Alle inzendingen over hen

stille tocht langs littekens lichtvoetige schimmen versterven in een lenig landschap waar nauwelijks plaats is voor zoveel ruimte en de laatste pagina ontbreekt veraf ligt het dorp voor anker ze verbergt, achter fluisterende zandmaskers haar weelde verlegen als een windvlaag door een traliehek verstuift het donkerste uur door huid heen…

Waarheen zullen we gaan Heer U roept ons steeds maar weer Wij weten Heer, waar heen Niet anders, dan tot U alleen.…

de regen was geen spelbreker maar tekende allure op je lijf koelde zacht de eerste zonnebrand gaf onverwacht je vormen prijs een waternimf in het natte gras met madeliefjes om je heen ik nam de foto die niet mocht je lachte met de regen mee…

Opnieuw een akkefietje met de Russen Nu is er ingebroken in Den Haag Frans Timmermans krijgt weer de volle laag En hij moet al die brandjes zien te blussen Natuurlijk wordt het incident betreurd En Moskou is daarna weer aan de beurt.…

ik mijmer wat laat de wereld draaien volg het gewoonte pad ineens zien mensen me niet meer is geen ontwijken ze lopen dwars door me heen zonder op te kijken raken me voel het diep van binnen maar kan niets beginnen ben lucht voor hen maar zonder kan ik ook niet leven dus ik besta en ga gerustgesteld weer verder op mijn pad…

Het moest zo zijn, wij zijn de reizigers die de glans deden verbleken in een oceaan van de voorspelbaarheid, in het wakend oog welt een traan als een liefdevolle bezinning, in de wederkerigheid ligt de kiem tot inzicht, een dialoog die wij tot heilsgebied hebben verklaard er was alleen de huid van aarde om ons heen.…

Die dwars door Alle donker heen Licht geeft aan Mijn verduisterd Hart dat zichzelf Niet meer voelt, Die dwars door De snijdende kou De warmte geeft Waar ik van leef, Bent de vaste Rots waar ik op Bouw…

drie oude stronken kijken mij aan met hun noestige doorleefdheid jaren leefden zij van twijgje tot woudreus zij waren goede buren ik hoor hun verhalen over kabouters, vogels elfen en reeën drie oude vrienden die ooit langzaam groeiden in het Deemsterwoud…

(en toch niet bleven) 'wie schrijft die blijft' zei men vroeger dikwijls maar jaren later weet ik beter denk ik aan de oude dichters die van ons zijn heengegaan natuurlijk zijn er nog de bundels die getuigen van hun bestaan maar blijvend zijn ze niet vraag uw buurman bijvoorbeeld maar eens naar de dichter C.Buddingh' wedden dat hij…

het gras is groen geschoren op het veld van eer de witte kruizen dragen namen van de helden uit weleer door hen die vielen zijn wij opgestaan nog altijd doet hun lijden zeer…

Vanaf het begin van mijn leven Een muur om mij heen van gewapend beton. De wereld daarbuiten kon mij nooit raken En ik eenzaam en alleen daarbinnen. Mijn leven één groot toneelstuk Ik de hoofdrolspeler en regisseur. Emoties binnengehouden, gevoelens weggestopt Niemand die mij raakte, niemand die mij kende.…

Wanneer pijn je leven beheerst, de ganse dag weet ik da'k toch niet klagen mag, want wat zijn die pijntjes van mij, vergeleken met het immense verdriet van de nabestaanden, van hen, die het leven lieten. Daar is mijn pijn niks bij en maakt me stil!…

Het nieuws, waar alle kranten vol van staan, gaat deze dagen over strijd en haat in Syrië en in het Kalifaat. Het houdt niet op. En ik? Ik roep ontdaan: Vergeet die mannen die hun staten bouwen. Hoe gaat het met de kind’ren en de vrouwen?…

De vlier staat mij nader toe in zijn nadenkendheid, een gelijke taal ruist door ons heen, dezelfde strijd, met wortels in het verleden en ziel in het kale zwerk, onverbiddelijk torsen we het beknotte werk.…

We vierden ieder jaar 'voor hen die vielen'. Ik vond het wel een beetje raar, had daar nog nooit iemand zien vallen. Het monument staat er nu nog. Het kruis gebroken wit. De letters donkerder maar toch nog steeds: 'voor hen die vielen'. De dag erna ontsnapten we. Mijn moeder zei: "waar ga je heen?"…

In angstige, eenzame uren, praat ik alleen met hen.…

Een uitbarsting van liefde, zomaar in een keer, zo liefdevol gegeven, twee armpjes om m'n nek een lijfje aangeklemd, "ik hou zoveel van je" fluistert ze, ach lieverd, dat is helemaal niet gek, ik hou nog meer van jou! Nee hoor oma, dat kan niet ik hou het allermeest van jou, spelen we het spel, elke oma kent het intussen…

Als je niet schiet dan ken je ook niet scoren. Valt er een gat dan heb je geitenkaas. Heb je geen bal dan ben je niet de baas Als je verliest dan heb je ook verloren Er rest mij niets meer dan te emigreren Ik ga maar vast de Brabançonne leren…

“M’n moeder gaf me, voordat we vertrokken, Wat water en een zwemvest, een oranje, Ze bad en zei me: ‘ik houd héél veel van je.’ We kwamen aan, moe, dorstig en geschrokken. Nu gaan we wéér aan boord, van grote boten, Maar volgens mij zijn we niks opgeschoten.”…

blijkbaar nooit het heen en weer.…

Je bent ongemerkt binnen in hem geslopen neemt steeds meer bezit van hem waardoor hij het niet meer weet en langzaam alles vergeet 'Waar moet ik heen?'…

Aan ’t eind van ’t jaar betreurt men altijd even De lange lijst van hen die ’t leven lieten We zijn ontroerd, maar men wil ook genieten Waarom geen lijst van hen die heel lang leven? ‘k Noem Vera Lynn en Doris Day, die twee… Ze léven nog! Hiep, hiep, hoera, hoezee!…

hoe mooi is het dat ik je dat zelfs over de dood heen nog kan geven.…

nimmer openlijk is getoond nimmer is aangeleerd zelfs vaak nu nog als kinderlijk wordt weggehoond of dat hij nog steeds het gelijk van het duistere geweten beloont zo leeft menigeen op haast niet op te laden levensvreugd weinigen staan stil, voortdurend vluchtend, vermijdend en gehaast; het hart klopt wel maar gevoel is door de jaren heen…

Uit deze chaos en verwarring ziet een stilte het levens- licht die ook nog eens elk woord laat vastzitten om nooit meer te ontsnappen alsof men een hele muur in dimensie laat bouwen om mij heen Ongevraagd en zonder toestemming lossen creativiteit en inspiratie in het luchtledige op.…

Tussen steile rotsen door dicht woud omringd dendert de stortbeek naar beneden geeft zich over aan de wil van de oeroude Schepping over hem heen stijgt en daalt telkens een gondel langs de helling steeds onderworpen aan menselijk gezag de hotsende stroom bereikt het lage dal zoekt als kabbelend riviertje de tijd zonder eind het…

Ze bukt, haar billen in de kijk en zet haar schoenen weg Nooit kijkt ze door het raam Nooit kan ik over de straat heen contact met haar maken en mij en mijn verlangen blootgeven Het is heet, het waait zo warm door de stad, dat ik tussen ons in ruimte zou laten, alleen lichtjes haar strelen, niet tegen haar aan liggen, en eerst het licht…

Ik geef het toe Ik geef het ruimhartig toe Ik had ‘broccoli’ in m’n keel Maar ook in mijn hart En niet alleen vanwege Jeangu Maar vanwege de organisatie En vooral het personeel Zo vriendelijk, zo doeltreffend Zo fris, frank en fruitig Zo’n heerlijk Songfestival Met 3500 feestelijke liefhebbers Ieder op z’n eigen wijze Maar zo autenthiek…

Verlaat mij en gaat heen, gaat heen, zorg, druk en droefenis van zinnen; of dacht gij altijd bij mij binnen uw wil te hebben als voorheen? O, maar ik zeg u aan van neen; verstand zal u wel overwinnen, verlaat mij dan, gaat heen, gaat heen, zorg, druk en droefenis van zinnen.…

je hebt soms van die dagen dan gaat er van alles mis je voelt je zo ontzettend klein en weet zelf niet wat er is het liefste wat je dan zou willen is weg weg van iedereen verstoppen voor de buitenwereld en even niemand om je heen…