar dan toch weer vederlicht…

Je kunt wel van alles willen en weten, maar het is niets wanneer je wakker bleef Ja zon, ja eten, wat anders maar geluiden verdraag ik niet laat staan dat ik energie heb voor liefde of een prestatie die de dag tot leven brengt de dode dag van te moe zijn voor mezelf en de wereld De tijd…

leemte... nacht werd woestijn zonder oase bergen verbrokkelden tot vallend gesteente... als lawaai oplost geeft dat stilte licht dat wegkwijnt wordt duisternis warmte die wegebt wordt kilte en wee je gebeente als jij straks verdwijnt ontstaat er zooo'n leemte…

Er liep een dierken op mijn hand, Zo kleen, zo bitter kleen! Hoe was het daar wel aangeland? Waar wilde en mocht het heen! 't Liep onder, boven, hier en daar, En 't stropte dikwijls aan een haar, En 't weerde en 't woelde zich half dood; Dan riep het eindlijk in zijn nood: ‘Och God! och God! wat is de wereld, Wat is de wereld toch…

jij hebt de dood in de ogen gekeken maar wilde van die werkelijkheid niets weten pas later kwam het besef hoe kwetsbaar het leven is en welke uiterste datum er aan onderhoud gegeven is operaties chemo’s en bestralingen hebben je niet klein gekregen in een steeds meer relativerend bestaan ze lieten je gaan in de uitbehandeld sfeer…

het begon met een lach die onbekommerd van de springplank duikelde, op het plat van het water, en nog eens en nog eens en nog eens, tot de lach, zoveel harder en grijzer, binnen bleef. ik doe niet meer mee, schreef de lach, de tanden hebben het koud gekregen. het kwam nog tot een eind toen het water, plat en hard, al onder het maanlicht lag…

Bij het woord Rubik krijg ik een rood waas. Nou heeft er een in nog geen vijf seconden De oplossing van Rubiks Cube gevonden, Maar zoals steeds is er baas boven baas: Ik krijg die met een simpel handgebaar In nog geen tel volledig door elkaar.…

Als heuse, serieuze concurrent van 't mensenras, zo hogelijk geprezen, ontstaan uit veler denkexperiment op zoek naar het verklarend element der kosmos - harmonie van schijn en wezen, ben ik, kunstmatig evolutiewezen, als een deus ex machina verrezen - niet simpel maar complex intelligent. Als completerend pleegzorginstrument doe '…

Er is een Russisch landschap in mijn droomwereld met huilende wolven die een gedicht achterna zitten ik ben voor de laatste keer terug bij het zwarte schaap in het donker van mijn diepste verlangen en ik draai mijn hoofd naar het maanlicht we zullen de brieven zonder nachtmerries vergeten onzichtbare letters in het wilde landschap verlangen…

Waarom afscheid nemen van waar ik nooit bij stil heb gestaan? De lucht, nooit zag ik er kastelen in. Waarom iets rekken dat al is doorgeknipt en niet uit doolhoven leidt? Met de witte stok sla ik mij.…

Ik ben nog zo vaak als Dagobert Duck, die meer oog heeft zijn materiële rijkdom te vergaren; en alzo uitglijdt over de bananenschillen van het geluk. Laat mij zo met Kuifjes scherpzinnigheid en moed aan de wereld betekenen. En voordat ik zo in persoon word uitgetekend, wil ik vooral mijzelf zijn, niet te groot en niet te klein.…

de liefde van mijn leven zij heeft mij pijn gedaan zij heeft mijn hart gebroken om mij daarna te verlaten de liefde van mijn leven kun je het niet zien ik wil haar terug breng haar terug neem haar niet van me weg want jij en niemand weet wat zij voor mij betekent de liefde van mijn leven zij heeft mij alles gegeven wat voor mij…

Beneden smachtend in grijze wolken onverbiddelijk Nederige afwachtende houding uitnodigend tot misbruik Kleverig angstzweet zout en verzuchtend Bang maar ook schril gehuld in zwart, hard Pijn verterend zoekend in labyrint Taal niet begrepen, holle frasen net weer wel Steeds verzonken in ledig - waarom - Minnekozen onbestaande enge leegte Gemis…

Dagen van geluk Haar prachtige lach Haar gouden humor Haar schijnende ogen Haar opwindende lijf Haar meeslepende vertellingen Haar precieze uitdrukkingen Zij is terug In mijn geheugen In mijn leven In mijn toekomst Zij reist mee Door jullie kunst Heb ik verbeelding Komen de ideeën Kan ik beleven Kan ik voelen Ben ik trots Zelfs op…

In mijn weiland zit een oude waterput eenzaam zonder huis – verlaten een restje water bevat ze nog wat ooit via dakgoten in haar uit kwam stromen nu echoot en weerspiegelt ze slechts oude herinneringen en langzaam vervagende dromen dat is het enige en toch toch is dat voor wie van dromen en oude weggespoelde verhalen houdt ze wil ervaren…

ik sta daar maar een beetje aan de zijlijn met mijn wittige lijf en leden waar zal ik mezelf laten met mijn blote voeten vast in het zand de zee het brandpunt maakt stampei lijkt alles te weten de zee is zoveel grijzer en groener zoveel wilder en wijzer de zee is zoveel ouder dan ik ooit worden kan…

Sluit mij in je armen al is het maar heel eventjes. Mag ik mijn verdriet mijn wangen laten bewandelen. Als jij mij verwarmt met jouw warme handen. Het verdriet doet mij pijn. Blij dat ik het bij je mag uiten. Het voelt zo intens goed dat ik mijn verdriet mag tonen in het bijzijn van jou.…

Ik strooide een zakje met pikkeltjes in een pot op mijn balkon en nu al zie ik klein groen tevoorschijn komen. Iedere avond ga ik met een beker water naar dat kleine groen en begieter ik hun wens om grotesk en sierlijk te worden. De belofte op het zakje was een diversiteit aan zomerbloemen, dus ik gieter maar door. Een door zonlicht opgeladen…

Wanneer je dit leest Zal ik er wel niet meer zijn Ik ben er geweest…

Wie smalend tot Uw Hutje kwam - Niet ik, gij Kind van Abraham! Ik schenk, uit een oprecht gemoed, De drempel mijne vredegroet! Gij viert uw Feest en zit getroost, Te midden van uw talrijk kroost, In schaduw van uw lovertent, Als Mozes u heeft ingeprent. Judea's wijnstok groent hier niet; Olijf noch vijg teelt ons gebied; Gij gaardet hier…

het was schijn die mij beelden bracht vaag en onaf leven leek nog zacht te trillen in een beven als angst zij contourden een mooi contrast met een al volwassen achtergrond waarin hun pril en kleurig bewegen een vitale meerwaarde gaf nog geen fantasie want ook mijn geest volgt de traditionele leest pas later komen letters…

Ze zien ons aankomen over de pier. Twee verrukte eenden door de zon beschenen lekker kwaken hier. Verder duiken en tegendraads de wind in. Dan: wolvenschrik! Wolvenschrik! Wel iedereen is dier! ----------------------- uit: 'Vonkt', 2017.…

Heb jij het in je om op elk terrein, Je overal voor vrede in te zetten? Maak jij met elke vijand korte metten? Heb jij het lef om marinier te zijn? Durf dan, net als die grote Zeeuwse zonen, Om stoer in Vlissingen te komen wonen.…

Terwijl ik tussen 't groen vogels zie kijken ik niet laat merken dat ik ze hoor al tonen ze zich als een volledig koor alsof zij onsterfelijk willen lijken vraag ik mij in gedachten af wie zij bereiken. Of ik in mijmeringen deze ochtend iets verloor en belopen ook zij in leven meer dan een spoor, zijn ook zij niet tijdelijk hier dat wat eens…

Ik kruip graag in de huid van Michael Valliant, die in snelheid zijn leven kleurt.Ik los zo gelijk een man met zijn verstand de raadsels van het leven op, die ik naar uitkomst nimmer heb betreurd.Zo kan ik mij soms voor heel even; wanen een man van de wereld te zijn.…

Zij heeft haar ogen gesloten niet voor heel even maar voor altijd ik had je nog zoveel willen zeggen willen vragen ook je een goede reis toewensen onverwacht was het ineens jouw tijd…