Alle inzendingen over rukken

rondom en woekert met uw bruid in welig bloeiende weiden ik zie uw pracht de zon begeleiden en mij , de schouwende mens met gelukzaligheid verblijden fluiten fluiten fluitenkruid gij zingt van vreugde met kleurrijk blad ik zou u willen plukken, stelen uit het veld doch laat u onberoerd geen stengel zal ik knakken of aan wortel rukken…

wanneer ik niet meer in de stilte kan staan verlies ik mijn woning van plek tot plek mijn ziel zal rukken aan ijzeren luiken de dood ingaan, het lichaam nog vrij plichtsgetrouw zal ik gebaren naar honderd bomen in een seizoen verwacht jij kan me dan tot stof verbleken van eind tot eind naar een ijdele nacht het kind verstuiven, het laatste…

Ooit vind je weer de weg de weg naar geluk nooit meer om te hoeven kijken naar het verleden die met een ruk op vervaagde rookwolken lijken in het heden we kijken nog veel te vaak terug naar waar we nu veel sterker door zijn niet naar de strakke kobalt blauwe lucht maar weer terug naar het reffrein denkend dat alle mensen op deze bol nooit…

Ik wilde schrijven in de woordenstroom die als in een droom boven kwam drijven; vreemd hoe het begon… Het werd een vloedgolf van emoties en indrukken, waar ik me niet van los kon rukken, mezelf eigenlijk onder bedolf. Spraakwater maar dan geschreven want alleen zo heb ik mezelf nog enigszins in de hand.…

de armen zijn te kort als ik de bloesem wil plukken lang rek ik me uit om te grijpen, te rukken een slechte droom gaat aan mij voorbij een kerker moeten ontvluchten maar niet wil lukken mijn voeten in grijs beton gegoten verstard beeld van stuurloos voelen langs muren van beslagen glas waar doornen spiegelen aan het…

Ik wil niet onder de bomen wachten totdat de bui is overgewaaid Niet schuilen in het portiek totdat de storm is gaan liggen Of haasten om voor het aanstormend gedonder thuis te zijn Raas over mij heen Verdrijf dreigend onheil met krachtige hand Gesel mijn huid met striemend geweld Ruk met gretige handen aan kleren en haar Laat het…

De duistere wolken uiteen gaan rukken, En het donker voor immer laten verdwijnen. Ik wil met jou nog zoveel dingen, Maar rest ons nog de tijd daarvoor? Van geluk kan ik wel zingen. Jubelend als eenmanskoor. Maar wij zijn net als zoveel stellen, Nuchter, en met beide benen op de grond.…

Tracht te dichten wat ik kan praat de woorden een complex aan, ruk de zin uit zijn verband en geef de teksten op hun kop Dacht te zwichten dat ik dan in het donkerste duister verdwaal de letters knip uit vale krant gelijk ’n sidderaal als uit de vingers van m’n toppen de inkt vloeit over maagd’lijk wit doorslaand niet te stoppen want…

.' O dit, dat Hij zijn kinderen slaat, En plotseling in hun midden staat Om 't liefste weg te rukken! En duidelijk hoor 'k mij gezegd: 'Kind! Ik heb veilig weggelegd, Wat anders viel in stukken.'…

Boeken verzwijgen hun geheimen uit vrees te worden verbrand Letters rukken zich uit woorden en woorden uit hun verband Afscheid van de waarheid zoals die geschreven staat Voltooit de aftakeling van de wereld die haar draagt Alles evolueert Tijd en ruimte voelen aan als zachtnatte klei Schaduwen uit schaduw brengen zeven rassen dichterbij…

Ruurd van der Weij, oud-marinier is een man, klein van stuk met in zijn hand vaak een fors glas bier, slechte tijden interesseren hem geen ruk. Een keppel op zijn kop, medailles pronken op zijn borst, ze zeiden bij de marine al: een adelborst met forse dorst.…

Toen zei Jezus, het orkest in het hart van een bezetene ziende, de trommelaars de paukeniers en fluitisten, het lawaai van het geschetter en getrommel aanhorend en zijn oor verdoofd wetend, met een ongeordende stem: druktescheppers van duivels, vlieg het heelal in uit dit huis en de lucht werd vervuld van alleenstaanden, elk in één ruk eenzaamheid…

'Of liever', dacht ik 'ruk me dan toch de tong uit!'…

Het planchet boven de wastafel is nu echt te klein voor het alsmaar toenemend aantal attributen dat mij er tot nu toe van heeft kunnen weerhouden het met de dag kaler wordend spiegelbeeld hardhandig van de muur te rukken.…

Zo gaan we verder, als rampslaven, we rukken de rokken van sappige lijven, we eten hun slippen op, verslikken ons en komen niet verder. We slaan als uit de koers geraakte schepen te pletter op de kust van de ware liefde.…

naaktheid met wellustig strakke touwen in mijn huid gebonden En een zoevende wind van pijlen om het bloed weg te likken uit de beneden schoonheid waaraan ze zich vergapen de vrouwen met tranen de mannen spottend, jongens en meisjes nieuwsgierig opgewonden Niemand raakt me aan niemand voelt de warmte van mijn lichaam vervliegen Ruk…

Geef een ruk aan je hoofd en je zult zien hoe de schaduwen van deze wandelaar wegspringen de velden in en hoe dat gedachtegoed in de beschutting van het gewas de middaghitte overleeft en met de schemering onze huizen binnentrekt. ------------------------- uit: Ontfermingen, 1998.…

want het is oorlog winden rukken bomen aan flarden met hen de stilte van dromen in olie gedrenkt vliegtuigen slaan op hol scheren langs kerken en moskeeën. ik sta aan de zijkant de armen gekruist alleen, ook deze nacht. (18 maart 2004-6 juli 2004)…

maar dat mag de pret niet drukken Ik voel me weer kind en overbrug zo hele stukken Gisteren heb ik ze gekocht schoenen met wieltjes eronder Iets waar ik al een tijdje naar zocht en me nog steeds over verwonder Vandaag voor het eerst geprobeerd eerst maar een klein stuk Het ging gelukkig niet verkeerd binnenkort ga ik voor een langere ruk…

winden waaien over akker zon staat niet meer op haar hoogst regen tikt mijn wereld wakker na het zaaien zal ik maaien wat ik heb geoogst tere bloemen snijd ik dierbaar droog ze leg ze naast mijn bed maar van wat ik ook geplant had is een kostbaar deel geplet ruk de wortel van het onkruid niet in wilde woede weg nagels breken tranen wreken…

Ik krab je ogen nog wel uit Ik ruk de lippen van je mond Je oren wil ik ook En zelfs de billen van je kont Dan loop ik rond met vaste tred Recht kijk ik door de ander heen Dan hoef ik nooit meer bang te zijn Dan ben ik net als jij een fenomeen…

Bij het aanschouwen van de bos rozen Sprak zij slechts dank zonder blozen Verafschuwde die altijd liefdevolle blik Vanzelfsprekend zo bovenop veel te dik Hunkerend naar dat brute die vent in hem Niet dat softe vragend met omfloerste stem Nee, haar wil overweldigen dwingt te bukken Haar kleren nat kussend van het lijf te rukken En onder…

De lichte ruk waardoor het twijgje vruchten lost, en veert, en zich zo snel door huid kan boren, kleine weerhaak, groengepunt.…

Hoe welgemoed geniet ik van mijn taartstuk Daar ik reeds zie hoe hij straks mooi voor schut staat Haast zeker heb ik hem met deze kaart tuk Daar is de flop waardoor ik aan mijn baard ruk Arghh, runner-runner en een @#%$^&% kutstraat!…

gevonden Rodica en Dodica de ooievaar speelt trekharmonika Op de trekharmonika schilderde de schilder Rodica en Dodica Rodica was net zo groot als Dodica op die trekharmonika Op de trekharmonika speelt het liedje van Rodica en Dodica Dodica had een vrijer en Rodica had er geen toch was Rodica net zo groot als Dodica Met een lange ruk…

De golven branden grauwend groen vergeten leven aan mijn schoen Tegen het waaiend zilten zand bescherm ik ogen met mijn hand Wolken scheuren op tot flarden ik voel mijn huid tot eelt verharden De zon breekt zacht in kleine stukken die lachend aan mijn kleding rukken De horizon verdwijnt in water water van eens, water van later dat nu onder…

De rechtsen rukken op, dus het is fijn dat ook de lynxen weer in opmars zijn. -------------------------------------------------------------- ... Nieuwsfeit: Vlaams Belang, de fascistoïde partij van Filip Dewinter, scoort hoog in peilingen... en...…

Ik hoor getijden van verre en dichtbij - echter de bootsman haalt mij met een ruk binnenboord en wrikt de heilbot uit mijn strot. 22 januari 2002 Zonneleen 53…

ik graaf de stilte op schep ze tot wolken en tengere draadjes weef ze in een bruidssluier vlak voor het altaar ontkomen aan het licht adem jij vage beloftes sleep ik mijn naam tot in je schaduw ontrouw en dode woorden rukken de nacht uit elkaar alleen het gangpad blijft over en schijnt door een bleek wit gelaat niemand zal zich…

Opa wilde in zijn leven door het avontuur gedreven nog één keertje weleens weten ondanks stemmetjesbetoog hoe het zou zijn om als een vogel door de luchten heen te zweven waarna hij de doodsprong nam en gillend door de wolken vloog Hij schoot in één ruk weer omhoog en voelde plots hoe zacht datgene wat daarvoor dreef langs zijn benen nu…