Alle inzendingen over schoonheid

diepste van alles boven het alledaagse leven gelegen, naar trouwe dragers van onmetelijk licht kijk je op, zoekt men in het aardedonker met een dorstig hart vol verlangen, de schittering plots aan diggelen doet de adem nog verder stoten naar alle in geluk uitspattende richtingen, opvlammend genoeg, dooft de liefde met meer scherven aan schoonheid…

door lieflijk licht belicht heeft het meisje aan het venster zijn liefdesbrief gelezen het hart geraakt dat hij haar schoonheid heeft beschreven zwevend in eindeloos verlangen die hij verwoord en zij herleest traant afstand de emotie welke doet bewegen in mythe en devotie hoelang Johannes zal zij wachtend blijven…

Welk een schoonheid in onstuimigheid. Storm, rust in mij. Jouw vlagen weerkaatsen alle hoeken van het heelal. Zichtbaar makend wat zich wil verschuilen. Geen enkele genade tot … het onthullen van wat nog rest… Storm, rust in mij en vindt deze in mijn innerlijke schoot.…

In Memoriam Gerrit Hingstman Royaal kijk jij me Aan vanuit de hoogte Koning op vier benen Edel wat betreft statuur En oogopslag - je ziet Goedkeurend toe als ik Je vertel dat ik je mooi Vind - volmaakt in schoonheid Te midden van dit kristallen Landschap waarin alles blinkt Alsof het van zilver is, en dan Beginnen je ogen te…

De lucht kleurt rood boven de stad en de huizen in het mysterie van schemer gehuld Mysterie - roerloze aanwezigheid waarin elk in alles versmelt Maar eenzaam gaan de mensen want in hun afgescheiden zelfbeeld gestold in een aldoor hunkeren naar een zon die hen van hun onbehagen verlost De lucht kleurt roder vurige schoonheid vlam…

Op het terras bij een glas soes ik weg in de lentezon in het geroezemoes in het watergebruis droom ik weg over de blauwe bossen de hooggelegen akkers de natte beemden over de grillige oevers het snelle water de stille kano's over de eeuwen schoonheid van 's heren watermolen.…

voor vergeten dromen moet je verder verder varen terug in de tijd luister in de vroege ochtend naar de mist vaar van meer tot meer langs het grijzig mos van de rotsen vaar verder terug vier de schoonheid als de zon laag staat haar betoverend licht een goudbruine gloed legt over de boomstammen als waaiers van paarsblauwe boshyacinten…

Zij flaneerde uitdagend over straat, mijn blik werd naar haar toe gezogen, van haar schoonheid ondersteboven zag ik die boom wat laat. Uit bewondering voor zoveel overdaad in ’t ziekenhuis terecht gekomen, dagen heb ik daar liggen dromen, kundig door slangetjes bevoorraad.…

In zinloos weer geeft staren een richting hulpeloos weliswaar en met een kalme vervreemding langs de naamloze oevers echoot de laatste winter struikelt het zomerpaleis binnen poogt tevergeefs leegte te vullen een koningsspan overziet het geraamte van woest en leeg vult hemelsbreed de ontdooide tuin met stralende schoonheid…

Samen met mijn kwetsbare fel hel rode flinterdunne bloembladeren welke slechts milde briesjes kunnen doorstaan maar achter mijn avondlevensruit lieve schoonheid uitstralen en mij verinnigd herinneren aan mijn rozentijdperk!…

op de wind in treuzeltoon getint onder jagende maan het klagend ruisen van eeuwenoude verhalen uit zure zavel gezogen over soortgenoten al lang vervlogen die nog spraken van doksalen in verzonken kloostergezang het vreemde licht boven kruisende banen met de lokroep van heidense nazang wijdste nachten met zilte tranen over verloren schoonheid…

hoe de laatste roos in de tuin tussen ‘t kleurend en vallend blad haar pure schoonheid nog even bewonderen laat hoe zij in regen en gure kou haar tere knopje boven water houdt, naar ik hoop niet al te snel verdwijnen zal hoe ik deze roos als zij het redt begin november in ‘n vaasje zet hoe zij dan naast die ene kaars tussen zacht…

Ik wens je de schoonheid van de stilte, de glorie van het daglicht, het mysterie van de duisternis, de magie van het vuur, de zuiverheid van het water, de zachtheid van de lucht, de kalme kracht van de aarde, de liefde die aan de wortel der dingen licht.…

Zon die stralend De tere blaadjes Van de rozenboog verwarmt, Schoonheid die mij toelacht Op dit vroege uur; Vogels die er nog niet zijn Slapen een gat in de dag, Bijen die al druk op zoek zijn Naar bronnen voor hun honing, Zonnestralen die het donkerste duister Doorboren alsof het inktzwarte er niet is En ik die in mijn hart dat…

Toch is de schoonheid ons gebleven al is er zoveel pijn en leed. Er zijn de vragen in dit leven en zoveel waar je niets van weet.…

oogopslag, de contouren van je lippen wapperende haren in de wind, verspreiden een verleidelijke geur, die hoofden doet draaien één oogopslag, laat vlinders ontwaken uit het niets, doet wolken omkrullen waardoor de zon ruim baan krijgt één oogopslag, werkt ontwapenend wakkert het verlangen aan lief te hebben opnieuw te leren genieten van alle schoonheid…

Waar eens overvloed trappen klom Zich etste in glas-in-lood panelen Waar haute cuisine door kelen zwom Men lucht verbouwde tot kastelen Werd schoonheid in Renoir gekocht En pleister in bombastisch barok Met prieel en vroomheid werd gepocht En schulden rezen tot de nok Die huisden zijn door de tijd genomen Met ziel in zalig armoe vergaan…

ondanks het besluit te zwijgen - geen woord voor aarde of vergaan voor ijs en kou en vorst- valt moeilijk te verkroppen dat winterbloemen bloeien, roekeloos ontknoppen harten schaamteloos openstaan waar narcissen gedijen onder sneeuw wie zal straks de schoonheid tellen de woeker van het groen beheren as blazen in de prille zachte voorjaarswind…

Veluwse nachten Waar de schoonheid zal zingen Natuur zal omringen Eindeloos in tijd Het mooiste ongezien De sferen van sterren De waarheid is naakt Het licht verzaakt Zingende padden Nachtzwaluwparadijs Uilen roepen Veldkrekels tsjirpen De nacht geeft haar geheimen prijs Je hoeft niets meer te zeggen Natuur zal het uitleggen De…

Als bos zullen ze bij elkaar zijn Hun kleuren en geuren maken het leven fijn Ze willen bij je horen Liefdevol mogen ze in gedachten scoren Zachte kleuren spreken Vol bewondering heb je naar ze gekeken Als een moment van ontroering Ze laden je geestelijke voeding Ze zullen het leven liefdevoller maken Waar schoonheid hartstocht mag raken…

gedogen maar ontmoet thans de grens waar het verstand moet tonen dat mijn adem stilaan achterblijft dat een nieuwe uitdaging van haar vervulling wegdrijft en ik gedwongen word tot mijn aardse vertraging ik zal ruimte moeten zoeken in de kern van het bestaan; de diepgang van de eenvoud, immers die is, zo denk ik, met eeuwige schoonheid…

ondanks het besluit te zwijgen -geen woord voor aarde of vergaan voor ijs en kou en vorst- valt moeilijk te verkroppen dat winterbloemen bloeien, roekeloos ontknoppen harten schaamteloos openstaan waar narcissen gedijen onder sneeuw wie zal straks de schoonheid tellen de woeker van het groen beheren as blazen in prille zachte voorjaarswind…

Je handen zijn als twee lenige acrobaten die dansend langs de bleek ivoren toetsen dwalen Wonderlijk teer, smartzuiver vol van donkere schaduwen schoonheid en geluk met verwondering luister ik naar jouw vonksproeiende verhalen Ik hoor de nachtegalen de zee in wilde maat hoge golven tot diep in de landen rouw onder blauw o mijn…

Hun schoonheid stootte op de leegte van mijn afgematte ziel, waardoor hun bonte kleurenveelte op een dorre droogte viel. Ik zag mezelf daar kijken en vond mezelf wel lijken op de bloemen aan de muur; wel de fleurig felle kleuren, maar plat en zonder geuren: stilleven zonder vuur.…

zeewater, onverwacht uitéén gevallen in talloos spiegelende scherven rood en purper roepen ze de ondergaande zon een noodkreet lijkt het dit uur vertrekt nu, bijgelicht door wat er onder grijze wolken door verschijnt roze sfeer drijft lichtend verder, kleurloos rolt de maan vanachter grauw het schouwspel schijnt volmaakt door schoonheid…

Wat is het leven als er nadien niets is Een nodeloze martelgang vol ellende Bij verlies geen verdriet of gemis Slechts een somber troosteloos einde Waar leven we voor als er niets was nadien Dat ons naar rust en toekomst doet verlangen Geen plaats waar we naar uit mogen zien Door geen aardse schoonheid te vervangen Dan zou het leven hier…

je knipt bloemen uit verkleurde foto's maakt boeketten van die tijd de restanten leg je maar terzijde omdat het niemand verder spijt ze bloeien in het licht van alle kleuren de geuren zijn nog schraal herinneringen gaan weer leven in beelden met een nieuw verhaal de scherpte is afgevlakt tranen zijn verdwenen jaren schoonheid komen…

verdwalen langzaam in verliezen of worden trager in beweging je spint een eenzaam kleverig web tegen de kale muren van jouw ziel misschien dat na de heimweedood een verlangende bloei zal voltooien maar tot die tijd kan het vriezen en plotseling dooien als eenzame grauwwitte wolken zweven boven het ontwaakte landschap jouw innerlijke schoonheid…

Een dag een laatste groet de horizon staat in brand stil suddert nog het late licht en in het binnenst van mijn hart streelt mij een warm gevoel dat woorden aan schoonheid paart maar spreken mij belet slechts tonen wondere zuiverheid vanuit verten aangedragen breken de stilte van ’t moment vormen geluk dat aandacht vraagt spelen zachte…

er zijn geen woorden voor verschillende soorten van iedere emotie zoals: angst verdriet vreugde eenzaamheid schoonheid vrijheid pijn die ons met elkaar verbinden ieder ervaart het op zijn manier zoals het donker verschillend wordt ingevuld door blinden maar toch is er een taal waarvan we zonder woorden weten wat er wordt gevoeld…