Alle inzendingen over verrot

ze zijn nog maar met enkele bewoners in 't vervallen dorpje op de heuvel vergeten en in de tijd verloren primitieve boerderijtjes waarin comfort ontbreekt 's winters vochtig en tochtig lekkende daken en muren veel verrot hout 't ruisen van de wind door toppen van kale dikke beukenbomen het dorpje is reeds dood en koud…

de aarde is al weken verzopen er rijdt geen boer over het land het enige wat je ziet is water verrotte gewassen en een krant soms zijn er kinderen die spelen of ploetert een hond in het zand het weer oogt zeer mistroostig zoals het huisje aan de waterkant ik wil er wel door blijven lopen maar het is modder die mij plaagt die blijft zuigen…

evolutie te beërven zie de vogels roerloos ver in de savanne waar hitte wordt gespannen tot een klaterende donderbui jij vreet de woorden kaal van mijn verhaal strekt je lange nek de letters proef je pas als je mijn bloed hebt in je bek jouw vraatzucht trekt bekentenissen uit mijn lijf je schoont mijn botten laat de rest verrotten…

ik had alles op een rij nu gaat de beuk erin ik heb geen zin meer me te conformeren het is genoeg geweest ik kap wat overtollig is loodzwaar van jaren groeien de takken buigen door maar in het oerwoudgroen kan niets meer bloeien ik heb de grond gezocht in humusachtig duister de lucht rook al verrot ik wortel in opnieuw beginnen en…

onbestendige tinten grijsden met angst ons bestaan er waren geen rustpunten in de hectiek van vluchten met vrees en schrik in weten wat ons en ik gaat overkomen in het slechtste samenraapsel van onze dromen die we ooit beleefden het waren de hoge uithalers in de muziek die opborrelden uit aarde waar modder drab en verrotting…

hij is lang van stuk deze man voortstappend in een doortastende pas gedragen door zijn zwarte jas waaronder, onzichtbaar, zijn schraal postuur; een lopend skelet alras zijn bleek gelaat met ingevallen wangen en uitstekende botten lijken de ogen achter tralies te hebben gevangen en de geest te verrotten zijn vilten hoed ruim…

op de eerste etage slungelden haar benen uit het raam over het al haast verrotte houten kozijn van een herenhuis met verloren faam ze daagde mij uit met blote benen en lonkende ogen die mijn lust wilden lenen onder het gewuif van een luchtige rok ontsnapte mijn verstand geenszins aan deze ruif en mijn hart haastte zich als…

In gedachten scheld ik je verrot en hem ook net zo goed. Op dit moment haat ik jullie terwijl mijn wond weer bloed. Razernij maakt zich van mij meester ik wil schreeuwen, schoppen en slaan! Maar het verandert langzaam in verdriet, wanneer zal dat eens over gaan?.....…

Teloorgegaan bezit - verbrijzeld en verbrand; verrot, geplet, verdwenen - is wat mij blijft, mijn kostbaar eigendom. ------------------------------------------ uit: 'Plaatselijke tijd', 1997.…

De geuren van ontbinding en verrotting zijn niet pijnlijk, ze vullen enkel de verbeelding die niet kan luisteren naar het leven. Kon ik maar stilstaan, hier en nu, heel even.…

Mij krijg je niet kapot, en anders slaan mijn vrienden je verrot!…

(H.H. ter Balkt; 1938-2015) In tijd is een mispel geheel aselect volkomen willekeurig derhalve Overrijp moet zij worden gegeten, daar een verrotte mispel beslist niet lekker is Mispelbloemen wonen in een landgoed van blad de gevelvlag van mijn gemeente kent er één In populariteit kan zij niet mee met zowel de appel als (ook) de peer…

ik kijk niet terug maar blader door een herfst die blad voor blad verrot de smurrie wordt eens lente ook al wintert het kapot de dode boom die sprieterig reikt naar dromen over zomer was groen en ongerept , verloor zijn strijd tegen het ouder worden in een tijd die niet wordt terug gezet de paden zijn nu afgedekt mos heeft zich al afgezet…

Ik zoek me verrot Waar was jij?…

De zomer heeft naast haar ontluikend blad, net als de winter, herfst niet te vergeten, een atmosfeer die zwaar verrot mag heten, met regen, -wolken, -bogen en zo wat. In ieder jaargetijde zit het klad. Wanneer je zulks bot stelt krijg je verbeten: “Stop de vervuiling!”, naar je kop gesmeten.…

Starend in de zonnespiegels van de Maas bengelen tranen aan de kaken van een dwaas Mijn lief mijn schat, jij rotte appel van mijn oog borende meelworm die mij bedroog Knagend aan schillen vlees en een toereikend klokhuis maalde jij onvermoeibaar zielendeeg fijn tot hatelijk steengruis Palingen in kadaverkamers verdringen voor herinneringen verrotten…

Als je van binnen verrot bent, door & door... Noem mij maar lelijk, dom of te klein... Zo ben ik geboren & zo zal ik zijn... Ik ben wie ik ben en daar kom ik eerlijk voor uit... Want ik ben een mens, Ik ben geen freak. Ik leef want ik adem dus ik ben uniek!…

Als op een dag Er het besef komt Dat doorgaan Op deze weg Niet langer kan Niet langer gaat In deze Verrotte maatschappij Dat verharding, haat Alleen tot niets leidt Is er nog hoop Word ik wat blij Als men beseft Dat verder leven Langs deze weg Met zekerheid Voor verliezen En voor leegte staat Is er weer licht Zijn er nog kansen…

Daarna werd je met 30 kogels vermoord, want hun zieke geest was totaal verrot. Nog hoort men je stem: in het huilen van de wind, het ruisende graan, dat rechtop blijft staan. Hij klinkt nog steeds door in het zingen van een kind en als mensen voor de vrijheid opstaan. ‘Venceremos’ was jouw lied dat zorgt dat je niet zal verdwijnen.…

De Papen schaarden haar onder de sletten Dat deed ook de door hen aanbeden God Men vloog zijn vijandin dus naar de strot Alras wist men haar buitenspel te zetten Ze maakten met zo’n schepsel korte metten Een ongehuwde moeder was verrot Al pieste juist haar minnaar naast de pot Veel rooie rakkers bleken marionetten Een katholieke krant deed…

Ineen gekropen kapot en vernietigd Alleen achtergelaten gebroken, bedroefd Mijn hart gescheurd in twee helften Vernietigd verrot en kapot Bedrogen en belogen Zo verkloot en bijna gedood Oh hoe kom ik hier te boven zo alleen Eruit gekropen en verdrietig Doorgaan, gelijmd, verholpen Genietend, gelach en geheeld Weer opgekalefaterd, geleerd…

De wind in bolle zeilen Varend over plankton De meute drinkt de passie En bakt de gele zon Het kraaiennest bezwangerd Met de geur van stinkend vlees Kapitein stuurt immer door Met een heldere blik zonder vrees De ijsbergen omzeilend Het schip diep in de vaart De vrouwe van de stuurman Die een kindeke baart De loopplank reeds verrot…

Wanneer zij de schil had mogen verwijderen van zijn in nevelen verborgen lichaam ooit nieuwe pitten had mogen planten in de vroege morgen uren pas dan krijgt nieuwe aarde vaste grond in werkelijkheid geplant waar verrotting haar eigen weg snijdt, gekarteld en wel terwijl het masker de grijns verbergt die gisteren met nu verbindt…

Hetgeen door verrot merg en been verdween, jaagt mijn gedachten rusteloos op stang. Hoe lang duurt het om te sterven: één zucht en het is gedaan. Na luttele strijd verruil ik het aardse voor eeuwigheid. Vervaagt hoog boven mij de blauwe lucht, rest van alles wat ik deed slechts één streven: bij vrouw en kind zijn, al is het maar even.…

carnaval van dronken dwazen –hoor eens dat gebral- gehuld in feloranje oorlogskleuren het zoete leven wordt het zwarte treuren de hoop verandert in paniekvoetbal je glijdt verloren in het diepste dal er valt geen glimpje zonlicht te bespeuren want tussen de ontspoorden staat de zoon die jij zo’n mooie toekomst wilde geven je fraaiste vrucht verrot…

Verliefdheid is een droom Een wens die er is, een zielsverwant die je mist Soms komen we iemand tegen die droom aan ons zal geven Vlinders komen tot leven Door een roze wolk zijn we omgeven Maar verliefdheid is een droom Zodra twee mensen de zelfde droom niet helemaal delen Is de droom ook heel snel verdwenen De liefde gaat kapot, je voelt je verrot…

herkende erkende in echo die schreeuw als mijn fluister pijn om wat is en wat had kunnen zijn jaren gedwaald sterren geschoten kompassen verlopen naar doelen van niks het stomme geluk van een roes gesoes van tevreden niets zien ik haatte had in de gaten dat stilstand verrot ging langzaam kapot pas later bij het ontwaken…

Geen woord komt er meer uit mijn strot, onze relatie blijkt te zijn als fruit..verrot. Geen sprankje vertrouwen is er meer, door dat liegen keer op keer. Wat blijft er dan nog over toch, van dat eens zo leuke joch.. Beiden zijn we veranderd in wat we nu nog zijn, en het scheiden moet,al doet het immens pijn.…

ons beiden zwaar weegt dit omgedraaide glas zonder inhoud leef je niet echt is nep gedimd water dus het sterven is een zege weet jij dit zeker weten doen wij de deur dicht en de beat beukt door hersenspinsels versplintert verteerd omhulsel gelukkig nooit geleerd daar sta je dan eenzaam aan de kant geschoven opgesnoven en verloren verrot…

Je bent wel min of meer gehandicapt, maar wat je nog aan kwaad kunt doen, dat doe je, al is het op den duur wat moeizaam roeien met die verrotte riemen die je hebt. Natuurlijk is het niet alleen jouw schuld: je bent nu eenmaal uit zulk hout gesneden en meent het soms, op jouw manier, oprecht.…