Alle inzendingen

's Morgens op het witte laken doet er een gelaat ontwaken -- dat ligt daar als een waterlelie op een golf water, op de peluw. 's Middags loopt ze in het bos te schijnen, haar ogen tussen bladen als twee kleine vuurjuwelen, kijkend in een laan -- bladen ruisen weer dicht, ze is gegaan. 's Avonds lacht ze in een stille kamer, zonder…

Het leder is van zijn voet gesneden, aan het uiteinde huist breekbaar steen; zijn tegenslag dwaalde in wat verdween, de herfst heeft zijn huid tot nu gemeden. Een rap tempo kon hij niet meer inkopen; nu dolen gestrompel, verdriet en leer; zijn oude huid komt nog niet in verweer en blijft op een voorspoedig herstel hopen. De winst kon men…

Zo nu en dan doet Moeder Aarde pijn En juist zo vaak in moeilijke gebieden Waar alle huizen toch al niet solide En de omstandigheden tragisch zijn Misschien omdat ze ziet hoe men daar leeft En zonder het te kunnen helpen, beeft…

We hebben geen goud gemaakt en zitten in de stank van 50 emmers urine Trofeeën om ons heen uit de kast met zeven sloten als geschut om ons geluk Vanavond lenen we luxe voor een schuld aan later en drinken we op vroeger Afgekloven botjes stoppen we als sieraden in onze neusgaten We eten troosttaart met slagroom Het feest loopt ten…

In de zomer wandelen we bij zonsondergang, langs koeien en paarden, stil grazend wolken uit de blauwe hemel. Elke dag lopen we samen rond het Roege Bos. Soms fluisteren we over onze herfst en vragen ons af: op welk land zullen wij vallen? Gisteren, onderweg naar huis, struikelde ik plots en viel zacht in de bladeren. Ze hielp…

Ik kreeg een nieuwe rugzak van mijn zoon Hij zei, ik had gezegd mijn oude viel maar uit elkaar Toch kon ‘k hem nog niet weg zoveel met hem geheen en weer zijn gaatjes stopte ‘k elke keer Ja soms zijn dingen zo vertrouwd en je verknocht, zei hij ‘k Liet nog vier and’re zien Een 60 liter, die onder stof, merk Carymore, gekocht…

Wat houd ik van de herfst, de mooie luchten, het afscheid van de zomer nadat de bladeren gevallen zijn, maar eerst in vele kleuren nog even schitteren en dan vergaan. Zo zijn ze beeld ook van ons menselijk bestaan dat klein begint, dan groeit en bloeit maar eveneens weer losgelaten wordt. Een afscheid van dit leven, na lach en traan. Toch…

Er ligt een mooiere zuivere beschaving dan die van de prille vormgeving in mijn beperkte denkwereld op een elitaire schrijverssite van dit groene kikkerland waar mens en mening waarheid mennen de zilvervis de meeuw in de bek leert kennen als blauwe avond stil de zwarte nacht ontmoet een diepte ver van hier in het duister van…

Hoog in de wolken vliegt De rode wouw zijn rondjes rond, Het briesje blaast de zomer, Het koren wuift in de zomergloed. De trekker ploegt over d’akker, De leeuwerik zingt het zomerlied. Fietsers zonder helm Genieten van de buitenlucht, Een Porsche komt aangesneld, Fietsers genadeloos geveld, Sirene doorklieft de rust, Dan is de rust…

de korrel zand en de eerste sneeuwvlok lachen elkaar uit in een snel ontmoeten komt de vlok niet verder dan wat wat vluchtige kristallijne groeten want het zand heeft hem uiterst snel weer weggebrand nog is het strand een zomers relikwie omspoeld met een heerlijk wit gekuifde zingende zee…

Soms wordt het me teveel en steeds vaker en vaker veels te veel de materie, het hebben van doch steeds vaker en vaker de emotie, het huilen om het verraad, het verlies door de wereld die de aarde zo aantast dus niet aanpast vooral niet aanpast dat wordt me veelal te veel dan denk ik: Jan Jacob alias Jean het is goed dat het leven…

hoopvol spreekt men over een korte doch strenge en vervullende winter te midden van de veelkleurige pracht en onstuimige kracht van de herfst men draagt het verlangen naar lente naar een vredig ontluikende wereld vol nieuwe geuren en kleuren zacht op handen door de zeurende winter de verwarring slaat toe bij de vroege vracht aan gele en…

Heel argeloos begin je een gedicht. Een aantal letters, aangenaam van vorm. Het gaat vanzelf. Er slibben regels dicht. Ze zwijgen nog. Ze wachten op de storm. Uit dode krullen, schreven, lijnen, halen Ontstaan - geen mens die weet waaraan het ligt - Schermutselingen tussen de vocalen. De consonanten brommen mee, ontsticht. Pas dan ontpopt…

'k Ben Brahman. Maar we zitten zonder meid. Ik doe in huis het een'ge dat ik kan: 'K gooi mijn vuilwater weg en vul de kan; Maar 'k heb geen droogdoek; en ik mors altijd. Zij zegt, dat dat geen werk is voor een man. En 'k voel me hulp'loos en vol zelfverwijt, Als zij mijn lang verwende onpraktischheid Verwent met wat ze toverde in de…

Vervlogen klanken verwoorden Will Tura en zijn jonge nichtje Frida kan je nog in samenzang horen "'t is vandaag de eerste schooldag "nu opgetekend grijsgedraaid in het verleden. "Gisteren zag ik je als een baby aan die zonder beertje niet naar bed kon gaan nu zie 'k je met een boekentas aan de hand naar de grote meisjesschool toe gaan…

Adams keuze Het waren paradijselijke oorden waarin de eerste man tot leven kwam. Toen God hem eventjes terzijde nam en hem een keuze bood met deze woorden: ‘Wat voor gezel wil jij van mij als gift?’ zei Adam: ‘Doe maar iets als Taylor Swift.’ Elk wat wils Wij houden van verschillende posities, de missionaris of een ander standje,…

Waar de wind mij raakt fluistert mijn ziel zachtjes mee stilte wordt muziek De wind strijkt teder door de morgen, glijdt langs takken en over uitgestrekte velden, weeft kleuren en lichte strelingen in mijn aandacht, en laat kalmte neerdalen in mijn gedachten. Ik spreid mijn kwetsbare vleugels, fladder mee op de adem van je delicate beweging…

nu het geruis van de zee was afgebroken in de strandtent waar buikige mannen op slippers met bierflesjes in en uit liepen was een slanke meermin achtergebleven. op haar ranke heup zat een kleine salamander te rusten zijn sierlijke pootjes gespreid in haar milde warmte terwijl ze afrekende voor een cola en de vijfduizend zandkorrels op…

Ik was jong, ik ging grootse schoonheid ervaren op handen van succes, en nu loop ik op wolken van elektrisch licht glitter en bewondering mijn pensioen te vieren in de hemel der feesten ster onder de sterren de lachend mooie mensen hun parels, botultox en gel in halfgrijs haar, onvermoeibaar op de maat van het koper Niemand hoeft…

De schoonheid van haar, Is niet alleen de buitenkant, Maar ook de binnenkant, Deswege bemin ik haar, Dubbel, en dat al heel lang. Wijl zo’n combinatie is in zwang, Zijn er vele kapers op de kust, Ben dus niet d’enige dit hapje lust. Bij d'om haar losgebarsten strijd, Menig man eronder lijdt, Wijl ’t einde niet is in zicht, Is af en…

Het is maandag 1 september 2025 ik kijk in de spiegel en denk "Zo die seizoenen zijn voorbij zeker de lente, ook de zomer wellicht houdt de herfst nog even aan!" maar er komt zeker een winter een zachte? een keiharde kouwe? maar in ieder geval! een heel persoonlijke, die van mijn eigen levens-WINTER-avond maar ik weet me te pantseren…

ze houdt niet van het daglicht zo onbarmhartig zo meedogenloos fel ze hunkert naar de avondschemering die geheimzinnige sfeer tussen licht en donker als de dag langzaam afscheid neemt begroet ze verheugd de naderende nacht ze houdt van de nacht het troostvolle donker verzacht de pijn haar nachtlichtjes zijn aan een schemerlampje…

hij danste met de dood tot hij abrupt in het duister sprong sprakeloos liet hij haar met scherven achter het verlies was een zwaard tussen haar schouderbladen een stilte huilde diep in haar hart in de namiddagen van eenzaamheid het werd winter de tijd kwam tot stilstand de koude maan toonde haar heldere gloed…

Uiteindelijk, vader, is het ons gelukt Om wezenlijk verbindingen te maken Mijn moeder wist het schellekoord te raken Heeft je uit je passiviteit gerukt Je zag opeens hoe ik je had gemist Zo helder stonden toen je grijze ogen Het speet je zei je van je onvermogen Nu was je een die niet van wijken wist Je sloeg je beide armen om mij heen…

zal ik dan maar de liefde zwijgen of zwijgen zonder meer elk woord gesproken of geschreven is dansen op een koord zal ik dan maar mijn gedicht als witte duif de lucht in gooien klapwiekend verdwijnt zij achter blauwe bomen of zal ik toch maar nog één keer voor jou mijn woorden laten dansen een valse triste een danse macabre…

Eik manifesteert zich nadrukkelijk als stoere eenvoud in het landschap waar stilte in zingeving eenzaam voelt eik bereidt zich voor op eikeltjes zodra de zomerzon is verdwenen trekt hij zijn mooiste kleren aan in rood en bruin en wakend geel eik maalt niet om weer en wind is nu boom en voelt zich loom eik is volwassen, was ooit kind.…

Vastigheid we stapten stevig door en toch begonnen de bergen ons op te nemen iedere stap bracht ons dichterbij het rots massief het voelde niet dat wij nader kwamen maar onze inspanning gaf geen afstand aan wij leken dansend naar boven te gaan maar ook wisten wij dat het lichte in je hoofd en de kortademigheid een tijdelijk…

De herfst ritselt de laatste warmte bij elkaar en de kruinen scheef van wat niet houden kan wijl witgeblazen wolken schuiven over stervend groen het licht valt anders nu en zet de toon voor krimpende dagen het blad bekent weer kleur en geur van schoonheid door verval de bladeren ritselen in ons gemoed en vragen vinden weer hun weg…

Wat de vrouw van haar herinnering weet is niet veel meer dan dit: zij heeft vele armen waarmee ze haar omknelt Ze zal haar niet los laten als de vrouw zich bevrijden wil opgepompte armen hullen zich in zwarte tinten Omgeven zich met zwaardragend zwijgen haar herinnering gebruikt vuisten als de vrouw haar afschudden wil Wat zij…

De zon speelt door het loof der vorstelijke dreven, die kruisen, heinde en verre, om 't vorstelijk kanteel; de zon valt blinkend neer op toren en kanteel; de zon doet levend goud op de oude kruinen beven. De zon is overal. - Om 't wislend veldtafreel verbreidt ze een waaiend waas, uit zijde en licht geweven: zij trilt in elk gezang; zij leeft…